Cairns.. the final destination?
Door: Sanne
Blijf op de hoogte en volg Sanne
27 December 2013 | Australië, Cairns
We zijn dus in Paronella Park, 'RACQ #1 thing to do in Queensland' en volgens de folder 'a life changing experience'. Ook, volgens Yeng, onze nieuwe 'mate', 'a park that sells itselve'.
U begrijpt, de verwachtingen zijn hoog gespannen. Om 18.15 kunnen wij deelnemen aan de avondtour en tot die tijd settelen we ons op de camping. Het is echt vies zweterig heet hier, dus het eerste wat we doen is voor de tweede keer vandaag onder de douche springen. Buiten Nick en mij is er alleen nog een andere Taiwanese gozer op de campground. We maken een praatje met hem en het blijkt echt een leipe dude te zijn. Hij is in Perth begonnen, naar Alice Springs gereden, nu onderweg naar Cairns.. en over een week moet hij in Darwin zijn. Hij legt in totaal meer dan 6000 km af in twee weken :D.
Als we om 18.15 klaar staan voor onze tour met Yeng, blijken we beland te zijn in een 'Chinezenattractie'. Er zijn drie tours deze avond: De Chinese, De Japanse en De Engelse. De Engelse Tour telt welgeteld twee mensen, waarvan een ondergetekende. De Chinese en Japanse Tour daarentegen, zitten stampvol. Interesting..
Het eerste wat we onze guide vragen is natuurlijk hoe dat komt. De tweede vraag is: en waarom hebben ze allemaal een paraplu? Het is droog? Het eerste antwoord is dat veel Japanse en Chinese films hier zijn opgenomen. Hij noemt er een paar, of wij die kennen? Uh.. ff diep graven hoor.. NEE! Verklaart in ieder geval een hoop. Bij het antwoord op de tweede vraag moet ik hard mijn best doen om niet in de lach te schieten: 'It's against the bats'. Juist, een paraplu tegen de vleermuizen. Dat is heus niet gek ofzo.
Nou... Paronella Park is dus een 'oud kasteel'. Voor Australische begrippen oud dan, want het is begin 1900 gebouwd door een Spaanse immigrant. Die droomde van een kasteel in de jungle, kocht dit stuk grond incl. waterval en bouwde daar een soort 'plezieroord', inclusief balzaal en tennisbanen. Daar is door orkanen en overstromingen nauwelijks meer iets van over, maar een aantal van de buitenmuren staan er nog. En die zijn dus heel bekend.
Yeng leidt ons door het regenwoud en legt ons een en ander uit over welke planten we daar kunnen vinden enzo. Het maakt niet zoveel indruk blijkbaar, ik weet eigenlijk nu ik dit een paar dagen later schrijf niet echt meer waarover hij verteld heeft. In ieder geval, we gaan ook nog even de vissen voeren en hij vertelt dat er een drie meter lange krokodil rond de waterval zwemt. Hij heeft een goed gevoel, die gaan we waarschijnlijk zien vanavond. Of niet. Nee, toch niet.
We gaan terug naar de buitenmuren van het oude bijgebouw bij de tennisbanen, waar Yeng een beetje rond blijft lummelen. Nick vraagt voorzichtig: 'So uh.. what's the next stop on the tour?' Maar Yeng blijft een beetje dralen. Dan ineens wordt het gebouwtje verlicht en speelt er een soort eftelingachtig muziekje op de achtergrond. De Chinezen/Japaners worden meteen wild en de cameraflitsen overstemmen de muziek bijna. Ah, daar wachte Yeng dus op. Hij is blijkbaar gewend te Chinezen rond te leiden, dus wij worden ook 100X op de foto gezet. Ik kan niks anders dan me overgeven aan het geheel en ook braaf op elke foto een peace teken te maken, terwijl ik erg mijn best doe niet heel hard te lachen.
Na de tour krijgen we wat kadootjes: een poster met foto's van het park en, last but not least, een stukje steen van het kasteel in een zakje waarop staat: Jose made his dreams come true, may all your dreams come true too. Nick en ik moeten allebei weer zo hard ons best doen om niet in lachen uit te barsten. 'Thanks Yeng!' Daarna krijgen wij als enige ook nog een wijnproeverij, gratis en voor niks :D. Vast omdat we zulke goede 'mates' met Yeng zijn. Lekker! Wijntjes, chocolate creams... We voelen hem wel zeg maar als we van alle flessen in de koelkast een beetje hebben geproefd. Terug op de camping besluiten we dat we dan net zo goed door kunnen drinken, dus dat doen we dan ook maar.
Yeng heeft ons aangemoedigd om ook na de tour gerust nog even door de jungle rond te huppelen. Lijkt Nick wel leuk. Mij niet, ik wil helemaal niet in het donker in de jungle rondhuppelen. Rond een oud kasteel. Met allemaal vleermuizen over mijn hoofd en slangen rond mijn voeten (die bedenk ik er ff bij). Maar, Yeng heeft ons niet alleen fireflies beloofd, maar ook glowwurms en glowmmushrooms. Die wil ik dan natuurlijk weer niet missen.
Dus loop ik met Nick de jungle in: 'Uh Nick, houd mijn hand even vast wil je?' 'Waarom?' 'Gewoon, zomaar natuurlijk'. We zien de eerste tweeendertig seconden van onze wandeling niks gloeiends en zijn het dan alweer zat. We gaan alleen nog even naar de vijver om de vissen te voeren. 'Denk jij dat dit slim is in het donker, bij een vijver waar een krokodil van 3 meter of meer in zit?' '..Nee, jij?' 'Nee, ook niet echt'.
Ok, terug naar de camping dus. We slapen midden in de jungle, super vet. De hele avond horen we de vleermuizen overvliegen, de knaagdieren rond de auto en de vogels niet te vergeten. Het slaapt heerlijk kan ik je vertellen :).
Als ik de volgende ochtend word en uit mijn raampje kijk, kijk ik zo de rimboe in. We nemen de tour van 10.30, dus hebben nog genoeg tijd om eerst te gaan ontbijten bij de waterval. Mensen hebben in het gastenboek geschreven dat ze hier innerlijke rust hebben gevonden en dat het een 'life changing experience' is geweest, dus ik wacht af tot mijn leven verandert. 'Voel jij al wat?' 'Nee, jij?' 'Nee'.
'En nu?' 'Nee, nog steeds niks...' Waarschijnlijk zijn we toch iets te nuchtere Hollanders voor dit geheel. Er kleeft overigens wel een heel tof verhaal aan Jose en dit park.
Jose kwam hier namelijk ergens begin 1900 om zijn fortuin te maken en daarna met zijn 'promised wife' (oftewel, uitgehuwelijkte vrouw) te trouwen. Hij werd ook rijk, doordat hij als canecutter ging werken. Hij kocht oude farms op, maakte ze winstgevend, verkocht ze en deed dat vervolgens 12 jaar lang. In die 12 jaar, deed hij dat 11 keer. Hij ging als miljonair terug naar Spanje, maar had in al die tijd niets van zich laten hoor. Zijn 'beloofde vrouw' had het na 11 jaar opgegeven en was met een ander getrouwd. Vervelend natuurlijk, maar gelukkig was haar jongere zusje wel nog beschikbaar, dus trouwde hij haar. Dat zorgde voor nogal wat opschudding, dus besloot hij met haar naar Australie te vertrekken.
Daar kocht hij het stuk land met de waterval en bouwde daar het kasteel. Slimme zakenman als hij was, maakte hij er een paradijsje van. Er was een cafe, een balzaal (met de grootste discobal in Australie in die tijd en elke avond een jazzband), een bioscoop (in de tijd dat mensen dus nog geen tv thuis hadden en er helemaal niets in de omgeving was), een museum met allerlei spullen uit Europa en twee tennisbanen. Men kon zwemmen onder de waterval, of (tegen betaling) heel romantisch de grot achter de waterval bezoeken.
Hij maakte ook een pad door het regenwoud, waardoor dit ook bezocht kon worden. Rond 1940 waren er veel soldaten gestationeerd in de omgeving, die hier graag meisjes mee naar toe namen. Dat mocht maar in een stukje van de 'tuin', want de rest bewaarde hij voor zijn vrouw. Hij plantte er de mooiste planten voor haar en maakte een bezinningsplekje bij een waterval. Wat een held.
Maar goed, een kasteel in een regenwoud werkt dus niet, want je hebt er cyclonen enzo. Bovendien had hij zand uit een dichtbijzijnde creek gebruikt voor het cement, dat daar helemaal niet geschikt voor was. Kortom, er is weinig meer van over.
De drie meter grote croc is trouwens maandag al voor zijn eten geweest en hij komt maar eens peer week, dus wij gaan hem niet meer zien helaas. Terug naar de camping dus, om nog even te lunchen voor we verder gaan. De ene maffe Taiwanees is nog niet vertrokken of we ontmoeten de volgende al. Dit keer een meisje, die alleen aan het reizen is.
Ze heeft in NSW een auto voor 800 AUD op de kop getikt, maar hem vervolgens wel voor 1700 AUD over laten schrijven naar QLD. Die Taiwanezen zijn echt gek als het op geld aankomt. Ze werken trouwens allemaal in 'the meat packing industry'. Wel een coole chick en leuk om weer over Taiwan te praten, hoewel ik alweer vergeten ben waar we zijn geweest in die week. Ik moet zelfs mijn aantekeningboekje erbij pakken. Ik ben zo blij dat ik een blog bij houd, want ik zou het allemaal glad vergeten anders geloof ik.
