'Okay, call the police then..'

De groep vertrekt alvast naar Cowra, terwijl Nick en ik nog een dagje in Temora werken, wat 'onderweg' is. Het is tenslotte 'maar' 100 kilometer om. Na een paar uur werken gaan we ook richting Cowra, onderweg ontdekken we de '10 dollar t-bone tuesday' in de pub in Young. Genieten! Nu we weer wat geld verdienen is het ook een stuk gemakkelijker om even ergens iets te gaan eten.

Als we 's avonds aan komen rijden in Cowra, komen Matt, Brandon en onze nieuwe collega Rachel net aanlopen. Rachel, een iel meisje dat ik rond de 17 schat (ze blijkt 20 te zijn!), komt meteen op ons afhuppelen en gooit er met een grote glimlach: 'Hey, I'm Rachel!' uit. Bubbelig typetje. Als we aan de anderen vragen hoe het appartement is, zegt Brandon alleen maar: 'The sleeping arrangement is.. interesting.' Hmm.

Als we binnen komen blijkt wat hij bedoelt. Het appartement heeft een woonkamer, een slaapkamer met twee losse bedden.. en een gigantische slaapkamer met een tweepersoonsbed (u kan wel raden voor wie deze bestemd is). Vier bedden, 8 personen.. Ik weet niet hoe Isaac het voor elkaar heeft gekregen, maar die ligt alvast in één van de eenpersoonsbedden te ronken.

Chris heeft het allemaal heus wel bedacht: 'You two are going to sleep on the floor, here.' 'What do you want us to sleep on?!' 'On a mattress.' 'What mattress?!' 'The one from the tent on your car.' Opnieuw, verbijstering. Mooi niet, dat ding is super dun en we verzinnen er maar even bij dat ie vast zit in de tent.

Nick weet ons ongenoegen goed duidelijk te maken en er wordt een nieuwe indeling bedacht. Isaac wordt de kamer uitgekickt, Nick en ik krijgen samen één eenpersoonsbed en Rachel gaat in het andere. Brandon, Isaac en Matt moeten zelf maar uitzoeken hoe ze het zichzelf zo comfortabel mogelijk kunnen maken in de huiskamer. Dit gaat echt he-le-maal nergens over.

Maar goed, wij hebben in ieder geval een bed en als het goed is, is het maar voor twee dagen. Volgens Chris werken we hier morgen en maandag in de buurt en gaan we dinsdag dan eindelijk verdeeld in de teams op pad. Als het goed is komen er morgen of overmorgen namelijk twee nieuwe mensen. Ok.

Nick is zo slim geweest om te onderhandelen dat we op zondag vrij zijn, dus kunnen we mooi Cowra verkennen. Hier in Cowra was in WO II een Prisoner Of War Camp, voor een groot deel bewoond door Japanse soldaten. Voor hen was het een grote schande krijgsgevangene te zijn, omdat in Japan de voorgeschreven cultuur was dat het eervol was om in de strijd te sterven. Dus werd het plan gesmeed om een poging te doen uit te breken, oftewel een suïcidemissie. Er stierven vier Australische soldaten en meer dan driehonderd Japanners.

In het informatiecentrum is er een hologram die het verhaal van de uitbraak vertelt, pretty high tech. De gesneuvelde Japanse soldaten zijn eervol in Cowra begraven en er is als herinnering een Japanse tuin. Uit de hele gebeurtenis is er een bovendien een vriendschap gegroeid tussen de Japanse en Australische families. Indrukwekkend.

De rest van de week werken we in de omgeving van Cowra, terwijl de situatie in het appartement er niet beter op wordt. Uiteraard komt er niks terecht van Chris' plan om na twee dagen op te splitten en dus slapen we de hele week met z'n achten in dat appartementje. 's Ochtends in de rij voor de badkamer en meer vieze dan schone afwas..

