Terug waar het allemaal begon

We hebben een kamer boven een pub en aangezien het rustig is, maakt het niet uit hoe laat we uit checken. Dus slapen we lekker uit, kijken nog wat tv en verlaten uiteindelijk pas rond half 12 de kamer. We vinden wel dat we het verdiend hebben een beetje te luieren ;).

We rijden door richting de kust en volgen de 'Grand Pacific Drive' richting Sydney. Mooi! We rijden door allerlei leuke kustdorpjes en tegen het einde van de middag gaan we op zoek naar een kampeerplek. Er is een camping aan het strand, maar die kost 20 dollar en dat moet goedkoper kunnen. Uiteindelijk vinden we een dorpje verderop een plekje aan een afgelegen weggetje, dat leidt naar 'het zwembad', een bassin waar zeewater in stroomt.

Prima, er zijn toiletten en we hebben een mooi uitzicht, we zijn tevreden. Nu het nog licht is (het wordt inmiddels steeds vroeger donker..) maken we gauw eten en terwijl we bezig zijn worden we door verschillende mensen aangesproken over de auto en onze opzet.

Doordat we zo dicht bij Sydney zijn denken veel mensen dat we net begonnen zijn en dus is het extra leuk om ze vertellen hoe lang we al op reis zijn (en waarschijnlijk meer van Australië hebben gezien dan zij zelf..). We praten een tijdje met een stel dat vertelt dat zij net terug zijn uit Nieuw Zeeland en hier om de hoek wonen. Als ze weg zijn zeg ik tegen Nick met een knipoog: 'Nou, ze kunnen ons wel ff een douche aanbieden'.

Lekker, om weer aan het kamperen te zijn! Van Brandon hebben we ook nog films gekregen, dus we kunnen zelfs een filmpje kijken met het geluid van de zee op de achtergrond. Ik had verwacht dat het heel koud zou zijn, maar ook dat valt mee.

De volgende ochtend neemt Nick een duik in het 'zwembad', ik waag me er niet aan, bang dat de kou niet meer uit mijn lijf gaat. Het is immers niet zo heel warm meer buiten, hoewel we over het weer echt helemaal niks te klagen hebben. Als we na ons ontbijtje klaar zijn om verder te rijden, komt het stel met wie we gisteren praatten aanrijden. Ze wilden even checken of we er nog waren, of we een douche willen of een kop koffie? :D Top. Doe maar allebei.

Ze wonen in een prachtig huis, met een terras met uitzicht over de zee. Ik neem een heerlijk warme douche en we genieten van de echte koffie mét koekje. We worden overstelpt met tips van wat we allemaal nog moeten gaan zien, die we netjes opschrijven. Mochten we nog terug komen deze kant op en een plek nodig hebben om te slapen, zijn we meer dan welkom. Aussies, je moet wel van ze houden.

We hoeven pas vanavond in Sydney te zijn voor onze nieuwe 'baan', dus nemen we onze tijd voor de rest van de Grand Pacific Drive. We lunchen in één van de dorpjes (lekkerste hamburger ooit, maar écht de laatste keer hoor, nu gaan we écht op ons geld letten), lopen over de 'Cliff Bridge' (een 660 meter lange brug over het water en langs een klif, erg indrukwekkend!), rijden langs 'Sublime Point' (werkelijk een subliem uitzicht over dit stukje zuidkust) en eindigen in Royal National Park, net onder Sydney. Daar gaat Nick nog even vissen vanaf een steiger. Als het donker begint te worden is het echt tijd om naar Sydney te gaan.

Precies tijdens spits.. handig. We weten meteen weer waarom we steden meestal vermijden. Rond een uurtje of 20.00 uur hebben we ons nieuwe appartement in Bondi gevonden. Voor wie het niet kent: Bondi Beach is het bekendste strand van Sydney en de serie over lifeguards van Bondi is elke week op tv. Dit appartement is zo'n tien minuten van het strand, niet slecht!

