A little car trouble...
Door: Sanne
Blijf op de hoogte en volg Sanne
13 Februari 2014 | Australië, Karumba
De volgende dag vraagt Jim of Nick mee wil helpen de paarden musteren.. mij vraagt ie niks. Ik baal. 'Dan vraag je toch aan Jim of je mee mag?' Ik vind het niet prettig om dat aan Jim te moeten vragen, omdat we elkaar niet zo lekker liggen en ik vermoed dat hij mij daarom ook niks vraagt. Maar dat betekent dat Nick alle leuke digen van de station mag gaan doen, terwijl ik alleen maar sta te varnishen, omdat ik afhankelijk ben van Jim voor dat soort dingen. Uiteindelijk vraagt Nick aan Dale of het goed is dat ik mee ga: 'Of course, you can do whatever you want!' en ga ik mee achterop de four wheeler. Er staan een aantal paarden in de wei bij het huis, omdat er drie zwanger zijn en binnenkort gaan bevallen. Die heeft Jim in een andere wei gezet ('draften') en nu kunnen de andere paarden terug het land op.
Er staan twee paarden apart, die tegelijk met alle andere paarden uit de wei gelaten moeten worden. Jim geeft ons instructies om het hek op te maken, maar dat doet hij weer op zijn Jims, dus snel en onduidelijk. Als hij weg rijdt kijken Nick en ik elkaar aan: 'Wanneer moeten we nou het hek open doen?'
Ik denk dat we dat moeten doen tegelijk met het hek dat Jim gaat open maken, maar Nick betwijfeld dat. Dus als Jim zijn hek opengooit sta ik te twijfelen, waarop hij boos begint te signalen... maar die signalen snappen we ook niet. Ik gooi het hek open, maar dan begint Jim weer boos te schreeuwen. Ik snap er niks van.
We brengen de paarden terug (mooi gezicht, zo'n kudde paarden met wapperende manen!) en gaan dan terug naar het huis, waar ik een boze preek van Jim krijg: 'Everyone who works with animals should see that they were stressed!' Ik ben een beetje klaar met Jim! Ik zal hem eens voor een groep patienten zetten, hem helemaal niks uitleggen en dan boos worden als ie niet weet wat ie moet doen. M'n bloed kookt.
Na de lunch vraagt Jim of Nick wil paardrijden en dan vraagt ie mij of ik ook mee wil. Ik vermoed dat Dale een gesprekje met hem heeft gehad. Hij zadelt Mr. Jingles voor ons op, een wat ouder, rustig, maar slim paard. Nick gaat eerst en die blijkt best goed te kunnen rijden! Blijkt ie gewoon stiekem al eens paardrijlessen gehad te hebben, omdat hij al zo lang de jackaroo droom heeft.
Als ik aan de beurt ben, voel ik m'n eigen spanning. Ik weet niet wat ik moet doen en Jim legt ook niks uit. Dus neemt Nick het maar over en legt me uit wat ik moet doen. Mr. Jingles voelt ondertussen dat ie de baas is en besluit dat ie niet vooruit wil, dus staat hij ook nog stil. Damn. Ik kan me ook niet ontspannen, want nu denk ik: nou denkt Jim helemaal dat ik een mongool ben. 'Why isn't it moving?' vraag Nick aan Jim, 'Because she's not giving him the right signals'.
Dan besluit Jim toch maar een en ander aan me uit te leggen en wil Mr. Jingles toch nog even vooruit, hoewel het allemaal niet heel soepel verloopt. Ik vind het wel onwijs vet om op zo'n prachtig dier te zitten, dus ik besluit Jim even buiten te sluiten en ervan te genieten. Paardrijden hier is toch heel iets anders dan in een manege stel ik me zo voor!
De volgende dag is weer zoals alle andere dagen, ik varnish en ben daar (goddank) mee klaar, dus kan ik gaan schilderen. Voor de lunch maakt James een 'damper', lekker!! In een gat in de grond bakt hij dan een brood met hete kolen. Weer wat geleerd :). Tijdens de lunch vraagt Jim aan Nick of hij zin heeft om dat weekend mee te gaan op een fishing trip naar Karumba, met Brad. Dan kijkt hij mij aan: 'I don't know what you want to do? Dale is staying here to do some more painting, I don't know if you want to spend your weekend with three blokes?'
Hmm... aan de ene kant wil ik graag even van de station af en is zo'n trip perfect, maar aan de andere kant breng ik mijn tijd liever met Dale door dan met Jim. Maar ja, als ik bij Dale blijf, zit ik de hele dag aan het huis geplakt en Alvin and the Chipmunks te kijken. Dale twijfelt om mee te gaan vanwege de kinderen, dus ik bied haar aan te helpen met op de kinderen te letten als Jim aan het vissen is. En dan besluit ze mee te gaan :D. Jeej! Jim laat ons zien waar we gaan kamperen en vertelt dat ze een cabin voor ons regelen, als dank voor ons werk.
Een cabin! Met een eigen douche en keuken en nog belangrijker, airconditioning!! We kunnen niet wachten :D. Als we de volgende ochtend vertrekken, vraagt Nick aan Charli of ze 'Alvin and the Chipmunks' heeft ingepakt.. 'Sssshhttt!!' roepen Sharon, Dale en ik in koor ;).
We gaan eerst naar Brad om de auto op te halen en we kunnen niet wachten, we gaan terug naar ons huis! Het voelt heerlijk om weer terug te zijn bij onze auto en weer onderweg te gaan. We volgen de Savannah Way verder helemaal naar het noorden, onderweg zien we gigantische adelaars eten van de roadkill. Eentje is zo gigantisch dat hij niet eens voor de auto opzij gaat!
In Croydon, het eerste dorp vanaf Paddys (120 km verderop) doen we nog wat boodschappen... Een pak sap, een fles cola, een brood en een pak koekjes.. voor een magere 16 dollar. 16 Dollar!!! Zeg maar, 12 euro. Ik heb nog nooit zulke dure boodschappen gedaan.
Onderweg zet ik hard 'Down Under' aan en we luisteren met meer interesse dan normaal naar de tekst. Ineens krijgen we tegelijk een ingeving: 'Zingt ie nou: vegamite sandwich?!! Jaaaa, dat zingt ie!' Vegamite is het allervieste broodbeleg ooit, waar Aussies gek op zijn. We hebben het geproefd bij Shirley en vonden het allebei echt niet te eten. We drukken op repeat en zingen het vervolgens heel hard mee :D.
Als we aankomen in Karumba ('population small, we love them all - drive carefully'), is de rest al geinstalleerd in hun cabins en ligt onze sleutel klaar. Wat - een - genot!! Zoveel luxe hebben we in maanden niet gehad. Als eerste gaat meteen de airco aan :D. We willen de cabin niet meer uit!
Maar er moet natuurlijk gevist worden, dus gaan de mannen na de lunch op pad, terwijl wij ons in Loretta's cabin verschaffen met de kids.. en het hebben over bevalling en kinderen.. Ik begin er nog heeeeeeeeeeeeeel lang niet aan haha. We gaan ook nog even heerlijk zwemmen! Als Dale met Toby bezig is naast het zwembad zit Charli maar op haar te wachten, dus ik vraag Charli of ze met mij wil zwemmen. Eerst kijkt ze een beetje bedenkelijk, maar dan duikt ze er zo in. Dale kijkt het eerst een beetje aan, maar besluit dan dat het geen kwaad kan :).
Aan het eind van de middag halen wij fish and chips, aangezien de mannen nog niet terug zijn en de kinderen moeten eten, en eten op de camping. Het blijft me toch verbazen hoe gewillig deze dames zijn om achter te blijven en op de kinderen te passen, en hoe zorgzaam ze dan nog zijn naar hun mannen toe. De vrouwen vinden het ook leuk om te vissen, maar het zal denk ik niet in ze opkomen om in ieder geval 1 dagdeel te gaan, terwijl de man achterblijft om op te passen.
's Avonds doen we nog een drankje buiten (terwijl we helemaal lek gestoken worden door muggen) en vertelt Brad over de tijd dat hij werkte in Tennant Creek (in the Northern Territory) en hoeveel problemen ze toen hadden met Aboriginals. Brad weet het allemaal wat beter uit te leggen, hij weet dat ze racistisch klinken, maar dat sommige dingen gewoon realistisch zijn. Ik blijf het maar lastig vinden, ik snap dat er veel problemen zijn, maar de Aboriginals hebben de blanken niet gevraagd om hier te komen?
Grappig trouwens hier is dat ze elkaars naam ontzettend veel zeggen. Dus als Brad, Jim iets vraagt, zegt ie: 'So how big were those barras you caught Jim?' 'Well Brad, the biggest was 82 cm!' 'That's not too bad, Jim!'. Ik raak er zowaar aan gewend en begin het zelf ook te doen haha.
Als we terug naar de cabin gaan begint het echte plezier... tv kijken vanuit bed! :D
De volgende ochtend staat Nick om 05.00 uur op om te gaan vissen, terwijl ik me nog eens om draai. Heerrrrrrlijk. Om 08.00 gaat m'n wekker, omdat de mannen terugkomen voor een bacon & eggs ontbijt, en sta ik met lichte tegenzin op.
De mannen maken het ontbijt klaar op de bbq en na het ontbijt is het plan om vanaf het strand te gaan vissen, zodat de kids mee kunnen. Dat plan valt letterlijk in het water, want om 10.00 begint het heeeeel hard te regenen en het houdt niet meer op. Tsja... dan maar chillen in de cabin, vervelend... Om een uurtje of 13.00 is het tijd voor een biertje en zo brengen we onze middag door in de kamp kitchen, tot het om 16.00 weer droog is.