Ondertussen begin ik wel wat meer in Chris te zien, want hij blijkt een hoop zelfspot te hebben. Het mag dan een idioot zijn soms, hij heeft duidelijk wel een kop op zijn schouders en je kan best met hem lachen. Hij heeft er geen enkel probleem mee als je grappen maakt over hoe dik hij is bijvoorbeeld. Op vragen over de stichting blijft hij overigens behoorlijk vaag doen. Zijn vriendje Luke is een ander verhaal, een jochie dat door Chris van de straat is geplukt en nu zo'n beetje 'zijn bitch' is ('Luke, go get my food!', 'Luke, what the hell are you doing, get my medicine now you idiot!'), en alle frustraties daarover op ons afreageert. Moeilijk serieus te nemen.

Wat niet verandert is de gang van zaken: Chris vertelt ons boos dat we op tijd klaar moeten staan, maar heeft vervolgens zelf een ochtend geen zin om op te staan en komt om 09.00 aankakken, terwijl wij om 08.00 klaar staan. Elke avond krijgen we te horen waar we naar toe moeten, om vervolgens de volgende ochtend compleet nieuwe plannen gepresenteerd te krijgen. Hij vertelt ons dat we 's ochtends niet op hem moeten wachten en op tijd weg moeten gaan, maar als we op tijd weg gaan naar de plek die hij ons de avond van te voren heeft gemeld, wordt hij boos, omdat ondertussen zijn plannen veranderd zijn.

Om het geheel niet al te negatief te laten klinken: we vermaken ons op zich best prima! Cowra is een klein dorpje met 9 kroegen, waar in de gemiddelde kroeg elke avond zo'n zeven mensen compleet laveloos elkaar (en ons) vermaken met onzin verhalen. Inmiddels zijn we blijkbaar bekend in het dorp (we hebben een paar dagen in het winkelcentrum van Cowra gestaan) en krijgen tips hoe we de pooltafel kunnen saboteren, zodat we niet hoeven te betalen, altijd handig.

We nemen Rachel mee voor haar allereerste wijnproeverij. Ze is niet echt een wijndrinker en bij alles roept ze: 'Wow, nice!'. Heel lief meisje, maar niet echt een helder licht, dus zodra het gesprek gaat over de chemische processen achter het wijn maken doet ze niet eens haar best om nog geïnteresseerd te lijken. Wij laten ons weer inpakken door het lieve vrouwtje dat ons vertelt hoeveel tijd en moeite het allemaal kost en hoeveel liefde erin gaat en kunnen het niet nalaten een fles te kopen.

We worden ook steeds meer vrienden met Brandon en Matt, hoewel de grootste tijd met hen wordt doorgebracht op het balkon, waar de peukjes worden gerookt. Na een paar dagen vertelt Matt zijn levensverhaal en hij blijkt ook geen lieverdje te zijn geweest: op zijn twintigste al goed betaald DJ, getrouwd, binnen een jaar een half miljoen verdiend en.. ontzettend coke verslaafd. Kon een beetje dealen er ook nog wel bij. Toen hij na een paar jaar inzag dat hij zelf niet alleen naar de klote ging, maar hij ook zijn vrienden aan de drugs had geholpen, kickte hij af.

Inmiddels gescheiden zette hij een goedlopend vervoersbedrijf op, dat hem ook de nodige centen opleverde... Tot de economische crisis toesloeg en hij failliet ging. Nog een keer getrouwd en gescheiden, woont hij nu op Tazzie en is hij weer bezig met zijn leven opbouwen.
U begrijpt, een bont gezelschap van mensen dus in het huis, waar ik me vreemd genoeg best in thuis voel. Als klap op de vuurpijl is Brandon binnen een dag smoorverliefd op Rachel en verandert hij weer in een 14-jarig jongentje met een overschot aan testosteron en geen idee wat te doen. We maken genoeg mee.