We worden verwelkomt door Roy, onze nieuwe baas, en Max, huisgenoot. Roy vertelt ons dat het werk zichzelf zal wijzen en dat we verder alles aan Max kunnen vragen, die een jaar voor Roy heeft gewerkt. Ze vragen ons ook hoeveel we gemiddeld verdienden bij de Grace Christian Centre. Als we ze zeggen dat dat rond de 120 dollar was, grinniken ze een beetje. Volgens hen kunnen we nu veeeeeeel meer gaan verdienen met het verkopen van de schilderijen. Klinkt natuurlijk goed, maar ik vraag me af of ik nou wel zo'n goede verkoper ben. Verkopen houdt ten slotte in dat je bij mensen de behoefte ergens voor kweekt die er nog niet was en ik geloof niet dat ik daar erg gemotiveerd voor ben (uiteraard had ik dat al eerder bedacht, daarom hadden Nick en ik eigenlijk besloten om bij Grace Christian Centre te blijven werken.. tot de bom ontplofte).

We hebben met Roy afgesproken dat we deze week voor $100 per persoon in het appartement kunnen slapen, in de kamer van twee mensen die nu voor het werk op een roadtrip zijn. Dat is best een prima prijs voor een appartement in Bondi, zo dicht bij het strand. Roy is erg relaxed: we hoeven ons niet druk te maken over het werk en als we willen hoeven we morgen nog niet te beginnen. Dat zou op zich niet erg zijn, als we niet graag geld zouden willen verdienen. De laatste paar dagen waren best duur en we moeten straks ook de huur voor dit appartement betalen, dus hoe eerder we geld verdienen, hoe beter. Het is vandaag woensdag, morgen wordt er nog gewerkt en daarna is het weekend, om pas zondag weer te beginnen. Dan kunnen we beginnen. Beetje balen.

Als Roy vertrokken is, kletsen we met Maxime nog even over het werk. Hij is al meer dan een jaar in Australië en heeft tot nu toe eigenlijk alleen Sydney nog gezien, omdat hij zodra hij aankwam voor Roy is gaan werken. Volgens hem is het super leuk werk, omdat je zo deur tot deur de gekste dingen mee maakt. Mensen zijn zo aardig, ze nodigen je binnen uit, bieden je eten en drinken aan. Ik wist natuurlijk wel dat de Aussies aardig zijn, maar dat ze ook zo aardig zijn tegen deur-tot-deur verkopers verbaast me.

Niet veel later komt Pierre trouwens thuis, onze andere huisgenoot, ook Frans, net als nog een andere huisgenoot. Ik krijg Montreal flashbacks (hoewel Max en Pierre zo beschaafd zijn om Engels met elkaar te spreken als wij erbij zijn). Pierre is hier ook al meer dan een jaar en heeft óók alleen Sydney nog gezien.

De volgende ochtend gaan we uiteraard eerst het strand bezichtigen, het is tenslotte wereldberoemd. Als we daar zijn, begrijp ik alleen niet zo goed waarom.. Heel boeiend is het nou ook weer niet. Dan word ik gebeld door Marine, onze nieuwe teamleider. Ze hebben vanmiddag een plekje in de auto, of één van ons wil meelopen? We besluiten dat ik mee ga, want ik ben heel erg benieuwd wat het werk nou eigenlijk inhoudt en of ik het leuk vindt.

Marine en Tif, de teamleiders, pikken me bij het appartement op. Aardige meiden, maar ook allebei Frans, fijn. Het hele team blijkt Frans of Franstalig te zijn: Severine, Benjamin, Kevin en Oliver. Oliver komt uit Nederland, maar heeft het grootste deel van zijn leven in Franstalig België gewoond. Hij doet zijn best om iedereen zo ver te krijgen Engels met elkaar te praten voor mij, maar dat houdt men niet lang vol (dat is geen verrassing, na al mijn ervaringen met Fransen weet ik dat dat niet hun sterkste kant is). Erg blij word ik er niet van.

Gelukkig loop ik vandaag met Oliver mee. De werkdag ziet er als volgt uit: rond half drie worden we opgehaald, dan rijden we naar een suburb van Sydney (ongeveer een uurtje). Daar wordt eerst een half uur pauze gehouden (waarom? geen idee..) en vervolgens worden we met een 'folder' vol schilderijen in een buurt gedropt. We krijgen allemaal een 'area' waar we geacht worden op de deuren te kloppen om te vragen of men een schilderij wil kopen.