Morgen is Jim's verjaardag en daarom gaan we vanavond uit eten. Karumba staat bekend om zijn geweldige sunsets blijkbaar, dus slapen we op 'Sunset Point Caravan Park' en eten we in de 'Sunset Tavern'. Echter, gisteren ben ik helemaal vergeten te gaan kijken en vandaag is het bewolkt, dus die sunset gaan we niet meemaken haha. Nick en ik vermaken ons een beetje met de kinderen en ik blijf er om grinneken: Nick leert meer opvoed- en babyskills de laatste weken dan dat hij jackaroo skills leert ;). Terug naar de cabin na een heerlijke maaltijd (en toetje!) voor een douche en de tv. Ik wil hier niet meer weg!
De heren hebben de vorige avond besloten dat ze eigenlijk ook gewoon vakantie hebben en niet zo'n zin hebben om om 05.00 op te staan, dus wordt besloten dat er gewoon uitgeslapen wordt. We beginnen de volgende ochtend weer met een eieren en spek ontbijt en gaan daarna vissen vanaf het strand. Het is heet hier!! Helemaal ingesmeerd met zonnecreme en insect repellant begeven we ons naar het strand, waar de hengels in elkaar gezet en uitgegooid worden.. om vervolgens allemaal vast te komen zitten en te breken. Dus, na een uurtje heeft niemand meer een goede lijn over en besluiten me maar weer terug te gaan naar de camping, voor een heerlijke verfrissende duik in het zwembad.
Daarna komt het tragische moment dat we al zo lang gevreesd hebben... we moeten afscheid nemen van de cabin. Ik kan niet ontkennen dat er tranen gelaten worden. Nick houdt zich stevig vast aan de deurpost en wil niet meer loslaten. Ik moet hem kietelen onder zijn oksels om hem los te krijgen.
Iedereen blijkt een beetje moeite te hebben om terug te gaan naar huis, dus wordt het uitgesteld met een lunch in de tavern. Inmiddels wordt het allemaal een beetje duur, want het eten is hier vrij prijzig. Dus als echte cheapo's drinken we alleen gratis water van de bar en bestellen we het goedkoopste mogelijk: een chicken nuggets kindermenu en een kleine pizza ;).
Wij rijden iets eerder weg dan de rest, omdat we langzamer zijn en worden onderweg ingehaald door Jim en Brad. Als we na 30 km in het eerste dorpje aankomen, Normanton, zetten we de auto langs de kant om een foto te maken met een replica van de grootste krokodil ooit geschoten, 8.67 m. Ineens valt de auto uit.... Elke keer als Nick hem start en dan geen gas geeft, gaat ie weer uit. Bovendien doen onze meters het niet meer..
We rijden een stukje door Normanton en parkeren de auto dan bij een gesloten benzinestation om eens te kijken wat er aan de hand is (.. want we weten zoveel van auto's). Had ik al gezegd dat er in Normanton heel veel Aborginals wonen? Dat staat ongeveer gelijk aan heel veel dronken mensen in de kroeg en op straat. Het is dus niet gek dat er niet heel veel later politie komt aanrijden: 'What are you guys up to?'
Als we uitleggen wat er aan de hand is, besluit de politieagent een kijkje onder de motorkap te nemen. Hoe noemt een paar termen en probeert een beetje uit te leggen wat er aan de hand kan zijn, maar het meeste gaat ons boven de pet. Het belangrijkste wat we eruit opmaken is dat we kunnen blijven rijden en aangezien we niet heel veel keus hebben, doen we dat ook maar. Ik spreek voor de zekerheid wel even Dale's voicemail in met het goede nieuws (die rijdt natuurlijk ook ergens in de outback zonder bereik), zodat ze ons kunnen komen halen, mochten we nooit aankomen.
Een behoorlijke uitdaging, want Nick moet het gas dus blijven intrappen, anders valt de auto uit. Best lastig in bochten enzo! Als we een tijdje onderweg zijn merken we ineens dat naast de temperatuurmeter, de benzinemeter het ook niet meer doet.. Shit! 'Nick, voor hoeveel heb je getankt in Normanton?' 'Uhm.. het was best wel duur, dus ik heb er maar 15 AUD in gegooid en dacht, dan tanken we in Croydon wel bij...'
Holy shit, we hebben dus geen idee hoeveel benzine we nog hebben voor een tocht van 150 km. Aangezien we nu ook niet kunnen zien hoe heet de motor wordt, zetten we de blower maar op zijn heetst, met de ramen helemaal open. Het is echt niet te harden in de auto... 'Zijn we gek dat we dit doen?' 'Ja' 'Word jij er chagrijnig van?' 'Haha, nee, jij?' 'Ik ook niet, dat is toch gek!' Eigenlijk zijn we allebei alleen maar dolblij dat de radio het in ieder geval nog doet :D.
Op de terugweg zien we weer een enorme adelaar op de weg en ik pak mijn kans om een foto te schieten. Nick vindt het wel een goed idee om daarvoor even op de andere kant van de weg stil te gaan staan. 'Uh Nick, lijkt je dit een goed idee met een auto die niet goed werkt?' 'Oh ja, shit, vergeten!' Gelukkig zijn hier niet zo heel veel tegenliggers ;).
We redden Croydon gelukkig en gaan allebei kapot van de hitte, dus trakteren we onszelf op de allerduurste ijsjes en fles cola die we ooit in ons leven zullen aanschaffen. Ook vanaf Croydon blijft de auto gelukkig gewoon werken, hoewel het toch wel een spannende reis is. Nick probeert nog een dingo aan te rijden (die hier een groot probleem zijn, omdat ze kalfjes doden 'voor de lol' en dus soms 20 gelijk) en wederom vraag ik me af of dat nou wel zo'n goed idee is...
Als we de brug bijna oprijden waar de afslag naar Paddys is, zegt Nick: 'Zo hehe, we hebben het gehaald'. Best grappig, want het is nog zo'n 15 km naar Brad's, waar we de auto weer parkeren: 'Alsof je naar Noordwijk wilt en in Katwijk al zegt dat je er bent!'
Bij Brad aangekomen nemen de mannen meteen een kijkje in de auto en Jim en Brad moeten lachen om de hoeveelheid zand onder de motorkap: 'You have to clean this mate!' Ik heb Nick al zo vaak met een wc papiertje onder die kap zand weg zien vegen, ze willen vast niet weten hoe erg het eruit heeft gezien als ze dit al indrukwekkend vinden.
Hoewel Brad enigszins verstand heeft van motoren, kan hij ons hier niet mee helpen. Hij raadt ons aan een subaru dealer te bellen, om te vragen of die kan uitleggen wat er aan de hand is. Misschien kunnen ze een onderdeel opsturen, dat Brad er dan evt. in kan zetten. Anders zullen we naar een mechanic moeten rijden.
De dagen daarna zijn vooral voor Nick erg leuk: vanwege de droogte moeten ze 'musteren' en 'draften' en Nick mag mee helpen. Mag hij eindelijk gaan doen wat hij altijd wilde! Het is gruwelijk heet en ze moeten helemaal bedekt vanwege de zon, ik heb respect voor Nick en de heren! Nick gaat op een fourwheeler, terwijl James en Jim op een bike gaan. Als Charli, de kleine Jillaroo in the making, mee gaat (wat ze graag doet!) gaat ze voorop bij Jim op een fourwheeler. Als Charli niet mee gaat, zorgt ze voor mij, want: 'Your daddy is not here'. Ze noemt blijkbaar iedereen daddy, dus Nick is mijn daddy en haar 'other daddy' haha. Als ze hem niet kan vinden, zegt ze: 'Where did other daddy go?!'
Zo mag Nick eindelijk mee de koeien van de weides naar 'the home paddick' brengen, waar ze per vier een hek in worden gebracht en wordt gekeken welke koeien naar de 'meatworks' gaan, welke mogen blijven en naar welke wei die moeten. Ik heb het Nick niet zien doen, maar volgens mij was het draften behoorlijk indrukwekkend, aangezien hij in zijn eentje met vier koeien tussen de hekken stond :). Hij ziet ook meteen hoe het brandmerken in zijn werk gaat en hoe ze de hoorns van de koeien verwijderen (dat moeten ze doen, omdat ze elkaar anders verwonden). Elke smoko en lunch komt hij met een grote smile op zijn gezicht terug.
Mijn dagen zijn vrij saai, omdat ik op Toby's ritme leef. Ik ben met Dale aan het schilderen, maar die komt alleen als Toby slaapt. En Toby is ziek, dus die slaapt niet. Dale wil niet dat ik alleen schilder, dus zit er weinig voor me op. Ik vraag aan Jim of ik kan gaan plamuren, maar 'dat laat ie liever aan Nick over'. Inmiddels krijg ik alle 'leuke klusjes': Sanne, wil jij even het stof tussen de raamkozijnen vandaan halen? Sanne, wil jij de vloer vegen? Sanne, de tegels moeten schoongemaakt, wil jij dat doen?
Een van de dagen ga ik met Dale mee in de auto om Charli op te halen, die mee is musteren, maar terugkomt voor de smoko. We hebben het zo een beetje over waar Nick en ik heen gaan reizen als we Paddys verlaten. Ik vertel haar dat we het nog niet weten, maar dat de kans groot is dat Nick ergens gaat werken en ik alleen verder ga reizen. Ik vertel ook dat ik nog niet weet hoe dat gaat zijn, omdat we tot nu toe met zijn 2en zijn geweest en ik het idee heb dat ik vooral daardoor nog niet zo heel veel heimwee heb gehad. 'Oh, you'll be fine!' zegt ze, 'You're so independent! I can't do a day without Jimmy, I need him here! He's my man!'