Aan het einde van de week werk ik een dag met Matt in Orange, waar het on-ge-loof-lijk koud is. Wie had dat gedacht, in Australië.. Door de koude wind die recht op de ingang van de supermarkt staat voelt het alsof het vriest. Levert wel een hoop donaties op (ach, arme meid!), maar prettig is het niet. Gelukkig blijkt Matt een goede teamleider en koopt hij een variatie aan jassen bij het Rode Kruis, waarvan ik er twéé uitzoek, die ik over de drie lagen kleding die ik al aan had aantrek. De volgende dag werk ik er met Nick en is het nóg kouder, het sneeuwt zelfs! Maken we ook nog sneeuw mee in Australië! Dat maakt me voor een uurtje behoorlijk vrolijk (ik begin spontaan kerstliedjes te zingen), maar als het na een uurtje overgaat in vieze koude regen, is er geen lol meer aan. Ik koop een paar handschoenen, die twee uur later als ik met Nick tussen de middag even pauze neem, spoorloos verdwijnen. Hoe krijg ik het voor elkaar.

's Middags zijn we om 15.00 klaar en daarna gaan we naar de bios. We verzaken echter dat aan de anderen te laten weten en als we dus veel later terug komen dan verwacht, zijn ze uiteraard ongerust. Chris is op z'n zachtst gezegd 'not amused' en Luke's frustratie druipt van z'n gezicht. Ik bied mijn excuses aan, want ik vind dat ze gelijk hebben, maar dat blijkt niet genoeg, volgens hen is vooral Nick veel te 'ongehoorzaam'.

Het wordt ons kwalijk genomen dat we er niet waren, terwijl iedereen het appartement aan het opruimen is voor het vertrek morgen. Chris legt ons op dat we de afwas moeten doen. 'Sorry, but I am not doing the dishes', zeg ik. 'I've been cleaning our stuff everytime we used it, but everytime I wanted to use something I had to clean it first, because people left it dirty. I am not doing other people's dirty dishes, while they are not doing their one.' Overigens is het voor ons allemaal duidelijk dat het vooral Chris zijn eigen vieze afwas is, die Luke 'the bitch' niet afwast nadat hij Chris zijn eten heeft klaargemaakt.

Chris zelf doet helemaal niets, door alle kwalen waar hij aan leidt: MS, diabetes, een recente hersenbloeding.. ik kan nog wel even doorgaan. Volgens mij is ie gewoon te dik om van de bank af te komen. De hele situatie loopt behoorlijk uit de hand, want Chris vindt dat, omdat hij de baas is, we overal 'ja en amen' op moeten zeggen. 'In Holland, do you say no to your boss?!' 'Yes, we do, because we're all adults and respect each other, so we can give our opinion if we want to.' Duidelijk niet het antwoord waar hij op had gehoopt.

Volgens hem werkt het zo niet in Australië en zijn we veel te opstandig. Hij kan geen opstandige werknemers gebruiken, want dan wordt de rest van het team ook opstandig. Matt springt ons bij als het om de afwas gaat (hij weet ook zeker dat we alles schoon gemaakt hebben wat we hebben gebruikt) en dat is voor Chris meteen een klinkend voorbeeld dat wij opstandigheid in het team creeëren.

Vooral Nick krijgt het te verduren, want volgens Chris en Luke kan een teamleider niet zomaar zijn gang gaan. Blijkt maar weer wat een idioten het zijn, want de ene keer wordt er geroepen dat Nick meer initiatief moet nemen als teamleider en de andere keer mag hij ineens niets zelf beslissen, omdat 'Chris en Luke' de baas zijn. Ik leg Chris rustig uit dat hij niet van zijn team kan verwachten dat ze zich aan alle afspraken houden, als hij dat zelf ook zeer regelmatig niet doet, maar dat gaat uiteraard het ene oor in en het andere uit. Het kan onmogelijk aan hen liggen.

Het loopt allemaal nogal hoog op, we worden ervan beschuldigd dat we onszelf beter vinden dan het team omdat we allebei een mastergraad hebben ('Wow Chris, that is a really, really offensive thing to say) en Luke vertelt Nick dat hij Chris zoveel stress bezorgd, dat de volgende hersenbloeding van Chris Nick zijn schuld is (een argument dat maar weer aantoont dat deze mensen niet helemaal in orde zijn).

