Crazy Bangkok

22 september 2013

Als om 07.15 uur de wake-up call gaat, die we de avond van te voren hebben gevraagd, toen we nog wel dachten dat we op trip zouden gaan, ben ik zoooo blij dat ik me lekker weer kan omdraaien. We slapen heerlijk tot 11.30 uur uit (tegen de jetlag he, we zijn heus niet lui ofzo), snel ff douchen en backpack inpakken, daarna uitchecken en vervolgens leggen we onszelf neer op een bedje bij het zwermbad. Het is regenseizoen en de zon hebben we tot nu toe weinig gezien, maar de temperatuur is prima dus het is heel goed vol te houden. Oh ja, we moeten ook nog ontbijten, hier maar wat bestellen? We ontbijten (lunchen) met een club sandwich tegen Nederlandse prijzen. Ok, spreken we af, vanaf nú gaan we ECHT op ons geld letten.

Het hotel heeft een soort shuttleboot richting het boottaxistation. Terwijl we naar het bootje toe lopen met de zware rugzakken op onze rug, voelen we ons voor het eerst een beetje echt backpacker. Toch wel een hele zware vijf minuten hoor! Bij het taxibootstation kopen we een kaartje richting Kho San Road, want daar gaan we een nieuw hotel/hostel zoeken. Er blijkt een soort organisatie te zijn op dit station, want we moeten in een bepaalde rij staan en moeten geloof ik gaan zitten, maar we snappen het systeem niet helemaal en zo te zien de mensen om ons heen ook niet. En waarschijnlijk de mensen die hier werken zelf ook niet. Dus hopen maar dat we de boot de goede kant op nemen, op goed geluk!

Het is best een vette tocht zo over het water richting Kho San Rd. We zien het een en ander van Bangkok en komen langs een paar mooie tempels. Als we uitstappen is het tijd om de backpacks weer op de rug te nemen en op zoek te gaan naar een hotel. We lopen ongeveer tien minuten en ik ga stuk met dat ding op mijn rug. Het is heet en hij zit niet lekker. We lopen een hotel binnen en vragen of we een kamer mogen zien, het ziet er best goed uit. De beste prijs die we kunnen krijgen is 680B, ongeveer 17 euro per nacht. Nick ziet het wel zitten, maar ik wil niet het eerste hotel boeken dat we binnenkomen en even kijken of er nog meer is. Dus lopen we verder, maar na ongeveer 3,5 seconden bedenk ik me. ‘ Uhm Nick, ik heb eigenlijk geen zin meer om te lopen, misschien moeten we het toch doen..’ ‘ Ja daaaag, we lopen er net vandaan!’ ‘ Ja sorry, maar dat ding zit echt niet lekker’ . ‘ Heb je hem überhaupt wel geprobeerd voor je weg ging?’ Grijns... ‘ Uhm.. Nee.’ Dus stelt de lieverd midden op straat, in 35C vochtige hitte, met zijn eigen backpack nog op zijn rug, mijn tas :). Hij zit inderdaad meteen een stuk beter en we kunnen weer verder! Aan het einde van de straat vinden we een guesthouse dat er wel ok uitziet en als we de prijzen zien worden we nog blijer: voor 300B een kamer met gedeelde douche en toilet, voor 350B eentje met eigen badkamer en toilet. Doe ons die maar! Volgens mij hebben we het allergoedkoopste guesthouse van Bangkok gevonden, want we slapen voor 8 euro per nacht. Het is wel ff een overgang van het prachtige hotel Ramada Plaza naar vier witte muren met mysterieuze vlekken erop, een matras waar je je rug op kunt breken als je iets te hard neer komt, miertjes in en rond het bed en een badkamer waarin je je tactisch moet manouvreren, omdat je anders tijdens het douchen met een voet in de wc staat. Maar he, je bent backpacker of je bent het niet.

Als we geïnstalleerd zijn is het inmiddels alweer rond half vier en dus gaan we richting Kho San Rd om wat te eten. We moeten via een short cut, een klein straatje met een soort winkeltjes, maar ook plekjes waar mensen slapen en een boksschool. Het is nogal een mysterieus steegje zeg maar. Maar goed, we halen het einde levend en komen uit waar we moeten zijn. Zo een beetje zittend in een restaurantje met een biertje en een lekker Thais prakje komt het besef steeds meer dat we echt he-le-maal niks moeten. Het is nogal wennen, het vooruitzicht van een aantal maanden doen waar je zin in hebt. Ik denk dat dat wennen wel gaat lukken ;). Terug in het hotel is het tijd voor een dutje, even uitrusten van alle drukte van vandaag. Daarna lopen we het straatje in, dat achter Kho San Rd ligt en veel rustiger is. Vanuit het eerste het beste barretje (lees partytentje met houten bankjes, een aantal flessen drank en een bovengrondse vijver) dat we tegenkomen zit een stelletje ‘ Free beer!’ naar ons te roepen. Nou, klinkt goed. Het zijn Sascha uit Slovenië en Kenneth uit Zuid-Afrika, vandaag aangekomen. We spelen fuck the dealer met ze, een drankspelletje waarbij diegene die als laatste aan de beurt is, de sjaak is zeg maar. Gelukkig was dat Kenneth, die al heel gauw heel dronken wordt.

