Australia as my Playground
Door: Sanne
Blijf op de hoogte en volg Sanne
08 April 2014 | Australië, Launceston
Ik heb natuurlijk nogal gehaast de afgelopen tijd om nog zoveel mogelijk van Tasmanië te kunnen zien in de twee weken die ik hier heb, maar nu ik een beetje zo heb zitten tellen... heb ik iets te veel haast gehad. Tasmanië is toch een stukkie kleiner dan ik dacht. Dus heb ik ineens tijd over en als we langs een prachtig strand rijden met een nog gratis camping twijfelen we dus niet lang. Hier kunnen we wel een dagje doorbrengen!
Ik blijf me verbazen over de geweldige gratis camping plekken hier. Er zijn op de heuvel die aan het strand ligt zo'n 20 kampeerplekken, met een uitzicht over de baai waar je u tegen zegt. Er zou hier iemand heeeeel veel geld kunnen verdienen met een camping, maar we mogen hier gewoon gratis en voor niks staan. En dan vinden we natuurlijk ook nog het plekje met het mooiste uitzicht :).
De zee ziet er erg verleidelijk uit en aangezien we nog niet gedoucht hebben vandaag, is het eerst wat we doen een duikje nemen... brr, best wel fris! Maar wel lekker! Nick de koukleun vindt het na zijn okseltjes te hebben gewassen wel weer genoeg, terwijl ik probeer over de golven te bodyboarden. Schijnt niet zo moeilijk te zijn, maar ik had misschien eerst een lesje moeten nemen. Je schijnt met de golven mee te kunnen surfen? Nou ja, ik hoef in ieder geval mezelf niet drijvende te houden.
Het strand ligt hier bezaaid met de mooiste schelpen en ik ben binnen de korste keren weer aan het verzamelen, ik kan er niks aan doen. Geen idee hóe ik het ga meenemen, maar het moet mee naar Nederland. Ik probeer nog een soort van een selectie te maken zodat ik niet te veel heb, maar eindig toch weer met een zal vol. Oeps.
Als ik zo op het strandje rondloop, heerlijk in het zonnetje, een beetje schelpen aan het zoeken met uitzicht op de baai, bedenk ik me weer hoezeer ik aan dit leventje gewend ben geraakt en hoeveel ik van ben gaan houden. Het wordt heel moeilijk om er straks afscheid van te nemen en ik probeer van elke dag nog zoveel mogelijk te genieten.
Dat is natuurlijk ook niet heel moeilijk. We maken pannenkoeken en smikkelen ze op bij het kampvuur, terwijl de hele baai roze kleurt bij de zonsondergang en er hier en daar aan de overkant bliksemschichten uit de lucht schieten. Als onze buurman ons dan ook nog een stukje 'damper' komt brengen, klaargemaakt op zijn eigen kampvuur, is de avond compleet. Zucht.
Er is hier natuurlijk ook geen douche, maar gelukkig ligt er een hele grote oceaan voor de deur. Erg 'verfrissend', een duikje op de vroege morgen. Gelukkig heeft Nick ontdekt dat de koelkast in onze auto ook als magnetron kan werken en daar prima onze douchezak in kan opwarmen. Hebben we dus toch nog een soort van een warme douche.
Met het overgebleven hout van gisterenavond proberen we nog een kampvuurtje te maken, maar aangezien we maar heel weinig hout hebben, wordt het een nogal zielig vuurtje. Gelukkig zijn onze buren erg behulpzaam en komen ze ons wat hout dat ze voor hun caravan gesprokkeld hebben brengen. Hoera voor de Aussies.
Het is zo'n mooi plekje dat we geen haast hebben om weg te gaan, dus ontbijten we rustig bij ons vuurtje. Daarna rijden we dan door naar Freycinet NP (met een tussenstop bij Kate's Berry Farm, volgens geheime bronnen was Kate vroeger Kevin, waar we héérlijk aardbeienijs eten) en vermaken ons een paar uur bij de Friendly Beaches. Nick staat nog maar een paar minuten op de rotsen te vissen als hij al twee inktvissen en twee parrot fish vangt. Diner voor twee vanavond!
Onze buren van gisteren hebben verteld dat hier ook een gratis camping is, dus die zoeken we op. Gelukkig maar dat zij ons getipt hebben, want anders hadden we hem nooit gevonden. Hij is lang niet zo mooi als de camping van gisteren, maar daar storen we ons maar even niet aan ;). Zodra we geïnstalleerd zijn, gaat Nick in de lagoon achter de camping nog even kijken of hij wat kan vangen, terwijl ik hout sprokkel voor het kampvuur.
