Race rond Taiwan

Ok, als we ons eindelijk hebben los gemaakt van de hotelmanager, die voor ons een hostel heeft geregeld, kunnen we eindelijk richting het busstation. Daar vragen we aan de balie om een kaartje naar Ilan, aan een vrouw die ons absoluut niet lijkt te begrijpen. Duimen maar dat we goed aankomen. Bij het busstation is het chaos, heel anders dan de orde die we hier gewend zijn in de metro. Mensen staan met bordjes met tijden bij de deur heel hard door de door elkaar pratende wachtende mensen te roepen dat de bus er is. We missen bijna onze bus, omdat die ineens bij een andere halte staat.

De bus zou er ongeveer een uurtje over moeten doen en dan zouden we nog voor ongeveer 130 TND een taxi moeten nemen. Als we aankomen echter op de plek van bestemming vragen we aan de taxichaffeur hoeveel het gaat kosten.. Die spreekt natuurlijk ook geen Engels en wijst naar de meter. Hmm, tsja, zal wel goed zijn. Maar terwijl de rit maar voortduurt en voortduurt, zien we de meter steeds meer oplopen... Shit, waar zijn we dan beland?! We krijgen er steeds minder vertrouwen in dat we ook maar enigszins in de buurt van het hostel zijn waar we naartoe moeten. Uiteindelijk worden we in een soort steegje afgezet, waar ik nergens een hostel zie... Oh ja, gelukkig, toch! Een klein bordje boven de deur geeft aan dat we goed zitten. Pfiew! De taxikosten zijn wel 400 TND ipv de beloofde 130 TND door de hotelmanager. Even slikken voor ons budget.

Aangekomen in het hostel blijkt ook daar weinig Engels gesproken te worden, maar gelukkig is er een vertaalapp. We worden weer uitgebreid (heeeeeeel uitgebreid) uitgelegd wat er in de omgeving is en hoe we daar komen, met de nodige briefjes en tekeninkjes, zoals we hier inmiddels gewend zijn. Alle aanwijzingen zijn echter wel in het Chinees geschreven, errug handig.

We slapen voor het eerst in een slaapzaal met een aantal bedden, maar gelukkig slaapt er verder niemand, zodat we er rustig aan kunnen wennen ;). Verder is het een erg mooi en schoon hostel.

De volgende ochtend lukt het ons weer niet om op tijd op te staan, terwijl we best een stukje reizen voor de boeg hebben. De hotelmanager heeft namelijk een hostel voor ons geregeld waarvan we nog steeds niet helemaal weten waar het lag, maar we moeten in ieder geval weer een stukje terug naar het noorden met de trein om bij Ilan te komen, naar het strand en de befaamde rots die op een schildpad moet lijken.

Het duurt nog een tijd voor de bus naar het station komt, dus we besluiten te gaan lopen (Nick met mijn backpack om, want ik word echt gek als ik dat ding langer dan 10 minuten op moet). Onderweg raken we een beetje verdwaald en we vragen de weg naar het station aan een stel, die ons meteen aanbieden om ons daar even heen te rijden. Mensen zijn hier zooooo aardig!

We nemen de trein naar Ilan, waar we op het strand chillen.. Verder is hier niet zoveel te zien of doen eigenlijk. We hebben honger en willen wat eten, maar er is echt maar een eettentje (bij een van de grootste toeristische trekpleisters van Taiwan dus) en die is natuurlijk kneiter kneitertje duur. Dus wachten we maar tot we terug zijn bij het station om daar iets te kopen. Ondertussen raken we aan de praat met een wat oudere man die goed Engels spreekt en ons vanalles uitlegt over de omgeving e.d. Hij nodigt ons uit voor de Taiwanese opera die avond, maar ten eerste verstaan we daar natuurlijk niks van en ten tweede hebben we nu al haast, want we lopen al achter op schema haha. Hij wijst ons wel een Chinees restaurant aan waar we volgens hem een lekker menuutje kunnen eten: een combi van varkensvlees, beef en.. komt ie... eendennek. Klinkt top, gaan we proberen! Ik waag me er zelfs aan en ik moet zeggen... die eend smaakte niet eens zo slecht. M'n eetlust was echter wel weg toen ik merkte dat er kleine gedroogde visjes overal door mijn eten heen zaten. Ieuw.....

We hebben een hostel gevonden in de lonely planet voor onze volgende bestemming en willen in het restaurant daarheen bellen. Dat blijkt nogal een gedoe en er is vijf man personeel bezig ons te assisteren. Geen idee waar ze mee bezig zijn, want ze praten allemaal Chinees tegen elkaar ;). Het lukt in ieder geval om het hostel te contacten en we regelen een slaapplek voor die avond in Hualien, onze volgende bestemming.