Als we voor de derde keer die dag gedoucht hebben (het is vandaag echt niet normaal heet, ik zweet me het apelazerus), gaan we verder naar Wooroonooran NP. Er loopt een weg midden door het park en we zien een afslag ŽMisty MountainsŽ. ŽFf kijken?' vraag Nick. Sure.
Ineens rijden we op een smal 4x4 weggetje, met geen idee waar we heen gaan. Nick dacht dat het naar een soort outlook zou leiden, maar dat blijkt toch niet helemaal waar te zijn. Het is op zich wel een mooie route, maar misschien wel een beetje dom van ons dat we geen idee hebben waar we zitten of waar we heen gaan.
Ik kijk op de kaart: 'Hmm, er staat hier wel een weggetje door het park heen, daar zitten we dan denk ik op?' Ik weet het niet en de GPS ook niet, want die laat ons niet veel later in de steek. Onderweg komen we de ranger tegen, die ons tegemoet komt rijden. Hij stopt om ons te melden dat 'there's another vehicle on the road' en dat hij wel even radiocontact zal zoeken om te melden dat wij eraan komen. Ok, zo smal is de weg dus en zo bijzonder dat je hier een andere auto tegenkomt. Geruststellend. We durven hem allebei niet te vragen waar de weg heen gaat, omdat we dan sowieso heel dom over komen.
Na een half uur rijden zien we gelukkig een bordje met: campground 1.2 km. Nou mooi, gaan we daar slapen! Er blijkt verder helemaal niemand te zijn, dus we hebben de campground voor onszelf. Het ligt naast een beek en er is blijkbaar al weken geen onderhoud geweest, want het gras staat er hoog. Hmm... perfect plekje voor zowel krokodillen als slangen, perfect. Nick verkent de boel voorzichtig, op zijn tenen door het hoge gras, terwijl ik naar de wc loop, over een grindpad :D. Af en toe roepen we naar elkaar: 'Ik leef nog!' voor de zekerheid.
Nick wil wel een kampvuurtje maken, 'Prima' zeg ik, 'ga jij hout zoeken?' Haha, no way dat ik hier door het gras ga rondlopen op zoek naar brandhout. Nick heeft daar ook niet zo heel veel zin in, maar gelukkig ligt er nog wat brandhout op de plek waar je vuur mag maken, dat we kunnen gebruiken.
Ik pak de goon erbij, want die moet echt op en we settelen ons rond het vuurtje dat Nick gebouwd heeft. Wat zijn we weer op een mooi plekje beland! Middenin de geluiden van de jungle en de beek, en verder niemand in de buurt.
Tot er een auto aan komt rijden dan en er een jonge gozer uitstapt. Ik maak een praatje met hem, hij blijkt een Ozzie uit Sydney te zijn. Hij 'has a soft spot for ferns' en is op weg naar Daintree NP in zijn summerbreak van de univ. Hij heeft net 32 uur rijden achter de rug (over de afstand waar wij 2 maanden over gedaan hebben zeg maar), maar daar lijkt hij geen last van te hebben, want hij stuitert alle kanten op. Hij is voor het eerst zo noorderlijk in Australie, wat mij natuurlijk behoorlijk grappig in de oren klinkt. Hij is in een keer doorgereden natuurlijk, maar wil terug wel een maandje de tijd nemen, dus ik beloof hem de mooiste plekken uit onze route te sturen. Dat ik een Ozzie nog advies zou geven!
We staan een half uurtje te praten en dan zijn we al bij Freud en Young beland, waar hij best het een en ander vanaf weet. Ahhh lekker, ik mag weer over psychologie praten! Enthousiast nodig ik hem uit voor een drankje bij ons vuurtje. De goon vloeit en volgens mij worden de gesprekken steeds beter, alleen weet ik het niet zo goed meer. Ik weet nog wel heel goed dat we omringd werden door fire flies, die zelfs op mijn broek landden! Echt heel bijzonder! Het zijn trouwens helemaal geen vliegen, het zijn torren, legt Paul me uit. Dan gaat de wodka open, die ik nog op het vliegveld van Taipei heb gekocht en die NOG STEEDS niet op is, en daarna wordt de avond helemaal vaag. Ik weet nog wel dat het gezellig was, dat het HEEL hard ging regenen en we daarom onder de overkapping van de picknicktafel gingen zitten. Toen ging het ook nog leip onweren en was ik blij dat ik best veel gedronken had, zodat ik helemaal niet bang hoefde te zijn ;). Het was pikkedonker en ik zag Nick en Paul alleen tijdens de flitsen oplichten. De slangen en krokodillen was ik ook allang vergeten.
Volgens mij heb ik ook nog heerlijk geslapen, ondanks dat de tent langzaamaan weer drijfnat werd. Niet gek, want we zijn tenslotte in de WET TROPICS. Ik word iets minder gezellig wakker dan ik gisterenavond mijn bed in ben gegaan en heb niet zo'n zin in ontbijt. We staan op tijd op, want we willen weg gaan voor de ranger komt, aangezien we niet betaald hebben. Ik ga eerst nog even de beek bezichtigen en de krokodillen eten geven.
Terug bij de auto zie ik waarom ik me niet helemaal toppie voel: de wodka is tot de laatste druppel op en die fles zat nog drie kwart vol. Nick voelt zich ook niet opperbest, maar wil wel graag weg. Als we de campground afrijden hebben we de keus: de 12 km die we hierheen hebben gereden terug rijden richting de snelweg, of het bordje met 6.2 km richting een of andere kruising die we niet kennen volgen. Uiteraard kiezen we voor de tweede, we gaan natuurlijk niet twee keer dezelfde route te rijden. We komen op een 4x4 weg terecht die iets spannender is dan de weg naar de campground. Het beestje trekt het echter prima, mijn maag had zich een iets gemakkelijkere situatie kunnen voorstellen in de staat waarin hij op dit moment verkeert.
De weg is gelukkig niet veel langer dan de 12 km die we anders hadden moeten terug rijden en we komen weer op de snelweg terecht. De volgende spot op ons reisschema is de watervalroute, die langs drie verschillende watervallen gaat. De eerste waterval kunnen we of van boven bekijken, of we kunnen naar beneden wandelen. 'Heb jij zin om naar beneden te wandelen?' 'Neuh.. jij?' 'Nope..'
We staren een tijdje zwijgend naar de waterval. 'Volgende?' 'Jep'. Door naar de volgende waterval.. terwijl ik in al mijn brakheid het liefst nog een paar uur in het gras wil gaan liggen en gewoon wil slapen. Maar we zijn al bij de volgende waterval. Tsja, hij is mooi hoor.. Maar we zijn inmiddels verwend door al het moois dat we zien en daar bovenop zijn we brak.. 'Hmm.. volgende?' 'Ja.'
Bij de laatste waterval komen we op de parkeerplaats mensen tegen die we bij de eerste twee ook hebben gezien, die ons vertellen dat we bij deze kunnen zwemmen. Eerst pak ik mijn bikini nog uit de auto, maar dan leg ik hem weer terug. Geen zin om me om te kleden.
Deze waterval, de Milaa Milaa Fall, is echt mooi, echt. Maar hij is ook weer niet extreem spectaculair ofzo. Het is gewoon een waterval. En het water is heel koud. 'Doorrijden?' 'Jep..'
We komen aan in Ravenshoe, het hoogstgelegen stadje van Australie. Het is niet echt onze bedoeling geweest om hier te stoppen, maar we moeten er doorheen richting de Hot Springs. We stoppen bij het infocentrum, waar ons wat wandelingen uitgelegd worden.. Uhm, misschien is er iets anders ook? 'I'm a bit hungover you see, so not everything agrees with me today'. Nick vraagt waar we wifi kunnen vinden. Hij heeft nl. een farm in Ravenshoe gecontact of zij werk voor hem hebben en als hij respons heeft, wil hij vandaag bij ze langs. We zoeken ook goede koffie.
De man van het infocentrum weet wel een goed cafe, hij weet niet of ze daar internet hebben, maar hij weet wel dat als ik daar aangeef dat ik een kater heb, zij wel raad weten! Dat weet hij overigens uit ervaring.
Als we het cafe binnenkomen vraagt Nick eerst of er internet is. Hmm, zegt de mevrouw, dat moet ze even vragen achter. Ze komt terug met nee, geen internet. Ze hoort aan ons Engels dat we Dutchies zijn en dat is zij ook toevallig, een Haagse! Die ook nog eens een tijd in Leiden heeft gewoond. Volgens mij vindt ze het wel leuk om ons in het Nederlands te bedienen.
De producten zijn allemaal lokaal. Heerlijke koffie en cake... wel de duurste ooit. Ze blijven gelukkig binnen ;). We hangen een beetje op de bank als onze koffie op is... 'Ik wil wel wat doen snap je, maar ik kan niet overeind komen'. Na een tijdje heisen we ons toch maar van de bank om richting de Hot Springs te rijden.
Daar heb ik iets over gelezen en sinds ik de hot springs in Taiwan heb bezocht, ben ik hot-spring-super-fan. Ik heb echter niet zo heel veel info, want er staat niks over in de Lonely Planet. 'Hoe ver is het rijden?' vraagt Nick. 'Niet zo ver' zeg ik, '32 km'. In Nederland zou je niet zomaar naar Rotterdam rijden, maar hier stelt die afstand niks voor :).
