Negen maanden teenslippers

De laatste week brachten we door in Manly, in het hostel waar we ook begonnen waren. Omdat het inmiddels winter was en dus weinig backpackers het land binnen kwamen, bleek het moeilijk de auto te verkopen. Gelukkig kwam er midden in de week een gewillige Fransman in het hostel logeren, vers van het vliegtuig. Die wilde eigenlijk een busje kopen, maar uiteraard was hij na ons 4x4 verhaal en het zien van de uitklapbare tent op het dak overtuigd dat dit toch echt de allerbeste en mooiste auto van heel Australië was. Hij kocht onze geliefde Superroooo van ons over voor $3100. Hoppa, 9 maanden gereden voor $200 per persoon.

Nu stond niets me meer in de weg om naar huis te gaan. Het was nog maar sporadisch warm genoeg om op teenslippers te lopen, ik had alles gezien wat ik wilde zien, ik miste mijn familie en met Nick was de koek op. Na 9 maanden wel/niet, niet/wel, nee toch maar helemaal niet, had ik niet zo'n behoefte meer aan zijn gezelschap. Daarnaast was het WK bezig en wilde ik wel in Nederland zijn als we wereldkampioen zouden worden. Bovendien stak 'real life' ineens giftig de kop op: neefje Nick bleek doodziek te zijn en dus hoorde ik bij mijn familie te zijn.

Na precies een week in het hostel nam ik dus afscheid van de reis, het avontuur, de vrijheid en van Nick. Zoals verwacht was het niet groots. Nick vroeg: 'Wat zeg je tegen iemand met wie je negen maanden hebt gereisd?' Zijn antwoord daarop was: 'Doei.. en een goede reis. We skypen nog wel.'

En nu is het alweer oktober, herfst, en zit ik op de bank in een vakantiehuisje op de Veluwe, terwijl het buiten pijpenstelen regent. Over twee weken begin ik met mijn nieuwe baan. Vorig jaar oktober was ik.. En had ik in het vooruitzicht.. Zucht.

Het is niet gemakkelijk terugkomen van het grootste avontuur van je leven. Elk random moment verschijnen flarden van herinneringen voor mijn ogen en ben ik weer even in Australië of Nieuw Zeeland. Middenin een sollicitatiebrief zwem ik ineens onder de hoogste waterval van Australië en terwijl ik door de duinen fiets, wandel ik weer op de hoogste berg, in de sneeuw. Als ik boodschappen aan het doen ben, bedenk ik me hoe mijn moeder en ik samen niet konden bedenken hoe we de tuindeur van onze hostelkamer nou op slot moesten krijgen. Tijdens het douchen snorkel ik weer met een zeeschildpad in het Great Barrier Reef of vaar ik tussen de dolfijnen met op de achtergrond een adembenemende zonsopgang.

Ik slaap met het raam open, om nog een klein beetje het idee terug te krijgen van hoe ik maandenlang in de buitenlucht sliep. In de jungle, een bos, naast een strandje... Zo nu en dan waag ik me eraan mijn blogs terug te lezen en val ik van de ene verbazing in de andere. Het is bijna niet meer voor te stellen dat ik 9 maanden lang (op de dag af), elke ochtend kon bepalen hoe laat ik wilde opstaan, dan rustig van een ontbijtje kon genieten, bedenken wat voor leuks ik die dag ging doen of gewoon af te wachten wat er op me af kwam, vervolgens de meest geweldige dingen mee te maken en 's avonds na een drankje bij een kampvuur volledig tevreden weer naar bed te gaan om op te laden voor precies zo'n zelfde dag.

Toen ik een aantal jaar geleden bedacht dat mijn volgende doel een reis door Australië zou zijn, had ik met geen mogelijkheid kunnen bedenken dat het zo mooi zou worden. Doordat ik Nick ontmoette, met precies hetzelfde plan, gingen er nieuwe deuren open. Autodeuren ;). Door onze Superoooo kwamen we op plekken waar we anders nooit waren gekomen en ontmoetten we mensen die we anders nooit hadden ontmoet. We logeerden in de meest ongelooflijk mooie nationale parken en kwamen in contact met reislustige Aussies, voor wie niks te gek was. We hebben in de voortuin van twee politieagenten gestaan en logeerden bij mijn heldin Shirley van 85, die ons geweldige verhalen vertelde over haar leven in de outback vroeger. Er werd voor ons gekookt door Neil die gewend was voor 6 kinderen te koken, en nu voor zichzelf dus veel te veel eten had, die ons op Bundaberg trakteerde en steeds moeilijker kon bedenken wat hij ook alweer aan het vertellen was. We douchten en ontbeten bij een stel dat ons de avond ervoor aan het strand had ontmoet waar we kampeerden. We mochten zomaar een week 'housesitten' bij een stel dat we drie uur eerder hadden ontmoet en wiens uitzicht we hadden bedoezeld door voor hun huis te kamperen. Ik logeerde bij de toetsenist van een wereldberoemde band in Australië, ontmoet in het vliegtuig van Launceston naar Sydney. We vulden de avond met het drinken van White Russians en het bekijken van de sterren door een telescoop. Hij ging op de bank liggen, zodat ik in zijn bed kon.

