Home sweet Home

Ondanks dat de auto niet helemaal goed werkt, voelt het heerlijk om weer 'on the road' te zijn en weer onze vrijheid te hebben. Onze eerste bestemming, Georgetown om 'Big Don' naar de auto te laten kijken, redt ie gelukkig prima (hoewel het in het dorp zelf nogal een uitdaging is om gas te blijven geven, zodat de auto niet uitvalt haha).

Big Don blijkt een kleine, dikke man van in de 60, die enorm bezweet is, want het is vandaag HEET! HIj vertelt dat het probleem in de carburateur zit en dat hij het hier niet kan oplossen, omdat hij geen tools heeft. Hij weet er wel voor te zorgen dat de zekering niet steeds opblaast, door iets te ontkoppelen (geen idee wat hij gedaan heeft). Nu kunnen we gelukkig weer zien hoeveel benzine we hebben en hoe heet de auto wordt, een hele geruststelling.

'Where are you going next?' 'Uhm... we don't know actually' Ok, dit komt vast niet zo heel voorbereid over en Big Don kijkt ons aan alsof we niet helemaal goed zijn. 'Well... okay.. Anyway, if you're going to Cairns, I have a shop there and I can help you on Tuesday, because tomorrow is Australia Day and monday is a public holiday'. Hij geeft ons zijn kaartje en vertelt ons dat het geen probleem moet zijn om op deze manier verder te rijden naar Cairns of waar we dan ook naartoe gaan. Gelukkig!

Nu komt hetgene waar we ons eigenlijk het meest zorgen over hebben gemaakt.. wat moet het kosten? Mechanics rekenen hier ong. 90 AUD voor een uur, IN DE STAD en Big Don kan ons alles vragen wat hij wil, aangezien hij de enige in de omgeving is die kan helpen. 'So, what's the damage?' 'I'll have to ask the boss', waarop hij zijn vrouw naar buiten roept en ons lachend aankijkt: 'It's the same everywhere isn't it, women are always the boss!'

Ze vraagt hem wat hij precies gedaan heeft: 'Uhm, I gave them four fuses, of which I blew two, and I found the problem in the carborator'. 'Uh, make it 20 bucks'. Pfieuw, 20 AUD maar!! Dat is een hele geruststelling en met een grote glimlach geef ik hem een briefje van 20.

Als we zijn terrein weer afrijden, komen we uiteraard op de vraag: what's next? 'Eerst maar tanken', zegt Nick. Jaja, zo blijven we het natuurlijk uitstellen! ;)

Na het tanken moeten we dan toch echt een richting gaan bedenken. Ik wil graag naar Alice Springs en vanaf daar verder naar Adelaide en Melbourne (Great Ocean Road) en Tasmanië, maar Nick weet nog niet of hij dat ook wil. 'Ok, nou ik ga sowieso met jou mee om de auto te laten fixen, dus misschien is het handig als we naar Cairns rijden. Dan kunnen we daar mooi Australia Day vieren, kan Big Don daarna de auto fixen en kan ik of vanaf daar een tour boeken, of we gaan samen verder met de auto.'

Een slecht plan is beter dan geen plan, dus daar gaan we dan, 600 km weer terugrijden naar waar we vandaan kwamen. Om 17.30 zijn we weer terug in Ravenshoe en we besluiten daar te gaan kamperen, op de zelfde campground waar we vorige keer hebben gestaan, bij de oude stoomtrein. Omdat we nu 's middags aankomen, besluiten we maar te gaan betalen.

De caretakers (die in een van de oude wagons wonen, best wel vet!) zijn twee behoorlijke stoners van in de 40, maar ze zijn wel grappig, vooral de mannelijke helft.

Hij vertelt dat hij uit WA komt en hier nu zo'n 6 maanden woont. We zijn het er wel over eens dat het klimaat in Ravenshoe geweldig is, want hoewel het overal in QLD heet is, is de temperatuur hier nog steeds aangenaam (omdat het hoog ligt?). Hij vertelt ook dat hij laatst voor het eerst een kangeroe heeft gezien, waarop wij hem een beetje verbaasd aankijken. 'Aren't there many kangaroos here?' 'Yes, I mean a tree kangaroo. It's weird isn't it, looking up in trees to look for kangaroos. In WA I used to tell tourists from New Zealand that emu's would make their nests up in trees, hahahaha.' Hij heeft zo'n vreemd, aanstekelijk lachje, dat we niks anders kunnen doen dan mee lachen. Wat een held.

