Magical Blue Mountains

Ik zit hier op een prachtig strandje bij Seal Rock, waar we vannacht hebben gekampeerd. Nick probeert ondertussen ons avondeten te vangen. Het leven wordt niet veel mooier dan dit.

Zodra het geld op de rekening staat bellen we Peter op dat we de auto kunnen overdragen en gelukkig heeft hij meteen tijd om naar the Corso (de winkelstraat) te komen. We rijden met hem mee richting zijn bedrijf en daar worden de papieren getekend en wordt Nick officieel eigenaar van zijn eerste auto, een gedenkwaardig moment :). Uiteraard worden de speakers even getest op het eerste nummer dat uit de Ipod knalt, dat toevallig Highway to Hell is. We hopen maar dat dit geen slecht voorteken is. De boxen doen het in ieder geval erg goed en Peter doet nog een dansje terwijl we wegrijden.

Op naar het winkelcentrum, want we hebben nog een en ander nodig voor we op pad kunnen. De auto heeft een tent op het dak , er zit een gasstel in, een koelkast en wat potten en pannen. We kopen beddegoed, bekers, borden, spatels.. We twijfelen over een GPS systeem, maar die is 80 AUD.. Hmm, we rijden wel op de kaart. Ik wil graag nog een computer kopen, want deze blog bijhouden in internetshops wordt best een dure hobby en bovendien is het makkelijker om een laptop bij me te hebben (bijvoorbeeld als je op een strandje zit en je hebt ineens inspiratie ;)). In een soort elektronicaoutletwinkel vraag ik om de allergoedkoopste deal mogelijk. Ze hebben een HP laptop staan voor 400 AUD, die ik voor 300 AUD kan krijgen, omdat het een showmodel is. Prima deal! Dan blijkt ie ook nog eens vanaf vanmorgen pas als showmodel te staan, dus dat is helemaal perfect! Een hoes krijg ik er voor 3 AUD bij, dus ik ben blij.

We rijden nog even langs de Aldi om een voorraad water in te slaan en daar staat een GPS systeem voor 40 AUD, daar hoeven we het niet voor te laten, toch wel makkelijker dan op de kaart rijden ;). We hebben echt nog nooit zoveel geld uitgegeven op een dag...

Inmiddels is het alweer 16.30 uur en we moeten nog op weg naar de Blue Mountains, echt heel goed in plannen zijn de Nick en Sanne niet echt. We wilden eigenlijk nog gedag gaan zeggen tegen Bas, maar die is pas om 19.00 klaar met werken en dat wordt echt te laat. Dus, on the road! :D

We stellen het GPS systeem in en dat blijkt geen overbodige luxe, aangezien we door Sydney heen moeten en we de weg anders nooit gevonden hadden. Ze rijden hier links en het stuur zit dus rechts, iets waar we ook nogal aan moeten wennen. Nick zit nog regelmatig op de verkeerde weghelft... En ik wil steeds aan de bestuurderskant van de auto instappen (we hebben de auto nu meer dan een week, maar dit krijg ik er toch nog steeds niet uit). Dat is met meer dingen trouwens, de linker roltrap gaat hier bijvoorbeeld naar boven en de rechter naar beneden, waardoor ik vaak heel dom op de verkeerde roltrap probeer te stappen. Als je aan het wandelen bent op een smal pad en je laat iemand erlangs moet je dus links gaan staan, maar ik bots nog regelmatig met mensen doordat ik netjes naar rechts stap. Dat zkt blijkbaar toch wel erg diep geworteld, ik hoop maar dat ik binnekort wat minder Europees em wat meer Australisch word.

We rijden door het drukke verkeer van Sydney en dat blijkt nog best even wennen, zo links rijden. We blijven netjes op de linkerrijbaan en rijden iets onder de speed limit om het veilig te houden. Het blijkt echter dat je hier op de linkerbaan auto's mag parkeren en dat als je wilt invoegen, de bestuurders op de rijbaan naast je het niet nodig vinden om eventjes opzij te gaan.