's Avonds is het eindelijk eens helder en dat geeft ons mooi de kans om buiten te slapen! We slepen onze bedden uit de schuur en zetten ze onder de immense sterrenhemel, zooooooo mooi!! Het is echt ongelooflijk hoeveel sterren je hier kunt zien en zelfs de melkweg! Het is adembenemend. Afgezien van een grote hoeveelheid muggen, slapen we ook nog heerlijk :).
De volgende ochtend gaan de heren weer volle bak aan de slag in het huis, want het musteren en draften is klaar. Jim heeft ook nog wel een klusje voor mij: buiten ligt allerlei metaal materiaal dat schoon gemaakt moet worden. Aangezien ik een paar dagen niet zoveel gedaan heb, begin ik met frisse moed aan de klus. Als ik de platen een voor een van elkaar af haal, komt er ontzettend veel ongedierte uit te voorschijn, waaronder grote spinnen. Jak!! Ik haal de platen dus heel voorzichtig van elkaar af, een stukje omhoog om van onderen te kijken of er geen spinnen zitten, borstel ze dan en spoel ze af.
Het gaat niet heel snel, want ze zijn moeilijk schoon te krijgen. Als ik bij de onderste platen ben aangekomen, ben ik wel klaar met alle spinnen. In de afgelopen dagen hebben Jim en Dale allebei een redback spider vermoord om het huis en die kunnen dodelijk zijn. Ik besluit Jim te vragen om de laatste platen op te tillen, het is immers zijn huis, dus als er iemand doodgebeten moet worden door een spin, is Jim toch wel mijn eerste keus.
Als hij me komt helpen gooit hij boos de platen op de grond en kijkt dan naar de andere platen: 'These aren't clean enough mate', waarop hij boos de bezem in mijn handen stopt en weg loopt. Wow.... Eventjes ga ik verder met schoonmaken en dan denk ik: 'Is ie nou helemaal belazerd! Zo laat ik niet tegen me praten!' Dus zoek ik hem op..
'Jim, I don't really like the way you talk to me. I mean, I am here to help you and I am doing the best I can, and I don't like your tone.. So please, if you want something from me or want me to do something differently, could you ask me in a different way?' Het leidt tot een verhitte discussie, met als conclusie dat ik hem ook maar moet begrijpen, want hij wil dat zijn huis af komt en ik werk twee keer zo langzaam als iedereen.
Ik kan mijn tranen niet meer inhouden, wat een fucking eikel!! 'I give up then', ik gooi mijn bezem neer en loop snel naar de andere kant van het huis, buiten het blikveld van Jim. Nick ziet me in tranen lopen en komt snel achter me aan: 'Wat is er aan de hand?!' Ik leg snel uit wat er is gebeurd en gelukkig support ie me meteen.
Ik ga onder geen enkele omstandigheid ook nog maar enigszins iets in dat huis uitvoeren en sluit mezelf op in de schuur. Ik voel me ongelooflijk rot. Natuurlijk heb ik de afgelopen weken ook wel aangevoeld dat ik hier niet hoor en dat ik maar weinig skills heb die hier van pas komen, maar ik heb wel ongelooflijk mijn best gedaan. Ik kan niet geloven dat Jim zo respectloos is, terwijl ik hier vrijwillig hem met zijn huis aan het helpen ben!
Het ergste vind ik dat ik geen kant op kan, want ik ben op ZIJN terrein, met ZIJN familie. Nick vindt dat ik met Dale moet gaan praten, maar na ons 'Jim is my man' gesprek, verwacht ik daar niet zoveel van. Ik heb absoluut geen zin om te lunchen met Jim, dus ik blijf in de schuur, terwijl Nick bij ze aan tafel schuift. Ik voel me verschrikkelijk alleen en wil op dit moment alleen maar naar huis. Wat mis ik mijn moedertje en vadertje denk ik en dan moet ik ook wel weer een beetje om mezelf lachen: 'ik wi mijn mammie en pappie!'
Nick komt gelukkig terug met een vol bord eten, want ik ga kapot van de honger. 'We gaan morgen weg', zegt ie, 'ik sta helemaal aan jouw kant'. Na de middagpauze gaat hij wel weer aan de slag in het huis met Jim, die er met geen enkel woord over rept. Ik breng nog een paar uur door in de schuur, tot ik moed heb verzameld om met Dale en Sharon te praten. Het irritantste vind ik dat ik altijd moet huilen als ik boos ben en ik heb geen zin om hen te laten zien dat ik moet huilen.
Die middag spreek ik Dale nog wel, maar dat gaat zoals ik verwacht had. Ze noemt het een 'clash of lifestyles' en vertelt dat Jim boos werd, omdat er allerlei metaal los lag en als het gaat stormen zou dat heel gevaarlijk zijn. Bovendien had ik geen hoed op of t-shirt met lange mouwen aan en stond ik buiten te werken (ik stond in de schaduw, dus het hoefde niet, want dat had ik natuurlijk zelf ook wel al bedacht). Volgens haar was het niet meer dan dat en heb ik juist heel veel werk gedaan in mijn tijd hier.
Tsja denk ik, we mogen misschien een andere kijk op de zaken hebben, maar dan ga je nog niet zo met mensen die je komen helpen om! Ik ga er maar niet verder op in en houd me vast aan het feit dat we zo snel mogelijk vertrekken. De rest van de dag vermijd ik Jim zoveel mogelijk en daarmee ook meteen de rest van de familie, aangezien ze zo'n beetje altijd samen zijn.
Ik eet even snel een broodje, want ik heb niet zo'n honger en ga naar bed, terwijl Nick met ze dineert en voorzichtig opbrengt dat we zo snel mogelijk weg willen. Jim gaat als eerste naar Georgetown, zaterdagochtend, over twee dagen... Dat wordt een leuk ritje.
Als Nick terug komt in de schuur heeft ie gelukkig goed nieuws: James heeft ons uitgenodigd om morgen met ons Wanger's Nob te beklimmen, een 'berg' hier waar hij ons eerder over heeft verteld. Daar zijn we wel voor in en brengt ons meteen weg van de station!
De volgende ochtend aan het ontbijt doet iedereen alsof er niks is gebeurd, inclusief Jim. Het zal wel onderdeel zijn van de cultuur, maar ik vind het behoorlijk frustrerend. Na het ontbijten klimmen we achterin James ute en gaan we richting onze uitdaging. Sharon heeft ook besloten mee te gaan.
Ik had er nog niet echt over nagedacht hoe de klim zou zijn, maar uh... het is behoorlijk pittig!! De helling is vrij steil en bestaat uit losliggende rotsen en stenen, met daartussen spinefex. Het is daardoor vrij lastig om je ergens aan vast te houden en bovendien lijkt het behoorlijk op slangenland. Als Nick dat zegt tegen Sharon, zegt ze: 'If you say it, you see it..' Oeps.
De klim gaat best goed, tot ik op mijn kont val, me vast probeer te grijpen en mijn arm uit de kom schiet. Auwwwww!! Gelukkig schiet ie er vrij snel weer in en ondanks dat het zeer doet, heb ik geen andere keus dan verder te lopen, met Nick die gelukkig besluit dicht in de buurt te blijven :).
Het laaste stuk blijkt de grootste uitdaging: de top bestaat uit grote rotsblokken van ongeveer 6 meter hoog, die we op moeten klimmen. Op een gegeven moment moeten we van de ene rots op de andere klimmen, met daartussen een diepte van 10 meter... Ai, ai, ai, mijn knietjes knikken weer eens!!
Het is het allemaal waard, want het uitzicht boven is geweldig mooi! We kijken over James' hele land heen en zien weer hoe bergachtig het hier is, iets wat je van beneden af helemaal niet ziet. 'How big was your land again James?' 'About 800 km2..' Woww! We proberen te bedenken hoe we dat kunnen vergelijken met iets in Nederland, maar vinden het moeilijk in te schatten. 'That's not even that big, some station down the road have more than a million acres'.
Op de top wordt een uitgebreide fotoshoot gehouden :). Wie weet zien we onszelf nog eens op een billboard, want Sharon hier graag een caravan park zou maken (hoewel James falikant tegen is haha, veel te veel mensen!).
De terugweg blijkt nog veel lastiger met mijn knikkende knietjes, maar gelukkig houdt Nick me goed vast (aan de arm die nog op zijn plek zit ;)). Weer beneden puffen we nog even uit, ongelooflijk hoe gemakkelijk James en Sharon dit nog lopen!
Terug bij het huis voor smoko heeft Dale goed nieuws, er zijn twee veulentjes geboren! Jim heeft bij allebei gekeken, een is waarschijnlijk gisterenavond geboren en loopt al (dat doen ze na ong. een uur), de ander ligt nog op de grond en is er dus nog niet zo lang.
We kunnen dus nog eventjes niet gaan kijken om ze wat rust te gunnen, dus doen we na de smoko niet zoveel. Na de lunch geeft Jim ons dan toch het groene licht en gaan we op pad om het veulentje te checken.
Als we aankomen in de wei ligt het veulentje echter nog steeds op de grond... dat is niet goed! Als het niet op staat kan het niet eten bij de moeder en bovendien ligt het vol in de zon. Jim houdt ons allemaal op afstand, want de merrie vindt het duidelijk niet zo leuk dat we in de buurt komen van haar veulen.