Het is onvermijdelijk dat als je nogal wat bier drinkt, je daarna ook ongelooflijk moet plassen. Volgens mijn gezelschap is het toiletteren bij deze bar een ervaring die ik niet mag missen, dus besluit ik dat ik dat moet meemaken en daar te gaan plassen in plaats van naar het guesthouse te gaan. Dames, eerlijk, ik heb er nog nachtmerries gaan. Ten eerste moet ik me door de deur manouvreren, want helemaal open kan hij niet. Vervolgens stap ik met mijn voet in een geul, waarvan ik niet wil weten wat zich daar allemaal in bevindt. Dan zie ik dat er geen wc papier is en de hele bril onder de druppels zit. Blijkbaar durft ook geen enkele man deze bril aan te raken om hem omhoog te doen. Ok, sowieso hangen dus, maar terwijl ik bezig ben merk ik dat het een en ander terug spettert en ik weet niet of dat allemaal van mij is. ABORT MISSION!!

Met Kenneth en Sascha vertrekken we richting Kho San Rd, opnieuw door het mysterieuze steegje, dat nu donker en verlaten is en nog iets grimmiger overkomt dan overdag. De biertjes maken ons echter moedig en we lopen stug door, wat ons een scheldpartij oplevert van de Thaise vrouw die daar, midden in de steeg, op haar bank tv ligt te kijken en waarschijnlijk tegelijkertijd in slaap aan het vallen is. Aan het einde van de steeg blijkt de deur die we door moeten op slot en kunnen we weer terug.. Langs dezelfde mevrouw..

We nemen de omweg en de hele weg daar naartoe blijkt een avontuur met deze mensen, Sascha probeert over een muur te klimmen door op een wankele stapen dozen te gaan staan en valt bijna om, Kenneth drinkt uit een flesje water dat bij een altaar op straat is neergezet (nooit meer iets van hem vernomen daarna) en Sascha probeert ons een Pingpongshow binnen te krijgen voor 100B ipv 400B, terwijl we eigenlijk allemaal geen behoefte hebben om de show te zien (iets met dingen die uit vagina’s komen, alles kan hier).

Het wordt een gezellige avond, maar de volgende ochtend valt ons erg zwaar, want vandaag gaan we wel op tour en worden we om 07.00 uur opgehaald... 02.30 uur slapen, 06.30 uur op. Ai, ai, ai... Hoofdpijn.

We worden opgehaald in een wit busje, waarin alle touristen hier worden rondgescheurd (busje komt zo...). Het is twee uur rijden naar de eerste stop en ik slaap het hele eind, waardoor ik niet de doofdsangsten hoef uit te staan die Nick mee maakt, omdat de chauffeur denkt dat hij een coureur is. De eerste stop is een begraafplaats, waar we kennis maken met onze gids. Die praat ook Thenglish, maar dan ook nog op een soort zingerige Bollywood manier, waardoor hij echt helemaal niet te verstaan is. Geen idee wat hier de bedoeling is of te zien is, dus gaan we op zoek naar ontbijt. Ontbijten doen ze hier gewoon met noodles en rijst, maar ik krijg dat echt niet door mijn strot ‘s ochtends. Nick is helemaal lijp van het eten en bestelt twee porties :D. Omdat er nergens in de wijde omtrek ook maar een sandwich o.i.d. te bekennen is, houd ik het maar op een soort bananenkoekjes bij een bakery, die niet echt te eten zijn.

De volgende stop is the bridge over the river Kwai, waar je overheen kunt lopen. Er staat wel een bordje dat er nog treinen voorbij komen en je dus voorzichting moet zijn, en dat de treinmaatschappij niet verantwoordelijk is voor eventuele ongelukken. Ondertussen staat de hele spoorburg stampvol met touristen... Wat een land dit :D. We lopen wat rond op de brug, maar ook hier weten we eigenlijk niet echt wat de geschiedenis erachter is, dus gaan we richting het bijbehorende museum. Nou ja, museum.. Het lijkt meer op iemand’s rommelzolder. Tussen wat geprinte A4’tjes met info over WOII en een paar legerauto’s en bommen, is ook een muurschildering van de prehistorie, een fiets, een paar dozen en tv’s, een aantal miniatuur tempeltjes en oh ja, kraampjes waar kaarsen worden verkocht.