In 'Innot Hot Springs' aangekomen, rijden we naar de eerste plek waar we een bordje hot spring pools zien staan. Het blijken een aantal zwembaden op een campground te zijn en voor 10 AUD mogen we naar binnen. De vrouw bij de receptie legt ons uit dat elk bad een andere temperatuur heeft. 'Can we visit the source?' 'The source?' 'Yes, you know, where the water comes from'. Ze kijkt ons een beetje verdwaasd aan. Wat nou mevrouw, in Taipei hebben we toch echt een stomend meer enzo gezien. 'It comes from everywhere', zegt de mevrouw, 'we take the water from the creek and control the temperature'.
Hmm.. ok.. prima, met ons brakke hoofd vinden we alles prima. Het is de perfecte uitkateracitiviteit blijkt. Heerlijk in dat warme water! We snappen alleen het hele hotspringprinicipe nog niet, want dit is toch gewoon verwarmd water uit de creek? 'Ruik jij ook chloor?' 'Haha, ja'.
Ok, als we dan toch afgezet worden, dan maar goed, dus we blijven mooi een uur of twee hangen, tot we echt heel erg honger hebben. Als we het park weer uitlopen zien we een bord staan met uitleg over de hotsprings, waarin wel iets over de creeks hier wordt gezegd.. Hmm, nou ja, misschien zat er dan toch nog iets van mineralen in ofzo.
We gaan terug naar Ravenshoe, om lekker vettig uitbrakvoedsel te eten. We doen ook wat kerstkaarten voor thuis op de post (met een mooi strandje en een zandpop met een kerstmuts op erop :)). Nick heeft posters zien hangen van een filmvertoning op een speelveld buiten ergens, omdat het vrijdag de 13e is. Lijkt ons een prima bezigheid voor onze avond.
Als het goed is begint het om 18.00, maar aangezien we om 17.00 al niks meer te doen hebben, rijden we alvast naar die plek. Daar is een ouder echtpaar al bezig met voorbereidingen.
Do you need some help?' Nee, geen hulp nodig, maar ze delen ons wel mee dat ze naar een hal verderop gaan verhuizen, omdat het waarschijnlijk gaat regenen. Als het bijna 18.00 is, rijden we daar ook naartoe. Daar staat een handjevol mensen, maar gebeurt verder niet zoveel. 'Doesn't it start at 6pm?' 'Well, it's the first time we're organizing something like this, so we don't know how it will work out. That's why we put 6pm on, but maybe people will come late, so we'll wait to start until 7pm'.
Ok, nog een uurtje wachten dus. We pakken onze boeken er maar bij en gaan buiten de sporthal zitten. Ondertussen rennen er een paar kinderen tussen de 2-8 met geschminkte gezichten om ons heen. Verder zien we nog hun ouders en verder niemand.
Als het dan tijd is om de film te beginnen, zitten er in de zaal een stuk of 10 kinderen.. en Nick en ik. 'Denk je dat we de oudste zijn?'
Het is verder trouwens een hele leuke film en de mensen zijn heel aardig, het regent en wij zitten binnen, dus we hebben helemaal niks te klagen. Bovendien zijn er ook nog broodjes worst voor 2 AUD, wat wil je nog meer?
Na de film praten we na met een van de mannen van het echtpaar en Nick vraagt hem of hij weet hoe werk te krijgen op een cattle station. Nou, zegt de meneer, je moet naar die en die plek gaan en naar die meneer vragen, schrijf dat maar even op als je thuiskomt. Nou, ons 'thuis' staat toevallig buiten geparkeerd! Daar kan de meneer hartelijk om lachen, 'right, you live in your car'.
Dan is het 20.30 en moeten we weer eens in het donker een kampeerplek vinden. Achter de hoofdstraat vinden we een grasveld met een bordje 'travellers rest'. Dat is vast voor ons bedoelt!
De tent is helaas nog nat, dus heel lekker slapen we niet. De volgende ochtend blijken we op het terrein van de historische stoomtrein van dit gebied te staan. Zo kom je nog eens ergens :).
Als we het dorp uitrijden, zien we twee sneeuwuilen op een elektriciteitskabel, super vet :D. Ik zal vast moeten wennen als ik terug ben in Nl, dat er niet om elke bocht een ander prachtig dier zit.
We rijden door het Atherton Tableland, een prachtig bergachtig boerengebied. In Atherthon doen we wat boodschappen (weer zo'n leuk stadje dat in de tijd is blijven steken en op een grote saloon lijkt) en rijden dan naar Lake Tineroo, een kunstmatig meer in een NP. We lunchen aan het begin van het meer en rijden er dan omheen.
Een van de NP campgrounds spreekt ons wel aan en we besluiten daar te blijven. We hebben alleen weer eens niet gereserveerd en hebben ook geen bereik met mijn mobiel (verrassing). 'Ok, als de ranger komt zeggen we gewoon dat we niet van plan zijn de nacht te blijven, maar hier alleen voor de dag zijn'. We hebben net de auto en het zeil geinstalleerd, als het heel hard begint te regenen. Geeft ons mooi een excuus als de ranger komt.
We komen om 13.00 aan en Nick vraagt zich vrijwel meteen af wat hij in hemelsnaam de rest van de dag moet gaan doen. Ik vind het heerlijk knus en settel me in mijn stoeltje onder het zeil, met mijn boek. Mooi, ik beweeg niet meer.
Ik moet alleen HEEL nodig plassen, maar wil echt niet door die zeikregen. Bovendien staan we echt heel ver van de toiletten geparkeerd, niet heel tactisch.
Gelukkig houd het rond een uurtje of 5 op met regenen, zodat Nick eindelijk kan gaan vissen. Ineens heb ik bereik met mijn mobiel en zou ik dus in theorie de ranger kunnen bellen. 'Hoe heet deze campground?' 'Uhm.. weet ik niet'. 'Ok, dan zeggen we gewoon dat we ergens in het NP staan, hoe heet het NP?' 'Weet ik niet..'
We zijn weer eens lekker voorbereid. Nu het droog is kan ik in ieder geval even gaan plassen en dan kan ik mooi meteen op het bord kijken hoe dit park heet. Dus leg ik de enorme afstand naar de toiletten af, doe mijn ding, loop naar het infobord.. en raak daar afgeleid door andere info op het bord.. Terug bij de auto vraagt Nick: 'En, hoe heet de camping?' 'Uhm.... vergeten?'
We eten weer eens pasta en als we klaar zijn met eten is het alweer pikkedonker. 'Ik ga maar eens naar bed', zegt Nick om 19.30. Het wordt steeds gekker ;).
Ik zit nog steeds met mijn boekje zo'n twee meter boven de waterrand, maar als Nick aankondigt naar bed te gaan, schuif ik mijn stoel toch maar wat dichter naar de auto. 'Je bent toch niet bang voor krokodillen hier?!' 'Uh... nee joh..' 'Die zitten hier niet!'
Nou, ik neem mooi het zekere voor het onzekere en ga dichtbij de auto zitten. Ik moet echt heel nodig plassen... maar het is zo donker enzo en zo ver lopen. Ik kan het vast wel ophouden tot morgen!
Ik slaap maar half en word om 4.00 wakker, omdat ik het echt niet meer kan ophouden. Dus verzamel ik al mijn moed, pak de zaklamp en stap uit de tent. 'Wat ga je doen?' 'Plassen, ik houd het niet meer!' 'Pas je wel op voor slangen en krokodillen?' 'Top, dank je'.
Mijn zaklampje heeft de neiging om steeds zwakker te gaan schijnen. Dan moet ik er een ram op geven en dan schijnt ie weer een seconde of drie vol, tot ie weer steeds zwakker wordt. Een eigenschap waar ik op dit moment he-le-maal niet blij mee ben. Voorzichtig beweeg ik me door het gras, beducht op elk geluid. Naar een paar minuten voel ik me eigenlijk best wel stoer, kijk mij eens ff lopen in een donker bos in mijn eentje, wie had dat gedacht.
Het helpt natuurlijk wel dat hier geen tijgers ofzo zitten, slangen zijn eigenlijk mijn enige zorg. Ik voel me redelijk euforisch als ik mijn blaas heb kunnen legen (na een uitgebreide spinnen/kikkerinspectie van het toilet), maar ben wel heel blij als de tocht naar de auto er weer op zit.
Ik ben echter zo waakzaam geweest de afgelopen twintig minuten, dat ik met geen mogelijkheid meer in slaap kan vallen. Dus pak ik mijn boek erbij, luister naar de vele vogelgeluiden om me heen en kijk ondertussen af en toe uit over het meer. Ik heb wel eens slechter wakker gelegen :).
Om 6.00 word Nick ook wakker en we gaan er meteen vandoor, zodat we met geen mogelijkheid de ranger kunnen tegenkomen. We rijden verder langs het meer en dan het park door en het ziet er geweldig uit. Er hangen wolken rond de 'bergtoppen' (het zijn geen alpen zeg maar) die beschenen worden door de opkomende zon. We ontbijten ergens in het park ('wat hebben we toch een rotleven') en gaan verder richting 'Cathedral Fig Tree', waarvoor we eigenlijk hierheen gekomen zijn.
'We hebben zo ver gereden, als dit geen mooie boom is dan.. wow!!' De boom is 44m breed, 48m hoog en heeft een bladerdak van 2km2. Het is de rit meer dan waard geweest. Ik voel me weer even ontzettend klein naast zo'n natuurspektakel.