De schilderijen zijn olieverfschilderijen, van bijvoorbeeld Parijs en zuid Frankrijk, maar ook abstracte schilderijen. Roy heeft ons alleen verteld dat ze van 'overseas artists' zijn, maar Nick en ik hebben onze twijfels. We mogen zelf bepalen voor hoeveel we ze verkopen, als we maar $90 dollar teruggeven aan Roy. We vragen ons af hoe de artiest er nog op kan verdienen, even ervan uitgaande dat er echt een artiest bestaat, als Roy $90 op elk schilderij verdient en dan ook nog de transport kosten moet betalen om ze naar Australië te krijgen. Het klinkt allemaal nogal vaag.

Het wordt nog vager als Oliver en ik uitgestapt zijn en hij me vertelt hoe hij te werk gaat. Hij zegt dat iedere verkoper zegt dat hij of zij de schilderijen zelf heeft gemaakt. Hij heeft een heel verhaal over dat hij een schildercursus heeft gedaan in Parijs, nu de wereld rond reist en dat financiert door zijn werk te verkopen. Australiërs zijn natuurlijk suckers voor reizigers, aangezien dat hun grootste passie is. Het lijkt erop dat deze mensen misbruik maken van de vriendelijkheid en gastvrijheid van de Aussies..

Oliver vraagt me wat voor verhaal ik wil vertellen vandaag: wil ik zeggen dat we ze zelf geschilderd hebben of niet? Ik zeg tegen Oliver dat ik me er niet zo chill bij voel, maar dat ik wel wil zien hoe hij werkt, dus dat we kunnen zeggen dat we ze zelf hebben geschilderd. We spreken af dat hij de landschappen heeft geschilderd en ik de abstracte schilderijen (wow, ik schaam me echt als ik dit opschrijf!). Verder is ons verhaal dat we elkaar in Parijs hebben ontmoet tijdens een schildercursus, toen samen zijn gaan reizen en uiteindelijk vriendje en vriendinnetje zijn geworden. Hij verzint zelfs bij een van de schilderijen dat dat de plek is waar hij me heeft gevraagd. Bij één van de eerste huizen is het al raak, we worden binnen uitgenodigd bij een enorm aardige familie, die drie schilderijen koopt.

Oliver is één van de gladste praters die ik ooit heb ontmoet. De leugens schudt hij zonder probleem uit zijn mouw ('This I painted with my finger, this with a palet knife and this with the back of the brush') en zelfs als de verkoop al rond is en we met de familie over andere dingen aan het praten zijn, blijft hij terugkomen op zijn schilderkunsten. Hij heeft zelfs een foto op zijn telefoon van een portret 'dat hij laatst geschilderd heeft'. Ik voel me er ontzettend oncomfortabel bij. Blijkbaar werkt het toch, want we verkopen er nog vier bij een andere familie in de straat. Dat zou mij op een dag alleen werken zo'n $300 hebben opgeleverd.

Ik snap nu ook waarom Max en Pierre ons uitlegden dat de Aussies 'zo aardig zijn'. Een straatverkoper zouden ze misschien makkelijk de deur wijzen, maar als je een kunstenaar bent die de wereld aan het rondreizen is.. ben je toch ineens een stuk interessanter natuurlijk.

We zijn uiteindelijk pas om 23.00 terug in Sydney en ik ben uitgeput. Ik had wel verwacht dat het van deur tot deur verkopen pittig zou zijn, maar dat liegen erbij vind ik nog het meest vermoeiend. Als we terug zijn in het centrum van Sydney moet er ook nog 'closing' worden gedaan, waarbij elk teamlid aan de teamleider vertelt hoeveel schilderijen hij heeft verkoopt en voor hoeveel.

Tegen middernacht ben ik uiteindelijk pas thuis. Dat 'het werk is maar van 16.00 tot 20.00' klopt blijkbaar niet helemaal. Ja, dat zijn de uren die je werkelijk op straat bent, maar alles bij elkaar ben je toch 9 uur van je dag kwijt. Nick heeft heel lief overheerlijke burritos klaar gemaakt, die er uiteraard goed in gaan. Voor ik in bed lig is het 01.30 uur.