Jim sust haar en loopt langzaam op haar af, terwijl wij bij de auto blijven wachten. Hij weet haar te kalmeren en brengt het veulen dan in de schaduw, waar hij probeert hem te laten opstaan, maar hij blijft maar door zijn poten heen knakken. Terwijl we zo staan te kijken, komt de merrie vrij dreigend op ons af rennen, maar gelukkig remt ze af en gaat ze weer terug naar haar veulen :). Best wel dreigend, maar ook mooi om te zien hoe beschermend ze is!
Jim belt James om naar het veulen te komen kijken, want hij weet niet wat hij moet doen. Ook James mag van de merrie dichterbij komen en samen proberen ze hem nogmaals te laten staan, maar het lukt niet. Terwijl dit allemaal gebeurt probeert de slimme Mr. Jingles (die niet wilde rijden toen ik op hem zat) dingen uit de auto te stelen haha.
James laat Jim achter om de situatie op te lossen en neemt ons mee op een laatste lick/bore run. Hij vertelt ons onderweg dat het sneu is voor het veulen, maar dat het waarschijnlijk dood gaat. Jim kan ervoor kiezen om te proberen hem in leven te houden, maar dat betekent wel dat hij een 'slechtere genenpool' krijgt en dat moet je volgens James eigenlijk altijd proberen te vermijden. Hetzelfde geldt voor kalfjes die niet goed ter wereld komen. Dale en Sharon willen deze nog wel eens met de hand voeren, maar James ziet ze liever doodgaan, zodat ze geen slechte kalveren kunnen krijgen.
Hij neemt ons mee naar 'Red Bull' een bore op zonnepanelen die vrij ver van de station ligt. Een paar jaar geleden werd hij gebeld door een man wiens opa hier als 'borerunner' had gewerkt. Vroeger waren hier een aantal stations met elkaar verbonden, zo ver als tot Georgetown. Uiteraard moesten alle bores regelmatig gecheckt worden en dat deden ze per paard (er waren natuurlijk nog geen auto's). Een borerunner kampeerde soms maanden alleen op het terrein, met alleen de station manager die af en toe langs kwam om te checken hoe het ging. Om de weg te vinden markeerden bore runners 'iron bark trees', de sterkste bomen in de bush.
Deze man zijn opa echter, shoot zichzelf per ongeluk in de borst tijdens zijn werkzaamheden. Hij verwondde zichzelf niet dodelijk en kreeg het voor elkaar om de toch van drie weken richting Georgetown te maken, al bloedend. Daar aangekomen moest hij per trein nog richting Cairns en uiteindelijk duurde het een week of 5 tot hij medische hulp kreeg. Wow!
Terug van de borerun gaan we met Jim, Dale en Charli nog eens kijken bij het veulen en de merrie, die ze naar de 'home paddick' gebracht hebben. Het veulentje kan nog steeds niet opstaan en de veearts heeft aangeraden hem bij te voeden om aan te sterken, zodat hij daarna misschien toch bij zijn moeder kan eten. Aangezien ze hier weinig hebben om paarden te verzorgen en dus ook geen extra voeding, geven ze hem verdunde babymelk van Toby. We kijken weer vanuit de auto toe hoe ze het veulentje voeden en daarna mogen we hem om de beurt even aaien. Wat een prachtig beestje en wat sneu om te zien! We denken niet dat hij het gaat halen, hij ziet er erg zwak uit..
Terug bij het huis kijkt Nick cricket met James en Jim, terwijl ik buiten dineer met Dale en Sharon. Ze lijken me nog wat dingen uit te willen leggen voor we morgen weg gaan. Vooral Dale benadrukt hoe 'harsh' het leven hier kan zijn op de station (ik denk dat ze me nogmaals wil duidelijk maken waarom Jim zo reageerde). Sharon vertelt dat je echt van dit leven moet houden om het te kunnen volhouden, zeker nu met de droogte en de problemen met de export, en dat ze de dieren echt een goed leven willen geven.
Er zijn kalfjes die ze met de hand voeren om ze te redden. 'But James told us that he doesn't agree with that?' Ze moeten een beetje lachen: nee, de mannen zijn het er inderdaad niet mee eens, maar ze doen het toch! 'Isn't that hard for you then, if they get exported?' Jawel dus! Soms proberen ze ze te redden van de export, maar James en Jim zorgen ook wel eens dat ze al weg zijn voordat Dale of Sharon daar erg in heeft.
Het is fijn om mijn tijd hier op een goede manier te kunnen afsluiten met Dale en Sharon, voor wie ik allebei veel respect heb. Ik ben ook heeeeeeeel blij dat ik die avond voor de allerlaatste keer in de schuur slaap! Als we ons klaarmaken voor bed rijden Jim en Dale weg om nog een keer het veulentje te voeden, maar ze zijn heel snel weer terug. 'Dan is ie dood', zegt Nick.
Dat blijkt ook zo te zijn. 'I'm so sorry for you guys'. Jim haalt een beetje zijn schouders op en loopt snel weg, maar het is wel aan hem te zien dat hij erdoor van slag is. Ze hebben al 11 maanden uitgekeken naar de geboorte en dit zijn de eerste veulentjes verwerkt door zijn hengst, dus het is begrijpelijk dat hij aangegrepen is.
De volgende ochtend springt Olly voor het eerst bij ons OP het bed, alsof hij aanvoelt dat het toch onze laatste dag is. We gaan vandaag vertrekken, hoewel we daarvoor afhankelijk zijn van Jim. Die geeft ons echter geen enkele vorm van planning, dus we hebben geen idee wanneer we vertrekken. We zorgen dus maar dat onze spullen klaar staan en regelen de papieren voor ons 'second year visa'. Mochten we nog een jaar working holiday willen doen, moeten we hier 88 dagen in de agriculture gewerkt hebben. We zijn het allebei niet echt van plan, maar wie weet komt het nog van pas!
We schrijven ook nog in het gastenboek (die sinds 2011 in een kastje ligt weg te stoffen, omdat Sharon 'm vergeten was ;)) en ik geef ze een gedichtje dat ik heb geschreven (hoewel ze dat pas gaan lezen als ik weg ben, want ze verwachten tranen.. hahaha, vrouwen!):
Sleeping in the shed, what a fun we had
With frogs singing in the toilet, and Olly underneath our bed
Enjoying smoko's funny little pancakes
Catching enormous barras in enormous lakes
Having land that's yours, as far as the eye can see
Doing there whatever you want, like driving over trees (and kangaroos!)
Charli racing round, watching Chipmunks every day
While cheerfully smiling and chatting (most of the time replied with: what did you say?)
James the best tourguide, although no one will ever know
Because he thinks the number of people on Paddys should never grow
Sharon and Dale, both so loving moms
And Jim, well.. not my kind of boss ;)
All these things will always be with me
and I hope that Paddys, no matter what comes, will forever be
Als Jim dan eindelijk zover is kunnen we vertrekken en krijgen we van iedereen een dikke knuffel als afscheid. Ook van Charli die een beetje verward kijkt, ik vraag me af of ze helemaal snapt wat er gebeurt. Ik heb met Dale afgesproken dat wanneer Charli over 16 jaar haar 'Eurotrip' gaat doen ('No way, she's only 18 then!'), ze bij mij mag logeren en ik haar een fairdinkum Dutch coffeeshop zal laten zien ('No way! I'll let your kid visit and muster then!' ;)).
De rit naar Brad's is een beetje ongemakkelijk, aangezien Jim en ik nog steeds niet met elkaar praten. Normaal zit ik tussen Nick en Jim in, maar nu is Nick gelukkig naast hem gaan zitten en babbelt hij de tijd een beetje weg.
Als we bij Jim aankomen is het alweer tijd voor smoko, dus bakje thee met een cakeje, lekker! Die smoko's gaan we nog missen! Brad vraagt ons wat we nu gaan doen.. Uhm, naar Atherton proberen te rijden om daar de auto te laten fixen? Dat vindt ie helemaal geen goed idee.
Er is iemand die af en toe voor hem klust op de plantation en die kan ons misschien wel in Georgetown helpen. Als hij hem ('Big Don') belt, zegt hij dat we voor hem gewerkt hebben. Top natuurlijk, want dat betekent sowieso dat Big Don meer bereid is om ons te helpen, aangezien hij klussen van Brad krijgt. Die Brad is echt een top vent.
We hebben weer eens gelukkig, want Big Don blijkt in Georgetown te zijn en ook nog eens bereid om ons op de zaterdag te helpen. Brad raadt ons aan om eerst nog ons water bij te vullen in de auto, voor het geval we toch vast komen te staan. Strak plan!
Als we naar buiten lopen om dat te doen horen we ineens hard geblaf, de honden vallen een guanna aan! Ik weet niet wat ik zie! Met zijn 3en (incl. twee kleine jack russeltjes) vallen ze een guanna van bijna een meter aan. Ze bijten hem overal, terwijl de guanna ze aan alle kanten terug probeert te bijten. Wat een lijp gezicht!
Heroische Brad pakt een bezem en pakt daarmee de guanna op om hem in een boom te zetten, terwijl hij de honden van hem af schopt (ze luisteren niet zo heel goed...). Als de guanna eindelijk in de boom hangt, pakt een van de jack russels hem echter bij zijn staart en trekt hem uit de boom, waarna het hele circus weer opnieuw begint. Uiteindelijk weet Brad hem gelukkig hoog genoeg te krijgen zodat de honden er niet meer bij kunnen... Another day on the farm! ;)
Tsja, en dan nemen we afscheid van Brad en Loretta.. en Jim. Nick geeft hem een hand, maar ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Gelukkig neemt Jim het initatief en geeft me een knuffel: 'Thanks for all your help, it was much appreciated'. Ik vraag me af of dat van hem zelf komt of dat Dale een praatje heeft gehouden, maar het voelt in ieder geval toch beter om het zo af te sluiten.