'Where did you stay last time?' vraagt ie ons. Nou uh.. hier. Zonder te betalen. Zeggen we natuurlijk niet ;). 'At a reststop somewhere around'. 'Aha! Well, if you give me 10 bucks as a deposit I'll give you a key for the toilets and showers. We had to put locks on them, 'cause there a lot of freeloaders you know?' Jep, weten we, dat zijn wij. Niet veel later komt hij de 10 dollar weer terug brengen trouwens, want ze gaan morgenochtend naar de markt in Tumoulin en vertrekken vroeg. De douches en toiletten laten ze wel open.

We hebben eindelijk weer gewoon bereik en ik ben blij dat ik m'n moedertje even kan bellen! Wat fijn om haar weer te spreken! Helaas is m'n paps net weg als ik bel. M'n moeder heeft heel voorzichtig het idee geopperd om met mij door Nieuw Zeeland te gaan reizen, het allervetste idee ooit natuurlijk! Haar grootste twijfel is of ze dan niet tussen mij en Nick in komt, maar Nick vindt het ook alleen maar super vet als m'n moeder en ik dat samen zouden doen. Ik probeer niet te enthousiast te worden, want dan heeft ze misschien het gevoel dat ze niet meer terug kan, maar ik wil natuurlijk heel graag dat ze komt!

Als allebei de moeders weer gerust zijn gesteld, gaan we naar de kroeg. Lekker, we kunnen weer gewoon naar de kroeg!! Het plan is om 'naar de hoogste kroeg van Australie' te gaan, maar we moeten eerst langs een andere kroeg en daar staat een bord: 'Lamb chops, 13 AUD'. Nick besluit meteen dat we daar MOETEN eten.

Het eten blijkt heerlijk (Nick is helemaal in de zevende hemel: 'Dit is het BESTE eten OOIT!') en het lamsvlees is een hele fijne afwisseling na al het rundvlees van de afgelopen weken. De koude biertjes smaken ook goed :). We vinden allebei Ravenshoe zo'n leuk dorpje :). De sfeer is gewoon super gemoedelijk hier, iedereen kent elkaar lijkt wel en gaat heel relaxed met elkaar om. We doen een biertje en nog een en nog een en ondertussen raken we niet uitgepraat over onze ervaringen op Paddys. Tot het bedtijd is dan ;).

De volgende ochtend slapen we uit, want een genot!! We hebben geluk met onze timing, want het is vandaag zondag en dan rijdt de stoomtrein, dus we kunnen mee! We zitten gelukkig ook al snel weer in ons ontbijtritueeltje: tafeltje en stoeltjes uit, gasfornuisje op tafel, keteltje erop en toaster en dan genieten van een bakje oploskoffie en een toastje met jam. 'Heb jij ooit zo op de trein gewacht?' vraagt Nick, 'Haha nee, nog nooit!'. We zitten letterlijk een meter of 30 van het spoor af.

We bellen nog even naar Paddys om ze te laten weten dat we in Ravenshoe zijn aangekomen en dus niet ergens onderweg zijn gestrand en Nick krijgt James aan de telefoon, die ook goed nieuws heeft: 90 millimeter regen op hun station vlakbij Richmond gisteren! Het gaat ook altijd over regen :D.

Na het ontbijt loop ik richting de douches, aan de andere kant van het spoor, langs het station. Waar al behoorlijk wat mensen op de trein staan te wachten. Loop ik dan in m'n pyjamaatje, met mijn shampoo, douchegel en handdoekje in de hand. Best maf dit ;).

Als ik terug kom is het al 09.45 en de trein vertrekt om 10.00. Ik haast me de billen uit mijn broek, maar Nick is nog ff rustig aan het afwassen en zijn spullen aan het pakken. 'Nick, schiet op, het is al bijna 10.00! Ze gaan echt niet op ons wachten!' 'Jaja, rustig maar, ga jij maar ff kaartes halen, ze gaan heus nog niet weg.' Ik sprint om de kaartjes te halen (30 meter verderop dus) en sprint weer terug. Inmiddels is het 09.55. 'Nick, kom nou! Ik ga hoor, dan ga ik wel zonder jou!' 'Jaja, loop jij maar alvast.'