Als we aankomen in het nationale park moeten we nog een camping zoeken en inmiddels is het al 20.30 en behoorlijk donker. Ik zoek een camping op in de verouderde, veelgebruikte campinggids die Peter ons heeft meegegeven. Gelukkig staat die camping ook in het GPS systeem (wat een top dingetje), dus rijden we daar over een dirtroad naar toe. Nick maakt bijna z'n eerste roadkill als er twee herten ineens de weg over springen. Aangekomen bij de camping blijkt het hek natuurlijk al dicht en moet je een code hebben om erin te komen, die je krijgt bij je online reservering, die wij uiteraard niet hebben. Lucky bastards die we zijn staat er net een auto voor ons, met code :D. Dus rijden we daar mooi achteraan en zoeken een plekje. Het maanlicht is hier super fel en dus hebben we bijna geen zaklamp nodig. De tent is makkelijk opgezet, we hoeven alleen maar de klepjes los te maken en hij schiet omhoog. Wat een luxe!

Dan is het tijd om te gaan koken. Als we het gasspit proberen, blijkt maar een pit van de twee het te doen.. Ai. Bovendien brandt ie niet echt lekker, dus we besluiten op het kampvuur te koken. Daar staan we dan, met onze pannetjes op het vuur, onder het maanlicht te koken... Dit is wel ff een wow momentje. Peter heeft ook nog een paar biertjes in de auto laten staan voor ons (die hij dat weekend in de auto had gezet tijdens een yard party voor de grote wedstrijd, maar dat feestje was natuurlijk gauw over), dus kunnen we ook nog een biertje open trekken. Wat we wel nog missen zijn campingsstoelen, dus eten we op de achterbumper van de auto. Nick kan ondertussen niet ophouden te kijken naar zijn auto, zo trots is hij op het beestje. Als we naar bed gaan kan hij het niet laten de auto een nachtkusje te geven.

Het tentje slaapt super en de volgende dag worden we wakker van het geluid van de vogels. We moeten eigenlijk betalen voor de camping en twijfelen of we vroeg wel zullen gaan, zodat we niet hoeven te betalen (we zijn nog iets meer backpacker dan kampeerders, hoewel dat snel verandert), maar staan hier zo chill dat we gewoon nog even blijven. Nick hangt de hangmat op tussen twee bomen en we maken een ontbijtje (en drinken oploskoffie, niet heel lekker, maar ook dat went snel). Daarna ga ik douchen. Je moet op een knopje drukken en dan heb je precies 3 minuten warm water, na 2 minuten krijg je een waarschuwing dat je tijd bijna op is, want dan wordt het water even koud. Ai, drie minuten?! Ok, eerst maar een game plan verzinnen dan voordat ik de douche aanzet. Uhm... haar insoppen, wassen, haar uitspoelen.. tijd om de oksels te scheren is er waarschijnlijk niet eens meer. Klinkt wel als een strak plan lijkt me. Terwijl ik zo bezig ben maar haar in te soppen, wordt de douche ineens koud. Shit nu al?!

Dan kom de parkranger langs, die het geen probleem vindt dat we de vorige avond naar binnen zijn gegaan zonder te betalen ('No worries') en of we over een half uurtje in het kantoor komen betalen? Prima. En oh ja, je mag niks aan bomen hangen in nationale parken, want dat is slecht voor de bast. Of we de hangmat ff eraf willen halen? Ook prima.

In het half uurtje dat we moeten wachten leest Nick de manual door van de auto (het 21 jaar oude manual.. :)) en zet ik de foto's op mijn splinternieuwe, supersonische, supercoole, nieuwe laptop. Na een half uurtje rijdens we langs de office en tikken 34 AUD af, wat toch een stuk goedkoper is dan in een hostel slapen. Daarna gaan we richting een meertje dat hier bij de camping ligt, waar ook nog een prachtige waterval in uit komt. Ik klim over de stenen een stukje naar boven en zoek daar een mooi plekje uit om eventjes te zitten. Eerder zei ik tegen Nick dat we wel een beetje op tijd richting het park moesten gaan als we nog een wandeling zouden willen maken, maar terwijl ik hier zit bedenk ik me weer dat er helemaal niks hoeft.. dan gaan we toch morgen de wandeling maken? Het plannen en opschieten is nog niet helemaal uit mijn systeem en elke keer moet ik mezelf weer even knijpen :).

Het enige wat ons verder drijft op dit moment is de honger, dus pakken we de auto en gaan we op zoek naar iets te eten. We rijden richting Springwood en de route is prachtig. Daar gaan we naar het informatiepunt, waar ons verteld wordt waar de mooie campings zijn en welke route we kunnen wandelen. Als dat erop zit gaan we richting de supermarkt. Boodschappen doen is hier echt leip duur, eigenlijk moet je gewoon met je handen voor je ogen dingen uit het rek pakken en bij de kassa je pasje geven en daarna oren en ogen sluiten. Vooral als je met Nick boodsschappen doet... Die heeft wel zin in een feestmaal vanavond, dus worden er shrimp gekocht en biefstuk en....

