Op een onbewoond eiland.. zijn alle dagen fijn.

Het is een wonder dat we nog steeds geen roadkill hebben gemaakt, want we rijden weer eens in het donker na ons 4x4 avontuur. Als we om 19.30 aankomen in Yeppoon worden we hartelijk ontvangen door Patrick en Sabrina, die een heerlijk diner voor ons bereiden. Het is meteen erg gezellig! Gelukkig maar, want je zou maar na 12 jaar bij je nichtje op bezoek gaan en erachter komen dat je haar eigenlijk helemaal niet mag.. ;) Het wordt al snel laat en dat zijn we duidelijk niet meer gewend, want om 23.00 doodop. Patrick gelukkig ook, want die komt net terug van zijn nachtdiensten in de mijn, dus we gaan allemaal naar bed. Natuurlijk niet na een heerlijke warme douche genomen te hebben in een ECHTE badkamer, wat een genot! Om daarna ook nog eens in een ECHT bed te gaan slapen in een EIGEN kamer, je leert dat soort dingen wel echt waarderen haha. Nick heeft trouwens al een paar dagen een bobbel in zijn nek van een of andere steek en denkt dat ie dood gaat. 'Dan moet ik maar twee keer zo hard leven'. Maar terwijl we het daarover hebben, weten we eigenlijk allebei niet hoe dat nog zou kunnen :).

Sabrina en Patrick hebben een kampeertrip geregeld naar een van de Keppel Bay Islands, die voor Yeppoon liggen. De volgende ochtend staat Patrick al vroeg op om alles in orde te maken, maar we moeten eerst wachten tot onze was klaar is. We hebben al een week of 2 (3?) niet meer gewassen en.. dat ruik je zeg maar wel een beetje. Niet alleen meer in onze waszakken, maar inmiddels ook in de auto. Dus heeft Sabrina onze was op zo'n beetje alle mogelijke programma's gezet, maar dat betekent wel dat ie ongeveer 2.5 uur moet draaien. Patrick kijkt niet heel blij als ie dat hoort, maar hij was dan ook al om 05.00 op, dus hij heeft er al bijna een halve dag op zitten. We ontbijten gezellig met z'n vieren, pakken daarna de boot in (die echt stampstampstampvol zit) en als de was dan eindelijk klaar en opgehangen is, kunnen we op pad!

Als we aankomen bij de haven laten de heren de boot te water, terwijl Sabrina en ik ons gaan melden bij de Marina Life Saving Nog Iets, om onze trip te melden, voor het geval we niet terug komen zeg maar. Daar krijgen we ineens allemaal lastige vragen, zoals het registratienummer en of we de boot kunnen omschrijven? 'Well, uhm, it's white and uhm... it has a motor?' Daar nemen ze helaas geen genoegen nemen, dus moeten we alsnog Patrick roepen om de formulieren in te vullen ;). Het regent trouwens de hele ochtend al pijpestelen, maar gelukkig droogt het op zodra we op de boot stappen.

Nick en ik hebben geen idee wat we moeten verwachten, we weten alleen dat we op een eiland kamperen en dat er verder niemand gereserveerd heeft. Als we aan komen varen geloof ik mijn ogen niet, wow!! Het water is helderblauw, het strand is wit en het eiland is.. tsja, ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, want het is onbeschrijflijk haha. Het is een eiland van ongeveer 2 km lang denk ik, met een lang strand, rotsen aan weerszijden en begroeiing met bomen en een soort oranjeachtig gras. De 'camping' ligt recht aan het strand en zodra we aangelegd zijn en alle spullen op het droge zijn, slaan we daar, precies aan het strand, onze tenten op. Ongelooflijk dat de hele campground leeg is en we dus het hele eiland voor onszelf hebben! Ook trouwens hoe goed onderhouden de camping is, als je je bedenkt dat dit gewoon een onbewoond eiland voor de kust is, maar dat er wel goed onderhouden kampeerplekken zijn en schone toiletten en douches. Nou ja, de douches staan gewoon buiten en zijn koud, but who cares, want we staan op ons eigen eiland te douchen midden in de natuur!!

Van al dat inpakken, varen, uitpakken en opzetten krijg je natuurlijk honger, dus we storten ons eerst op een lunch. Sabrina heeft boodschappen gedaan voor de trip en we hoeven niet bang te zijn dat we verhongeren haha. Mochten we echte 'castaways' worden (als de boot kapot gaat ofzo), dan kunnen we nog minstens een week vooruit ;).