Zitten we vervolgens stipt 09.59 in de trein... gebeurt er niks. Ze zijn nog rustig aan het babbelen en de locomotief moet zelfs nog voor de trein gereden en vastgekoppeld worden. 'Zie je nou, alle tijd!' 'Jep, je had gelijk..'

De trein van binnen ziet er ook mooi uit, met donker hout en rode bekleding en overal oude afbeeldingen. We gaan in de voorste coupe zitten, zodat we zicht hebben op de locomotief. Gaaf om zo'n oude stoomtrein in werking te zien! Hij vertrekt pas rond 10.30 ongeveer haha ('Het lijkt de NS wel', volgens Nick).

De trein doet ongeveer 25 minuten over de 7 km richting Tumoulin, waar vandaag een leuk marktje is. Gelukkig heb ik geen cash meer, want ik zou het hier leeg kunnen kopen (inclusief de puppy's voor 10 dollar!).

We komen de caretakers van de camping tegen, die vrijwilligers zijn bij de stoomtrein en ons het een en ander vertellen. De trein wordt 's ochtends al om 05.00 gestart, want zolang moet hij opwarmen! Hij werkt op hout ipv kolen, omdat dat goedkoper is. Hout krijgen ze van iemand's land, die ze omgevallen gumtrees geeft. De caretaker vraagt ons of we het gele karretje achter de trein hebben gezien? Uh nee, hoezo? Nou, die rijdt zijn vriendin wel eens, moet je een speciaal rijbewijs voor hebben enzo. Dat karretje rijdt daarachter om eventuele brandjes ontstaan door de trein te blussen!

Hij vertelt ons ook dat je de hoorn van de trein mag blazen als je wilt. 'True?!' 'Yes, usually kids do it.' 'I don't care, I'm gonna do it!' Ik loop meteen richting de locomotief, Nick is nog net snel genoeg om de camera te pakken en achter me aan te lopen. 'Can I blow the horn??' 'Of course!' zegt de machinist. Ik klim in de locomotief en daar is het heet! Er brandt dan ook een behoorlijk vuurtje natuurlijk. En dan trek ik aan het touwtje.. en doet de trein: TJOEK TJOEK! Wat vet :D.

Iedereen moet een beetje lachen, maar wel op een leuke manier. Een oudere man die buiten staat zegt: 'Once in a lifetime, right?' 'Yep, one more thing I can take of my bucket list!'

Terug in Ravenshoe is het tijd om richting Cairns te gaan rijden, om daar nog een stukje Australia Day mee te pakken (hier wordt er weinig aan gedaan blijkbaar, het is meer in de steden). Als we Ravenshoe echter uitrijden (heuvel op), wil de auto ineens niet meer harder dan 30 km/uur. 'Uh Nick, wat doe je?' 'Ik trap het gas wel in, maar hij wil echt niet harder...' Shit, gaat ie het nu echt hier begeven, 2 uur van Cairns af?!

'Klein stukje proberen nog...' Maar het maakt niet uit hoe ver we rijden, hij gaat niet harder. Dus doen we de gevarenlichten maar aan en stoppen zo snel mogelijk langs de kant van de weg. Omdat we wat hoger staan hebben we een prachtig uitzicht over 'the Tablelands' en de windmolens van Ravenshoe. 'Er zijn slechtere plekken om stil te komen te staan!' Er zit niks anders op dan heel hard een country nummer op te zetten en even van het uitzicht te genieten ;).

'En nu, wil je nog naar Cairns doorrijden?' 'Lijkt me niet zo goed plan, met dit tempo doen we er 5 uur over en bovendien beetje gevaarlijk op 80 km/h wegen.' 'Ja, maar hier gaat ie langzamer, omdat het heuveltje op is he!' 'Ja maar schat, dit zijn de Tablelands, dit zijn alleen maar bergachtige wegen..'
We besluiten dat het beter is om in Cairns te blijven en te wachten tot we hier de auto kunnen laten maken. Als we omgedraaid zijn en weer terug rijden Ravenshoe in, doet de auto het echter ineens weer prima. 'Hij doet het weer!' 'Je lult! Echt?!' 'Ja, echt!' We besluiten nog even in Ravenshoe rond te rijden om te kijken of ie het echt doet, maar hij blijft gewoon goed rijden. 'Ok, laten we dan toch maar Cairns proberen!'