De dagen daarna hebben we 'weekend' en vermaken ons in South Head, een baai aan de zuidkant van de stad (we begonnen op North Head en in Manly, aan de andere kant van Sydney, dus de cirkel is rond ;)), met mooi uitzicht op de skyline en tijdens een avondje stappen met onze collega's (zijn we toch nog een avond uit geweest in het centrum van Sydney, het werd tijd).

Het is deze week Sydney Comedy Festival en dus krijg ik ook eindelijk mijn zin, want we bezoeken ook een stand up comedy show! We hebben uiteraard enorm veel keus en gaan uiteindelijk naar een 'Yo Momma battle'. Voor diegenen die dat niet kennen: het komt er op neer dat je grapjes maakt over elkaars moeder en een bepaald onderwerp, bijv.: 'Yo momma is so fat, when she's lying on the beach, Greenpeace comes to throw her back into the ocean'. Dat is een vrij slechte, maar dat blijken ze helaas allemaal. De avond is vooral grappig door hoe ongelooflijk slecht de comedians zijn..

Na het weekend is het ook tijd voor Nick om aan de slag te gaan. We worden rond 14.30 opgehaald en worden dan weer in een buurt gedropt. Nick loopt met Oliver mee en voor mij is het tijd om alleen op pad te gaan. Waar we alleen allemaal niet aan gedacht hebben is dat het vandaag moederdag is en niet iedereen is even amused dat we tijdens de vieringen aan de deur staan.

Ik heb overigens besloten dat ik het liegen tot een minimum wil beperken en dus zeg ik dat ik onderweg artiesten heb ontmoet en hen help hun kunst te verkopen. Net zo goed liegen natuurlijk en ik voel me er absoluut niet goed bij. Het van deur tot deur gaan in je eentje is ook best zwaar: er zijn inderdaad hele aardige mensen die je binnen laten, een gezellig praatje maken of je iets te eten of drinken aanbieden, maar dat doen uiteraard ook heel veel mensen niet. Vier uur over straat lopen en bij iedereen aankloppen (het blijkt dat de meeste Aussies geen bel hebben!) lijkt wel een eeuwigheid.

De volgende dagen verlopen allemaal een beetje hetzelfde: we komen pas laat thuis, proberen uitgeput nog een film te kijken (en vallen altijd midden in de film in slaap), staan laat op, nemen een duikje in de zee bij Bondi Beach (de temperatuur van de zee is echt top!), lunchen en gaan daarna weer in de slag. Om vervolgens niks te verkopen. Daar staan we een beetje dubbel tegenover: we willen eigenlijk ook niks verkopen, want dat betekent dat we moeten liegen, maar we willen ook geld verdienen... Ondertussen begrijpen we van een kunstenaar met een art gallary vlakbij ons huis, dat de schilderijen waarschijnlijk uit Chinese sweatshops komen en voor een paar dollar via internet besteld kunnen worden.

Ondertussen ontmoet ik de leukste en interessantste mensen en blijkt het ook heel erg leuk om de hele dag met mensen over kunst te praten. Ik kom bij een familie waarvan hun dochtertje gek is van Parijs en haar kamer hangt vol met afbeeldingen van de Eiffeltoren (en ik bied haar aan om wat foto's te sturen.. daar gaat m'n verkoop, ik heb vier schilderijen van de Eiffeltoren in mijn folder!), een man wiens ouders uit Duitsland komen en die tijdens het EK in 2010 drie wedstrijden bijwoonde (hoe krijg je het voor elkaar om voor drie wedstrijden ingeloot te worden?!), een vluchteling uit Bosnië en zijn Filipijnse vrouw (die twee verdiepingen hebben en allebei apart op een verdieping wonen, om ruzie te voorkomen), een vrouw die in Nederland gebackpackt heeft en in Noordwijk in de bollen heeft gewerkt (of all places!), een vrouwelijke dominee met wiens gezin ik wijntjes doe en kaasjes eet en over de problemen met de Aborigines praat, een stel dat gevlucht is uit Sarajevo.. ik kan nog wel even doorgaan.

Hoewel dat natuurlijk leuk is, ontmoeten we als we aan het reizen zijn ook geen tekort aan interessante mensen. En reizen is bijna goedkoper dan werken nu, want we verkopen niks, dus verdienen we niks en we moeten wel eten en straks 100 dollar p.p. voor de huur betalen. Niet echt goed voor de motivatie. Dat merken onze teamleiders uiteraard ook en dus krijgen we na een paar dagen Roy op bezoek om ons te motiveren.