Hij komt met lege handen terug, maar aangezien hij ons eten voor vanavond toch al had gevangen, is dat niet zo erg. We voelen ons inmiddels al echte 'hunters & gatherers', de versgevangen visjes worden op het kampvuur klaargemaakt en als toetje eten we wilde bramen. Jam. Het enige wat we nog missen is een borreltje... onze voorraad is op en er is geen winkel in de buurt te bekennen. En we hebben nu al ontwenningsverschijnselen. Ernstig.
De volgende ochtend gaan we, na een gratis (koude) douche bij het bezoekerscentrum, het park in voor een wandeling richting Wineglass Bay, wat één van de highlights van Tasmanië zou moeten zijn. De wandeling is qua afstand niet zo heel lang, maar man, hij is pittig! Puffend en zwetend lopen we de steile berg omhoog. Om vervolgens...
He-le-maal niet onder de indruk te zijn. Ok, ok, we zijn verwend, dat weet ik niet, maar wat er nou zou bijzonder is aan Wineglass Bay ten opzichte van de andere mooie baaien hier is me echt een raadsel. Dus we 'doen een Chinees', we schieten een paar foto's en beginnen dan de wandeling richting de auto weer. In het park bekijken we verder nog Honeymoon Bay, met geweldig mooi helder water, en het uitzicht vanaf de vuurtoren en dan is het alweer eind van de middag.
En nog maar twee dagen voor ik vertrek! De dagen gaan zo snel voorbij, ik krijg er buikpijn van. Gelukkig heb ik te veel vooruit gehaast en hebben we dus de laatste paar dagen nog tijd om rustig aan te doen. In zo'n beetje het enige dorp dat we onderweg tegenkomen verwennen we onszelf met alles waar we zin in hebben (chocola, chips, whiskey (!), etc.), want dan hebben we wel verdiend vinden we ;). Daarna zoeken we de volgende gratis kampeerplek op, Chain of Lagoons. Weer zo'n mooi plekje aan het strand!
De camping ligt alleen áchter het strand, in een soort bos, met best wel vies zwart zand. Een oplossing is echter nooit ver weg: Nick pakt de afwasteil erbij, haalt drie ladingen zand en maakt ons eigen privéstrandje rondom het vuurtje :). Vervolgens vangt hij nog een zalm (toch galant van hem om elke keer een andere vis te vangen, zodat ik alles een keer kan proeven), die we op het vuurtje klaarmaken. Biertje in de hand, kontje in het zand.. Wat een leven. Wat een leven! En ik ga al bijna weg!
De volgende morgen rijden we door naar Bay of Fires, nog zo'n hoogtepuntje van Tazzie. Het park loopt een aantal kilometer door en is bezaaid met prachtige baaien. Het water is fel blauw en aan de kustlijn liggen rotsen met een soort rode begroeiïng (veroorzaakt door 'lichen', bron: wikipedia). De naam Bay of Fires komt overigens niet door de kleur van de rotsen, maar doordat de Aborigines vuurtjes aan het stoken waren toen Cook langs voer. Origineel.
Nadat we een kijkje genomen hebben op het strand, gaan we op zoek naar een kampeerplek, zo'n 8 km terug langs dezelfde weg. De eerste gratis kampeerplek waar we langs rijden is heel klein en stinkt naar poep. Echt! Dus daar gaan we niet slapen. De volgende waar we komen is heel groot en heel druk. Moeilijk dus om een goed plekje te vinden. Nick zegt: 'Zeg jij maar waar we moeten staan.' Ik zeg: 'Doe maar hier dan.' Nick zegt: 'Ja, maar hier hebben we toch geen mooi uitzicht!' Ik zeg: 'Ga dan lekker zelf een plekje uitzoeken als het niet goed genoeg is!' Nick zegt: 'Nou we zetten hem wel gewoon hier neer!' En stopt vervolgens op precies op die plek. Prima, gaan we hier staan.
Dan wil ik mijn slippers aan doen om uit te stappen.. maar die staan niet onder mijn stoel. 'Uh, Nick... Mijn slippers staan nog aan het strand.' 'Hoe krijg je het toch voor elkaar om overal je slippers te laten staan?! We rijden wel weer terug..' Vervolgens moet ik natuurlijk 8 kilometer lang aanhoren hoe erg het wel niet is dat we nu weer helemaal 8 kilometer terug moeten rijden. 'Vind ik niet erg hoor, is maar tien dollar benzine' en 'gelukkig is het mooi op dat strand, dit is al de derde keer dat ik het zie..'. Allemaal met een knipoog gelukkig, want hij vindt het gewoon lekker dat hij nog even tegen me aan kan ouwehoeren nu ik er nog ben ;).