We lijken wel gek en het wordt een behoorlijk spannende rit. De auto trekt met niet meer dan rond de 50 km/h heuvelop, wat niet iedereen achter ons even leuk vindt. Bovendien blijken er ongelooflijk veel wegwerkzaamheden te zijn, juist nu! Dat betekent heel veel rode stoplichten, waarbij we elke keer de auto opnieuw moeten starten als ie groen wordt. Als de auto's voor ons dan niet snel genoeg optrekken, kan Nick geen gas geven en valt ie weer uit.... We hebben wel eens makkelijkere tochtjes gehad.

We kennen dit gebied inmiddels op ons duimpje, want we zijn er eerst doorheen gereden toen we nog met de oostkusttrip bezig waren, daarna weer toen we richting Paddys reden en nu zijn we er weer terug. Ons GPS systeem weet ons gelukkig steeds weer te verrassen met een nieuwe route (geen idee waarom, we kiezen steeds 'snelste route'... misschien houdt ie ook van afwisseling?). Ineens rijden we langs een bordje 'Curtain Fig Tree', die we op de heenweg hebben overgeslagen, omdat we al langs de 'Cathedral Fig Tree' gingen. Pakken we deze mooi ook nog ff mee! Hoewel deze toch wel een stukje minder indrukwekkend is.

We komen gelukkig heel in Cairns aan, maar daar wordt het pas echt drama, omdat er zo ontzettend veel stoplichten zijn! We halen opgelucht adem als we terug komen bij onze oude vertrouwde camping (drie maal is scheepsrecht!). We hebben de auto nog niet geparkeerd of Rossy en zijn broer hebben ons al gevonden, hij herkent ons dus nog, onze kleine, grote vriend!

Hij vraagt ons meteen of we willen spelen, maar wij willen ons eigenlijk meteen klaarmaken en richting de Esplanade, om nog wat van de Australia Day feestelijkheden mee te pakken, waaronder een filmvertoning. Jesse, Rossy's broer, ziet het wel zitten om een film op de Esplanade te gaan kijken en gaat het meteen vragen, maar komt teleurgesteld terug: 'My parents are too drunk'. Haha, die hebben Aussie Day dus goed gevierd, gekke kiwi's!

We maken nog een praatje met ze en het wordt een grote gezellig reunie, want Sam (met wie we cricket hebben gespeeld met kerst) blijkt er ook nog te zijn. Die heeft er wel oren naar om even richting het centrum te gaan en gaat met ons mee.

Gelukkig maar, want hij weet ook nog een leuke route langs de Esplanade vanaf de camping, die wij niet kennen. Het weer in Cairns is geweldig, het zou eigenlijk heet moeten zijn, maar het is een beetje bewolkt en er staat een briesje, heerlijk! Sam praat ons helemaal bij over de afgelopen weken (Jesse, Rossy en hij blijken nogal wat ongelukjes gemaakt te hebben op de camping, zo is Sam o.a. tegen een tentlijn aangefietst, resultaat: hechtingen in zijn gezicht en zijn mond) en brengt ons naar een leuke bar bij de haven. Waar iedereen al kneitertje lam is haha.

Onder het genot van een paar biertjes/wijntjes (die Sam bijna voor niks krijgt, omdat de barman ook op de camping verblijft en Sam daar iedereen kent :)) vertelt Sam zo'n beetje over zijn leven. Het is echt een goede gozer en hij heeft al heel veel meegemaakt en overal in Australie gewerkt. HIj blijkt ook nog een Nederlandse opa te hebben! Jammer genoeg weet hij niet precies waar hij vandaan kwam, maar hij is wel 'keen' om zijn Nederlandse roots te gaan ontdekken. We zullen hem met open armen ontvangen als hij naar Nederland komt!

Rond middernacht begint het geweldig hard te regenen en besluiten we een taxi terug te nemen naar de camping. Onderweg moet er blijkbaar nog even bier gehaald worden (ik ben echt al van paadje af, ik kan niks meer hebben), dus wordt er gestopt bij een bottle shop. De mannen stappen uit en ik blijf achter met de taxichauffeur, die me begint te vertellen wat een hekel hij heeft aan deze baan en hoe weinig het verdient. Oh? Waarom ga je dan niks anders doen? - Ik kan niks. - Maar je kun toch een truck gaan rijden in de mijnen ofzo? - 'No, I smoke to much weed for that, I smoke weed everyday'. Wow, okay, meer informatie dan ik wilde weten ;).