Hij zegt ons dat je in de verkoop soms hele goede dagen hebt en soms slechte dagen en dat je niet moet kijken naar wat je per dag verdient, maar over de week. We zullen straks zien dat we grote verkopen gaan doen en daar moeten we ons op richten volgens hem. Als Nick hem vertelt dat hij met het liegen zit, zegt Roy dat je niet hoeft te liegen om geld te verdienen. Pierre zal ons wel uitleggen hoe, want Pierre verdient al een jaar dik geld zonder te liegen, volgens Roy. Over de oorsprong van de schilderijen blijft hij weer vaag. Om ons te motiveren biedt hij ons aan dat we de komende twee weken gratis in het appartement mogen wonen.. Geen slechte deal.

Maar ja, Nick en ik hadden ondertussen wel al een soort van besloten dat we gingen stoppen met dit werk. Ik ga steeds slechter in mijn vel zitten, want ik weet niet meer wat ik moet. Ik kwam naar Australië terug om geld te verdienen en tot nu toe verloopt het nog niet echt soepel. Hier blijven werken die twee weken en in ieder geval nog geld verdienen, terwijl ik geen huur hoef te betalen, klinkt daarom niet slecht.. als ik het werk leuk zou vinden. Maar dat vind ik niet. Maar wat moet ik dan? Dan kan ik net zo goed naar huis gaan... Nick is ondertussen niet echt behulpzaam, want die vindt natuurlijk alles prima en vindt het ook niet echt nodig om te overleggen wat we gaan doen.

Ik besluit het nog twee dagen aan te kijken, tot het einde van de week. Het team is overigens helemaal in de ban van verkopen en het motto dat je eerst moet denken dat je heel veel gaat verkopen en dat het dan ook gebeurt. Goedkoop psychologisch trucje natuurlijk, net als alle verkooptips die we krijgen ('probeer iets te vinden, een interesse of iets dergelijks, dat je deelt met de klant', 'altijd lachen', 'als je je wenkbrauwen omhoog doet als je iets zegt, kom je vriendelijker over').

De teamleiders zijn er helemaal vol van en drukken me op het hart dat ik dit baantje echt goed kan gebruiken om straks meer ervaring te hebben in mijn werk als psycholoog. Jongens, doe me een lol.

Elke dag wordt begonnen met een motiverend praatje ('Ik weet zeker dat jullie vandaag 20 schilderijen kunnen verkopen als team, dan gaan we naar de McDonalds!' - om vervolgens als team een magere 5 schilderijen te verkopen.. maar daar wordt met geen woord over gerept) en 's avonds na het werk wordt ons nog eens op het hart gedrukt dat we echt goede verkopers zijn en dat ze in ons geloven.

Pierre's 'niet liegen' blijkt in te houden dat hij vertelt dat hij artiesten uit andere continenten in Australië bekend probeert te maken en dat hij interieurontwerper is, en dus mensen goed kan adviseren wat er nodig is in hun huis. Deze mensen hebben zulke dollartekens in hun ogen dat ze niet eens meer door hebben wat liegen is. Ook claimen ze 'zoveel mensenkennis te hebben', maar ze hebben geen idee dat hun aanpak van mij en Nick verre van helpend is.

In plaats van eerlijk tegenover ons te zijn (aangezien ze toch wel moeten snappen dat wij ook wel doorhebben dat ze ons onzin vertellen) blijven ze maar liegen. Vooral Oliver blijkt er een ster in, als we hem indirect vragen waar de schilderijen nou eigenlijk vandaan komen, zegt hij: 'Ja, natuurlijk kun je ze op internet voor een paar dollar bestellen, maar die zijn echt van veel slechtere kwaliteit dan de onze. Kevin is in de garage geweest, die heeft het gezien, toch Kevin?' Waarop Kevin er ineens bij betrokken wordt en even niet meer weet wat hij moet zeggen: 'Uh.. jaja, inderdaad!' Zucht.