We gaan verder en moeten een uur rijden naar een olifantenfarm. Dit keer maak ik de rit wel mee en begrijp meteen wat Nick bedoelt: de chauffeur rijdt een beetje zoals ik de eerste keer karte, toen ik nog niet wist dat er tussen gassen en remmen, ook nog een beetje gassen zat..

Bij de olifantenfarm worden we hop, hop, hop op een olifant gezet, maken we een rondje, mogen voor 100B extra zelf even rijden en maken een rondje. Het is vet om een olifant te zien en dit mee te maken, maar tegelijkertijd voelt het een beetje gek. Zo horen olifanten helemaal niet te zijn! Gelukkig hebben wij een eigenwijze, jonge olifant, die nog een lekker beetje eigenwijs is en af en toe gewoon zijn eigen pad kiest :). Na het olifantrijden gaan we met een boot van bamboe een stukje de rivier af. Wat een super mooi landschap!! Ook snel, snel, snel, want we moeten door naar een waterval (Be back in 25 minutes, if you’re not here I’ll leave!) en dan naar de tijgertempel voor hij dicht is.

Bij de tijgertempel kleed ik me snel om, want ik mag niet met een korte broek naar binnen. Vervolgens worden we gauw naar binnen gebracht, want die toko sluit blijkbaar bijna. Dus, snel in de rij om de arena in te kunnen waar de tijgers liggen, zodat we nog met ze op de foto kunnen. Er zijn veel Westerse vrijwilligers aanwezig die het hele proces begeleiden. Achter me in de rij vraagt een meisje aan een van die mannen:
- ‘ Is it safe, I heard a girl got bitten not so long ago?’
- ‘ Right. She touched the tiger’s ear, we especially told her not to do that. So she got bitten.’
- ‘ So I won’t touch the tiger then!’
- ‘Whatever. If you want to touch them, touch them, if you don’t want to, you dont’.’
Vriendelijke types hier hoor. Eenmaal aan de beurt word ik aan mijn handje meegenomen door de ene Thai, terwijl de ander ongeïnteresseerd foto’s schiet. Zo word ik langs alle tijgers geleid. Ik moet mijn best doen om even stil te staan bij het feit dat ik echt bij een tijger in de buurt ben en hem zelfs kan aanraken! Wat een geweldige beesten zijn dit... Er komt een monnik net de arena binnen die een van de leeuwen op zijn schoot legt en een beetje met hem begint te spelen. Hoe kicken!!

Verder blijkt zo’n beetje alles wat verder in de tijgertempel te zien is, al dicht te zijn. Beetje jammer, want zo hebben we bijvoorbeeld gemist hoe de jonkies aan het spelen zijn en eten krijgen. We lopen nog wel langs de beren en zien hoe de andere dieren in het park (want er zijn ook nog wilde zwijnen, herten e.d. aanwezig), te eten krijgen.

De terugweg duurt 3 uur en de chauffeur rijdt weer als een bezetene, vindt alle gaatjes die er te vinden zijn en wisselt om de drie seconden ongeveer van rijbaan. Goed, we gaan gewoon slapen, zien we het ook niet ;). Als we terugkomen op Kho San Rd. worden we aangesproken door een meneer die hangmatten verkoopt. We dromen ervan om heerlijk tussen de palmbomen te hangen op een verlaten Australisch strandje, dus uiteraard spreekt zijn voorstel ons aan. We dingen af, maar het blijft een beetje vreemd gebeuren om dat te doen. Uiteindelijk hebben we geen idee of we een goede deal hebben of niet, maar we hebben in ieder geval een hangmat voor 12,50 euro.

We eten weer een hapje en gaan daarna terug naar het hotel om ons op te frissen. In het tentje tegenover ons guesthouse roken we daarna een waterpijp en drinken we uit een bucket, want dan moeten we natuurlijk gedaan hebben in Thailand. Gisteren was deze tent (die bestaat uit een aantal partytenten op een rij op straat), er volgens ons helemaal niet. Degene die ons bedient beaamt dat, nee gisteren waren ze er niet, maar toen regende het toch ook! Haha, ik zou hier ook wel willen werken ;).
Naast ons zitten twee aardige Duitsers waar we een beetje mee kletsen. De magische vraag blijkt hier: ‘ Where are you from’ ? Tot nu toe stelt iedereen die vraag ons nl. als eerste. We drinken gezellig wat, maar gaan vanavond iets vroeger naar bed, want morgen wéér om 06.30 op, omdat we om 07.00 uur worden opgehaald om naar de floating market te gaan. Hoezo vakantie?!