En dan zijn we weer 'on the road!' Met geen idee nog waar we naar toe gaan, maar in ieder geval als eerste bestemming Georgetown, eens kijken wat die auto mankeert.
Er staan twee paarden apart, die tegelijk met alle andere paarden uit de wei gelaten moeten worden. Jim geeft ons instructies om het hek op te maken, maar dat doet hij weer op zijn Jims, dus snel en onduidelijk. Als hij weg rijdt kijken Nick en ik elkaar aan: 'Wanneer moeten we nou het hek open doen?'
Ik denk dat we dat moeten doen tegelijk met het hek dat Jim gaat open maken, maar Nick betwijfeld dat. Dus als Jim zijn hek opengooit sta ik te twijfelen, waarop hij boos begint te signalen... maar die signalen snappen we ook niet. Ik gooi het hek open, maar dan begint Jim weer boos te schreeuwen. Ik snap er niks van.
We brengen de paarden terug (mooi gezicht, zo'n kudde paarden met wapperende manen!) en gaan dan terug naar het huis, waar ik een boze preek van Jim krijg: 'Everyone who works with animals should see that they were stressed!' Ik ben een beetje klaar met Jim! Ik zal hem eens voor een groep patienten zetten, hem helemaal niks uitleggen en dan boos worden als ie niet weet wat ie moet doen. M'n bloed kookt.
Na de lunch vraagt Jim of Nick wil paardrijden en dan vraagt ie mij of ik ook mee wil. Ik vermoed dat Dale een gesprekje met hem heeft gehad. Hij zadelt Mr. Jingles voor ons op, een wat ouder, rustig, maar slim paard. Nick gaat eerst en die blijkt best goed te kunnen rijden! Blijkt ie gewoon stiekem al eens paardrijlessen gehad te hebben, omdat hij al zo lang de jackaroo droom heeft.
Als ik aan de beurt ben, voel ik m'n eigen spanning. Ik weet niet wat ik moet doen en Jim legt ook niks uit. Dus neemt Nick het maar over en legt me uit wat ik moet doen. Mr. Jingles voelt ondertussen dat ie de baas is en besluit dat ie niet vooruit wil, dus staat hij ook nog stil. Damn. Ik kan me ook niet ontspannen, want nu denk ik: nou denkt Jim helemaal dat ik een mongool ben. 'Why isn't it moving?' vraag Nick aan Jim, 'Because she's not giving him the right signals'.
Dan besluit Jim toch maar een en ander aan me uit te leggen en wil Mr. Jingles toch nog even vooruit, hoewel het allemaal niet heel soepel verloopt. Ik vind het wel onwijs vet om op zo'n prachtig dier te zitten, dus ik besluit Jim even buiten te sluiten en ervan te genieten. Paardrijden hier is toch heel iets anders dan in een manege stel ik me zo voor!
De volgende dag is weer zoals alle andere dagen, ik varnish en ben daar (goddank) mee klaar, dus kan ik gaan schilderen. Voor de lunch maakt James een 'damper', lekker!! In een gat in de grond bakt hij dan een brood met hete kolen. Weer wat geleerd :). Tijdens de lunch vraagt Jim aan Nick of hij zin heeft om dat weekend mee te gaan op een fishing trip naar Karumba, met Brad. Dan kijkt hij mij aan: 'I don't know what you want to do? Dale is staying here to do some more painting, I don't know if you want to spend your weekend with three blokes?'
Hmm... aan de ene kant wil ik graag even van de station af en is zo'n trip perfect, maar aan de andere kant breng ik mijn tijd liever met Dale door dan met Jim. Maar ja, als ik bij Dale blijf, zit ik de hele dag aan het huis geplakt en Alvin and the Chipmunks te kijken. Dale twijfelt om mee te gaan vanwege de kinderen, dus ik bied haar aan te helpen met op de kinderen te letten als Jim aan het vissen is. En dan besluit ze mee te gaan :D. Jeej! Jim laat ons zien waar we gaan kamperen en vertelt dat ze een cabin voor ons regelen, als dank voor ons werk.
Een cabin! Met een eigen douche en keuken en nog belangrijker, airconditioning!! We kunnen niet wachten :D. Als we de volgende ochtend vertrekken, vraagt Nick aan Charli of ze 'Alvin and the Chipmunks' heeft ingepakt.. 'Sssshhttt!!' roepen Sharon, Dale en ik in koor ;).
We gaan eerst naar Brad om de auto op te halen en we kunnen niet wachten, we gaan terug naar ons huis! Het voelt heerlijk om weer terug te zijn bij onze auto en weer onderweg te gaan. We volgen de Savannah Way verder helemaal naar het noorden, onderweg zien we gigantische adelaars eten van de roadkill. Eentje is zo gigantisch dat hij niet eens voor de auto opzij gaat!
In Croydon, het eerste dorp vanaf Paddys (120 km verderop) doen we nog wat boodschappen... Een pak sap, een fles cola, een brood en een pak koekjes.. voor een magere 16 dollar. 16 Dollar!!! Zeg maar, 12 euro. Ik heb nog nooit zulke dure boodschappen gedaan.
Onderweg zet ik hard 'Down Under' aan en we luisteren met meer interesse dan normaal naar de tekst. Ineens krijgen we tegelijk een ingeving: 'Zingt ie nou: vegamite sandwich?!! Jaaaa, dat zingt ie!' Vegamite is het allervieste broodbeleg ooit, waar Aussies gek op zijn. We hebben het geproefd bij Shirley en vonden het allebei echt niet te eten. We drukken op repeat en zingen het vervolgens heel hard mee :D.
Als we aankomen in Karumba ('population small, we love them all - drive carefully'), is de rest al geinstalleerd in hun cabins en ligt onze sleutel klaar. Wat - een - genot!! Zoveel luxe hebben we in maanden niet gehad. Als eerste gaat meteen de airco aan :D. We willen de cabin niet meer uit!
Maar er moet natuurlijk gevist worden, dus gaan de mannen na de lunch op pad, terwijl wij ons in Loretta's cabin verschaffen met de kids.. en het hebben over bevalling en kinderen.. Ik begin er nog heeeeeeeeeeeeeel lang niet aan haha. We gaan ook nog even heerlijk zwemmen! Als Dale met Toby bezig is naast het zwembad zit Charli maar op haar te wachten, dus ik vraag Charli of ze met mij wil zwemmen. Eerst kijkt ze een beetje bedenkelijk, maar dan duikt ze er zo in. Dale kijkt het eerst een beetje aan, maar besluit dan dat het geen kwaad kan :).
Aan het eind van de middag halen wij fish and chips, aangezien de mannen nog niet terug zijn en de kinderen moeten eten, en eten op de camping. Het blijft me toch verbazen hoe gewillig deze dames zijn om achter te blijven en op de kinderen te passen, en hoe zorgzaam ze dan nog zijn naar hun mannen toe. De vrouwen vinden het ook leuk om te vissen, maar het zal denk ik niet in ze opkomen om in ieder geval 1 dagdeel te gaan, terwijl de man achterblijft om op te passen.
's Avonds doen we nog een drankje buiten (terwijl we helemaal lek gestoken worden door muggen) en vertelt Brad over de tijd dat hij werkte in Tennant Creek (in the Northern Territory) en hoeveel problemen ze toen hadden met Aboriginals. Brad weet het allemaal wat beter uit te leggen, hij weet dat ze racistisch klinken, maar dat sommige dingen gewoon realistisch zijn. Ik blijf het maar lastig vinden, ik snap dat er veel problemen zijn, maar de Aboriginals hebben de blanken niet gevraagd om hier te komen?
Grappig trouwens hier is dat ze elkaars naam ontzettend veel zeggen. Dus als Brad, Jim iets vraagt, zegt ie: 'So how big were those barras you caught Jim?' 'Well Brad, the biggest was 82 cm!' 'That's not too bad, Jim!'. Ik raak er zowaar aan gewend en begin het zelf ook te doen haha.
Als we terug naar de cabin gaan begint het echte plezier... tv kijken vanuit bed! :D
De volgende ochtend staat Nick om 05.00 uur op om te gaan vissen, terwijl ik me nog eens om draai. Heerrrrrrlijk. Om 08.00 gaat m'n wekker, omdat de mannen terugkomen voor een bacon & eggs ontbijt, en sta ik met lichte tegenzin op.
De mannen maken het ontbijt klaar op de bbq en na het ontbijt is het plan om vanaf het strand te gaan vissen, zodat de kids mee kunnen. Dat plan valt letterlijk in het water, want om 10.00 begint het heeeeel hard te regenen en het houdt niet meer op. Tsja... dan maar chillen in de cabin, vervelend... Om een uurtje of 13.00 is het tijd voor een biertje en zo brengen we onze middag door in de kamp kitchen, tot het om 16.00 weer droog is.
Morgen is Jim's verjaardag en daarom gaan we vanavond uit eten. Karumba staat bekend om zijn geweldige sunsets blijkbaar, dus slapen we op 'Sunset Point Caravan Park' en eten we in de 'Sunset Tavern'. Echter, gisteren ben ik helemaal vergeten te gaan kijken en vandaag is het bewolkt, dus die sunset gaan we niet meemaken haha. Nick en ik vermaken ons een beetje met de kinderen en ik blijf er om grinneken: Nick leert meer opvoed- en babyskills de laatste weken dan dat hij jackaroo skills leert ;). Terug naar de cabin na een heerlijke maaltijd (en toetje!) voor een douche en de tv. Ik wil hier niet meer weg!