Daarna gaan we op zoek naar hot springs, die hier veelvoorkomend zouden moeten zijn, maar nergens aangegeven staan. Taiwan en toerisme zijn nog niet een hele geslaagde combinatie. Na een half uurtje lopen (met de backpack op de rug, ik houd het al wat langer vol ;)), vinden we een publieke waar allemaal Chinese vrouwtjes met hun voeten in zitten. Hmm echt hygienisch is het volgens mij echt niet, maar wel lekker :D.

Daarna pakken we de trein richting Hualien, een ritje van nog wel een uur of drie. We komen daar om 23.00 opgehaald en worden opgehaald door de hosteleigenares. Super chill. Op de slaapzaal dumpen we snel onze spullen (er liggen al drie Chinezen in diepe coma, dus zachtjes doen) en we gaan daarna op zoek naar een biertje in het dorp. We belanden in een karaokebar, helemaal geweldig :D Die Taiwanezen zingen echt super depressieve nummers alleen maar, dus zingt Nick een countrynummer en ik 'I'm a bitch, I'm a lover'. Ik heb de smaak te pakken, dus ik gooi er ook nog even een ' I'm a barbiegirl' doorheen. Ik zing extreem vals, maar fuck it, ik ben in Taiwan en ik sta eindelijk eens op een podium mijn longen uit mijn lijf te zingen :D.

De volgende dag lukt het ons gelukkig wel eindelijk eens op tijd op te staan en we huren (op advies van iemand uit het hostel) een scootertje om richting het National Park Taroko te gaan. Het is echter super om op zo'n scootertje, met 80/90 km/h over de snelweg te schieten. Don't worry, iedereen rijdt hier netjes en er is een aparte bikelane.

Het park is echt geweldig mooi, we rijden door de bergen, komen overal watervalletjes tegen en bijzondere dieren. Hier is ook de ' marble gorge', die geweldig mooi is. We nemen even pauze en praten met een vrijwilliger uit het park, die vertelt dat het goed is dat we er nu zijn, want om 16.00 komen 'de Chinezen'. En hij had gelijk, want een bizarre invasie! Met honderden bussen tegelijk komen ze binnen, om in anderhalf uur het park door te knallen. Ze zien overigens niks, want ze schieten foto's en moeten dan de bus weer in.

We komen veel later terug uit het park dan we hadden verwacht en nemen dus ook veel later de trein. Vanuit Hualien willen we eigenlijk nog door naar het zuiden, maar dat blijkt een trip van ongeveer 7 uur te zijn en dat is niet meer mogelijk op dit tijdstip. We besluiten de trein te nemen naar het verst mogelijk in het zuiden nog bereikbaar station. Daar stappen we om 23.00 uit om ongeveer alleen nog het geluid van de krekels te horen, want verder is het uitgestorven. En nu? De lonely planet helpt ons hier ook niet echt. Dus.. we gaan maar gewoon lopen, in uiterste nood gaan we maar in de hangmat liggen op strand. Als we zo rondlopen worden we binnen vijf minuten alweer aangesproken door twee mannen in een auto, hulp nodig? Jep! :) Ze nemen ons mee in de auto en bellen aan bij een homestay, die dicht lijkt te zijn. Dan komen de eigenaren aanrijden, die net terugkomen van een dag werken in Taipei. Ze gooien de toko voor ons open, we krijgen een super mooie kamer voor 1000 NTD, ipv 1800 NTD, we krijgen kadootjes en we krijgen ook nog eens een dikke knuffel: ' You are like my children' . Neeeeeee joh, mensen zijn hier echt zo bizar vriendelijk, wij zouden nu dankbaar moeten zijn, maar zij bedankt ons... haha.

We slapen uiteraard heerlijk in de luxe kamer met massagedouche, elke dag brengt weer een nieuwe verrassing! :D We nemen de trein verder naar het zuiden, hebben eindelijk tijd om een kaartje te posten (met de pinpas van mijn moeder erbij, die ze dan ook eindelijk weer terug heeft) en nemen de bus naar het zuiden van het land. Dat is hier echt super spannend, want we hebben geen idee waar we moeten uitstappen en het staat ook echt niet goed aangegeven. Toevallig zit er een ander Nederlands stel bij ons in de buurt, leuk om wel ff met mensen te praten die ons begrijpen :D. Zij reizen 2,5 week rond en hebben dus veel meer tijd om alles te zien dan wij.

We komen aan in het uiterste puntje (laatste halte, niet te missen, we worden gewoon de bus uitgekickt) en bezoeken daar het nationale park. Bepakt met Chinezen.... Eerst zien we alleen de vuurtoren, waar je niet eens in mag. Is dit het?! Oh nee, het loopt nog door. Er is hier een 'ancient' koraalrif, dat nu dus een groot fossiel is. Super tof om doorheen te lopen. Er is ook een tropisch bos langs de kust, waar we tegen een slang aanlopen. Nick probeert m te vangen, maar hij is een beetje agressief. Ik vind het dus niet zo heel cool, omdat we nog verder het bos door moeten en ik nu niet meer weet of er straks een slang in mijn nek springt ;).