Nick en ik weten het voor elkaar te krijgen dat we twee dagen samen mogen werken, wat het werkplezier in ieder geval vergroot. Dat doen de teamleiders met duidelijk grote tegenzin natuurlijk, want samen werken betekent minder inkomsten voor hen. Om ons te motiveren alleen te werken, drukken ze ons op het hart dat we écht straks alleen moeten werken en dat we dat ook graag gaan willen, omdat we dan véél meer kunnen verdienen. Als we straks die eerste grote verkoop alleen maken en op één dag $500 in onze zak steken, snappen we wel wat ze bedoelen. Ik leg ze uit dat ik hun punt wel snap, maar ik meer om het werkplezier geef en minder om hoeveel honderden dollars ik verdien. Probeer dat maar eens uit te leggen aan geldbeluste bloedhonden, geen beginnen aan natuurlijk.

Aan het einde van de werkweek zijn we er wel uit: we kappen ermee. Een deel van deze mensen doet dit werk al veel te lang en heeft volgens mij niet eens meer door waar ze mee bezig zijn. Ze hebben er ook geen enkel probleem mee die lieve en gastvrije Australiërs die ze allemaal ontmoeten op te lichten, om misbruik van hun vriendelijkheid en goedgelovigheid te maken. We willen er niet meer aan mee doen.

Het is jammer, want het zijn geen slechte gasten. Kijk, Oliver is gemaakt voor dit werk, maar Pierre bijvoorbeeld is echt een goede gozer. Marine leek me ook een hele aardige meid en Kevin uit ons team leek me ook ok. Toch hebben ze er allemaal geen moeite om dit werk te doen. Ik vraag me af hoe ze het aan zichzelf verkopen.

Ben, een andere Franse (hele grappige) collega, blijkt er hetzelfde over te denken en neemt tegelijk met ons ontslag. Hij vertelt over een straat in Sydney, de enige gratis straat in Sydney, waar we kunnen kamperen. De hele straat staat vol met busjes zegt hij en hij woont daar al meer dan een maand zonder problemen. Prima, gaan we daar heen!

De dag na ons ontslag nemen we nog even de tijd in het appartement door de was te doen en alles op te laden, nu het nog kan. We besluiten vanavond naar een show in the Opera House te gaan, iets wat uiteraard op de bucket list voor Australië staat en prima kan nu we toch weer terug in Sydney zijn. Op zijn Nick en Sanne's vertrekken we véél te laat uit het appartement (nou ja, op zijn Nick's vooral, aangezien ik hem over de dag al ongeveer zes keer gevraagd heb of we nou kunnen gaan), moeten we racen naar de straat waar we gaan kamperen, hebben drie minuten om hoi te zeggen te Ben, zijn dan te laat om nog te gaan lopen naar de haven en nemen uiteindelijk een taxi.

We hebben werkelijk alle stoplichten tegen en we worden zo'n vijf minuten voor de show begint afgezet. Nog een kleine 800 meter van het Opera House vandaan. Dus moeten we sprinten. En ik heb al maanden niet meer gerend. Na 200 meter ben ik al kapot en moet ik strompelend verder. Wonderbaarlijk genoeg komen we op tijd aan, maar bij de kaartverkoop blijk ik in alle haast mijn studentenkaart én ID vergeten te zijn. Fuck, dan is de voorstelling ineens $10 duurder.

Ah joh, zegt de mevrouw achter de balie, het is máár $10, in plaats van 49, 59 dollar. Nou mevrouw, dat is best veel geld. Nick vindt het ook allemaal wel amusant (hij heeft natuurlijk wel gewoon zijn studentenkaart en ID bij zich), wat bij mij helemaal het bloed onder mijn nagels vandaan haalt. Als hij vanmiddag niet honderd keer had geroepen: 'Jaja, we gaan zo', omdat hij elke keer zijn racespelletje opnieuw startte, hadden we nu gewoon op tijd geweest.

De mevrouw ziet dat mijn gezicht op onweer staat en biedt ons een andere optie aan: er start een half uurtje later een klassiek stuk voor $39 voor mensen onder de 30. Heeft ze wel even mijn ID nodig. Deze mevrouw kan niet zo goed luisteren, ik heb haar net uitgelegd dat ik mijn ID ook niet bij me heb. Ze heeft gelukkig wel verstand van de uitdrukking 'als blikken konden doden' en besluit me maar te geloven op mijn woord als ik zeg dat ik 25 ben (jemig zeg, alsof ik er als 30 uit zie!) en me een kaartje voor $39 te geven. Nick kijkt enorm glorieus, want hij krijgt hetzelfde kaartje voor $25 met zijn studentenkaart. Ik kan hem zijn nek wel omdraaien en loop boos weg, hij zoekt het maar uit.