De heren hebben de vorige avond besloten dat ze eigenlijk ook gewoon vakantie hebben en niet zo'n zin hebben om om 05.00 op te staan, dus wordt besloten dat er gewoon uitgeslapen wordt. We beginnen de volgende ochtend weer met een eieren en spek ontbijt en gaan daarna vissen vanaf het strand. Het is heet hier!! Helemaal ingesmeerd met zonnecreme en insect repellant begeven we ons naar het strand, waar de hengels in elkaar gezet en uitgegooid worden.. om vervolgens allemaal vast te komen zitten en te breken. Dus, na een uurtje heeft niemand meer een goede lijn over en besluiten me maar weer terug te gaan naar de camping, voor een heerlijke verfrissende duik in het zwembad.
Daarna komt het tragische moment dat we al zo lang gevreesd hebben... we moeten afscheid nemen van de cabin. Ik kan niet ontkennen dat er tranen gelaten worden. Nick houdt zich stevig vast aan de deurpost en wil niet meer loslaten. Ik moet hem kietelen onder zijn oksels om hem los te krijgen.
Iedereen blijkt een beetje moeite te hebben om terug te gaan naar huis, dus wordt het uitgesteld met een lunch in de tavern. Inmiddels wordt het allemaal een beetje duur, want het eten is hier vrij prijzig. Dus als echte cheapo's drinken we alleen gratis water van de bar en bestellen we het goedkoopste mogelijk: een chicken nuggets kindermenu en een kleine pizza ;).
Wij rijden iets eerder weg dan de rest, omdat we langzamer zijn en worden onderweg ingehaald door Jim en Brad. Als we na 30 km in het eerste dorpje aankomen, Normanton, zetten we de auto langs de kant om een foto te maken met een replica van de grootste krokodil ooit geschoten, 8.67 m. Ineens valt de auto uit.... Elke keer als Nick hem start en dan geen gas geeft, gaat ie weer uit. Bovendien doen onze meters het niet meer..
We rijden een stukje door Normanton en parkeren de auto dan bij een gesloten benzinestation om eens te kijken wat er aan de hand is (.. want we weten zoveel van auto's). Had ik al gezegd dat er in Normanton heel veel Aborginals wonen? Dat staat ongeveer gelijk aan heel veel dronken mensen in de kroeg en op straat. Het is dus niet gek dat er niet heel veel later politie komt aanrijden: 'What are you guys up to?'
Als we uitleggen wat er aan de hand is, besluit de politieagent een kijkje onder de motorkap te nemen. Hoe noemt een paar termen en probeert een beetje uit te leggen wat er aan de hand kan zijn, maar het meeste gaat ons boven de pet. Het belangrijkste wat we eruit opmaken is dat we kunnen blijven rijden en aangezien we niet heel veel keus hebben, doen we dat ook maar. Ik spreek voor de zekerheid wel even Dale's voicemail in met het goede nieuws (die rijdt natuurlijk ook ergens in de outback zonder bereik), zodat ze ons kunnen komen halen, mochten we nooit aankomen.
Een behoorlijke uitdaging, want Nick moet het gas dus blijven intrappen, anders valt de auto uit. Best lastig in bochten enzo! Als we een tijdje onderweg zijn merken we ineens dat naast de temperatuurmeter, de benzinemeter het ook niet meer doet.. Shit! 'Nick, voor hoeveel heb je getankt in Normanton?' 'Uhm.. het was best wel duur, dus ik heb er maar 15 AUD in gegooid en dacht, dan tanken we in Croydon wel bij...'
Holy shit, we hebben dus geen idee hoeveel benzine we nog hebben voor een tocht van 150 km. Aangezien we nu ook niet kunnen zien hoe heet de motor wordt, zetten we de blower maar op zijn heetst, met de ramen helemaal open. Het is echt niet te harden in de auto... 'Zijn we gek dat we dit doen?' 'Ja' 'Word jij er chagrijnig van?' 'Haha, nee, jij?' 'Ik ook niet, dat is toch gek!' Eigenlijk zijn we allebei alleen maar dolblij dat de radio het in ieder geval nog doet :D.
Op de terugweg zien we weer een enorme adelaar op de weg en ik pak mijn kans om een foto te schieten. Nick vindt het wel een goed idee om daarvoor even op de andere kant van de weg stil te gaan staan. 'Uh Nick, lijkt je dit een goed idee met een auto die niet goed werkt?' 'Oh ja, shit, vergeten!' Gelukkig zijn hier niet zo heel veel tegenliggers ;).
We redden Croydon gelukkig en gaan allebei kapot van de hitte, dus trakteren we onszelf op de allerduurste ijsjes en fles cola die we ooit in ons leven zullen aanschaffen. Ook vanaf Croydon blijft de auto gelukkig gewoon werken, hoewel het toch wel een spannende reis is. Nick probeert nog een dingo aan te rijden (die hier een groot probleem zijn, omdat ze kalfjes doden 'voor de lol' en dus soms 20 gelijk) en wederom vraag ik me af of dat nou wel zo'n goed idee is...
Als we de brug bijna oprijden waar de afslag naar Paddys is, zegt Nick: 'Zo hehe, we hebben het gehaald'. Best grappig, want het is nog zo'n 15 km naar Brad's, waar we de auto weer parkeren: 'Alsof je naar Noordwijk wilt en in Katwijk al zegt dat je er bent!'
Bij Brad aangekomen nemen de mannen meteen een kijkje in de auto en Jim en Brad moeten lachen om de hoeveelheid zand onder de motorkap: 'You have to clean this mate!' Ik heb Nick al zo vaak met een wc papiertje onder die kap zand weg zien vegen, ze willen vast niet weten hoe erg het eruit heeft gezien als ze dit al indrukwekkend vinden.
Hoewel Brad enigszins verstand heeft van motoren, kan hij ons hier niet mee helpen. Hij raadt ons aan een subaru dealer te bellen, om te vragen of die kan uitleggen wat er aan de hand is. Misschien kunnen ze een onderdeel opsturen, dat Brad er dan evt. in kan zetten. Anders zullen we naar een mechanic moeten rijden.
De dagen daarna zijn vooral voor Nick erg leuk: vanwege de droogte moeten ze 'musteren' en 'draften' en Nick mag mee helpen. Mag hij eindelijk gaan doen wat hij altijd wilde! Het is gruwelijk heet en ze moeten helemaal bedekt vanwege de zon, ik heb respect voor Nick en de heren! Nick gaat op een fourwheeler, terwijl James en Jim op een bike gaan. Als Charli, de kleine Jillaroo in the making, mee gaat (wat ze graag doet!) gaat ze voorop bij Jim op een fourwheeler. Als Charli niet mee gaat, zorgt ze voor mij, want: 'Your daddy is not here'. Ze noemt blijkbaar iedereen daddy, dus Nick is mijn daddy en haar 'other daddy' haha. Als ze hem niet kan vinden, zegt ze: 'Where did other daddy go?!'
Zo mag Nick eindelijk mee de koeien van de weides naar 'the home paddick' brengen, waar ze per vier een hek in worden gebracht en wordt gekeken welke koeien naar de 'meatworks' gaan, welke mogen blijven en naar welke wei die moeten. Ik heb het Nick niet zien doen, maar volgens mij was het draften behoorlijk indrukwekkend, aangezien hij in zijn eentje met vier koeien tussen de hekken stond :). Hij ziet ook meteen hoe het brandmerken in zijn werk gaat en hoe ze de hoorns van de koeien verwijderen (dat moeten ze doen, omdat ze elkaar anders verwonden). Elke smoko en lunch komt hij met een grote smile op zijn gezicht terug.
Mijn dagen zijn vrij saai, omdat ik op Toby's ritme leef. Ik ben met Dale aan het schilderen, maar die komt alleen als Toby slaapt. En Toby is ziek, dus die slaapt niet. Dale wil niet dat ik alleen schilder, dus zit er weinig voor me op. Ik vraag aan Jim of ik kan gaan plamuren, maar 'dat laat ie liever aan Nick over'. Inmiddels krijg ik alle 'leuke klusjes': Sanne, wil jij even het stof tussen de raamkozijnen vandaan halen? Sanne, wil jij de vloer vegen? Sanne, de tegels moeten schoongemaakt, wil jij dat doen?
Een van de dagen ga ik met Dale mee in de auto om Charli op te halen, die mee is musteren, maar terugkomt voor de smoko. We hebben het zo een beetje over waar Nick en ik heen gaan reizen als we Paddys verlaten. Ik vertel haar dat we het nog niet weten, maar dat de kans groot is dat Nick ergens gaat werken en ik alleen verder ga reizen. Ik vertel ook dat ik nog niet weet hoe dat gaat zijn, omdat we tot nu toe met zijn 2en zijn geweest en ik het idee heb dat ik vooral daardoor nog niet zo heel veel heimwee heb gehad. 'Oh, you'll be fine!' zegt ze, 'You're so independent! I can't do a day without Jimmy, I need him here! He's my man!'
's Avonds is het eindelijk eens helder en dat geeft ons mooi de kans om buiten te slapen! We slepen onze bedden uit de schuur en zetten ze onder de immense sterrenhemel, zooooooo mooi!! Het is echt ongelooflijk hoeveel sterren je hier kunt zien en zelfs de melkweg! Het is adembenemend. Afgezien van een grote hoeveelheid muggen, slapen we ook nog heerlijk :).