Er zitten helaas ook heel veel muggen, dus we blijven niet heel lang hangen en gaan verder naar Cairns. Dat kan zomaar ineens de eindebestemming van deze trip zijn en dat voelt echt enorm raar. Gisteren had ik dat al, toen ik me ineens bedacht dat we wel eens voor het laatst op een NP kampeerplek zouden kunnen staan. Dat wil ik eigenlijk helemaal niet!
In Cairns gaan we eerst naar het infocentrum en dan moeten we allebei enorm plassen. Er is een Holiday Inn aan de overkant. 'Kom, gaan we daar plassen', zegt Nick. 'Dat kan toch niet!' 'Jawel joh, gewoon doen alsof je daar gast bent.' 'Maar we weten toch niet waar de toiletten zijn?' 'Bluffen gewoon'.
Ik laat Nick voorop bluffen, maar die kan de toiletten niet vinden. Ik heb ze wel gespot, dus beweeg Nick daar op mijn nonchalanst naartoe. Ik ben zo overduidelijk mijn best aan het doen om te bluffen, dit kan niet anders dan opvallen. Blijkbaar wordt het niet heel erg gevonden, want ik kan toch nog rustig even gaan plassen ;).
We vragen nog of er een goedkope kamer beschikbaar is, want airco is geen overbodige luxe en bovendien zitten we weer aan de kust = sandflies, maar de prijs ligt toch een beetje boven ons budget, dus we gaan maar weer naar een campground.
Best een mooie campground trouwens en de prijs valt ons ook mee, zo middenin Cairns. We zetten de auto neer en gaan als eerste onze was doen, want dat is echt meer dan noodzakelijk. 'Zo, gaan we nu naar de Coles?' vraagt Nick. 'Is goed'.
We zijn de straat nog niet uit of Nick vraagt: 'Wat hebben we eigenlijk nodig bij de Coles?' 'Meen je dat nou?! Weet ik veel, jij wilt naar de Coles!' 'Ja, gewoon, omdat we dat altijd doen. Jij kan toch bedenken dat het niet nodig is?' Af en toe word je zo moe van die jongen ;).
We zijn nu toch al onderweg, dus we kunnen net zo goed gaan. We krijgen het ook nog voor elkaar om voor 20 AUD boodschappen te doen, heel bijzonder.
's Avonds gaan we eten met Natalie en Patrick, die we ontmoet hebben in Noosa en die ook meewaren op Fraser Island. Super leuk om ze weer te zien! Zij zijn ook blij om ons te zien, want ze zitten hier al 2.5 week en vervelen zich helemaal kapot. Ze hebben al een vlucht geboekt en kunnen dus niet eerder weg.
We hebben zoveel bij te praten dat ik mijn eten helemaal koud laat worden. Voor we weg gingen stuurde ze ons een berichtje dat ze zo uitkeken naar onze verhalen. 'Zoveel hebben we toch niet beleefd sinds Fraser?' vraagt Nick. Ik kijk even in mijn boekje. 'Nou Nick, we hebben een schildpad eieren zien leggen, hebben op een onbewoond eiland geslapen, saffieren gezocht, zijn in Carnarvon NP geweest en Eungella en Blackdown Tableland.. moet ik nog even doorgaan?' :D
Het blijft toch een bijzondere ervaring met zo'n auto, zeker als ik het vergelijk met de trip van Natalie en Patrick. Natuurlijk is dat ook super tof, maar zij zien toch heel andere plekken dan wij zien. Nick en ik zouden er nooit over nadenken om hier langer dan een paar dagen te blijven, want dan willen we weer verder en andere plekken zien.
De volgende ochtend hebben we afgesproken bij de lagoon, een groot openluchtzwembad vlakbij het strand, waar Natalie en Patrick het grootste deel van hun (zonnige) dagen doorbrengen :). We zitten nog geen 20 minuten of het begint weer te regenen.. en nu? Bios! De film begint pas over twee uur, dus we hebben nog wat tijd te doden. Ik had voorgesteld om vanavond Dutch Pancakes te eten op de camping, maar we verplaatsen de pannenkoekenlunch gewoon naar vanmiddag.
Bij Coles doen we boodschappen en dan slepen we ons gasfornuisje richting de picknicktafels op de boulevard. We hebben net alle ingredienten gesneden als er een beveiliger op ons afkomt. 'Sorry guys, you are not allowed to use camping equipment near the barbeques'. Wat?! Hij vindt het zelf ook heel stom, maar er is een keer een gastank ontploft doordat die op een bbq stond en nu mag er niets meer gebruikt worden daar. Hij had ons nog wel even tijd willen geven om de pannenkoeken te maken, maar aangezien we nog moeten beginnen kan dat echt niet. Er hangen hier namelijk camera's en we worden op dit moment gevolgd.
Hij stelt voor dat we de auto parkeren op de boulevard, daarin koken en het dan bij de picknicktafels opeten. 'Well, we're not in a van, but a normal car, so probably cooking with our gas stove is not that save'. Dat is ie wel met ons eens :). Hij vindt het duidelijk zelf ook onzin en probeert ons zoveel mogelijk te helpen. We kunnen niet zo heel veel, want hij zegt dat de camera's ons zullen volgen (spooky, big brother's watching you!) en als hij ons ons gang laat gaan, raakt hij zijn baan kwijt.
Uiteindelijk kunnen we alleen maar de pancakes op de bbq maken, waarvan de security man zich ook wel kan voorstellen dat dat op zijn zachtst gezegd een uitdaging is, vooral door het gaatje in het midden. Hij heeft echter een oplossing en haalt voor ons aluminiumofolie (alfoil, ze korten hier natuurlijk alles af) uit het kantoor, waarmee hij de gaten dichtstopt van alle bbq's. 'Just say your doing Australian Masterchef or something, if people want to use one of the barbies ;)'.
Compliment voor Nick, want hoewel de pannenkoeken uiteraard niet hun gebruikelijke ronde vorm hebben, pakken ze prima uit. Natalie en Patrick smullen ervan. We hebben veeeeeel te veel eten, dus houden ook nog een hoop over. Dat levert een nieuwe bussiness plan op, misschien moeten we die dingen hier gaan verkopen!
Nu geen tijd voor, want we moeten naar de film. Het regent ondertussen steeds harder, dus ik krijg het behoorlijk koud in mijn zomerjurkje, ondanks de warme lucht. We kijken een heerlijke feel good movie en als we naar buiten stappen... regent het nog steeds pijpestelen.
Dan maar even langs het hostel van Pat en Nat. Daar ontmoeten we Bonny, een Amerikaanse die vandaag is aangekomen na een helse reis van 40 uur. We hebben natuurlijk helemaal niks te doen, dus nestelen we ons met zijn vijfen op het bovenste bed van een stapelbed (en duimen we dat die niet instort onder ons gewicht) en kijken een paar afleveringen Friends, heerlijk!
Nat en Pat krijgen van het hostel bonnen om gratis te kunnen eten in de Woolshed, en Nat is op het geniale idee gekomen om die ook voor ons te regelen. Moet geen probleem zijn zegt ze, doen ze niet moeilijk over. Dus als we uitgekeken zijn op Friends lopen we met Nat naar de receptie van het hostel en vraagt Nat vier bonnen.
'For who?' vraagt de Chinees van de receptie. 'For me, Patrick and them'. 'Are you styaing at the hostel?' 'Yes..' 'Which room?' (Mind you: Nick voert deze conversatie) 'Next to theirs' 'Which number?' Nick kijkt mij vragend aan... Ok, ik doe ook wel mee aan dit gesprek dat nergens naartoe gaat leiden: 'The one up the stairs, I don't know the number' 'What are your names, I look at the list' 'Nick de Jager and Sanne van Rijn' 'You are not on the list!' 'No, because we're not checked in yet' 'You're confusing me man, so you're not checked in yet, but you want to stay here?' 'Yes, in the room with Natalie and Patrick' (Shit Nick, ga je ons nou ineens hier inchecken? Ik wil hier helemaal niet slapen!) 'You know there's just one free bed left there man' 'Okay...'
Dan besluit Nick het toch maar op te geven en lopen we snel het hostel uit, waarna Nat en Pat in een preekje wordt verteld dat wij niet meer welkom zijn in het hostel ;). Zonder gratis voedsel trouwens, dus we gaan terug naar de camping en raken weer doorweekt, want het regent nog steeds pijpestelen. Terug op onze campingplek blijven we in de auto zitten.. 'en nu?'. 'Ik weet niet, ik heb geen zin om uit te stappen'. 'Ff douchen om op te warmen dan?' 'Is goed, rijden we daarheen met de auto?'
Wat zijn we toch geweldig lui geworden! We parkeren de auto vlak voor de deur van het douchegebouw, volkomen illegaal, rennen de auto uit en de douches in, om vervolges het douchegebouw weer uit te rennen en de auto weer in. Als we aan het bedenken zijn hoe we de auto zo kunnen neerzetten dat we nog een soort van een beetje droog blijven, krijgen we een smsje van Nat dat ze toch nog twee voedselbonnen heeft gevonden en we dus gratis mee kunnen eten. Op naar de Woolshed maar weer!
Niet iedereen heeft een hoge pet op van de Woolshed, we zijn nog steeds niet helemaal thuis in Cairns en hebben moeite om het te vinden. Iedereen die we de weg vragen trekt bij de naam van de Woolshed een vies gezicht en raadt ons aan daar niet te eten. Maar hey, gratis voedsel! We hebben trouwens toch niet zo'n honger, want we zitten nog vol van de pannenkoeken van vanmiddag, dus het maakt niet zo uit.