Na de lunch gaan we meteen weer de boot op, om te gaan snorkelen voor ons strandje. Ik heb nog nooit in m'n leven gesnorkeld, maar het blijkt niet zo heel moeilijk ;). Wat wel vervelend is, is dat ik er niet aan heb gedacht om mijn lenzen in te doen, dus in feite zie ik eigenlijk... niks zeg maar. Voor Humpy Island blijkt niet zo heel veel te zien, dus varen we om het eiland heen richting Great Keppel Bay Island. Patrick ziet op zijn sonar dat daar heel veel vis zit, dus worden de hengels uitgegooid. Nick vangt voor het eerst in Australie echt een 'good sized fish', die vanavond mooi op de bbq kan. Volgens Patrick moet het snorkelen hier ook mooi zijn en aangezien de mannen toch aan het vissen zijn (en ik moet plassen) spring ik in het water. Het water is alleen best wel..ja diep en zwart enzo.. en er schijnen toch best wel haaien enzo ook hier te zwemmen snap je, dus heel relaxed is het nou ook weer niet. Zeker niet als Patrick roept dat er 'something huge!' in het water vlakbij ons zwemt. Ik ben niet zo'n hele snelle zwemmer hoor, maar ik denk dat ik een recordje zet richting de boot.

Nicks vis blijkt de enige die daar rondzwemt, want de mannen vangen verder niks meer, dus varen we een stukje terug om nog wat te snorkelen rond een rots. Ik denk dat het echt heel mooi is, want met mijn -4.5 zie ik toch nog een hele hoop vissen op de bodem rondzwemmen. De mannen zwemmen ook heel enthousiast rond, dus ik neem aan dat het inderdaad heel mooi is. Sabrina waagt zich hier niet in het water, want je weet nooit wat hier rondzwemt, en ik besluit niet heel veel later me maar weer bij haar in de boot te voegen. Ik zie nl. de vissen op de bodem erg vaag en ik ben bang dat straks voor die 4.5 meter lange tijgerhaai die hier misschien wel rondzwemt ook geldt. Tsja, hoe later je hem ziet, hoe minder tijd je hebt om weg te zwemmen zeg maar.

Als we uitgesnorkeld en uitgehengeld zijn varen we terug naar ons eilandje, allemaal toe aan een biertje en een chipje & dipje. Als die genuttigd zijn maken we een wandeling over ons eiland, waar het pad ook nog eens goed onderhouden is. Het uitzicht is adembenemend mooi! De zon gaat net onder en er komt een prachtige bloedrode gloed over de andere eilanden die we kunnen zien, want Keppel Bay Island bestaat in z'n totaal wel uit 75 eilanden. Ik kan zoveel foto's maken als ik wil, ik krijg op geen enkele foto het beeld te zien dat ik voor mijn ogen zie, het is zoo mooi. Ik schiet ondertussen helaas wel mijn batterij leeg en aangezien m'n reservebatterij ook leeg is, zit ik mooi een hele dag op een onbewoond eiland met een lege camera.. Ik bedenk maar dat als ik een echte castaway zou zijn, ik ook geen foto's zou kunnen maken :).

Terug op de camping worden we weer op een heerlijk maal getrakteerd en bovendien tovert Patrick een fles captain Morgan tevoorschijn, dus perfecter wordt het niet. Na het eten zien we de maan opkomen! Dat ken ik helemaal niet van Nederland, maar hier zie je de maan dus echt opkomen, geweldig mooi om zo'n grote gele bol over ons eiland te zien opstijgen. Het hele strand is verlicht. Ik denk dat ik een beetje zeevonk zie, maar denk dat mijn ogen me bedriegen. Ik denk bij mezelf, dat zou deze avond HELEMAAL perfect maken, als we OOK NOG zeevonk zien. Mijn volgende gedachte is uiteraard, WAT EEN ONZIN, DEZE AVOND IS AL PERFECT! Maar dan roept Patrick ons: 'If you look carefully in the sand, you'll see something blue'. Haha, zeevonk! Het is alleen maar in heel kleine beetjes in het zand te zien, en niet in het water, maar toch, het is zeevonk! Zoveel belevenissen op een dag zijn uiteraard vermoeiend, dus we liggen allemaal op tijd in onze tentjes, zodat we morgen fris en fruitig zijn.