Nick en ik sliepen middenin de jungle, waar we 's nachts wakker werden van een wild paard dat om de auto heen liep en 's ochtends opstonden met een concert van de vroege vogels. We namen onze ochtenddouche onder een verlaten waterval, angstvallig een grote spin vermijdend. We ontbeten op een strandje waar niemand anders was, wasten ons in de zee, oppassend voor haaien, omdat er een grote school zalmen in de buurt zwom. We bezochten tientallen vuurtorens op de mooiste plekjes, waar de golven op de rotsen sloegen en we verderop walvissen water metershoog in de lucht zagen spuiten. We sliepen op een onbewoond eiland, aan een tropisch strand grenzend aan een felblauwe zee, waarin we snorkelden en visten. We eindigden de dag met een enorme kreeft op de barbecue, tijdens het snorkelen met een speer van de bodem geprikt. We beklommen, ondanks mijn hoogtevrees, Wangers Knob en overzagen heel Paddy's, groter dan een provincie van Nederland. We werden omringd door naakte hippies die een zieke pinguin van het strand redden en deze overgaven aan de 'animal police', die even niet wisten waar ze keken moesten. We reden honderden kilometers door de outback, zwetend door de hete lucht die als een föhn door onze openstaande ramen woei. We verbaasden ons over hoe groen die woestijn eigenlijk was, vergaapten ons aan de Devil's Marbles en Uluru, verwonderden ons aan hoeveel niets daar was en maakten ons zorgen over of we wel genoeg benzine en water hadden.

Elke dag stond ik er weer stil bij hoe ongelooflijk gezegend ik was dit allemaal te mogen meemaken. Elke dag kreeg ik weer een kadootje, of meerdere kadootjes, en ik kon me niet voorstellen waar ik dat allemaal aan had verdiend. Natuurlijk heb ik het ook moeilijk gehad, want met Nick liep het allemaal 'niet even soepel'. Ik wilde met Nick samen op reis, Nick wilde zijn droom waar maken en ik mocht dan ook wel mee. Iets wat me in de eerste week al pijnlijk duidelijk werd. Het duurde nog lang voordat ik eindelijk durfde te beseffen dat het ook nooit meer anders zou worden. Nick vond mij niet goed genoeg. Hij wilde mij er wel bij hebben, maar dan wel de dingen op zijn voorwaarden doen. Hij wilde soms wel bij me zijn, maar vaak ook niet, en ik merkte vanzelf wel in welke fase hij zat.

Waarom dan toch samen de reis gemaakt? Tijdens de reis schoot dat natuurlijk genoeg door mijn hoofd en ik wist dat het moeilijk uit te leggen zou zijn als ik weer thuis was. Maar ik wist ook hoe het zou zijn als ik alleen verder zou gaan: reizen met de bus van backpackersdorp naar backpackersdorp, m'n tijd doorbrengend met 18-jarige Duitse jongens die me zouden vragen waar ik vandaan kwam, waar ik al was geweest en waar ik naar toe ging. De mooie plekjes zou ik alleen nog maar zien in georganiseerde trips, waar iemand me zou vertellen hoe lang ik ergens van mocht genieten, om dat plekje vervolgens met 25 anderen te moeten delen.

Nee, ondanks dat het soms pijnlijk en ook verwarrend was om nog met Nick te reizen, is het dat meer dan waard geweest. Bovendien waren Nick en ik prima reismaatjes, doordat we daarin op elkaar lijken. Graag het avontuur tegemoet, je nergens te veel druk over maken en vooral heel veel lol hebben. Zomaar in een bus stappen in Taiwan, waar niemand Engels spreekt en we niet weten bij welke halte we zijn, omdat alles in het Chinees staat. En het dan wel lollig vinden dat we alleen maar met een heleboel geluk bij de goede halte kunnen uitstappen. Steeds maar weer vergeten op tijd te tanken en dan grinnikend afwachten of we het volgende dorp nog wel gaan halen.

Het allergrootste kado was natuurlijk wel dat mijn moeder naar Nieuw Zeeland kwam. Als ik eraan terug denk, kan ik het nog steeds bijna niet geloven. Ineens kreeg ik een emailtje, waarin héél voorzichtig werd geopperd dat ze héél misschien wel wilde komen, maar ik moest vooral niet te enthousiast worden, want het was allemaal héél onzeker. Jaja, moet je bij mij zijn! Mijn dag was gevuld met vreugdedansjes.