Terug op de camping worden in de tv ruimte biertjes opengetrokken en een film aangezet, maar ik ben wel aan mijn bedje toe. Half slapend en in de donkere keuken bouw ik nog wat noodles, want we hebben nog niks gegeten (Sam belooft ons steeds pizza, maar moet steeds 'eerst nog een biertje'... en dan zijn alle pizzatenten ineens dicht, nou jaaaa!) en dan duik ik de tent in. Het is inmiddels 00.45, zo laat is deze oma al heeeeeeel lang niet naar bed gegaan!

De volgende ochtend worden we allebei behoorlijk brak wakker en doen we enorm lang over ons ontbijt: 'Op Paddys hadden we nu al aan de smoko gezeten!' Sam heeft ons beloofd naar de auto te kijken, want daar blijkt hij wel een beetje verstand van te hebben. Hij gaat Nick uitleggen hoe hij de auto een service moet geven, zodat we dat zelf om de 5000 km kunnen doen. Inmiddels hebben we nl. bijna 10.000 km gereden en heeft de auto nog steeds geen service gehad (.. omdat we daar te skrieperig voor waren).

Dus klussen Nick en Sam een beetje aan de auto, terwijl ik achter de computer duik om de rest van mijn trip te plannen. Nick weet nl. nog steeds niet of hij mee wil naar 'the Red Center', dus ga ik me verdiepen in vluchten naar Alice Springs en tours waarop ik mee kan om Uluru, the Great Ocean Road en Tasmania te zien.

's Middags maak ik voor 'de mannen' quesadillas, met een heel ander gevoel nu dan op Paddys, omdat het hier niet hoeft. Ze smullen ervan, vooral Sam. Ik heb het vermoeden dat hij vooral veel bier drinkt en weinig eet, dus ik ben blij dat hij lekker mee eet.

Na de lunch gaan we nog even verder met waar we mee bezig waren en als ik om 18.00 uit het raam van de receptie kijk, zie ik dat het heeeeel hard regent. Ik ben inmiddels bevroren van de airco, dus ik besluit toch maar door de regen te gaan rennen. Ik vind Nick en Sam in een enorme bus, met een vriend van Sam: Todd. Ook al zo'n geweldige Aussie: heel hard gespaard met werken in de mijnen, daarna deze bus gekocht en helemaal omgebouwd tot campingvehicle en nu lekker door Australie aan het reizen en overal aan het delta vliegen. Wat een leven!

De volgende ochtend worden we pas om 09.30 wakker, wow! Wat hebben we ENORM lang uitgeslapen! Na het ontbijt helpen we Sam met inpakken, want die gaat voor een vriend van hem in Mareeba werken voor een tijdje. Hij kan nog niet eens de helft van zijn spullen meenemen en we krijgen van alles van hem: een coolbox, een 12V waterkoker.. zelfs een zonnepaneel! Nu zit de auto ECHT helemaal stampvol. Zijn tent laat hij staan, want daar trekt een andere man van de camping in, die nu in een klein eenpersoonstentje ligt (hij was ook bij de lunch van het Leger des Heils, ik vermoed dat hij ook een 'reizende dakloze' is). Rond het middaguur wordt Sam opgehaald en vertrekt hij na een dikke knuffel.

Ik ga daarna weer verder met tours zoeken en Nick brengt de auto naar de mechanic. Dat betekent dat mijn hele huis, met al mijn spullen weg is. Als ik om 15.00 kapot ga van de honger en klaar ben bij die receptie, kan ik dus nergens heen en niks eten. Big Don's shop is gelukkig niet zo heel ver van de camping, dus ik besluit daar heen te gaan lopen. Als ik daar na een minuut of 10 aankom is er geen Subaru te bekennen.. Shit, hij is net weg waarschijnlijk!

Terug op de camping tref ik Nick inderdaad: 'Waar zat jij dan?! Ik heb je overal gezocht!' De schade valt gelukkig mee en is maar een schamele 87 dollar. Ze hebben het probleem echter niet helemaal kunnen oplossen, want het onderdeel dat daarvoor nodig is (een idle air control valve, ik ga die woorden nooit meer vergeten), hebben ze niet. Ze hebben hem nu ontkoppeld en nu werkt de auto weer prima, het enige is dat we misschien iets meer benzine verbruiken. Prima!