Uiteindelijk worden we voor de keuze gesteld: we moeten morgenochtend beslissen of we willen blijven werken, op de voorwaarde dat we overal ja en amen op zeggen. Voor ons is de keuze vrij snel duidelijk, ik heb absoluut geen zin in dit gezeik. Ik wilde gewoon een grappig baantje om wat geld te verdienen voor ik naar huis ga en dit gaat allemaal veel te ver. Nick is er inmiddels ook helemaal klaar mee.

Bovendien zijn we allebei aangenomen voor een baantje waarop ik al had gesolliciteerd (omdat we het gedrag van Chris en Luke al een tijdje zat waren) in Sydney, als deur-tot-deur kunstverkopers. Daar wilden we in eerste instantie nee tegen zeggen, omdat dit meer verdiende, maar nu we dat toch achter de hand hebben is het makkelijker om te stoppen bij Grace Christian Centre.

Voor vanavond stond een gezellige avond op het programma, met dronken poker. Die avond valt behoorlijk in het water natuurlijk, want de discussie gaat zo lang door dat er niet eens meer tijd is voor poker. Ondertussen is Brandon ook over de zeik, want tijdens die hele discussie heeft Chris ook nog iets persoonlijks geroepen over hem en Rachel. Hij zit compleet opgefokt in de keuken en de enige manier waarop hij kalmeert is door een bijna vol glas pure whiskey achterover te slaan (de wiet is op..). De sfeer is op zijn zachtst gezegd 'niet echt gezellig'.

Als Rachel, Nick en ik nog even na zitten te kletsen in de huiskamer, komt Luke opnieuw binnen. 'So, what's your answer?' 'Chris told us we had to tell him tomorrow.' 'No, we said today!' 'Okay, give us some time to talk about it then.' 'You had all night to think about it!!' 'No, because you said we had to tell you tomorrow morning. Give us fiftheen minutes and we'll tell you.' Behoorlijk opgefokt vertrekt Luke weer terug naar de slaapkamer.

Het is me meteen duidelijk wat de bedoeling hiervan is: 'If we tell them that we're leaving now, they're not going to let us sleep in the house tonight.' Rachel is geschokt: 'Nooooo, they wouldn't do that!'
Nou echt wel. Luke komt na 15 minuten terug en we leggen hem netjes uit dat we hen heel aardig vinden, maar dat we denken dat het niet gaat werken tussen ons. Luke gaat het nieuws overbrengen aan Chris in de slaapkamer en als hij terug komt deelt hij mede dat Chris wil dat we het huis verlaten: 'You are no longer an employee of the organization and therefore you are not allowed to stay overnight.' Oh ja, nu gaan we ineens plechtig alles volgens de regeltjes doen?

'Luke, Nick has been drinking and can't drive and it's almost midnight, where do you want us to go?' 'You can sleep in your car.' 'Are you kidding me, do you want us to freeze to death? You are people of God right, doesn't that mean taking care of one another?'

Een 'Chinese whisper' discussie volgt, Luke blijkt ineens tóch geen inbreng te hebben (verrassing) en brengt onze boodschap over aan Chris, die vervolgens zijn boodschap via Luke weer aan ons overbrengt. Dit is echt belachelijk. Blijkbaar is Chris zo boos dat hij niet met ons wil praten en bovendien hebben we volgens hem (of in ieder geval volgens Luke) gezegd dat hij niet onze vriend is'.

Uiteraard weigeren we het appartement te verlaten. Nick en ik hebben al geopperd dat ze waarschijnlijk gaan dreigen met de politie te bellen en niet veel later gebeurt dat ook. We weten allebei dondersgoed dat ze dat ECHT niet gaan doen en voelen ons behoorlijk stoer als we zonder blikken of blozen terug bluffen: 'Okay, if that's what you want to do.. call the police then!' Een spoedoverleg tussen de mannen van nog geen minuut levert uiteraard op dat ze dat niet gaan doen, want 'ze willen niet dat wij gedeporteerd worden'. Dus, we mogen vannacht blijven, maar onze collega's hebben recht op ons bed.