Nadat de slippers opgehaald staan (die nu nestjes naast elkaar naast een andere auto staan), rijden we weer terug en vinden vervolgens op een andere camping iets verderop een mooi plekje. We staan op een prive plekje bij een strandopgang, met uiteraard een mooi uitzicht. Ik besef me heel goed dat dit heel goed de laatste keer kan zijn dat ik op zo'n plekje slaap! Wat raar!
Het strandje bestaat uit miljoenen kleine witte en grijze steentjes, heel gaaf. Het is aan mij om te bepalen wat we de rest van de dag gaan doen volgens Nick, omdat het mijn officieuze laatste dag hier is. Ik wil alleen maar heerlijk op dit strandje zijn en nog even genieten van mijn laatste dag aan de Australische kust. Dus pakken we er een biertje bij en nestelen we ons op het strand.
Omringt overigens door een troep hippies, van wie velen in Adams kostuum. Bijzonder. Eerst zijn ze een beetje aan het zwemmen en een penguin aan het redden (die ze gevonden hebben tussen de rotsen en opgehaald wordt door een paar parkrangers, die geloof ik ook niet goed weten wat ze nu weer overkomt) en daarna wordt er een soort van vergaderd. Geen idee waarover ze moeten vergaderen, volgens mij doen ze niet zoveel. Douchen ook niet, zo te ruiken.
Het licht over de rotsen bij zonsondergang is wel een paar foto's waard en dus klim ik over de rotsen richting de nabijgelegen andere strandjes en schiet erop los. Nick staat in zijn eentje op 'ons' strandje te vissen, maar verderop staan er veel meer mensen (mannen). Ik maak een praatje met twee oudere mannen en uiteraard komt het gesprek op wat ik nog meer van Tazzie heb gezien. Als ik vertel dat Corrinda op de planning stond, maar niet door kon gaan, omdat de weg afgesloten was, vertellen ze me dat dat niet zo erg is. Volgens hen nogal een raar dorp, waar men in vroegere tijden, als men je niet aardig vond, in stukjes hakte en in een 'pie' verwerkte. Waarom weet bijna elke Aussie ons wel een verhaal over een seriemoordenaar te vertellen?
Als ik terug kom van mijn loopje is net de hippie vergadering ook afgelopen blijkbaar. Vanmiddag liepen er alleen maar blote vrouwen op het strand, maar nu zijn er twee blote mannen achtergebleven, met een beetje Tarzanachtig aandoend uiterlijk. Als ik dat zo van een afstandje aan het bekijken ben, wordt Nick boos. 'Hey, niet naar die blote mannen kijken!' 'Jij zit de hele middag al naar blote vrouwen te kijken!' 'Ja, maar dat is anders.. Hey, nou kijk je weer!' 'Nee hoor, ik kijk naar de zee. Die blote mannen lopen gewoon toevallig op de voorgrond, daar kan ik toch niks aan doen!'
Nou, als ik naar blote mannen kijk, maakt hij ook geen kampvuur. Prima, doe ik het toch zelf! Ik hoop ondertussen vaak genoeg te hebben gekeken naar hoe Nick het deed om het zelf te kunnen. Dus ga ik de camping af op zoek naar geschikt hout en maak daarna mijn vuurtje aan. En dat lukt.. heel goed zelfs :D. Ha! Nick z'n frustratie is gelukkig ook al gauw weer over en hij is ook onder de indruk van mijn vuurtje (vooral natuurlijk omdat ik het van hem geleerd heb ;)). Kan ik mooi straks mijn nieuwe skills aan mijn moeder laten zien!
En zo glijdt de dag ongelooflijk snel voorbij en is het voor ik het weet alweer bedtijd.. en heb ik alleen morgen nog hier op Tasmanië en in Australië.. Het wordt behoorlijk koud, dus we spelen wat potjes yatzee in de tent en gaan daarna slapen. Ik adem nog even diep de zeelucht in en spits mijn oren om het geluid van de golven in me op te nemen. Dit is écht de laatste keer dat ik op zo'n plekje slaap.
Een laatste ochtendritueeltje had nu wel leuk geweest, maar we hebben geen water meer en dus ook geen koffie. Ik neem 's ochtends nog even afscheid van het strand en daarna rijden we richting Launceston, waar ik vandaan vlieg richting Sydney. De weg is erg berg- en kronkelachtig (de hoeveelheid afwas die we in de afgelopen dagen hebben verzameld, ligt nu verspreid door de auto..) en het duurt ons een eeuwigheid om er te komen.