Zo zagen we elkaar na 6 maanden weer, in een hotelkamer in Auckland. M'n moeder lekker suf van de jetlag, maar toch praatten we elkaar de oren van het hoofd. Even wennen was het wel, mijn nieuwe 'Aussie mindset': 'Nee joh, kunnen we morgen ook doen' en 'We zien wel waar we belanden'. Gelukkig wendde ze razendsnel aan het reizen en was ze ook snel genezen van de Nederlandse 'moet-mentaliteit'. Hoewel ik de gedachte van een maand lang reizen met mijn moeder best spannend vond, bleek het een recept voor genieten. We verpachtten ons hart volledig aan Nieuw Zeeland. In een maand tijd legden we zoveel mogelijk kilometers af, maar wel op een prettig tempo. We moesten keuzes maken, want hadden eigenlijk tijd tekort, maar dat vonden we niet erg.

We genoten van de haven van Auckland, de magische boottocht door de Malborough Sounds, van Picton en de ruige kust en de zeedieren van Kaikoura. We sliepen in een oude gevangenis in Christchurch, waar de gevolgen van de aardbeving nog heel duidelijk zichtbaar waren, en staken het zuid eiland over door de prachtige alpen. In Greymouth vermaakten we ons uren op de pier, met een ruige zee als gevolg van de wind waarin dolfijnen met de golven speelden. Met 'een pijnlijke muts', een helm achterstevoren op mijn hoofd die bij mijn moeder nog dagenlang hysterische lachbuien als gevolg had en zakken vol zogenaamd jade ('ik had niet verwacht dat het zo gemakkelijk te vinden zou zijn') fietsen we terug naar ons klooster.

Terug op het noordereiland zagen we dat wat we van Nieuw Zeeland verwacht hadden: we sliepen en wandelden tussen twee actieve vulkanen, omringd door een ademend ruig landschap. We voeren over een enorm kratermeer, waar we de avond te voren de mooiste zonsondergang ooit hadden gezien. In Rotorua kwamen we er achter hoe zwavel nou echt ruikt, zagen we voor het eerst van ons leven een geiser en leerden we de Maori manier van koken, in de 'Maori oven'.

Zo snel als het begonnen was, ging het ook weer voorbij. De dagen vlogen om en ineens waren we alweer aan onze laatste paar dagen toe. Weer moesten we kiezen: gaan we naar 'het hete konten strand' of naar de Bay of Islands? Gelukkig waren we het snel eens. Vanaf Rotorua gingen we via de Waitomo Caves, waar we in muisstilte onder miljoenen gloeiende wormpjes doorvoeren, naar de subtropische Bay of Islands. Daar vergaapten we ons nog eens aan dolfijnen, andere dolfijnen, en voeren we tot twee keer toe door een gat in een rots, wat toch veel leuker was dan het klinkt. Een heerlijk relaxt einde van onze maand.

Inmiddels had ik na lang twijfelen besloten om toch nog even terug te gaan naar Australië en dus moest ik weer afscheid nemen van mijn mams. Onze laatste avond brachten we samen in de haven van Auckland door, waar de zanger in het restaurant ons trakteerde op al onze verzoeknummers. We vertelden hem over onze ongelooflijke maand samen en vooral over hoeveel lol we samen hadden gehad. En hoe dom we soms waren, als het aankwam op verwarmingen, afvoerputjes van wastafels, kamerdeuren... Het was zo heerlijk om een maand van mijn reis met mijn moeder te mogen delen en nog steeds, als ik erop terug kijk, vind het zo mega stoer dat ze naar de andere kant van de wereld is komen vliegen. De zanger trakteerde ons daarom op: 'When you let her go..' van Passenger. De volgende dag namen we met dikke tranen afscheid, maar dat waren tranen van geluk.

En zo knijp ik mezelf dus elke dag nog even, want het is moeilijk te geloven dat ik dit allemaal heb meegemaakt. 7500 Kilometer van Sydney naar Cooktown, 3 weken op een cattle station slapend in een schuur, door de outback van Townsville naar Uluru en door naar de zuidkust, door honderden kilometers helemaal niets. De Great Ocean Road, Melbourne en amazing Tasmanië. Nieuw Zeeland, werken in NSW voor een schimmige stichting, een week lang Bondi Beach en snel weer weg, voor één laatste roadtrip, eindigend in de winter, in de sneeuw, op de hoogste berg van Australië. 35.000 Kilometer.

'9 Maanden teenslippers' leek me wel een gepaste titel, want het vat het geheel naar mijn idee passend samen. De teenslippers hangen aan de wilgen, maar de herinneringen van de reis pakt niemand me meer af. Straks ga ik even liggen, sluit ik mijn ogen en waan ik me weer op mijn onbewoond eiland, met een stubby in mijn hand, terwijl de zon ondergaat over de Keppel Bay Islands. See ya later, mate.