Inmiddels zijn we allemaal vrienden en gaat natuurlijk niemand van het team ons bed opeisen. Nu het ineens onze laatste avond is, besluiten we er alsnog een gezellige avond van te maken. Nick en ik leggen voor de zekerheid eerst al onze spullen in de auto (je weet nooit wat die mafkezen nog gaan verzinnen) en daarna vermaken we ons in de kroeg en klimmen we het hek over naar de Japanse tuin (waar we helemaal niks van zien, want het is pikkedonker). Matt heeft trouwens nog een rustig gesprek gehad van meer dan een uur met Chris en Luke en hen overgehaald ons in het team te houden. Heel lief van hem, maar daar hebben we absoluut geen trek meer in.

De volgende ochtend wachten we nog even af of we nog afscheid kunnen nemen van Chris, maar die laat zich niet meer zien. Zielig. Het afscheid van het team valt ons best zwaar, maar aan de andere kant zijn we ook opgelucht. We gaan weer even roadtrippen!!

We hebben afgesproken dat we over vier dagen in Sydney zijn voor ons nieuwe baantje en dus hebben we onderweg nog tijd om een en ander te zien.

We beginnen bij een dam hier in de buurt, mooi meer met meer kangaroes dan we in alle maanden in Australië bij elkaar hebben gezien. Het is wel een beetje koud vandaag... We lopen er wat rond en gaan daarna verder naar Canberra. Leuk, want het is ten slotte de hoofdstad en die moeten we natuurlijk gezien hebben. Als we eind van de middag daar aankomen, rijden we meteen naar het visitor information center, waar ons vertelt wordt dat het goedkoopste hostel 35 dollar per persoon is. Voor 84 dollar kunnen we ook in de Ibis Budget een kamer reserveren.

Ok, Canberra is dus best wel duur, dat is balen. De voorspelling voor vannacht is dat het gaat vriezen, dus kamperen lijkt ons ook geen optie. Er moet toch iets goedkopers zijn? We struinen allebei het internet af en Nick vindt een last minute 'mystery' deal. Oftewel, je betaalt een 79 dollar en reserveert in een vier sterren hotel, zonder te weten welke.

Prima! Als ik het adres opzoek denk ik even dat we alsnog in de Ibis Budget belanden, maar het is de Ibis Styles, iets meer 'high class'.
Het is wel weer een behoorlijk stukje rijden uit de stad vandaan en als we daar aankomen is het einde van de middag. We genieten van de luxe van de hotelkamer en gaan alleen nog even weg om eten te halen. In de supermarkt. Na ons baantje kijken we denk ik nooit meer hetzelfde tegen een supermarkt aan: we bekijken de ingang om te zien waar we ons het beste hadden kunnen opstellen en terwijl we rondlopen schatten we in welke mensen wel of niet wat zouden doneren.

Terug in de hotelkamer hangen we heerlijk de hele avond voor de tv in bed, dat hebben we al lang niet meer gedaan! 's Morgens gaan we ook nog even in het bubbelbad en de sauna, vooral omdat het kan, en daarna is het alweer tijd om uit te checken. Vandaag gaan we Canberra verkennen, of nou ja vooral één bepaald gebied van Canberra. Aan een natuurlijk meer liggen alle belangrijke gebouwen bij elkaar: het oude parlementsgebouw, het nieuwe parlementsgebouw, het hoge gerechtshof en een aantal musea. We maken een selectie van wat we willen zien, de meeste gebouwen en musea zijn gratis te bezoeken en het zijn er véél.

We komen toevallig langs de 'Aboriginal Ambassy', die zich in het grasveld voor het oude parlementsgebouw bevindt. Hier brandt altijd een vuur, met daar omheen in grote letters SOUVERINITY. In het gras liggen vlaggen met teksten en symbolen en er staan een aantal hutjes, waar denk ik mensen in wonen. Ik lees later dat deze 'ambassade' in de jaren '70 is opgericht, om de landrechten van Aborigines te verdedigen. Toegegeven, het stelt in mijn ogen niet veel voor, maar ik ben toch blij om te zien dat de Aborigines zich op een bepaalde manier verdedigen. Tijdens onze hele rondreis door dit mooie land was daar, afgezien van de culturele centra in bijna elk dorp, weinig van te merken.