Zodra we Launceston inrijden krijg ik een knoop in m'n maag en het helpt natuurlijk niet als Nick zegt: 'Nu zijn we echt bij de laatste stop!' In Launceston maken we nog een loopje in een gorge en dan is het tijd om een kampeerplek te gaan zoeken. Gelukkig had ik me er al op voorbereid dat in en rondom een stad kamperen nooit leuk is en het is dus niet al te teleurstellend als we eindigen op een sportveld in Evandale, onder de rook van het vliegveld. Elke keer dat er één overkomt herinnert me aan dat ik morgen weg ga.
Dat het dan ook nog begint te regenen kan er ook nog wel bij. Ik was net bezig mijn spullen in te pakken en alles ligt dus buiten de auto. Gelukkig zet Nick razendsnel het zeil op en kan ik alles veilig stellen voordat het echt begint te plenzen. Het is zoooo raar om mijn backpack aan het inpakken te zijn. En dan begint natuurlijk ook nog het 'CD van jou, CD van mij' verhaal, want ondertussen hebben we samen best wat spullen verzameld. We besluiten samen dat ik de saffieren meeneem, maar niet helemaal met een gerust gevoel. Met mijn geluk weten we zeker dat ze ergens onderweg mijn bagage gaan kwijtraken.
Als de tas dan ingepakt is en mijn mams gebeld voor een laatste checkup en een hele goede reis gewenst, smullen we samen van het feestmaal dat we onszelf gunnen vanavond. Na een paar drankjes zit er dan echt niets anders meer op dan te gaan slapen.
Nou ja, slapen... ik doe geen oog dicht. Want ik wil helemaal niet dat de tijd verstrijkt en elke keer als ik een vliegtuig hoor over komen, gaat er een steek door mijn hart. Ik kan maar niet geloven dat dit avontuur nu voorbij is. Dat ik morgen in een vliegtuig zit en dan nooit meer in deze auto slaap, nooit meer ons ontbijtritueeltje doe, nooit meer aan de mooiste stranden kampeer, geen kampvuurtjes meer maak, geen gekke Aussies meer zal ontmoeten..
En met dat allemaal malend door mijn hoofd sta ik de volgende ochtend op, pak mijn laatste spullen in, loop 600 meter om eindelijk een wc te vinden (dat ga ik dus níet missen), maak een lunch klaar voor in het vliegtuig.. en dan is het echt tijd om te gaan.
Het vliegveld is natuurlijk maar een heel klein stukje weg, dus we zijn er zo. Ik ga alvast inchecken e.d., terwijl Nick een parkeerplekje gaat zoeken voor de auto. Gek om dat ding zo te zien wegrijden, hij heeft me zoveel plezier gebracht!
Ik wacht eerst nog een tijdje tot Nick terug komt, maar als dat te lang duurt ga ik me bij de toiletten opfrissen (sta je dan op een vliegveld bij de wasbakken bij de toiletten je tanden te poetsen en improvisorisch je haar en oksels te wassen..). Als ik weer terug ben in de hal is er nog steeds geen spoor van Nick te ontdekken.. Hmm. Gelukkig zijn we ruim op tijd en komt Nick veel later ook vanaf de toiletten aanlopen. Heeft maar even hetzelfde gedaan... :)
Nadat ik en mijn tas zijn ingecheckt, heb ik nog een half uurtje voor ik de beveiliging door moet. Zitten we dan.. Ik kan natuurlijk maar moeilijk mijn tranen bedwingen en Nick heeft het ook moeilijk. In zijn 'wat morgen komt, komt morgen wel' manier heeft hij er nog niet over nagedacht dat ik straks écht weg ben, tot dit moment. 'Kun je niet gewoon je vliegtuig missen? Dan gaan we naar West Australië!' 'Ik geloof niet dat mijn moeder dat leuk zou vinden..'.
Als het dan echt zover is geven we elkaar een hele dikke knuffel, loop ik de rij in, kom weer langs Nick en geef hem weer een dikke knuffel.. Dan gaat mijn tas door de beveiliging, ik door het poortje en dan ben ik echt aan de andere kant. Ik zwaai, loop de trap af tot ik Nick niet meer kan zien, loop weer naar boven en zwaai nog een keer, terwijl Nick hard lachend ook 'de trap' doet. En dan moet ik natuurlijk echt richting mijn vliegtuig.
Dag Nick, dag Australië! Niet helemaal, want ik vlieg natuurlijk eerst naar Sydney en vlieg morgen pas naar Auckland. Dus heb ik nog een dag in Australië en door een tikkeltje geluk weet ik die goed door te brengen. Meer daarover op: www.chaosinkiwi.waarbenjij.nu. Op naar mijn moedertje in Nieuw Zeeland!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley