Thenglish, tuc tucs en veel te veel sterren

20/21 September 2013

Wow, ik ben best relaxed eigenlijk. Spulletjes staan klaar, iedereen heb ik even gezien om afscheid te nemen en ik ben helemaal klaar om naar het vliegveld te gaan. Man, zo soepel ben ik nog nooit op reis gegaan. M’n pa is ook nog mooi op tijd om naar het vliegveld te gaan. En als hij vraagt of ik zeker weet dat ik al mijn spullen bij me heb, antwoord ik natuurlijk vol zelfvertrouwen:
-‘ Ja!’
- ‘ Ja? Paspoort, pinpas’ ?
- ‘ Jaja, m’n paspoort zit en m’n tas en m’n pasjes in dit doosje, kijk: pasjes van de zorgverzekering, creditcard, ... Pinpas... Shit, m’n pinpas!’
- ‘Snel nog ff pakken dan!’
Waarna ik half in paniek naar boven rende om gauw nog even mijn pinpas uit mijn handtas te halen, die ik de dag daarvoor nog gebruikt had.. En nu spoorloos was! Dus in paniek m’n hele kamer overhoop gehaald, op zoek naar die pinpas, maar nergens te vinden. Ook pa en ma in paniek door het huis, want hij moest toch ergens zijn! Helaas, nergens te vinden.

Tussendoor komt mijn tante nog even triomfantelijk binnen, die nét op tijd terug is van de camping om nog gedag te kunnen zeggen, maar snel weer rechtsomkeert maakt als ze ziet in welke staat de familie van Rijn op dit moment verkeert. In de haast bedenken we maar een noodoplossing, ik neem de pinpas van mijn moeder mee, terwijl m’n ouders op zoek gaan naar de mijne en die nasturen naar Sydney. Ok, zo moet het dan maar. Tijd om te gaan!

Even snel ren ik nog langs mijn tante die bij de buurvrouw/nichtje op bezoek is om haar nog een zoen te geven en dan spring ik snel de auto in om richting het vliegveld te scheuren. Het is inmiddels 11.45 uur en we moeten om 14.15 vliegen. Terwijl we het terrein van Schiphol oprijden lees ik ineens op mijn boarding pass dat de kofferbalie twee uur voor de vertrektijd sluit.. ‘ Hoe laat is het nu?’ vraagt m’n vader. ‘ 12.15 precies’ , antwoord ik met een zucht.
Weer paniek in de tent, auto met slippende banden voor de terminal geparkeerd, zware backpack rennend, vliegend en zwetend door de hal en met een klap mijn paspoort op de balie.. Ben ik nog op tijd?! Ja hoor, balie sluit om 13.20 uur. Wie zet zoiets dan ook op het ticket?! Nick is er nog niet, maar ik ben zo in alle staten dat ik die backpack nú ingeleverd wil hebben, voordat er nog iets gebeurd.

Ik heb net mijn koffer ingeleverd als Nick op belt:
- ‘ Waar ben je?’
- ‘ Net mijn backpack ingeleverd, jij?’
- ‘ We staan langs de kant van de weg met autopech’ .
- ‘ Nee! Waar?!’
- ‘ Bij het Transferium’ .
- ‘ Hoe ga je hier komen dan?!’
- ‘ Weet ik niet, taxi ofzo, komt wel goed’ .
- ‘ Nee dat meen je niet!’
- ‘ Nee grapje, ik sta bij de vertrekhal, waar ben jij?’
- ‘ Ik ben nu al klaar met je, ik ga ophangen’ .

M’n moeder ziet het stoom uit mijn oren komen en maant me gelukkig tot kalmte (thank God voor moeders), want ik was bijna alleen in het vliegtuig gestapt. Die de Jager kon het ff uitzoeken met z’n handeltje.

Nadat de koffers zijn ingeleverd, is het niet veel later al tijd om door de paspoortcontrole te gaan en een paar maandjes uit het zicht van de (bijna compleet aanwezige) families te verdwijnen. Ik heb me de hele tijd ingehouden, maar nu het moment zover is, barst ik uiteraard in tranen uit. Ik krijg nog een paar mooie tekeningen mee van de kids, geef iedereen een dikke knuffel en een kus en zwaai net zolang tot het niet meer kan.

Na de paspoortcontrole huil ik nog steeds tranen met tuiten en ik zie Nick langzaamaan steeds ongemakkelijker worden haha. ‘ Geef me maar even een knuffel, het is zo vast wel weer over’ .

Bij de gate blijken we nog meer dan genoeg tijd te hebben, dus Nick bestelt meteen maar een halve liter bier, terwijl ik het bij een sapje houd, zodat ik niet om de haverklap naar de wc moet in het vliegtuig. Bij de gate stikt het al van ‘de Chinezen’ , zoals Nick alles noemt wat daarop lijkt. Hij lijkt nu al een reus tussen al deze mensen :D.

In het vliegtuig blijkt dat ik echt de allerslechtste stoelen ooit heb gereserveerd en Nick gaat meteen in verzet: ‘Hier ga ik echt niet 12 uur zitten’. Maar met Nick zijn geluk komt altijd alles goed, dus zo ook vandaag uiteraard. Voorin blijken nog twee stoelen naast elkaar vrij met extra beenruimte, perfect. Ik kom naast een of andere beer zonder nek en onder de tattoo’s te zitten, die nog voor we überhaupt de gate hebben verlaten in slaap bromt en niet meer wakker te krijgen lijkt.

De vlucht valt me onwijs mee, die uren zijn best door te komen met een beetje extra beenruimte en een paar goede films. Af en toe is de situatie wat nijpend, omdat de beer met zijn arm op de leuning slaapt waar mijn tafeltje ingeklapt zit. Op mijn hoede moet ik dus proberen elke keer als er eten wordt geserveerd (en dan is twee keer ineens best veel) mijn tafeltje tactisch zo zacht mogelijk tegen zijn arm aan manouvreren, zonder de beer wakker te maken. Euforisch ben ik, want beide keren bromt de beer een beetje en verandert hij zijn positie, maar wakker wordt hij niet.

Tegen de tijd dat we gaan landen schiet hij wel omhoog en ineens blijkt het best een aardige vent. Hij is een Nederlander met twee huizen in Thailand en gaat nu zijn vriendin op zoeken, die daar op vakantie is. ‘Wat deed je dan in Thailand?’ ‘ Niks.’ Hmm, ok, deze man is SOWIESO drugsdealer ofzo. Op het immigratieformulier moet ook het beroep worden ingevuld. ‘Hmm, wat zal ik eens invullen..’, zegt de drugsdealers, ‘cock’ . We vragen het een en ander over Bangkok en hij raadt ons vooral aan om Thanglish te praten. ‘ Niet zeggen: Do you have some water for me?’, maar zeggen: ‘You got water?’. Check, moet lukken.

Als we het vliegveld uitlopen wacht ik op de ‘ deken van warmte’ waar iedereen het steeds over heeft, maar het valt me eigenlijk wel mee. We worden meteen naar een taxi gemanouvreerd en mogen voor 500B mee. Goede deal lijkt ons zo. De beste man blijkt een enorme boombox achter in zijn auto te hebben, waarvan Nick erg onder de indruk is. Dat heeft onze chauffeur natuurlijk door en hij besluit even te laten horen wat zijn boxen kunnen... MET COUNTRY MUZIEK. Dude, serieus? Deze muziek is niet gemaakt om alleen de bas te kunnen horen en bovendien heb ik net 12 uur in een vliegtuig gezeten. Als we vragen of hij ook Thaise muziek heeft, komt er een dvd scherm te voorschijn met een karaoke dvd (zodat we mee kunnen zingen).