Inmiddels is het alweer 14.30 en lijkt het mij niet wijs meer om een wandeling van 4 a 5 uur te gaan maken, aangezien het om 18.00 donker wordt, dus zoeken we de camping op. We moeten weer over een dirtroad en deze is even stijler, waardoor we mooi de 4x4 van de auto kunnen testen :D. Nick rijdt over een lizzard heen en rijdt dan nog even achteruit om hem te bekijken, zijn eerste roadkill. Terwijl we naar dat ding, half onthoofd, kijken, begint hij ineens weer wild te bewegen, dus ik schrik me het apelazerus. Om hem uit zijn lijden te verlossen rijdt Nick er nog maar een keertje overheen, waarna hij echt niet meer beweegt.

De camping is een prachtig plekje tussen de eucalyptus bomen (die hier het hoogst groeien in het hele park, omdat dit vulkanische grond is). Verder zijn er alleen toiletten. Op de infobrief stond dat hier wooden barbeques zouden zijn, maar dat blijken alleen plekken te zijn waar je een kampvuurtje kunt bouwen en wij hebben geen rooster wat we kunnen gebruiken om te bbqen. Dus wordt het weer improvisorisch koken op het enkele, niet goed werkende, gaspitje dat we hebben. Eerst maar de aardappels koken dan, want dat duurt het langst. Dat duurt ook ongeveer een uur zeg maar. Daarna bakken we de aardappels en zetten we het pannetje bij het kampvuur om ze warm te houden. Vervolgens is het tijd om de garnalen te bakken, die we daarna oppeuzen... Best lekker :D. Het enige nadeel hier is dat het echt barst van de vliegen, die niet bang zijn om op je eten of je gezicht te gaan zitten, dus we zijn tegelijk aan het eten en ons eten aan het beschermen door met onze handen te wapperen, wat nog best een ingewikkelde combinatie blijkt te zijn.

Je geniet toch veel meer van je eten als je er drie uur over doet om het klaar te maken :) en we eten ons feestmaaltje op een boomstam bij het kampvuur, aangezien we ook geen stoelen hebben. Brandhout blijkt hier nog best moeilijk te vinden (gek he, in een bos, maar het is echt zo), maar gelukkig vinden we het een en ander en komt de buurman (een aardige man uit de UK) ook nog wat hout brengen dat hij over heeft. We hebben het met hem nog even over de auto en hij vertelt ons over een 4x4 race die elk jaar in de UK gehouden wordt. Subaru werd voor gek verklaard toen zij een 4x4 auto maakten (de auto ziet er ook echt niet uit als een outdoor auto), maar het bleek de enige auto te zijn die de finish haalde, omdat hij zo licht is. Nick z'n oogjes glimmen.

Niet veel later komt de parkranger langs , morgen komt er een behoorlijke wind opsteken, waardoor de kans op een bosbrand groot is. Of we ons vuur goed willen uit maken en voor 11.00 de campground willen verlaten, want dan sluiten ze de hele boel. Prima! We genieten van een drankje bij het kampvuur en het geluid van de vogels om ons heen. Nick steekt zijn allerlaatste sigaar op, die hij heeft bewaard voor een bijzonder moment (en uiteraard goed uitmaakt). Als het hout dan echt op is, gaan we slapen, tussen de hoge eucalyptusbomen die ruisen in de wind.

Ze zeggen dat van kamperen je bioritme wordt gereset en dat blijkt wel, want ik ben om 08.00 klaarwakker. Dat komt goed uit, want dan kunnen we mooi op tijd gaan wandelen. Douchen kunnen we niet en we zitten onder het stof, maar op de een of andere manier is dat niet zo heel belangrijk tijdens zo'n trip :). We hebben nog oud brood en eten wentelteefjes, wie zegt dat kamperen creperen is? ;) Nick zegt dat daar eigenlijk suiker op moet.. Nou Nick, je hebt als echte backpacker de zakjes suiker die op de kamer in het laaste hostel lagen meegenomen. Dat weet ik, omdat ik precies hetzelfde wilde doen, maar de zakjes toen al weg waren. Dus hebben we ook nog suiker op onze wentelteefjes, zo komt alles dat we mee jatten op een gegeven moment goed van pas :D.