In de Woolshed eten we een best prima (gratis) bord pasta bolognese met een (gratis) glas water (= goedkoopste maaltijd ooit) en daarna is iedereen best wel moe, dus we liggen allemaal op tijd in bed.
U begrijpt, de verwachtingen zijn hoog gespannen. Om 18.15 kunnen wij deelnemen aan de avondtour en tot die tijd settelen we ons op de camping. Het is echt vies zweterig heet hier, dus het eerste wat we doen is voor de tweede keer vandaag onder de douche springen. Buiten Nick en mij is er alleen nog een andere Taiwanese gozer op de campground. We maken een praatje met hem en het blijkt echt een leipe dude te zijn. Hij is in Perth begonnen, naar Alice Springs gereden, nu onderweg naar Cairns.. en over een week moet hij in Darwin zijn. Hij legt in totaal meer dan 6000 km af in twee weken :D.
Als we om 18.15 klaar staan voor onze tour met Yeng, blijken we beland te zijn in een 'Chinezenattractie'. Er zijn drie tours deze avond: De Chinese, De Japanse en De Engelse. De Engelse Tour telt welgeteld twee mensen, waarvan een ondergetekende. De Chinese en Japanse Tour daarentegen, zitten stampvol. Interesting..
Het eerste wat we onze guide vragen is natuurlijk hoe dat komt. De tweede vraag is: en waarom hebben ze allemaal een paraplu? Het is droog? Het eerste antwoord is dat veel Japanse en Chinese films hier zijn opgenomen. Hij noemt er een paar, of wij die kennen? Uh.. ff diep graven hoor.. NEE! Verklaart in ieder geval een hoop. Bij het antwoord op de tweede vraag moet ik hard mijn best doen om niet in de lach te schieten: 'It's against the bats'. Juist, een paraplu tegen de vleermuizen. Dat is heus niet gek ofzo.
Nou... Paronella Park is dus een 'oud kasteel'. Voor Australische begrippen oud dan, want het is begin 1900 gebouwd door een Spaanse immigrant. Die droomde van een kasteel in de jungle, kocht dit stuk grond incl. waterval en bouwde daar een soort 'plezieroord', inclusief balzaal en tennisbanen. Daar is door orkanen en overstromingen nauwelijks meer iets van over, maar een aantal van de buitenmuren staan er nog. En die zijn dus heel bekend.
Yeng leidt ons door het regenwoud en legt ons een en ander uit over welke planten we daar kunnen vinden enzo. Het maakt niet zoveel indruk blijkbaar, ik weet eigenlijk nu ik dit een paar dagen later schrijf niet echt meer waarover hij verteld heeft. In ieder geval, we gaan ook nog even de vissen voeren en hij vertelt dat er een drie meter lange krokodil rond de waterval zwemt. Hij heeft een goed gevoel, die gaan we waarschijnlijk zien vanavond. Of niet. Nee, toch niet.
We gaan terug naar de buitenmuren van het oude bijgebouw bij de tennisbanen, waar Yeng een beetje rond blijft lummelen. Nick vraagt voorzichtig: 'So uh.. what's the next stop on the tour?' Maar Yeng blijft een beetje dralen. Dan ineens wordt het gebouwtje verlicht en speelt er een soort eftelingachtig muziekje op de achtergrond. De Chinezen/Japaners worden meteen wild en de cameraflitsen overstemmen de muziek bijna. Ah, daar wachte Yeng dus op. Hij is blijkbaar gewend te Chinezen rond te leiden, dus wij worden ook 100X op de foto gezet. Ik kan niks anders dan me overgeven aan het geheel en ook braaf op elke foto een peace teken te maken, terwijl ik erg mijn best doe niet heel hard te lachen.
Na de tour krijgen we wat kadootjes: een poster met foto's van het park en, last but not least, een stukje steen van het kasteel in een zakje waarop staat: Jose made his dreams come true, may all your dreams come true too. Nick en ik moeten allebei weer zo hard ons best doen om niet in lachen uit te barsten. 'Thanks Yeng!' Daarna krijgen wij als enige ook nog een wijnproeverij, gratis en voor niks :D. Vast omdat we zulke goede 'mates' met Yeng zijn. Lekker! Wijntjes, chocolate creams... We voelen hem wel zeg maar als we van alle flessen in de koelkast een beetje hebben geproefd. Terug op de camping besluiten we dat we dan net zo goed door kunnen drinken, dus dat doen we dan ook maar.
Yeng heeft ons aangemoedigd om ook na de tour gerust nog even door de jungle rond te huppelen. Lijkt Nick wel leuk. Mij niet, ik wil helemaal niet in het donker in de jungle rondhuppelen. Rond een oud kasteel. Met allemaal vleermuizen over mijn hoofd en slangen rond mijn voeten (die bedenk ik er ff bij). Maar, Yeng heeft ons niet alleen fireflies beloofd, maar ook glowwurms en glowmmushrooms. Die wil ik dan natuurlijk weer niet missen.
Dus loop ik met Nick de jungle in: 'Uh Nick, houd mijn hand even vast wil je?' 'Waarom?' 'Gewoon, zomaar natuurlijk'. We zien de eerste tweeendertig seconden van onze wandeling niks gloeiends en zijn het dan alweer zat. We gaan alleen nog even naar de vijver om de vissen te voeren. 'Denk jij dat dit slim is in het donker, bij een vijver waar een krokodil van 3 meter of meer in zit?' '..Nee, jij?' 'Nee, ook niet echt'.
Ok, terug naar de camping dus. We slapen midden in de jungle, super vet. De hele avond horen we de vleermuizen overvliegen, de knaagdieren rond de auto en de vogels niet te vergeten. Het slaapt heerlijk kan ik je vertellen :).
Als ik de volgende ochtend word en uit mijn raampje kijk, kijk ik zo de rimboe in. We nemen de tour van 10.30, dus hebben nog genoeg tijd om eerst te gaan ontbijten bij de waterval. Mensen hebben in het gastenboek geschreven dat ze hier innerlijke rust hebben gevonden en dat het een 'life changing experience' is geweest, dus ik wacht af tot mijn leven verandert. 'Voel jij al wat?' 'Nee, jij?' 'Nee'.
'En nu?' 'Nee, nog steeds niks...' Waarschijnlijk zijn we toch iets te nuchtere Hollanders voor dit geheel. Er kleeft overigens wel een heel tof verhaal aan Jose en dit park.
Jose kwam hier namelijk ergens begin 1900 om zijn fortuin te maken en daarna met zijn 'promised wife' (oftewel, uitgehuwelijkte vrouw) te trouwen. Hij werd ook rijk, doordat hij als canecutter ging werken. Hij kocht oude farms op, maakte ze winstgevend, verkocht ze en deed dat vervolgens 12 jaar lang. In die 12 jaar, deed hij dat 11 keer. Hij ging als miljonair terug naar Spanje, maar had in al die tijd niets van zich laten hoor. Zijn 'beloofde vrouw' had het na 11 jaar opgegeven en was met een ander getrouwd. Vervelend natuurlijk, maar gelukkig was haar jongere zusje wel nog beschikbaar, dus trouwde hij haar. Dat zorgde voor nogal wat opschudding, dus besloot hij met haar naar Australie te vertrekken.
Daar kocht hij het stuk land met de waterval en bouwde daar het kasteel. Slimme zakenman als hij was, maakte hij er een paradijsje van. Er was een cafe, een balzaal (met de grootste discobal in Australie in die tijd en elke avond een jazzband), een bioscoop (in de tijd dat mensen dus nog geen tv thuis hadden en er helemaal niets in de omgeving was), een museum met allerlei spullen uit Europa en twee tennisbanen. Men kon zwemmen onder de waterval, of (tegen betaling) heel romantisch de grot achter de waterval bezoeken.
Hij maakte ook een pad door het regenwoud, waardoor dit ook bezocht kon worden. Rond 1940 waren er veel soldaten gestationeerd in de omgeving, die hier graag meisjes mee naar toe namen. Dat mocht maar in een stukje van de 'tuin', want de rest bewaarde hij voor zijn vrouw. Hij plantte er de mooiste planten voor haar en maakte een bezinningsplekje bij een waterval. Wat een held.
Maar goed, een kasteel in een regenwoud werkt dus niet, want je hebt er cyclonen enzo. Bovendien had hij zand uit een dichtbijzijnde creek gebruikt voor het cement, dat daar helemaal niet geschikt voor was. Kortom, er is weinig meer van over.
De drie meter grote croc is trouwens maandag al voor zijn eten geweest en hij komt maar eens peer week, dus wij gaan hem niet meer zien helaas. Terug naar de camping dus, om nog even te lunchen voor we verder gaan. De ene maffe Taiwanees is nog niet vertrokken of we ontmoeten de volgende al. Dit keer een meisje, die alleen aan het reizen is.
Ze heeft in NSW een auto voor 800 AUD op de kop getikt, maar hem vervolgens wel voor 1700 AUD over laten schrijven naar QLD. Die Taiwanezen zijn echt gek als het op geld aankomt. Ze werken trouwens allemaal in 'the meat packing industry'. Wel een coole chick en leuk om weer over Taiwan te praten, hoewel ik alweer vergeten ben waar we zijn geweest in die week. Ik moet zelfs mijn aantekeningboekje erbij pakken. Ik ben zo blij dat ik een blog bij houd, want ik zou het allemaal glad vergeten anders geloof ik.