Ondertussen kijken we onze ogen uit naar het verkeer hier... Wat een chaos. Mensen zitten gewoon achterin pick-ups op de snelweg, er zijn geen rijbanen en iedereen rijdt ongeveer 30 km boven de speed limit. Ik doe voor de zekerheid maar even mijn gordel om.

De meneer zet ons netjes af bij ons hotel en ik ben Nick zooo dankbaar, want het was zijn idee om voor de eerste nacht een lekker luxte hotel te boeken. En luxe is het! We worden onthaald met een vruchtensapje en een verfrissend koel doekje, het papierwerk wordt snel afgehandeld en we kunnen meteen onze kamer in, hoewel het ver voor de check-in tijd is. Heerlijk. Twéé medewerkers komen met ons mee naar boven om uit te leggen wat we op de kamer kunnen vinden en hoe alles werkt, waarom daar twee mensen voor nodig zijn snappen we ook niet helemaal. Koffertjes worden boven gebracht en we hebben geen idee of we fooi moeten geven of niet en hoeveel dan, dus doen we het maar gewoon niet (je bent backpacker of je bent het niet ;)).

We kijken uit over een deel van de rivier en het prachtige zwembad van het hotel. Het is een super mooi uitzicht, maar op dit moment willen mijn ogen alleen nog maar dicht. Nick stuitert van de energie en wil meteen de stad in, maar dat zit er echt even niet in. Dus maken we een dealtje over de tijd die ik mag slapen, precies een uur ;). Nick gaat toch ook maar even een slaapje doen. Dus zet ik mijn wekker een uur later en val meteen in een diepe slaap. Om een uur later mijn wekker nog heel even op tien minuten snoezen te zetten.. En nog tien minuten... Om 3,5 uur later wakker te worden. ‘ Wat?!’ zegt Nick, ‘ we zouden maar een uur slapen!’ Tsja, sorry.. Ik voel me wel heerlijk uitgerust :D.

Dan is het natuurlijk tijd om de stad te gaan verkennen, dus lopen we de eerste de beste straat in, op zoek naar eten. Dit hotel zou volgens tripadvisor dichtbij Kho San Road (schijnbaar de backpackersstraat van Bangkok) moeten liggen, maar die is nergens te bekennen. We komen uit bij een groot winkelcentrum waar we ‘ een restaurantje’ induiken om wat te eten. Op naar de eerste buikkrampen, want we hebben begrepen dat je hier wel ziek van het eten moet worden. Alles gaat hier super relaxed, de ober loopt een beetje met een peukje in zijn mond rond en niemand lijkt echt haast te hebben. We bestellen ons eerste Thaise biertje, wat prima smaakt en ook het eten blijkt prima te smaken. Het is regenseizoen en ineens komt er een flinke bui, dus moeten we nog maar een biertje drinken. Tegen de tijd dat die op is, gaan net alle winkeltjes open en dus slenteren we daar wat rond.

Ze hebben hier ook een aantal fish spa’s en dat heb ik nou altijd al eens willen doen. Als we onze benen in de tank stoppen, vallen de visjes meteen aan. Het is echt een heel raar gevoel!! Nick trekt het bijna niet en zijn hele gezicht verkrampt :D. Ondertussen zijn wij ineens een attractie, want er komen een aantal Thaise mensen (Thai’en?) kijken en foto’s nemen.

We gaan na ons bezoek aan het winkelcentrum terug naar het hotel om nog wat te chillen voor we weer op pad gaan. Als ik even alleen bij het zwembad zit, komt er een Chinese vrouw op me af. Het blijkt een Australische Chinese, die in Sydney woonde, maar nu met haar man weer in China woont. Ze zijn met een Chinese groepsreis mee, maar ondertussen komen de Chinezen haar neus uit :D, dus is ze blij een Europees iemand te zien met wie ze Engels kan praten. No problem! Ze gaat in november voor twee maanden terug naar Sydney en geeft ons haar nummer, zodat we, mogen we met oud en nieuwe in Sydney zijn, een avondje kunnen stappen.