Hoewel we behalve de fleecedeken geen enkel matras hebben, slapen we toch heerlijk in ons tentje en worden we 'pas' om 07.30 wakker. Zodra we de tent uitstappen, hoor ik Patrick: 'Hurry, there's a turtle'. Als ik snel het strand op ren, zwemt er inderdaad een turtle ongeveer drie meter van het strand af. Goedemorgen! Zo word je dus wakker op een onbewoond eiland.. :D Patrick bouwt een meesterlijk ontbijt (Nick: 'You're a great cock.. a cook!') en we eten Nick's vis van gisteren. Normaal eet ik nauwelijks vis, maar als je op een onbewoond eiland zit, dan hoort een visje als ontbijt er natuurlijk wel bij! Ik neem nog even een douche (heerrrrlliijjkkk zo tussen de bomen) en dan zijn we klaar om de zee weer op te gaan. Vandaag heb ik mijn lenzen ingedaan, dus ik ben er klaar voor, kom maar op met dat snorkelen! Blijkbaar staat echter eerst vissen op het programma, ook goed. We varen een stuk over open water, waar we twee oude mannen de ene na de andere vis uit het water zien trekken. Patrick legt de boot niet ver van hen af stil, maar vannacht is zijn sonar kapot gegaan doordat de boot op het zand lag en nu kunnen we niet zien waar de vissen zitten. Kortom, geen succes. We varen een rondje om Berron Island, ook een prachtig eiland met gekleurde rotsen rondom (geen strand, dus we konden er niet op.. jammer :)). We gooien hier nog een hengeltje uit. Patrick heeft zo'n hengel (geen idee hoe het heet) die je naar de bodem laat zakken, met een stuk of vijf haakjes eraan. Je laat hem gewoon zakken tot ie op de bodem ligt en als je beet hebt trek je hem weer op, het is geen hogere wiskunde zeg maar. Nick probeert het eerst, maar heeft niet heel veel succes. Wil jij het ff proberen San? Ok, vooruit! Ik heb hem nog niet op de bodem gelegd of ik voel iets aan de hengel trekken.. Shit shit shit, Nick, trek jij hem ff op! Maar Nick weigert mooi en uiteindelijk lukt het me natuurlijk ook prima zelf. Ik heb dezelfde soort vis gevangen als die Nick gisteren had, alleen dan natuurlijk veeeeeeeeel groter. Daarna haal ik ze een voor een binnen, Nick moet ze van de haak halen en kan het niet eens bijhouden, zoveel zijn het er. Het zijn trouwens ook nog mooie vissen! Hoewel ik normaal niet zo'n fan ben van vissen, is dit toch wel erg leuk (aangezien ik om de haverklap iets vang) en het is ook tof om die mooie vissen van zo dichtbij te zien. Patrick vangt uiteraard de allergrootste, maar dat is dan ook de expert in het gezelschap. Als we vijf vissen voor het avondeten hebben lijkt ons dat wel genoeg en varen we naar een ander plekje aan het eiland, waar we kunnen snorkelen.

Eindelijk krijg ik dan eens echt te zien hoe de zeebodem eruit ziet en het is prachtig! Fat Chick, de hond van Patrick en Sabrina is ook mee, een super lief beestje, dat nooit echt een naam heeft gekregen en nu dus fat chick of fat girl of iets in die trant wordt genoemd haha. We hebben haar ook 'te water gelaten', maar ze vindt het toch niet zo heel fijn en zwemt zo snel mogelijk richting de rotsen van het eiland. Nick en Fat Chick zijn inmiddels dikke vrienden geworden, dus Nick houdt haar daar gezelschap. Patrick en Sabrina spotten nog een enorme zeeslang in het water, die volgens hen niet giftig is, maar ik zwem toch een beetje meer op mijn hoede rond... Hier en daar is nog wat levend koraal en er zwemmen prachtige vissen rond, dus we vermaken ons wel een tijdje. Dan spot Patrick een crayfish, een enorm soort kreeft. Hij baalt al vanaf het moment dat we op het eiland aangekomen zijn dat hij zijn speergun is vergeten en nu natuurlijk helemaal. Gelukkig heeft hij nog wel een soort haak aan een stok bij zich (er zal vast wel een profi term voor zijn, maar die is mij natuurlijk meteen weer ontgaan), waarmee hij het beestje weet te vangen (vraag me niet hoe). Wow, hij is echt 25 cm lang en geweldig mooi. Het is een 'painted crayfish', die op zijn schild allerlei kleuren heeft. Het is helaas wel een vrouwtje, want we zien de eitjes aan de onderkant.. Hmm, dat zijn een heleboel verloren kreeften.