Als we voor de derde keer die dag gedoucht hebben (het is vandaag echt niet normaal heet, ik zweet me het apelazerus), gaan we verder naar Wooroonooran NP. Er loopt een weg midden door het park en we zien een afslag ŽMisty MountainsŽ. ŽFf kijken?' vraag Nick. Sure.
Ineens rijden we op een smal 4x4 weggetje, met geen idee waar we heen gaan. Nick dacht dat het naar een soort outlook zou leiden, maar dat blijkt toch niet helemaal waar te zijn. Het is op zich wel een mooie route, maar misschien wel een beetje dom van ons dat we geen idee hebben waar we zitten of waar we heen gaan.
Ik kijk op de kaart: 'Hmm, er staat hier wel een weggetje door het park heen, daar zitten we dan denk ik op?' Ik weet het niet en de GPS ook niet, want die laat ons niet veel later in de steek. Onderweg komen we de ranger tegen, die ons tegemoet komt rijden. Hij stopt om ons te melden dat 'there's another vehicle on the road' en dat hij wel even radiocontact zal zoeken om te melden dat wij eraan komen. Ok, zo smal is de weg dus en zo bijzonder dat je hier een andere auto tegenkomt. Geruststellend. We durven hem allebei niet te vragen waar de weg heen gaat, omdat we dan sowieso heel dom over komen.
Na een half uur rijden zien we gelukkig een bordje met: campground 1.2 km. Nou mooi, gaan we daar slapen! Er blijkt verder helemaal niemand te zijn, dus we hebben de campground voor onszelf. Het ligt naast een beek en er is blijkbaar al weken geen onderhoud geweest, want het gras staat er hoog. Hmm... perfect plekje voor zowel krokodillen als slangen, perfect. Nick verkent de boel voorzichtig, op zijn tenen door het hoge gras, terwijl ik naar de wc loop, over een grindpad :D. Af en toe roepen we naar elkaar: 'Ik leef nog!' voor de zekerheid.
Nick wil wel een kampvuurtje maken, 'Prima' zeg ik, 'ga jij hout zoeken?' Haha, no way dat ik hier door het gras ga rondlopen op zoek naar brandhout. Nick heeft daar ook niet zo heel veel zin in, maar gelukkig ligt er nog wat brandhout op de plek waar je vuur mag maken, dat we kunnen gebruiken.
Ik pak de goon erbij, want die moet echt op en we settelen ons rond het vuurtje dat Nick gebouwd heeft. Wat zijn we weer op een mooi plekje beland! Middenin de geluiden van de jungle en de beek, en verder niemand in de buurt.
Tot er een auto aan komt rijden dan en er een jonge gozer uitstapt. Ik maak een praatje met hem, hij blijkt een Ozzie uit Sydney te zijn. Hij 'has a soft spot for ferns' en is op weg naar Daintree NP in zijn summerbreak van de univ. Hij heeft net 32 uur rijden achter de rug (over de afstand waar wij 2 maanden over gedaan hebben zeg maar), maar daar lijkt hij geen last van te hebben, want hij stuitert alle kanten op. Hij is voor het eerst zo noorderlijk in Australie, wat mij natuurlijk behoorlijk grappig in de oren klinkt. Hij is in een keer doorgereden natuurlijk, maar wil terug wel een maandje de tijd nemen, dus ik beloof hem de mooiste plekken uit onze route te sturen. Dat ik een Ozzie nog advies zou geven!
We staan een half uurtje te praten en dan zijn we al bij Freud en Young beland, waar hij best het een en ander vanaf weet. Ahhh lekker, ik mag weer over psychologie praten! Enthousiast nodig ik hem uit voor een drankje bij ons vuurtje. De goon vloeit en volgens mij worden de gesprekken steeds beter, alleen weet ik het niet zo goed meer. Ik weet nog wel heel goed dat we omringd werden door fire flies, die zelfs op mijn broek landden! Echt heel bijzonder! Het zijn trouwens helemaal geen vliegen, het zijn torren, legt Paul me uit. Dan gaat de wodka open, die ik nog op het vliegveld van Taipei heb gekocht en die NOG STEEDS niet op is, en daarna wordt de avond helemaal vaag. Ik weet nog wel dat het gezellig was, dat het HEEL hard ging regenen en we daarom onder de overkapping van de picknicktafel gingen zitten. Toen ging het ook nog leip onweren en was ik blij dat ik best veel gedronken had, zodat ik helemaal niet bang hoefde te zijn ;). Het was pikkedonker en ik zag Nick en Paul alleen tijdens de flitsen oplichten. De slangen en krokodillen was ik ook allang vergeten.
Volgens mij heb ik ook nog heerlijk geslapen, ondanks dat de tent langzaamaan weer drijfnat werd. Niet gek, want we zijn tenslotte in de WET TROPICS. Ik word iets minder gezellig wakker dan ik gisterenavond mijn bed in ben gegaan en heb niet zo'n zin in ontbijt. We staan op tijd op, want we willen weg gaan voor de ranger komt, aangezien we niet betaald hebben. Ik ga eerst nog even de beek bezichtigen en de krokodillen eten geven.
Terug bij de auto zie ik waarom ik me niet helemaal toppie voel: de wodka is tot de laatste druppel op en die fles zat nog drie kwart vol. Nick voelt zich ook niet opperbest, maar wil wel graag weg. Als we de campground afrijden hebben we de keus: de 12 km die we hierheen hebben gereden terug rijden richting de snelweg, of het bordje met 6.2 km richting een of andere kruising die we niet kennen volgen. Uiteraard kiezen we voor de tweede, we gaan natuurlijk niet twee keer dezelfde route te rijden. We komen op een 4x4 weg terecht die iets spannender is dan de weg naar de campground. Het beestje trekt het echter prima, mijn maag had zich een iets gemakkelijkere situatie kunnen voorstellen in de staat waarin hij op dit moment verkeert.
De weg is gelukkig niet veel langer dan de 12 km die we anders hadden moeten terug rijden en we komen weer op de snelweg terecht. De volgende spot op ons reisschema is de watervalroute, die langs drie verschillende watervallen gaat. De eerste waterval kunnen we of van boven bekijken, of we kunnen naar beneden wandelen. 'Heb jij zin om naar beneden te wandelen?' 'Neuh.. jij?' 'Nope..'
We staren een tijdje zwijgend naar de waterval. 'Volgende?' 'Jep'. Door naar de volgende waterval.. terwijl ik in al mijn brakheid het liefst nog een paar uur in het gras wil gaan liggen en gewoon wil slapen. Maar we zijn al bij de volgende waterval. Tsja, hij is mooi hoor.. Maar we zijn inmiddels verwend door al het moois dat we zien en daar bovenop zijn we brak.. 'Hmm.. volgende?' 'Ja.'
Bij de laatste waterval komen we op de parkeerplaats mensen tegen die we bij de eerste twee ook hebben gezien, die ons vertellen dat we bij deze kunnen zwemmen. Eerst pak ik mijn bikini nog uit de auto, maar dan leg ik hem weer terug. Geen zin om me om te kleden.
Deze waterval, de Milaa Milaa Fall, is echt mooi, echt. Maar hij is ook weer niet extreem spectaculair ofzo. Het is gewoon een waterval. En het water is heel koud. 'Doorrijden?' 'Jep..'
We komen aan in Ravenshoe, het hoogstgelegen stadje van Australie. Het is niet echt onze bedoeling geweest om hier te stoppen, maar we moeten er doorheen richting de Hot Springs. We stoppen bij het infocentrum, waar ons wat wandelingen uitgelegd worden.. Uhm, misschien is er iets anders ook? 'I'm a bit hungover you see, so not everything agrees with me today'. Nick vraagt waar we wifi kunnen vinden. Hij heeft nl. een farm in Ravenshoe gecontact of zij werk voor hem hebben en als hij respons heeft, wil hij vandaag bij ze langs. We zoeken ook goede koffie.
De man van het infocentrum weet wel een goed cafe, hij weet niet of ze daar internet hebben, maar hij weet wel dat als ik daar aangeef dat ik een kater heb, zij wel raad weten! Dat weet hij overigens uit ervaring.
Als we het cafe binnenkomen vraagt Nick eerst of er internet is. Hmm, zegt de mevrouw, dat moet ze even vragen achter. Ze komt terug met nee, geen internet. Ze hoort aan ons Engels dat we Dutchies zijn en dat is zij ook toevallig, een Haagse! Die ook nog eens een tijd in Leiden heeft gewoond. Volgens mij vindt ze het wel leuk om ons in het Nederlands te bedienen.
De producten zijn allemaal lokaal. Heerlijke koffie en cake... wel de duurste ooit. Ze blijven gelukkig binnen ;). We hangen een beetje op de bank als onze koffie op is... 'Ik wil wel wat doen snap je, maar ik kan niet overeind komen'. Na een tijdje heisen we ons toch maar van de bank om richting de Hot Springs te rijden.
Daar heb ik iets over gelezen en sinds ik de hot springs in Taiwan heb bezocht, ben ik hot-spring-super-fan. Ik heb echter niet zo heel veel info, want er staat niks over in de Lonely Planet. 'Hoe ver is het rijden?' vraagt Nick. 'Niet zo ver' zeg ik, '32 km'. In Nederland zou je niet zomaar naar Rotterdam rijden, maar hier stelt die afstand niks voor :).