De volgende ochtend blijkt er een serieuze cycloonwaarschuwing te zijn tussen Cooktown en Port Douglas, en dus ook voor Cairns. De hele camping loopt leeg. Wij twijfelen wat we moeten doen, de cycloon komt waarschijnlijk over Townsville en dus een heel stuk zuidelijk van ons, maar ze waarschuwen wel voor windstoten van 120 km/h. We denken niet dat het tentje op ons dak daar heel goed tegen bestand is. Als de receptioniste van de camping ons dan ook nog vertelt dat 'Cairns is gonna flood', zijn we er zeker van dat een beter idee is om naar ons oude vertrouwde hostel te verhuizen.

Daar aangekomen parkeren we de auto in de parkeergarage en beginnen hem helemaal in- en uit te ruimen. De receptioniste staat ondertussen een peukje te roken en weet niet wat ze ziet: 'It's like when you're at the circus, and 20 clowns jump out of one little car!'
Als de auto weer helemaal brandschoon is en perfect ergonomisch ingeruimd, gaan we op de veranda zitten om allebei achter een computer te kruipen. Ik zoek verder wat dingen uit voor mijn eventuele verdere trip, maar Nick denkt er toch over om mee te komen door 'the Red Centre'. Het wordt een urenlange discussie.. doen we het wel? Doen we het niet? Wat zijn de voordelen? Wat zijn de nadelen? Nick roept in z'n ADHD dat hij het wel wil en dan weer niet. Ik ben ondertussen met mijn moeder aan het emailen om de trip naar NZ te regelen en die volgt de hele discussie live, want als Nick niet mee gaat kan ik over drie weken al in NZ zijn en anders trekken we er 1.5 maand voor uit. 'Weet je wat', mailt ze, 'ik hoor het later wel'.

Ik zit ondertussen vol verwachting te wachten tot die cycloon een keertje begint.. maar er gebeurt he-le-maal niks. Er is niet eens een briesje! Wat een teleurstelling.. en wat zonde van ons geld dat we vanavond niet gewoon op de camping slapen. Gelukkig wordt er nog een film vertoond in het hostel, die we liggend op de bank kunnen kijken, dat maakt het allemaal nog een beetje goed.

De volgende ochtend weten we nog steeds niet wat we moeten doen, wel of niet rijden richting Uluru en dan door naar het zuiden. Eerst bellen we maar wrecking yards af om te kijken of ze een 'idle air control valve' voor de auto hebben, maar geen van de 5 bedrijven die we bellen heeft een Subaru staan. Hij gaat lekker. Nick wordt ondertussen ongelooflijk ongeduldig: 'Kom, we gaan gewoon rijden!' 'Waarheen dan?!' 'Weet ik veel!' 'Oh ja, dan komen we lekker ver!'

Hij komt op het idee om naar Townsville te gaan rijden. Vanaf daar kan hij alsnog beslissen wat hij wil doen, want ik kan vanaf daar altijd nog een tour richting Uluru boeken. We gaan nog even langs het politiestation om te checken of de wegen goed te doen zijn, maar dat moet geen probleem zijn volgens de agent, die de cycloon tussen aanhalingstekens beschrijft. Blijkbaar heeft ie overal weinig impact gehad!

Op de terugweg riching Townsville nemen we een andere route dan op de heenweg en komen we langs de andere kant van het Wooroonooran NP, waar de Babinda Boulders zijn. Wat een geweldige plek!! Vanaf de parkeerplaats is het 100 meter lopen naar een prachtige groene omlijste swimming hole en daarna loopt er een pad van ong. 600 meter door de jungle naar verschillende uitzichtspunten, langs de waterval met enorme rotsen (boulders) daarin. Het is echt een enorm mooi plekje en volgens twee (naar bier ruikende, 'middle aged') locals, hebben we geluk dat het vandaag zo rustig is.

Het voelt echt heel fijn om na de paar weken op Paddys weer bezig te zijn met een roadtrip en weer op zo'n enorm mooie plek te zijn. De break heeft ons goed gedaan, want aan het einde van de trip langs de oostkust waren we het reizen een beetje zat en verzadigd van al het moois.