24 september 2013

De volgende ochtend worden we weer in het witte busje geladen. Als we de stad uit zijn nemen we een mooie route, langs de plantages. We hebben een betere chauffeur dit keer, maar het blijft een spektakel. Je komt hier zomaar vier mensen op een scooter tegen, inclusief kinderen, een supermarkt op een scooter (‘ Look’ , zegt de gids, ‘ driving market’ ), er loopt een olifant met begeleiders over de vluchtstrook en er rijdt hier wel politie rond, maar die doen eigenlijk.. Tsja... Niks denk ik zo’n beetje. We vragen ons af of iedereen hier zijn rijbewijs op de markt koopt (waar je ook id kaarten kunt kopen en diploma’s bijvoorbeeld). Nee nee, zegt de gids, je leert jezelf rijden en dan moet je een schriftelijke test doen en dan krijg je je rijbewijs. Oooooh, best pittig nog dus..! ;)

De floating market is ook een touristenfabriek waar je enorm afgezet wordt, maar het is leuk om mee te maken! Om rond te kunnen varen moet je een plekje kopen in een bootje voor 150B (= iets minder dan vier euro). De gids probeert ons allemaal zo snel mogelijk in een bootje te krijgen, maar Nick en ik willen eerst ff rondsnuffelen en pakken daarna pas een bootje. Daardoor hebben wij heerlijk met zijn 2en een boot voor onszelf, terwijl de rest samengepakt zit.

Ik wil nog wat Thaise kralenarmbandjes en we stoppen bij een kraampje. De beste man biedt mij twee armbandjes voor 850B, meer dan 20euro! Nick begint heel hard te lachen en we dingen af naar 250B, waar we eerst heel blij mee zijn, maar ons dan toch bedenken dat we waarschijnlijk alsnog genaaid zijn. Als ons rondje klaar is en we de boot uitstappen, ben ik ineens het tasje kwijt waar de armbandjes inzitten. Neeeeee, ik word gek. Dat heb ik toch niet in de boot laten liggen?! Paniek in de tent. De dame die ons rond gevaren heeft wordt erbij geroepen en we pluizen de boot uit, maar er is echt niks te vinden. Het kan toch niet zomaar weg zijn?! Ik ben een beetje pissig en terwijl ik nog loop te koken, zegt Nick ‘ Zit het niet bij het geld in mijn tas?’ Hmm.... Jep. Ok Nick, hier hebben we het niet meer over, goed?

Als we terug zijn in het guesthouse valt Nick weer in een diepe slaap, hij heeft namelijk naar eigen zeggen last van een ‘delayed jeglag’. Ik doe ook een klein dutje, laat daarna de was doen en ga beneden in het hostel lekker even zitten schrijven in mijn dagboek en mijn aantekeningenboekje voor deze blog. Wat hebben we al veel meegemaakt de afgelopen dagen en wat gaat er nog veel komen!

Nick ontwaakt uit zijn coma en we gaan weer op zoek naar eten. We belanden in een soort verstopt pleintje achter de straat. Het is Nick nog steeds niet gelukt aan de schijt te raken, dus vandaag is de dag dat het lukken moet. Er staat hier een tentje waar de ratten voorbij schieten en de vliegen op het eten zitten, dus dit is zijn kans. Omdat ik inmiddels gemerkt heb dat mijn maag ook het een en ander kan hebben, doe ik gezellig met hem mee. Het is nog best te eten ook! Als we net klaar zijn met eten worden we weer overvallen door een enorme regenbui. Maar, niet klagen, we zijn Nederlanders, de regen is warm en we hebben poncho’s, dus we gaan gewoon op pad. We kiezen een route die we nog niet genomen hebben en komen langs een super mooi tempelcomplex, dat dus gewoon ongeveer naast ons hotel ligt. Daarna gaan we richting Kho San Rd., die verlaten is, aangezien het echt bizar hard regent. We wilden vandaag precies uitkomen met het geld dat we de vorige dag hadden gepind, maar helaas zijn de centjes aan het begin van de avond al op. Elke keer dat we pinnen betalen we 4E transactiekosten en dat vinden we ook zonde om te doen. Gelukkig heeft Nick nog 10E in z’n portemonnee die we nog kunnen inwisselen! Dat is zelfs goedkoper dan pinnen, want de wisselkoers is beter en we betalen er niets voor... Hadden we dat geweten.

Met die 10E komen we de verdere avond prima door. We zoeken een barretje op waar we nog wat drinken en wat potjes pool spelen, eten een mango (of iets wat daarop moet lijken, want het is groen en hard..) en gaan ‘s avonds naar hetzelfde tentje van de avond daarvoor, waar nu een bandje aan het spelen is. De eerdere biertjes hebben er een beetje in gehakt, dus we houden het bij water en cola.
De volgende ochtend moeten we weer om 04.30 op, want om 05.00 uur worden we weer een busje ingesleept richting het vliegveld. De eerste dagen van ons avontuur zitten er alweer op! Wat gaat het snel.... Op naar Taipei!