Weer is het alweer aan het eind van de middag, zonder dat we weten waar we gaan slapen. We zijn op een strandje en willen misschien hier wel eens de hangmat ophangen, maar dat blijkt niet echt uit het zicht te kunnen (behalve tussen de zwervers, die hier ook slapen) dus lijkt ons niet zo handig.

We gaan naar Kenting, het grootste dorpje hier en ook enorm toeristisch. De hoofdstraat is echt een grote night market, waar we ook weer de gekste dingen kunnen eten en drinken. Als we rond lopen komt er een Duitse vrouw naar ons toe: ' Are you looking for a hotel, because we looked on the internet and everything is full. We booked something here for 90 euros, my husband can tell you where'. Uhm, iets boven budget he, backpacks gezien?! Het klopt ook helemaal niet, want het is laagseizoen en dus kunnen we juist een goede deal krijgen voor een kamer. We hebben best een mooie kamer, voor 600 NTD, is 12 euro! We zijn moe, dus gaan vanavond lekker filmpje kijken en slapen.

De volgende ochtend moeten we helemaal terug naar het noorden... we hebben nog maar een dag om daar te komen. Uhm.. lekker gepland weer hoor. We gaan eerst ontbijten in een Chinees zaakje, en we moeten echt 35 minuten op ons eten wachten. Ahhhhhh ik zit me op te vreten, we hebben haast! Nick is natuurlijk compleet zen, wat me niet echt helpt. Als we eindelijk gegeten hebben (overigens wel heel lekker :D) gaat Nick in het hostel de spullen pakken en haal ik bij 7/11 nog wat koffie voor ons. Daar draait echt het meest irritante muziekje ooit, dringen mensen voor en is het filter van het koffieautomaat ineens verstopt, waardoor die ook nog even vervangen moet worden... Ik irriteer me zo verschrikkelijk inmiddels, dat ik er zelf om moet lachen.

Om 12.00 zijn we eindelijk met de bus aangekomen in het station en dan moeten we nog met de trein. We willen in het westen nog een dorpje bezoeken op advies van David, dus daar stoppen we nog onderweg naar het Noorden. Daar blijken we pas om 16.15 op het station aan te komen en dan moeten we nog met de bus naar het dorpje, waar we pas om 17.30 zijn. Als het donker is zeg maar.. zucht. We lopen wat rond, maar in het donker is er weinig te zien. Terug naar het station dus en richting Taipei.

De manager had beloofd dat we bij terugkomst in Taipei weer zouden mogen slapen voor een mooi bedragje, maar als ik hem bel blijkt bij dat compleet vergeten. We mogen daar voor 1600 NTD slapen, maar dat is uiteraard boven budget. We komen om 00.30 aan in Taipei en moeten nog op zoek naar een hostel. Nick heeft in de trein de meest vieze likeur ooit opgedronken (omdat ie op moest) en is in een feeststemming, terwijl ik vooral een bed wil zien. 'Gaan we bier halen?!' 'Nee, we gaan een hotel zoeken'. 'Nee joh, we gaan eerst bier drinken'. ' Pff, ga jij maar bier drinken, ga ik een hotel zoeken, zie ik je morgen op het vliegveld'. Ok, dit verloopt niet echt soepel. Uiteindelijk regelt Nick een hostel in een soort winkelcentrum tegenover het station. De eigenaar is super lam en ik doe nog een dansje met hem :). We zitten op de vijftiende verdieping in een skyscraper, echt cool. Het is eigenlijk 1500 NTD, maar als we zeggen dat ons budget 1000 NTD is, vindt de dronken man dat ook prima. Toppie! We hebben weer een slaapzaal voor onszelf, helemaal prima.

Als we wakker worden en ik mijn foto's op de computer wil zetten, ontdek ik dat ik mijn SD kaart kwijt ben geraakt in Lukang. NEEEEE!! Ik baal echt zo onwijs. Zo dom ook, ik had hem 'even' in mijn camerahoesje gedaan in de trein en toen vergeten eruit te halen. Ik kan mezelf wel slaan!

We gaan nog even op bezoek bij David en zijn vrouw om afscheid te nemen, die ons meenemen voor sushi en de lekkerste dumplings ooit gemaakt in deze wereld. We krijgen ook nog een lekker theetje van ze (ze verkopen hier een soort koude melkthee met vers fruit erin, echt extreem lekker!). Ze hebben ons zoveel geholpen en zo goed voor ons gezorgd, echt helemaal top!

Daarna is het tijd om de bus te nemen naar het vliegveld en naar ons uiteindelijke doel te vertrekken: Sydney!

Ik vind het ook jammer dat we hier weggaan, want het is zo'n mooi land en de mensen zijn zo aardig, we hebben eigenlijk te weinig tijd. Who knows, maybe we'll come back someday. Op naar Australie!