Gelukkig duurt het niet heel lang om te kalmeren, ik ben ten slotte maar één keer in mijn leven (denk ik..) in het Sydney Opera House. Bovendien ligt het wel in de lijn der verwachtingen dat als Nick en ik een avondje naar het Sydney Opera House gaan, we veel te laat en uitgeput aankomen en in plaats van bij de geplande comedy, enorm 'underdressed' bij een klassiek stuk terecht te komen. Uiteindelijk concluderen we dat dat eigenlijk sowieso veel beter is, we zijn tenslotte niet in het Sydney Comedy House.

De zaal is meteen al indrukwekkend en er zit een hele aardige meneer naast ons, een muziekliefhebber, die ons één en ander uit legt. We gaan Elijah (een voor mij onbekend bijbelverhaal.. sorry mam) van Mendelshon zien en horen, gespeeld door het Sydney Symphony Orcestra in samenwerking met vier operazangers en drie koren. Ik heb nooit zoveel gehad met klassieke stukken, maar op deze manier is het erg indrukwekkend, kippenvel op mijn armen. Bovendien hebben we nu een boekje bij waarin we kunnen meelezen wat er gezongen wordt en zo kunnen we dus ook het verhaal volgen. In de pauze doen we met uitzicht over de haven en de verlichte Harbour Bridge een wijntje.. we zijn in ons element.

We zijn pas laat terug in onze nieuwe straat. Onze nieuwe, drukke straat. Want we staan recht naast een weg geparkeerd en daar blijkt ook 's nachts het nodige verkeer overheen te komen. Elke keer als er een auto langs komt schudden de auto en de tent alle kanten op en bovendien blijkt er in de straat het nodige gelost te worden vroeg in de morgen. Ik doe de hele nacht geen oog dicht. Hoe doet Ben dit al een maand?!

Om 07.30 ben ik er klaar mee en sta ik op. We staan bij een parkje, waar jeugdelftallen nu al wedstrijdjes aan het voetballen zijn. Daar ga ik maar even kijken en op een bankje een boekje lezen. Om 09.30 stort ik volledig in en val ik gelukkig nog twee uurtjes in slaap.

De rest van de dag ben ik een zombie en komt er van weinig terecht. We slepen onszelf naar de Coles om boodschappen te doen, ontdekken dat er bij de beauty school op de hoek een open dag is en laten gratis ons haar knippen (ein-de-lijk, het was echt niet meer om aan te zien.. ik kom er mooier uit, Nick lijkt nu op iemand van One Direction, in zijn woorden: 'Zooooo gay!') en gaan naar het zwembad, waar we meteen lekker een warme douche kunnen nemen.

Daarna gaan we terug naar de auto, waar we als we een filmpje aan het kijken zijn, gestoord worden door een tiental brandweer- en politieauto's die door de straat scheuren. Er blijkt een huisbrand te zijn aan het einde van de straat. Sensatie natuurlijk voor alle backpackers die met ons hier geparkeerd staan. Het blijkt echter al snel voorbij, maar nu we toch hier met z'n allen zo verzameld zijn, kunnen we net zo goed een drankje doen. Dus houden we een gezellige 'buurtbijeenkomst' (met onder andere een Belgische psychologe van 25, sinds 2 jaar afgestudeerd, die vier maanden in Montreal stage heeft gelopen en nu in Australië is, omdat ze toch geen baan kon vinden.. hmm, ken ik dat verhaal niet ergens van?!) en wordt het uiteindelijk nog een late avond.

We slapen door middel van oordoppen (en de fles wijn heeft vast ook meegeholpen) een stuk beter, maar in die straat slapen komt me echt nu al m'n strot uit. We besluiten de stad uit te gaan. Als we nog een baantje vinden, komen we wel weer terug. We nemen nog een (warme! gratis!) douche in het buurtcentrum en vinden dan onze weg terug naar het Royal National Park, waar ons een nieuwe, héél aangename, verrassing wacht.