In 'Innot Hot Springs' aangekomen, rijden we naar de eerste plek waar we een bordje hot spring pools zien staan. Het blijken een aantal zwembaden op een campground te zijn en voor 10 AUD mogen we naar binnen. De vrouw bij de receptie legt ons uit dat elk bad een andere temperatuur heeft. 'Can we visit the source?' 'The source?' 'Yes, you know, where the water comes from'. Ze kijkt ons een beetje verdwaasd aan. Wat nou mevrouw, in Taipei hebben we toch echt een stomend meer enzo gezien. 'It comes from everywhere', zegt de mevrouw, 'we take the water from the creek and control the temperature'.
Hmm.. ok.. prima, met ons brakke hoofd vinden we alles prima. Het is de perfecte uitkateracitiviteit blijkt. Heerlijk in dat warme water! We snappen alleen het hele hotspringprinicipe nog niet, want dit is toch gewoon verwarmd water uit de creek? 'Ruik jij ook chloor?' 'Haha, ja'.
Ok, als we dan toch afgezet worden, dan maar goed, dus we blijven mooi een uur of twee hangen, tot we echt heel erg honger hebben. Als we het park weer uitlopen zien we een bord staan met uitleg over de hotsprings, waarin wel iets over de creeks hier wordt gezegd.. Hmm, nou ja, misschien zat er dan toch nog iets van mineralen in ofzo.
We gaan terug naar Ravenshoe, om lekker vettig uitbrakvoedsel te eten. We doen ook wat kerstkaarten voor thuis op de post (met een mooi strandje en een zandpop met een kerstmuts op erop :)). Nick heeft posters zien hangen van een filmvertoning op een speelveld buiten ergens, omdat het vrijdag de 13e is. Lijkt ons een prima bezigheid voor onze avond.
Als het goed is begint het om 18.00, maar aangezien we om 17.00 al niks meer te doen hebben, rijden we alvast naar die plek. Daar is een ouder echtpaar al bezig met voorbereidingen.
Do you need some help?' Nee, geen hulp nodig, maar ze delen ons wel mee dat ze naar een hal verderop gaan verhuizen, omdat het waarschijnlijk gaat regenen. Als het bijna 18.00 is, rijden we daar ook naartoe. Daar staat een handjevol mensen, maar gebeurt verder niet zoveel. 'Doesn't it start at 6pm?' 'Well, it's the first time we're organizing something like this, so we don't know how it will work out. That's why we put 6pm on, but maybe people will come late, so we'll wait to start until 7pm'.
Ok, nog een uurtje wachten dus. We pakken onze boeken er maar bij en gaan buiten de sporthal zitten. Ondertussen rennen er een paar kinderen tussen de 2-8 met geschminkte gezichten om ons heen. Verder zien we nog hun ouders en verder niemand.
Als het dan tijd is om de film te beginnen, zitten er in de zaal een stuk of 10 kinderen.. en Nick en ik. 'Denk je dat we de oudste zijn?'
Het is verder trouwens een hele leuke film en de mensen zijn heel aardig, het regent en wij zitten binnen, dus we hebben helemaal niks te klagen. Bovendien zijn er ook nog broodjes worst voor 2 AUD, wat wil je nog meer?
Na de film praten we na met een van de mannen van het echtpaar en Nick vraagt hem of hij weet hoe werk te krijgen op een cattle station. Nou, zegt de meneer, je moet naar die en die plek gaan en naar die meneer vragen, schrijf dat maar even op als je thuiskomt. Nou, ons 'thuis' staat toevallig buiten geparkeerd! Daar kan de meneer hartelijk om lachen, 'right, you live in your car'.
Dan is het 20.30 en moeten we weer eens in het donker een kampeerplek vinden. Achter de hoofdstraat vinden we een grasveld met een bordje 'travellers rest'. Dat is vast voor ons bedoelt!
De tent is helaas nog nat, dus heel lekker slapen we niet. De volgende ochtend blijken we op het terrein van de historische stoomtrein van dit gebied te staan. Zo kom je nog eens ergens :).
Als we het dorp uitrijden, zien we twee sneeuwuilen op een elektriciteitskabel, super vet :D. Ik zal vast moeten wennen als ik terug ben in Nl, dat er niet om elke bocht een ander prachtig dier zit.
We rijden door het Atherton Tableland, een prachtig bergachtig boerengebied. In Atherthon doen we wat boodschappen (weer zo'n leuk stadje dat in de tijd is blijven steken en op een grote saloon lijkt) en rijden dan naar Lake Tineroo, een kunstmatig meer in een NP. We lunchen aan het begin van het meer en rijden er dan omheen.
Een van de NP campgrounds spreekt ons wel aan en we besluiten daar te blijven. We hebben alleen weer eens niet gereserveerd en hebben ook geen bereik met mijn mobiel (verrassing). 'Ok, als de ranger komt zeggen we gewoon dat we niet van plan zijn de nacht te blijven, maar hier alleen voor de dag zijn'. We hebben net de auto en het zeil geinstalleerd, als het heel hard begint te regenen. Geeft ons mooi een excuus als de ranger komt.
We komen om 13.00 aan en Nick vraagt zich vrijwel meteen af wat hij in hemelsnaam de rest van de dag moet gaan doen. Ik vind het heerlijk knus en settel me in mijn stoeltje onder het zeil, met mijn boek. Mooi, ik beweeg niet meer.
Ik moet alleen HEEL nodig plassen, maar wil echt niet door die zeikregen. Bovendien staan we echt heel ver van de toiletten geparkeerd, niet heel tactisch.
Gelukkig houd het rond een uurtje of 5 op met regenen, zodat Nick eindelijk kan gaan vissen. Ineens heb ik bereik met mijn mobiel en zou ik dus in theorie de ranger kunnen bellen. 'Hoe heet deze campground?' 'Uhm.. weet ik niet'. 'Ok, dan zeggen we gewoon dat we ergens in het NP staan, hoe heet het NP?' 'Weet ik niet..'
We zijn weer eens lekker voorbereid. Nu het droog is kan ik in ieder geval even gaan plassen en dan kan ik mooi meteen op het bord kijken hoe dit park heet. Dus leg ik de enorme afstand naar de toiletten af, doe mijn ding, loop naar het infobord.. en raak daar afgeleid door andere info op het bord.. Terug bij de auto vraagt Nick: 'En, hoe heet de camping?' 'Uhm.... vergeten?'
We eten weer eens pasta en als we klaar zijn met eten is het alweer pikkedonker. 'Ik ga maar eens naar bed', zegt Nick om 19.30. Het wordt steeds gekker ;).
Ik zit nog steeds met mijn boekje zo'n twee meter boven de waterrand, maar als Nick aankondigt naar bed te gaan, schuif ik mijn stoel toch maar wat dichter naar de auto. 'Je bent toch niet bang voor krokodillen hier?!' 'Uh... nee joh..' 'Die zitten hier niet!'
Nou, ik neem mooi het zekere voor het onzekere en ga dichtbij de auto zitten. Ik moet echt heel nodig plassen... maar het is zo donker enzo en zo ver lopen. Ik kan het vast wel ophouden tot morgen!
Ik slaap maar half en word om 4.00 wakker, omdat ik het echt niet meer kan ophouden. Dus verzamel ik al mijn moed, pak de zaklamp en stap uit de tent. 'Wat ga je doen?' 'Plassen, ik houd het niet meer!' 'Pas je wel op voor slangen en krokodillen?' 'Top, dank je'.
Mijn zaklampje heeft de neiging om steeds zwakker te gaan schijnen. Dan moet ik er een ram op geven en dan schijnt ie weer een seconde of drie vol, tot ie weer steeds zwakker wordt. Een eigenschap waar ik op dit moment he-le-maal niet blij mee ben. Voorzichtig beweeg ik me door het gras, beducht op elk geluid. Naar een paar minuten voel ik me eigenlijk best wel stoer, kijk mij eens ff lopen in een donker bos in mijn eentje, wie had dat gedacht.
Het helpt natuurlijk wel dat hier geen tijgers ofzo zitten, slangen zijn eigenlijk mijn enige zorg. Ik voel me redelijk euforisch als ik mijn blaas heb kunnen legen (na een uitgebreide spinnen/kikkerinspectie van het toilet), maar ben wel heel blij als de tocht naar de auto er weer op zit.
Ik ben echter zo waakzaam geweest de afgelopen twintig minuten, dat ik met geen mogelijkheid meer in slaap kan vallen. Dus pak ik mijn boek erbij, luister naar de vele vogelgeluiden om me heen en kijk ondertussen af en toe uit over het meer. Ik heb wel eens slechter wakker gelegen :).
Om 6.00 word Nick ook wakker en we gaan er meteen vandoor, zodat we met geen mogelijkheid de ranger kunnen tegenkomen. We rijden verder langs het meer en dan het park door en het ziet er geweldig uit. Er hangen wolken rond de 'bergtoppen' (het zijn geen alpen zeg maar) die beschenen worden door de opkomende zon. We ontbijten ergens in het park ('wat hebben we toch een rotleven') en gaan verder richting 'Cathedral Fig Tree', waarvoor we eigenlijk hierheen gekomen zijn.
'We hebben zo ver gereden, als dit geen mooie boom is dan.. wow!!' De boom is 44m breed, 48m hoog en heeft een bladerdak van 2km2. Het is de rit meer dan waard geweest. Ik voel me weer even ontzettend klein naast zo'n natuurspektakel.
Er zitten helaas ook heel veel muggen, dus we blijven niet heel lang hangen en gaan verder naar Cairns. Dat kan zomaar ineens de eindebestemming van deze trip zijn en dat voelt echt enorm raar. Gisteren had ik dat al, toen ik me ineens bedacht dat we wel eens voor het laatst op een NP kampeerplek zouden kunnen staan. Dat wil ik eigenlijk helemaal niet!