Op de terugweg richting de hoofdweg passeren we Nick's roadkill, de (nu platte) hagedis. Uiteraard moet dat vastgelegd worden. We rijden door richting Wentworth Falls, waar vandaan we een wandeling gaan maken. Voor het infobord staan we te discussieren welke we zullen doen, je kunt nl. kiezen tussen een aantal niveau's. Het niveau hard is bedoeld voor de geoefende bushwalkers en volgens mij zijn we dat niet. Er staat toevallig net een Nederlands stel achter ons, dat vertelt dat 'hard' wel meevalt en zij de wandeling van 4 a 5 uur die op het bord aangegeven staat al 2 keer hebben gedaan, prima te doen. Hij is heel mooi, want hij passeert de verschillende niveau's van de waterval, aangezien hij langs de verschillende laag van de klif omlaag loopt. Nou, dan doen we die toch! Nick wil meteen gaan lopen, maar ik stel voor even een fotootje te maken van de kaart, aangezien we zelf geen plattegrond bij ons hebben. Diepe zucht: 'Ok...'

Het eerste stuk langs de waterval is al prachtig en tot Nick's verbazing zwemt er een forel in (enorm baalmoment natuurlijk: 'Ik had m'n hengel mee moeten nemen!'). Na een kilomertje of wat begint de eerste afdaling langs de klif, over een aantal pittig stijle trappen. M'n knietjes beginnen al een beetje te bibberen, terwijl Nick naar beneden huppelt. Oei, goed vasthouden aan de leuning maar. Schijnbaar is dit pad aangelegd door vier man (The Irish squad), onder leiding van een generaal, die naar verluidt op een plankje aan touwen naar beneden werd gevierd om te kijken waar ze het pad het beste konden aanleggen. Die vent moet echt helemaal gestoord zijn geweest. De wandeling wordt wat vlakker en we passeren een prachtig deel van de waterval, waar je over de rotsen kunt klimmen, wat overigens niet heel soepel gaat met mijn nog steeds bibberende knietjes. De meeste mensen wandelen alleen dit stuk en gaan daarna weer terug naar boven, maar wij lopen verder. Terwijl we het vlakke pad verder aflopen zie ik ineens een bordje: 'Face ladders inwards'. LADDERS?!! Neeeeeee, dit meen je niet, mijn bibberende knietjes willen op dit moment echt geen ladders de diepte indalen, of ik nou mijn gezicht vooruit of achteruit heb. Maar goed, ik heb niet echt een keus, dus ladders it is. Holy shit... niet vergeten te blijven ademen en vooral NIET naar beneden kijken. Het betreft hier het soort smalle ijzeren trap, met kleine treetjes en naast je een enorme afgrond, weet je wel? Het zijn er ook nog meer best wel veel zeg maar, zo van als je denkt dat je er eindelijk klaar mee bent, dat er dan nog een komt. Het went helaas ook niet echt ofzo zeg maar. Slik.

Als de ladders eindelijk voorbij zijn, zijn mijn knieen inmiddels zo instabiel dat een redelijk vlak bospaadje (nou ja, pad is een te groot woord) ook een enorme uitdaging blijkt. Nick maakt een tak tot wandelstok om me iets stabieler te maken, maar ik glijd toch nog op mijn kont. Het is aan de ene kant een super mooie wandeling, maar aan de andere kant kan ik wel janken en eigenlijk niet echt meer genieten van het moois oms me heen. Als we nog een stuk zijn afgedaald langs de bergwand komen we langs het volgende prachtige deel van de waterval, waar ook een klein meertje is. In principe zou je hier kunnen zwemmen, en het idee is aantrekkelijk aangezien we niet heel schoon meer zijn, maar het water is echt ijsssssskoud. Het is wel heerlijk om hier eventjes te zitten, een banaantje te eten en van het uitzicht te genieten. Mijn knietjes genieten ook heel erg van de boomstam waar ik op zit en ik vraag me af of ze zo nog wel verder willen. 'Klaar voor?' vraagt Nick.. 'Nee'.

We zijn mensen tegengekomen met een kaartje die ons vertellen dat er een wat gemakkelijkere route is door de vallei en het lijkt mij wel een strak plan om die terug te nemen. Nick weet wel welke kant we opmoeten. Terwijl we teruglopen vraagt Nick aan iemand die vanuit de andere richting komt lopen of we de goede kant oplopen terug richting de parkeerplaats: 'Yes, but it's very steap there'. Lekkerrr hoor, een steil pad, dat is precies het nieuws waar mijn knieen nou al de hele tijd naar uitkeken. Het blijkt ook echt megastijl en daarna moeten we nog een stukje een soort rots opklimmen. Nick's hart maakt extra sprongetjes van blijdschap, waardoor ik eigenlijk steeds bozer op hem wordt. Ik ben zo pissig dat ik zijn hand niet eens meer wil aannemen over de steile stukken: 'Ik doe het zelf wel'.