De volgende ochtend gaan de heren weer volle bak aan de slag in het huis, want het musteren en draften is klaar. Jim heeft ook nog wel een klusje voor mij: buiten ligt allerlei metaal materiaal dat schoon gemaakt moet worden. Aangezien ik een paar dagen niet zoveel gedaan heb, begin ik met frisse moed aan de klus. Als ik de platen een voor een van elkaar af haal, komt er ontzettend veel ongedierte uit te voorschijn, waaronder grote spinnen. Jak!! Ik haal de platen dus heel voorzichtig van elkaar af, een stukje omhoog om van onderen te kijken of er geen spinnen zitten, borstel ze dan en spoel ze af.
Het gaat niet heel snel, want ze zijn moeilijk schoon te krijgen. Als ik bij de onderste platen ben aangekomen, ben ik wel klaar met alle spinnen. In de afgelopen dagen hebben Jim en Dale allebei een redback spider vermoord om het huis en die kunnen dodelijk zijn. Ik besluit Jim te vragen om de laatste platen op te tillen, het is immers zijn huis, dus als er iemand doodgebeten moet worden door een spin, is Jim toch wel mijn eerste keus.
Als hij me komt helpen gooit hij boos de platen op de grond en kijkt dan naar de andere platen: 'These aren't clean enough mate', waarop hij boos de bezem in mijn handen stopt en weg loopt. Wow.... Eventjes ga ik verder met schoonmaken en dan denk ik: 'Is ie nou helemaal belazerd! Zo laat ik niet tegen me praten!' Dus zoek ik hem op..
'Jim, I don't really like the way you talk to me. I mean, I am here to help you and I am doing the best I can, and I don't like your tone.. So please, if you want something from me or want me to do something differently, could you ask me in a different way?' Het leidt tot een verhitte discussie, met als conclusie dat ik hem ook maar moet begrijpen, want hij wil dat zijn huis af komt en ik werk twee keer zo langzaam als iedereen.
Ik kan mijn tranen niet meer inhouden, wat een fucking eikel!! 'I give up then', ik gooi mijn bezem neer en loop snel naar de andere kant van het huis, buiten het blikveld van Jim. Nick ziet me in tranen lopen en komt snel achter me aan: 'Wat is er aan de hand?!' Ik leg snel uit wat er is gebeurd en gelukkig support ie me meteen.
Ik ga onder geen enkele omstandigheid ook nog maar enigszins iets in dat huis uitvoeren en sluit mezelf op in de schuur. Ik voel me ongelooflijk rot. Natuurlijk heb ik de afgelopen weken ook wel aangevoeld dat ik hier niet hoor en dat ik maar weinig skills heb die hier van pas komen, maar ik heb wel ongelooflijk mijn best gedaan. Ik kan niet geloven dat Jim zo respectloos is, terwijl ik hier vrijwillig hem met zijn huis aan het helpen ben!
Het ergste vind ik dat ik geen kant op kan, want ik ben op ZIJN terrein, met ZIJN familie. Nick vindt dat ik met Dale moet gaan praten, maar na ons 'Jim is my man' gesprek, verwacht ik daar niet zoveel van. Ik heb absoluut geen zin om te lunchen met Jim, dus ik blijf in de schuur, terwijl Nick bij ze aan tafel schuift. Ik voel me verschrikkelijk alleen en wil op dit moment alleen maar naar huis. Wat mis ik mijn moedertje en vadertje denk ik en dan moet ik ook wel weer een beetje om mezelf lachen: 'ik wi mijn mammie en pappie!'
Nick komt gelukkig terug met een vol bord eten, want ik ga kapot van de honger. 'We gaan morgen weg', zegt ie, 'ik sta helemaal aan jouw kant'. Na de middagpauze gaat hij wel weer aan de slag in het huis met Jim, die er met geen enkel woord over rept. Ik breng nog een paar uur door in de schuur, tot ik moed heb verzameld om met Dale en Sharon te praten. Het irritantste vind ik dat ik altijd moet huilen als ik boos ben en ik heb geen zin om hen te laten zien dat ik moet huilen.
Die middag spreek ik Dale nog wel, maar dat gaat zoals ik verwacht had. Ze noemt het een 'clash of lifestyles' en vertelt dat Jim boos werd, omdat er allerlei metaal los lag en als het gaat stormen zou dat heel gevaarlijk zijn. Bovendien had ik geen hoed op of t-shirt met lange mouwen aan en stond ik buiten te werken (ik stond in de schaduw, dus het hoefde niet, want dat had ik natuurlijk zelf ook wel al bedacht). Volgens haar was het niet meer dan dat en heb ik juist heel veel werk gedaan in mijn tijd hier.
Tsja denk ik, we mogen misschien een andere kijk op de zaken hebben, maar dan ga je nog niet zo met mensen die je komen helpen om! Ik ga er maar niet verder op in en houd me vast aan het feit dat we zo snel mogelijk vertrekken. De rest van de dag vermijd ik Jim zoveel mogelijk en daarmee ook meteen de rest van de familie, aangezien ze zo'n beetje altijd samen zijn.
Ik eet even snel een broodje, want ik heb niet zo'n honger en ga naar bed, terwijl Nick met ze dineert en voorzichtig opbrengt dat we zo snel mogelijk weg willen. Jim gaat als eerste naar Georgetown, zaterdagochtend, over twee dagen... Dat wordt een leuk ritje.
Als Nick terug komt in de schuur heeft ie gelukkig goed nieuws: James heeft ons uitgenodigd om morgen met ons Wanger's Nob te beklimmen, een 'berg' hier waar hij ons eerder over heeft verteld. Daar zijn we wel voor in en brengt ons meteen weg van de station!
De volgende ochtend aan het ontbijt doet iedereen alsof er niks is gebeurd, inclusief Jim. Het zal wel onderdeel zijn van de cultuur, maar ik vind het behoorlijk frustrerend. Na het ontbijten klimmen we achterin James ute en gaan we richting onze uitdaging. Sharon heeft ook besloten mee te gaan.
Ik had er nog niet echt over nagedacht hoe de klim zou zijn, maar uh... het is behoorlijk pittig!! De helling is vrij steil en bestaat uit losliggende rotsen en stenen, met daartussen spinefex. Het is daardoor vrij lastig om je ergens aan vast te houden en bovendien lijkt het behoorlijk op slangenland. Als Nick dat zegt tegen Sharon, zegt ze: 'If you say it, you see it..' Oeps.
De klim gaat best goed, tot ik op mijn kont val, me vast probeer te grijpen en mijn arm uit de kom schiet. Auwwwww!! Gelukkig schiet ie er vrij snel weer in en ondanks dat het zeer doet, heb ik geen andere keus dan verder te lopen, met Nick die gelukkig besluit dicht in de buurt te blijven :).
Het laaste stuk blijkt de grootste uitdaging: de top bestaat uit grote rotsblokken van ongeveer 6 meter hoog, die we op moeten klimmen. Op een gegeven moment moeten we van de ene rots op de andere klimmen, met daartussen een diepte van 10 meter... Ai, ai, ai, mijn knietjes knikken weer eens!!
Het is het allemaal waard, want het uitzicht boven is geweldig mooi! We kijken over James' hele land heen en zien weer hoe bergachtig het hier is, iets wat je van beneden af helemaal niet ziet. 'How big was your land again James?' 'About 800 km2..' Woww! We proberen te bedenken hoe we dat kunnen vergelijken met iets in Nederland, maar vinden het moeilijk in te schatten. 'That's not even that big, some station down the road have more than a million acres'.
Op de top wordt een uitgebreide fotoshoot gehouden :). Wie weet zien we onszelf nog eens op een billboard, want Sharon hier graag een caravan park zou maken (hoewel James falikant tegen is haha, veel te veel mensen!).
De terugweg blijkt nog veel lastiger met mijn knikkende knietjes, maar gelukkig houdt Nick me goed vast (aan de arm die nog op zijn plek zit ;)). Weer beneden puffen we nog even uit, ongelooflijk hoe gemakkelijk James en Sharon dit nog lopen!
Terug bij het huis voor smoko heeft Dale goed nieuws, er zijn twee veulentjes geboren! Jim heeft bij allebei gekeken, een is waarschijnlijk gisterenavond geboren en loopt al (dat doen ze na ong. een uur), de ander ligt nog op de grond en is er dus nog niet zo lang.
We kunnen dus nog eventjes niet gaan kijken om ze wat rust te gunnen, dus doen we na de smoko niet zoveel. Na de lunch geeft Jim ons dan toch het groene licht en gaan we op pad om het veulentje te checken.
Als we aankomen in de wei ligt het veulentje echter nog steeds op de grond... dat is niet goed! Als het niet op staat kan het niet eten bij de moeder en bovendien ligt het vol in de zon. Jim houdt ons allemaal op afstand, want de merrie vindt het duidelijk niet zo leuk dat we in de buurt komen van haar veulen.
Jim sust haar en loopt langzaam op haar af, terwijl wij bij de auto blijven wachten. Hij weet haar te kalmeren en brengt het veulen dan in de schaduw, waar hij probeert hem te laten opstaan, maar hij blijft maar door zijn poten heen knakken. Terwijl we zo staan te kijken, komt de merrie vrij dreigend op ons af rennen, maar gelukkig remt ze af en gaat ze weer terug naar haar veulen :). Best wel dreigend, maar ook mooi om te zien hoe beschermend ze is!