In Cairns gaan we eerst naar het infocentrum en dan moeten we allebei enorm plassen. Er is een Holiday Inn aan de overkant. 'Kom, gaan we daar plassen', zegt Nick. 'Dat kan toch niet!' 'Jawel joh, gewoon doen alsof je daar gast bent.' 'Maar we weten toch niet waar de toiletten zijn?' 'Bluffen gewoon'.
Ik laat Nick voorop bluffen, maar die kan de toiletten niet vinden. Ik heb ze wel gespot, dus beweeg Nick daar op mijn nonchalanst naartoe. Ik ben zo overduidelijk mijn best aan het doen om te bluffen, dit kan niet anders dan opvallen. Blijkbaar wordt het niet heel erg gevonden, want ik kan toch nog rustig even gaan plassen ;).
We vragen nog of er een goedkope kamer beschikbaar is, want airco is geen overbodige luxe en bovendien zitten we weer aan de kust = sandflies, maar de prijs ligt toch een beetje boven ons budget, dus we gaan maar weer naar een campground.
Best een mooie campground trouwens en de prijs valt ons ook mee, zo middenin Cairns. We zetten de auto neer en gaan als eerste onze was doen, want dat is echt meer dan noodzakelijk. 'Zo, gaan we nu naar de Coles?' vraagt Nick. 'Is goed'.
We zijn de straat nog niet uit of Nick vraagt: 'Wat hebben we eigenlijk nodig bij de Coles?' 'Meen je dat nou?! Weet ik veel, jij wilt naar de Coles!' 'Ja, gewoon, omdat we dat altijd doen. Jij kan toch bedenken dat het niet nodig is?' Af en toe word je zo moe van die jongen ;).
We zijn nu toch al onderweg, dus we kunnen net zo goed gaan. We krijgen het ook nog voor elkaar om voor 20 AUD boodschappen te doen, heel bijzonder.
's Avonds gaan we eten met Natalie en Patrick, die we ontmoet hebben in Noosa en die ook meewaren op Fraser Island. Super leuk om ze weer te zien! Zij zijn ook blij om ons te zien, want ze zitten hier al 2.5 week en vervelen zich helemaal kapot. Ze hebben al een vlucht geboekt en kunnen dus niet eerder weg.
We hebben zoveel bij te praten dat ik mijn eten helemaal koud laat worden. Voor we weg gingen stuurde ze ons een berichtje dat ze zo uitkeken naar onze verhalen. 'Zoveel hebben we toch niet beleefd sinds Fraser?' vraagt Nick. Ik kijk even in mijn boekje. 'Nou Nick, we hebben een schildpad eieren zien leggen, hebben op een onbewoond eiland geslapen, saffieren gezocht, zijn in Carnarvon NP geweest en Eungella en Blackdown Tableland.. moet ik nog even doorgaan?' :D
Het blijft toch een bijzondere ervaring met zo'n auto, zeker als ik het vergelijk met de trip van Natalie en Patrick. Natuurlijk is dat ook super tof, maar zij zien toch heel andere plekken dan wij zien. Nick en ik zouden er nooit over nadenken om hier langer dan een paar dagen te blijven, want dan willen we weer verder en andere plekken zien.
De volgende ochtend hebben we afgesproken bij de lagoon, een groot openluchtzwembad vlakbij het strand, waar Natalie en Patrick het grootste deel van hun (zonnige) dagen doorbrengen :). We zitten nog geen 20 minuten of het begint weer te regenen.. en nu? Bios! De film begint pas over twee uur, dus we hebben nog wat tijd te doden. Ik had voorgesteld om vanavond Dutch Pancakes te eten op de camping, maar we verplaatsen de pannenkoekenlunch gewoon naar vanmiddag.
Bij Coles doen we boodschappen en dan slepen we ons gasfornuisje richting de picknicktafels op de boulevard. We hebben net alle ingredienten gesneden als er een beveiliger op ons afkomt. 'Sorry guys, you are not allowed to use camping equipment near the barbeques'. Wat?! Hij vindt het zelf ook heel stom, maar er is een keer een gastank ontploft doordat die op een bbq stond en nu mag er niets meer gebruikt worden daar. Hij had ons nog wel even tijd willen geven om de pannenkoeken te maken, maar aangezien we nog moeten beginnen kan dat echt niet. Er hangen hier namelijk camera's en we worden op dit moment gevolgd.
Hij stelt voor dat we de auto parkeren op de boulevard, daarin koken en het dan bij de picknicktafels opeten. 'Well, we're not in a van, but a normal car, so probably cooking with our gas stove is not that save'. Dat is ie wel met ons eens :). Hij vindt het duidelijk zelf ook onzin en probeert ons zoveel mogelijk te helpen. We kunnen niet zo heel veel, want hij zegt dat de camera's ons zullen volgen (spooky, big brother's watching you!) en als hij ons ons gang laat gaan, raakt hij zijn baan kwijt.
Uiteindelijk kunnen we alleen maar de pancakes op de bbq maken, waarvan de security man zich ook wel kan voorstellen dat dat op zijn zachtst gezegd een uitdaging is, vooral door het gaatje in het midden. Hij heeft echter een oplossing en haalt voor ons aluminiumofolie (alfoil, ze korten hier natuurlijk alles af) uit het kantoor, waarmee hij de gaten dichtstopt van alle bbq's. 'Just say your doing Australian Masterchef or something, if people want to use one of the barbies ;)'.
Compliment voor Nick, want hoewel de pannenkoeken uiteraard niet hun gebruikelijke ronde vorm hebben, pakken ze prima uit. Natalie en Patrick smullen ervan. We hebben veeeeeel te veel eten, dus houden ook nog een hoop over. Dat levert een nieuwe bussiness plan op, misschien moeten we die dingen hier gaan verkopen!
Nu geen tijd voor, want we moeten naar de film. Het regent ondertussen steeds harder, dus ik krijg het behoorlijk koud in mijn zomerjurkje, ondanks de warme lucht. We kijken een heerlijke feel good movie en als we naar buiten stappen... regent het nog steeds pijpestelen.
Dan maar even langs het hostel van Pat en Nat. Daar ontmoeten we Bonny, een Amerikaanse die vandaag is aangekomen na een helse reis van 40 uur. We hebben natuurlijk helemaal niks te doen, dus nestelen we ons met zijn vijfen op het bovenste bed van een stapelbed (en duimen we dat die niet instort onder ons gewicht) en kijken een paar afleveringen Friends, heerlijk!
Nat en Pat krijgen van het hostel bonnen om gratis te kunnen eten in de Woolshed, en Nat is op het geniale idee gekomen om die ook voor ons te regelen. Moet geen probleem zijn zegt ze, doen ze niet moeilijk over. Dus als we uitgekeken zijn op Friends lopen we met Nat naar de receptie van het hostel en vraagt Nat vier bonnen.
'For who?' vraagt de Chinees van de receptie. 'For me, Patrick and them'. 'Are you styaing at the hostel?' 'Yes..' 'Which room?' (Mind you: Nick voert deze conversatie) 'Next to theirs' 'Which number?' Nick kijkt mij vragend aan... Ok, ik doe ook wel mee aan dit gesprek dat nergens naartoe gaat leiden: 'The one up the stairs, I don't know the number' 'What are your names, I look at the list' 'Nick de Jager and Sanne van Rijn' 'You are not on the list!' 'No, because we're not checked in yet' 'You're confusing me man, so you're not checked in yet, but you want to stay here?' 'Yes, in the room with Natalie and Patrick' (Shit Nick, ga je ons nou ineens hier inchecken? Ik wil hier helemaal niet slapen!) 'You know there's just one free bed left there man' 'Okay...'
Dan besluit Nick het toch maar op te geven en lopen we snel het hostel uit, waarna Nat en Pat in een preekje wordt verteld dat wij niet meer welkom zijn in het hostel ;). Zonder gratis voedsel trouwens, dus we gaan terug naar de camping en raken weer doorweekt, want het regent nog steeds pijpestelen. Terug op onze campingplek blijven we in de auto zitten.. 'en nu?'. 'Ik weet niet, ik heb geen zin om uit te stappen'. 'Ff douchen om op te warmen dan?' 'Is goed, rijden we daarheen met de auto?'
Wat zijn we toch geweldig lui geworden! We parkeren de auto vlak voor de deur van het douchegebouw, volkomen illegaal, rennen de auto uit en de douches in, om vervolges het douchegebouw weer uit te rennen en de auto weer in. Als we aan het bedenken zijn hoe we de auto zo kunnen neerzetten dat we nog een soort van een beetje droog blijven, krijgen we een smsje van Nat dat ze toch nog twee voedselbonnen heeft gevonden en we dus gratis mee kunnen eten. Op naar de Woolshed maar weer!
Niet iedereen heeft een hoge pet op van de Woolshed, we zijn nog steeds niet helemaal thuis in Cairns en hebben moeite om het te vinden. Iedereen die we de weg vragen trekt bij de naam van de Woolshed een vies gezicht en raadt ons aan daar niet te eten. Maar hey, gratis voedsel! We hebben trouwens toch niet zo'n honger, want we zitten nog vol van de pannenkoeken van vanmiddag, dus het maakt niet zo uit.
In de Woolshed eten we een best prima (gratis) bord pasta bolognese met een (gratis) glas water (= goedkoopste maaltijd ooit) en daarna is iedereen best wel moe, dus we liggen allemaal op tijd in bed.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