Onze eerste stop is de National Portrait Gallary, één van de enige drie musea in de wereld met alleen portretten in de collectie. Het zijn zowel foto's als schilderijen en de collectie bestaat uit o.a. portretten van de eerste witte bewoners, bekende sporters, oorlogshelden, tv - persoonlijkheden en muzikanten. Op zich wel leuk, maar waarschijnlijk leuker voor Aussies die deze mensen ook kennen. Wat vooral indruk op me maakt is dat hier ook grote portretten hangen van mensen die voor de wetenschap veel betekend hebben, mensen die misschien in de ogen van de 'gemiddelde Aussie' vaak vergeten worden.

Nick is het uiteraard snel zat (hoewel hij zijn best doet het voor mij zo lang mogelijk vol te houden) en dus lopen we verder, toevallig langs het hoger gerechtshof. 'Nou, kunnen we daar ook net zo goed naar binnen gaan.' Indrukwekkend gebouw en we krijgen in een van de zalen uitleg van de 'Court Cryer', de man die zorgt dat alles in goede banen verloopt tijdens een zitting (belangrijkste functie naar eigen zeggen is aankondigen dat het pauze is om te voorkomen dat iedereen in slaap valt). Grappige vent, hij vertelt ons dat de zittingen ongelooflijk saai zijn en aankomen op tot in het detail juridisch, en onbegrijpelijk, gepiel. We zijn helaas een dag te vroeg, morgen is er een zitting over de kosten van 'boat people' (vluchtelingen die hier per boot aankomen, een heet hangijzer voor veel Aussies). We twijfelen nog even daarvoor een dag langer in Canberra te blijven, maar aangezien we toch niks van de zitting zullen snappen, besluiten we dat niet te doen.

Onze volgende halte is, ook bij toeval, the National Archive. Een deel van de collectie gaat over de strenge censuur in Australië, die erg lang bleef bestaan. Boeken over seks, en vooral vrouwen die zich bezighielden met seks, werden lange tijd niet getolereerd in dit land, terwijl er in Amerika en Europa al lang al niet meer moeilijk over werd gedaan. De geweerde boeken liggen er ook en gulzig ga ik op zoek naar al die smeuïge stukken die het boek zo afstotelijk moeten maken, maar die zijn blijkbaar dunbezaaid over deze boekjes. Teleurstellend.

Inmiddels is het alweer 16.00 uur en zijn we al 6 uur aan het rondslenteren. We hebben nog tijd voor één attractie en dat wordt het huidige parlementsgebouw, waar we ons toevallig nog net midden in de laatste tour van die dag kunnen voegen. We zien de eerste en tweede kamer en krijgen uitleg over een aantal voormalige minister presidenten van wie de portretten in de grote hal hangen. Eén van hen in rood sjaaltje, blouse en spijkerbroek, Australischer wordt het niet! Blijkbaar nogal een tegendraadse man, niet echt gewillig om naar zijn parlement te luisteren. Uiteindelijk werd er een stemming gehouden om hem weg te krijgen. De stemming eindigde met een gelijk aantal ja's en nee's, waarop hij zichzelf eruit stemde en het parlement verliet met een 'see you later mates'.

We nemen nog een kijkje vanaf het dak, met geweldig uitzicht over Canberra en de bossen in herfstkleuren daar omheen, en gaan daarna terug naar de auto. En nu? We willen richting de kust en besluiten alvast een stukje die kant op te rijden. We boeken weer een redelijke hotelkamer (brr, nog steeds koud!) in .... Lekker, maar ondertussen verdwijnen de verdiende centjes als sneeuw voor de zon, niet helemaal de bedoeling!

Tijd om weer geld te gaan verdienen!