‘s Avonds gaan we op pad richting Kho San Road, waar het allemaal zou moeten gebeuren. Iedereen probeert ons ondertussen iets aan te smeren: in de lobby van het hotel wordt ons door personeel een tour aangesmeerd (‘we’ll think about it, thanks), de doorman vragen we om een tuc tuc, maar hij regelt een vriend van hem (waarschijnlijk) die met een taxi komt aanrijden, omdat er geen tuc tucs in de buurt zijn (natuurlijk) en ook hij probeert ons een tourtje voor de volgende dag te verkopen. De tuc tuc die hij zou regelen komt niet, dus zeggen we hem dat we zelf wel op zoek gaan. Aan de weg vinden we een tuc tuc en ook deze chauffeur vraagt of we voor de volgende dag een tourtje willen boeken. Niet bij het hotel doen zegt hij, want daar vragen we 1800, 1000 voor de taxichauffeur en 800 voor hen. Boek bij mij, mijn vriend rijdt jullie voor 1000B. Hmm, lijkt ons een goede deal, we doen het. ‘What time pick up? 8am, 9am’? Wow, dat is vroeg! ‘ 10 am?’ . ‘ No no, not good time, early, 9 am’. Pff, shit ok, doe maar dan.

Met de tuc tuc richting Kho San Road blijkt een belevenis op zich. De chauffeur maant ons door de kleinste gaatjes tussen het drukke verkeer. Is dit veilig? ‘ Ik heb nog geen ongeluk gezien, dus het zal wel’ , zegt Nick.

Kho San Road blijkt inderdaad gezellig druk. We vinden een tentje om wat te eten en naast ons zitten twee vriendelijke Zuid-Koreanen waar we een praatje mee maken. Ondertussen vraag ik me af of alle backpackers zich ook backpackers voelen en hoe dat dan werkt.
- ‘ Misschien is het een proces, dat je daar langzaamaan in groeit’ .
- ‘ Zou kunnen’, zegt Nick, ‘wij zijn nog neppackers nu in ons luxe hotel en langzaam worden we backpackers’.
- ‘Oeh ja, we moeten afbouwen! Vandaag vijf sterren, morgen vier en zo bouwen we langzaam af’ :D.
Geniaal idee lijkt me zo.

Nick wil perse voedselvergiftiging oplopen in Bangkok (‘ Hoort er toch bij!’) dus koopt bij een loempia bij een straatkraampje, die met een schaar in stukjes wordt geknipt, waar deze mevrouw waarschijnlijk ook haar nagels mee knipt. Die buikloop kan nooit lang op zich laten wachten. Op de terugweg naar het hotel (uiteraard met tuc tuc) zien we ons eerste ongeluk in het Thaise verkeer en ineens vind ik die tuc tucs toch iets minder cool.

Terug in het hotel krijg ik ineens een briljante ingeving: ‘ Wij zijn ook gek Nick, slapen we nu in een super mooi hotel en gaan we vroeg opstaan en uitchecken om met zo’n tour mee te gaan. We zijn hier nog vier dagen!’ Duh, we gaan natuurlijk uitslapen en nog even zwemmen in dat geweldige zwembad enzo morgenochtend, voordat we daarna iets goedkopers gaan opzoeken. We vinden het heel even zielig voor de taxichauffeur die morgen radeloos in de lobby naar ons op zoek is, maar als ik mijn hoofd neer leg op het heerlijke zachte kussen, in een kingsize bed, zonder dat ik een wekker hoef te zetten, ben ik de man alweer vergeten.

More to come, maar het is nu tijd voor karaoke in Taipei!

PS: kusjes aan Anne-Geert. HA! MOOI NIET VERGETEN DUSSS!