Ondertussen neurie ik trouwens de hele tijd 'op een onbewoond eiland' door mijn snorkel, want die krijg ik niet meer uit mijn hoofd vanaf het moment dat we op ons eiland aankwamen. Als iedereen uitgezwommen is, brengen we de boot naar de rotsen om Fat Chick aan boord te halen, maar die weigert van haar rots af te komen en denkt dikke doei allemaal, ik blijf hier mooi zitten. Nick en Sabrina moeten haar samen van de rots afslepen en uit alle macht richting de boot zien te zwemmen, terwijl Fat Chick uit alle macht terug probeert te zwemmen naar de rotsen. Je begrijpt het, een hilarisch gezicht. Als ze weer aan boord is vinden we allemaal wel dat we een biertje verdiend hebben, dus trekken we een koude rakker open met een snackje erbij. Wow, beter dan dit wordt het leven echt niet. We liggen aangemeerd bij een prachtig eiland, hebben ons eigen avondeten gevangen, de mooiste vissen gezien en nu drinken we ff een biertje op de boot, voor we teruggaan naar ons onbewoond eiland.

Terug op het eiland ga ik eerst op zoek naar een paar mooie schelpen, want er liggen hier schelpen in de meest geweldige kleuren op het strand. Daarna sluit ik me aan bij de heren, die alvast aan een dutje begonnen zijn (Patrick ligt midden op een picknicktafel, Nick in de tent en ik leg mijn handdoekje op het strand). Als we allemaal uitgedut zijn en Sabrina is terug van haar wandeling, is het tijd om ons feestmaal te bereiden. We hebben echt te veel eten, want ze hebben ook nog gewoon eten meegenomen voor vanavond. Ik denk dat er weinig castaways zijn die zich kunnen storten op een viergangendiner, te beginnen met lambchops, te vervolgen met crayfish, een gang van gegrilde groenten en als toetje onze zelfgevangen vis. We zitten echt nokkievol, maar het is wel genieten! Ik moet trouwens als ik terug ben maar eens die film met Tom Hanks gaan kijken, want nu kan ik me echt met hem identificeren natuurlijk.

Voor we klaar zijn met al die gangen is het alweer een uurtje of 21.30 en is het gegeeuw niet van de lucht, dus duiken we onze tentjes weer in, alweer voor de laatste avond helaas.

Als we de volgende ochtend opstaan is Patrick alweer op pad, want hij is een 'early riser' en hij zag ergens makreel. Als echte visserman spring je dan natuurlijk in je boot om die te vangen :D. De turtle is er weer om goedemorgen te zeggen. Dit keer heeft hij blijkbaar wat vertrouwen opgebouwd, want hij zwemt nu echt nog maar een meter van het strand. Wat vet :D. Na het ontbijt is het alweer tijd om de boot in te ruimen en afscheid te nemen van ons eiland, wat me best zwaar valt. Ik geloof niet dat ik nog heel vaak op zo'n bijzondere plek ga komen en het is zeker de vetste plek waar we tot nu toe hebben gekampeerd! Ik kijk het nog lang na als we er van weg varen, richting Great Keppel Island, het grootste eiland van de 75. Dat was ooit bruisend, maar sinds het grootste resort daar gesloten is, is er weinig toerisme meer. Er is wel pas een nieuw resort geopend, waar we een drankje doen. De Francaise achter de bar spreekt nauwelijks Engels, dat moeten Nick en ik toch beter kunnen! Het zou helemaal niet vervelend zijn om hier een paar weekjes te werken. Als ik haar echter vraag wat ze verdient blijkt ze te woofen, dus te werken voor kost en inwoning. Hoewel het hier super mooi is, wil ik toch wel wat verdienen als ik hier ga werken, dus die vlieger gaat niet op.