Als we verder rijden richting Townsville begint het echt heel hard te regenen.. pakken we toch nog een beetje van de cycloon mee. In de auto blijk ik wonderbaarlijk genoeg weer eens bereik te hebben en dus kan ik mijn moeder nog even bellen, die steeds serieuzere plannen heeft om naar NZ te komen. Zoooo spannend!!!!

We rijden voor een groot deel dezelfde route als op de heenweg, dus we rijden in een keer door naar Townsville, waar we op een reststop kamperen. Het regent en waait hier behoorlijk, dus het heeft geen zin om buiten te gaan zitten. We zetten de tent op, gooien het zeil eroverheen, pakken een pak kaarten en een fles wijn en zitten de rest van de avond knus in de tent. Het voelt alsof we weer thuis zijn :). Ik weet niet of het daardoor komt, maar Nick besluit: 'Fuck it, ik ga gewoon met je mee!'

We hebben zo'n 20 km voor Townsville gekampeerd en op de weg daar naartoe de volgende ochtend, komen we langs een wrecker. Die heeft het onderdeel wel voor ons, maar dan moeten we de hele carborateur kopen voor 50 AUD en dat zien we niet zo zitten. Nick tikt nog wel een 'jack' op de kop voor 20 AUD. Brad en Jim lachten ons een beetje uit toen ze hoorden dat we die niet hadden en raadden ons zeker aan die te kopen voor we aan een trip door 'the Red Centre' zouden beginnen. Niet zo'n heel slecht plan natuurlijk, we weten nooit of we met een lekke band komen te staan! Een geruststelling dus om zo'n ding in de auto te hebben.

Aangekomen in Townsville speelt Nick's ongeduldigheid weer op en komt er helemaal niks terecht van mijn plannen om hier boodschappen te doen en ook nog wat drank in te slaan. Gelukkig brengt hij nog wel een half uurtje wachten op, zodat ik nog even mijn mail kan checken en een vreugdedansje kan doen: M'N MOEDER KOMT NAAR NIEUW ZEELAND!!!! :D:D:D Ongelooflijk, wat stoer! Dat betekent dat ik China Airlines moet gaan bellen om mijn vluchten te kunnen verzetten, zodra mijn moeder de hare geboekt heeft. Spannend, spannend, spannend!

We rijden door naar Charters Towers, de eerste stop op onze nieuwe roadtrip, zo'n 150 km van Townsville. In mijn beleving zouden we daarna verder rijden, maar Nick ziet een poster van een drive in movie: 'We blijven hier hoor vanavond, staat op mijn bucket list!' Dus doen we de inkopen die ik in Townsville wilden doen hier bij de Woolworths (Of in Aussie: 'Woolies', want woorden he-le-maal uitspreken is écht te veel moeite!) en zoeken daarna een camping op. Daar gaan we maar yatzeeën, omdat we toch moeten wachten tot de film begint. Nick heeft wonderbaarlijk genoeg nog nooit yatzee gespeeld (wat?!), maar weet wel te winnen, wat betekent dat ik moet koken...

Ondertussen kijkt hij onder de motorkap en kijkt onze buurman mee. Die weet blijkbaar het een en ander van auto's en wijst ons op een scheurtje in de fan belt, misschien slim om dat te vervangen voor we verder vertrekken? Hij legt Nick uit hoe dat moet en stelt ons verder gerust, het moet geen probleem zijn om de trip te maken die wij willen maken. Een andere 'grey nomad' die tegelijk met mij aan het koken is, vertelt ons hetzelfde. Als we de auto maar niet laten oververhitten, onze reserveband checken en genoeg water meenemen. We zijn weer gerustgesteld!

We zijn mooi op tijd voor de drive in movie en parkeren op de eerste rij. Geniaal dit. Om ons heen worden alle utes achterstevoren ingeparkeerd en bekleed met kussen en dekens. We zijn duidelijk leken, maar het blijft een geniale ervaring. We mogen zelfs twee films kijken! De eerste, Frozen, volgen we nog met veel interesse. Bij de tweede (ik weet niet eens meer hoe hij heette) liggen we allebei hopeloos te snurken. Als ik wakker schiet, schud ik Nick wakker: 'Zullen we maar gaan?'
De volgende ochtend treffen we de allerlaatste voorbereidingen voor de trip: Nick vervangt de fan belt (die jongen is een halve mechanic tegen de tijd dat hij thuis komt!), we kopen wat extra tools en koelwater en checken of de reserveband niet lek is. En dan is het tijd om echt te vertrekken!