Jim belt James om naar het veulen te komen kijken, want hij weet niet wat hij moet doen. Ook James mag van de merrie dichterbij komen en samen proberen ze hem nogmaals te laten staan, maar het lukt niet. Terwijl dit allemaal gebeurt probeert de slimme Mr. Jingles (die niet wilde rijden toen ik op hem zat) dingen uit de auto te stelen haha.
James laat Jim achter om de situatie op te lossen en neemt ons mee op een laatste lick/bore run. Hij vertelt ons onderweg dat het sneu is voor het veulen, maar dat het waarschijnlijk dood gaat. Jim kan ervoor kiezen om te proberen hem in leven te houden, maar dat betekent wel dat hij een 'slechtere genenpool' krijgt en dat moet je volgens James eigenlijk altijd proberen te vermijden. Hetzelfde geldt voor kalfjes die niet goed ter wereld komen. Dale en Sharon willen deze nog wel eens met de hand voeren, maar James ziet ze liever doodgaan, zodat ze geen slechte kalveren kunnen krijgen.
Hij neemt ons mee naar 'Red Bull' een bore op zonnepanelen die vrij ver van de station ligt. Een paar jaar geleden werd hij gebeld door een man wiens opa hier als 'borerunner' had gewerkt. Vroeger waren hier een aantal stations met elkaar verbonden, zo ver als tot Georgetown. Uiteraard moesten alle bores regelmatig gecheckt worden en dat deden ze per paard (er waren natuurlijk nog geen auto's). Een borerunner kampeerde soms maanden alleen op het terrein, met alleen de station manager die af en toe langs kwam om te checken hoe het ging. Om de weg te vinden markeerden bore runners 'iron bark trees', de sterkste bomen in de bush.
Deze man zijn opa echter, shoot zichzelf per ongeluk in de borst tijdens zijn werkzaamheden. Hij verwondde zichzelf niet dodelijk en kreeg het voor elkaar om de toch van drie weken richting Georgetown te maken, al bloedend. Daar aangekomen moest hij per trein nog richting Cairns en uiteindelijk duurde het een week of 5 tot hij medische hulp kreeg. Wow!
Terug van de borerun gaan we met Jim, Dale en Charli nog eens kijken bij het veulen en de merrie, die ze naar de 'home paddick' gebracht hebben. Het veulentje kan nog steeds niet opstaan en de veearts heeft aangeraden hem bij te voeden om aan te sterken, zodat hij daarna misschien toch bij zijn moeder kan eten. Aangezien ze hier weinig hebben om paarden te verzorgen en dus ook geen extra voeding, geven ze hem verdunde babymelk van Toby. We kijken weer vanuit de auto toe hoe ze het veulentje voeden en daarna mogen we hem om de beurt even aaien. Wat een prachtig beestje en wat sneu om te zien! We denken niet dat hij het gaat halen, hij ziet er erg zwak uit..
Terug bij het huis kijkt Nick cricket met James en Jim, terwijl ik buiten dineer met Dale en Sharon. Ze lijken me nog wat dingen uit te willen leggen voor we morgen weg gaan. Vooral Dale benadrukt hoe 'harsh' het leven hier kan zijn op de station (ik denk dat ze me nogmaals wil duidelijk maken waarom Jim zo reageerde). Sharon vertelt dat je echt van dit leven moet houden om het te kunnen volhouden, zeker nu met de droogte en de problemen met de export, en dat ze de dieren echt een goed leven willen geven.
Er zijn kalfjes die ze met de hand voeren om ze te redden. 'But James told us that he doesn't agree with that?' Ze moeten een beetje lachen: nee, de mannen zijn het er inderdaad niet mee eens, maar ze doen het toch! 'Isn't that hard for you then, if they get exported?' Jawel dus! Soms proberen ze ze te redden van de export, maar James en Jim zorgen ook wel eens dat ze al weg zijn voordat Dale of Sharon daar erg in heeft.
Het is fijn om mijn tijd hier op een goede manier te kunnen afsluiten met Dale en Sharon, voor wie ik allebei veel respect heb. Ik ben ook heeeeeeeel blij dat ik die avond voor de allerlaatste keer in de schuur slaap! Als we ons klaarmaken voor bed rijden Jim en Dale weg om nog een keer het veulentje te voeden, maar ze zijn heel snel weer terug. 'Dan is ie dood', zegt Nick.
Dat blijkt ook zo te zijn. 'I'm so sorry for you guys'. Jim haalt een beetje zijn schouders op en loopt snel weg, maar het is wel aan hem te zien dat hij erdoor van slag is. Ze hebben al 11 maanden uitgekeken naar de geboorte en dit zijn de eerste veulentjes verwerkt door zijn hengst, dus het is begrijpelijk dat hij aangegrepen is.
De volgende ochtend springt Olly voor het eerst bij ons OP het bed, alsof hij aanvoelt dat het toch onze laatste dag is. We gaan vandaag vertrekken, hoewel we daarvoor afhankelijk zijn van Jim. Die geeft ons echter geen enkele vorm van planning, dus we hebben geen idee wanneer we vertrekken. We zorgen dus maar dat onze spullen klaar staan en regelen de papieren voor ons 'second year visa'. Mochten we nog een jaar working holiday willen doen, moeten we hier 88 dagen in de agriculture gewerkt hebben. We zijn het allebei niet echt van plan, maar wie weet komt het nog van pas!
We schrijven ook nog in het gastenboek (die sinds 2011 in een kastje ligt weg te stoffen, omdat Sharon 'm vergeten was ;)) en ik geef ze een gedichtje dat ik heb geschreven (hoewel ze dat pas gaan lezen als ik weg ben, want ze verwachten tranen.. hahaha, vrouwen!):
Sleeping in the shed, what a fun we had
With frogs singing in the toilet, and Olly underneath our bed
Enjoying smoko's funny little pancakes
Catching enormous barras in enormous lakes
Having land that's yours, as far as the eye can see
Doing there whatever you want, like driving over trees (and kangaroos!)
Charli racing round, watching Chipmunks every day
While cheerfully smiling and chatting (most of the time replied with: what did you say?)
James the best tourguide, although no one will ever know
Because he thinks the number of people on Paddys should never grow
Sharon and Dale, both so loving moms
And Jim, well.. not my kind of boss ;)
All these things will always be with me
and I hope that Paddys, no matter what comes, will forever be
Als Jim dan eindelijk zover is kunnen we vertrekken en krijgen we van iedereen een dikke knuffel als afscheid. Ook van Charli die een beetje verward kijkt, ik vraag me af of ze helemaal snapt wat er gebeurt. Ik heb met Dale afgesproken dat wanneer Charli over 16 jaar haar 'Eurotrip' gaat doen ('No way, she's only 18 then!'), ze bij mij mag logeren en ik haar een fairdinkum Dutch coffeeshop zal laten zien ('No way! I'll let your kid visit and muster then!' ;)).
De rit naar Brad's is een beetje ongemakkelijk, aangezien Jim en ik nog steeds niet met elkaar praten. Normaal zit ik tussen Nick en Jim in, maar nu is Nick gelukkig naast hem gaan zitten en babbelt hij de tijd een beetje weg.
Als we bij Jim aankomen is het alweer tijd voor smoko, dus bakje thee met een cakeje, lekker! Die smoko's gaan we nog missen! Brad vraagt ons wat we nu gaan doen.. Uhm, naar Atherton proberen te rijden om daar de auto te laten fixen? Dat vindt ie helemaal geen goed idee.
Er is iemand die af en toe voor hem klust op de plantation en die kan ons misschien wel in Georgetown helpen. Als hij hem ('Big Don') belt, zegt hij dat we voor hem gewerkt hebben. Top natuurlijk, want dat betekent sowieso dat Big Don meer bereid is om ons te helpen, aangezien hij klussen van Brad krijgt. Die Brad is echt een top vent.
We hebben weer eens gelukkig, want Big Don blijkt in Georgetown te zijn en ook nog eens bereid om ons op de zaterdag te helpen. Brad raadt ons aan om eerst nog ons water bij te vullen in de auto, voor het geval we toch vast komen te staan. Strak plan!
Als we naar buiten lopen om dat te doen horen we ineens hard geblaf, de honden vallen een guanna aan! Ik weet niet wat ik zie! Met zijn 3en (incl. twee kleine jack russeltjes) vallen ze een guanna van bijna een meter aan. Ze bijten hem overal, terwijl de guanna ze aan alle kanten terug probeert te bijten. Wat een lijp gezicht!
Heroische Brad pakt een bezem en pakt daarmee de guanna op om hem in een boom te zetten, terwijl hij de honden van hem af schopt (ze luisteren niet zo heel goed...). Als de guanna eindelijk in de boom hangt, pakt een van de jack russels hem echter bij zijn staart en trekt hem uit de boom, waarna het hele circus weer opnieuw begint. Uiteindelijk weet Brad hem gelukkig hoog genoeg te krijgen zodat de honden er niet meer bij kunnen... Another day on the farm! ;)
Tsja, en dan nemen we afscheid van Brad en Loretta.. en Jim. Nick geeft hem een hand, maar ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Gelukkig neemt Jim het initatief en geeft me een knuffel: 'Thanks for all your help, it was much appreciated'. Ik vraag me af of dat van hem zelf komt of dat Dale een praatje heeft gehouden, maar het voelt in ieder geval toch beter om het zo af te sluiten.
En dan zijn we weer 'on the road!' Met geen idee nog waar we naar toe gaan, maar in ieder geval als eerste bestemming Georgetown, eens kijken wat die auto mankeert.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