Er is ook nog een Nederlands stel dat zit te wachten tot hun kamer in orde is (je komt die Dutchies ook overal tegen). Ik vraag hen hoe ze hier terecht gekomen zijn: 'Via de reisorganisatie en jullie?' 'Nou, dit is zijn nicht en zij hebben ons meegenomen op een onbewoond eiland, daar hebben we de afgelopen twee nachten gekampeerd'. 'Hoe zijn jullie daar gekomen dan?' 'Oh, zij hebben een boot. We hebben ook hier rond de eilanden een beetje gesnorkeld en gevist enzo, heel erg vet'. Ha, zo heerlijk om zoiets te kunnen zeggen! :D

Als we onze milkshakes ophebben 'vaart Patrick de boot voor' en varen we nog een stukje verder, waar een observatiedek zit. Er zitten erorme palen in het water, waaronder blijkbaar een hele grote glazen ruimte zit. Wat op zich natuurlijk super tof zou zijn.. als het niet in verval was geraakt en dicht was. De moonfish hier zijn gewend gevoerd te worden en komen op de boot af. Sabrina heeft allerlei Nederlandse koekjes voor ons gekocht: stroofwafels, speculaas en kruidkoek. Smullen natuurlijk, dus alleen de kruidkoek is nog over. We proberen het de moonfish te voeren, maar ze blijken toch een beetje kieskeurig in hun dieet. Het anker gaat weer uit en zo snorkel ik ineens tussen de enorme moonfish. Het is hier een meter of tien diep en nogal cloudy, want er zit een soort alg in het water, waardoor je niet heel diep kunt kijken. Blijkbaar zitten er enorme vissen op de bodem, maar aangezien ik niet met flippers kan zwemmen (of in ieder geval, er zijn geen flippers aan boord die passen), lukt het me helaas niet om naar die diepte te zwemmen.

Patrick moet aan het einde van de middag weer op de bus stappen richting de mijnen om te gaan werken, dus het is echt tijd om terug te gaan naar het vasteland. Snik, ik ga het hier wel een beetje missen!

Als we terug in Yeppoon zijn racen Nick en ik naar de supermarkt, want we trakteren vanmiddag op pannenkoeken om Patrick en Sabrina te bedanken. We hebben nog nooit zo snel boodschappen gedaan :). Nick bakt een enorme stapel pannenkoeken met ui, spek, kaas, appel, kaneel, banaan en chocopasta... wow. Ik had niet verwacht dat we er doorheen zouden komen, maar de vingers worden erbij afgelikt en voor we het door hebben is de stapel op. Dan is het alweer tijd om Patrick af te zetten bij de bus. Ik zou na een paar van zulke dagen niet weten hoe de knop weer om te zetten naar werken! We komen een beetje woorden tekort om hem te bedanken, maar volgens mij is het wel duidelijk :).

Nadat Patrick is vertrokken laat Sabrina ons nog even het strand zien en dan gaan we terug naar huis. We zijn allemaal behoorlijk moe, dus settelen ons op de bank met een theetje en een chipje, om een Zuid-Afrikaanse komiek te kijken. Heerlijk, dit soort dingen kun je echt missen :)!

De volgende ochtend moet Sabrina weer aan het werk en gaan wij naar Rockhampton, wat hier niet ver vandaan ligt. Daar is niet zo heel veel te beleven, maar ik heb een nieuwe bikini nodig, want m'n oude is gestorven tijdens het surfen. Als je hier geen zwemkleding hebt ben je gehandicapt zeg maa. Nick gaat braaf met me mee shoppen en als ik een bikini heb gevonden is de vraag natuurlijk: 'what's next?' Eigenlijk als sinds we aangekomen zijn wil ik een Aboriginal Centre bezoeken om er meer over te leren, dus dat kunnen we vandaag mooi doen. Ook daar komen we weer om 12.58 aanrennen, terwijl de tour om 13.00 begint. Geen probleem zegt de vrouw, want ze zijn net begonnen en de gids verwacht ons. Als we aan komen lopen blijkt de groep een film te kijken, dus pakken we een bakje gratis koffie en sluiten ons aan. Er zit te hele tijd een irritante Duitser doorheen te praten en dan blijkt doorheen, want we zijn weer ineens in een kudde vakantievierende Duitsers beland. Allemaal fossielen die geen Engels spreken en dus moet alles vertaald worden... zucht.

Na de film begint de rondleiding. De gids is een hele aardige jongen hoor, maar het is echt de allervaagste gids die ooit heb gehad. Hij vertelt ons dat de Aboriginals in het gebied rond Carnarvon woonden, waar een enorme gorge loopt van (uit mijn hoofd) 37 km. Daar leefden ze van de natuur en 'what happened there is, they did ceremonies'. Als ik hem vraag hoe die ceremonies er dan uitzagen, krijg ik als antwoord: 'It could be six months, or 3 or even 5 days, so uhm... that's what happened there. Does that answer your question?' Nou uh... nee niet echt, maar ok. Later blijkt dat er nogal geheimzinnig gedaan wordt over die ceremonies, dus misschien kon ie gewoon geen antwoord geven. Hij legt ons ook uit dat die ceremonies nu ook nog gedaan worden, maar anders. Ik weet nog steeds niet precies hoe of wat dus, maar in ieder geval komt het er volgens mij op neer dat jongens en meisjes een bepaalde tijd alles leren over hoe te overleven van het land. Als hem gevraagd wordt hoe dat nu gebeurt, zegt hij: 'Not everybody and not that long time you know, or it will get messy right'. Aha....

Na deze uitgebreide uitleg van zaken mogen we zelf een boomerang gooien, hij doet het eerst voor, maar hij is er niet zo heel goed in. Wie zijn boomerang vangt mag hem houden, 'todays special'. Aangezien hij hem zelf niet kan vangen, verwacht hij waarschijnlijk ook niet dat iemand dat doet, maar Nick plukt het bij zijn eerste gooi al uit de lucht haha. Hmm... nu wordt het lastig, want het is duidelijk dat het niet de bedoeling is dat hij de boomerangs weggeeft. Hebben we geen tas ofzo waar we de boomerang in mee kunnen smokkelen, want als de dame bij de receptie het ziet moeten we betalen? We proberen hem in mijn rugtas te proppen, maar dat lukt niet echt, dus moeten we straks maar door de ontvangstruimte weer naar buiten smokkelen. Na het boomerang gooien speelt hij nog wat didgeridoo voor ons in een grot (kicken hoor!) en dan brengt hij ons langs een beeld van een zeekoe. Daar staan we even, maar hij legt er niks bij uit, dus lopen we maar weer verder. We gaan een ruimte in waar allerlei zeeschelpen liggen en een enorm schild van een zeeschildpad hangt, inclusief decoraties. Ik denk dat hier normaal iets wordt uitgelegd over hoe Aboriginals van de zee leven, maar.. 'the miss is not in today', dus lopen we maar verder. En dat is dan meteen het einde van de tour. Nou uh... dat was heel leerzaam, dankjewel? ;)

Als we terugrijden richting Yeppoon slaan we nog een balletje langs de weg, waar een 'drive in golf course' is. Daarna halen we bij een stalletje langs de weg de groenten voor de pizza, wat altijd leuk is om te doen, omdat je dan direct met de boer kunt praten. We krijgen een dealtje op onze aankopen, ik mag de heerlijke sappige watermeloen eerst voorproeven en we mogen een hele zak mandarijnen gratis meenemen, want die gaat hij straks toch weggooien als hij naar huis gaat. Hoppa, in the pocket.

Als we terugkomen is Sabrina net klaar met werken en gaan we pizzas maken. We maken veeeeeeeel te veel, maar ze smaken voortreffelijk. Om 21.30 zijn we eindelijk uitgegeten en dan gaan we nog even Fat Chick uitlaten (Nick noemt haar onderweg Fatass, waarop Sabrina zegt: 'With anyone saying that I would be annoyed, but not with Nick', aangezien Nick en Fat Chick inmiddels onafscheidelijk zijn ;)) en dan is het uiteraard bedtijd.

Nick en ik hebben besloten de volgende ochtend verder te gaan rijden, want we moeten 1 dec in Airlie Beach zijn voor onze Whitsundays trip en we willen het binnenland nog in. Dus bouwen we nog een meesterlijk ontbijtje met al het fruit dat over is van de vorige dag en dan is jammerlijk genoeg echt tijd om afscheid te nemen van Sabrina, die aan het werk moet. We geven haar een dikke knuffel en hopen elkaar nog eens te zien, hier of in Nederland.

Dan laden we de auto weer in (toch weer een gedoe elke keer nadat we in een echt huis hebben geslapen ;)) en zetten koers richting the Capricorn Caves, die we bezoeken voor we verder het binnenland intrekken.