Uiteindelijk komen we op een veel beter bewandelbaar pad, en passeren we nog een aantal prachtige watervallen. Ik probeer er echt van te genieten, maar mijn angst van de wandeling zit nog net iets te hoog en ik wil eigenlijk alleen maar zo snel mogelijk dit achter de rug hebben. Als we het laatste stuk lopen en aan het einde van ons pad komen, moeten we nog een stukje over een ander pad om bij de parkeerplaats te komen. Dat kan via een shortcut of via een wandeling van ongeveer 1.5 uur aan de bovenkant van de klif.. 'Zullen we die doen??' 'Wat denk je?!' Bovendien zie ik op de foto die ik van het kaartje heb gemaakt dat dat pad is afgesloten, vanwege recente stormschade. 'Toch handig he, zo'n foto van het kaartje?' Ik hoor alleen wat gebrom terug ;).

Teruggekomen bij de auto beseffen we dat we enorme honger hebben en rijden we richting Katoomba. Daar is een uitzichtpunt richting de Three Sisters. We weten niet hoeveel indruk dat nog maakt na deze wandeling, maar 'we moeten het toch gezien hebben'. In Katoomba gaan we op zoek naar een eettentje en belanden bij de Domino's, waar we twee pizza's in een moordtempo naar binnen werken. Er is hier ook een campingwinkel, waar we een campingdouche kopen, die je in de zon moet leggen om op te warmen. Daarna gaan we naar Echo Point, waar we de Three Sisters en een deel van de Blue Mountains bewonderen. Vanaf hier is het dus ook mooi :), maar er zijn hier naar onze mening veel te veel fotograferende Chinezen, waar we na Taiwan behoorlijk wat moeite mee hebben gekregen.

Eigenlijk zouden we maar een nachtje richting de Blue Mountains gaan, maar het bevalt ons hier wel en we hebben niet zo'n zin om al terug te gaan richting Manly. Aangezien het niet lang meer duurt voor het donker wordt, gaan we een camping zoeken. De eerste die we via de GPS hebben opgezocht blijkt niet te bestaan, dus klikken de volgende aan en gokken het daarop. We belanden op een gravelweg en ondertussen is het weer behoorlijk dreigend geworden, met donkere wolken en een pittige wind, die behoorlijk wat stof doet opwaaien op de weg. We moeten best een stukje rijden richting de camping en hopen maar dat 'Perry's lookdown' echt bestaat, zodat we niet voor niks dit stuk rijden. Ondertussen hebben we vanaf hier opnieuw een prachtig uitzicht en spot ik ineens drie grote vogels die we nog niet eerder hebben gezien. Op de eerste camping heb ik uit de office van de ranger wat folders meegenomen, waarin de verschillende vogels die we hier kunnen vinden afgebeeld staan. Ondertussen zijn we al best goede vogelspotters geworden en hebben we er al veel gezien (dat is hier overigens echt niet moeilijk, want het stikt hier echt van de prachtige vogels.. In Manly vliegen de papegaaien je om de oren en in het centrum van Sydney lopen de ibissen door het park, dus bedenk maar eens hoe dat in de vrije natuur is), deze vogels staan echter niet eens in de folder.

Gelukkig bestaat Perry's lookdown, het blijkt weer een free camp site midden in het park. Super mooi plekje, geen douches dus helaas. Terwijl Nick de auto installeert ga ik op zoek naar de lookdown. Die vind ik ongeveer 20 meter van de auto af, als ik door het bos loop en ineens aan de rand van de klif sta. Wow, wat een adembenemend uitzicht hier!! We kijken zo over een vallei heen, het is echt super super super mooi. We zijn zo blij met de auto, waardoor we op dit soort plekjes kunnen komen. Hier hoort uiteraard een biertje bij. We mogen eigenlijk niks ophangen aan de bomen, maar we verwachten niet dat er zo afgelegen iemand komt, dus we hangen de hangmat op. Als ik even iets uit de auto heb gehaald en terugkom, heeft Nick de hangmat verhangen. Die hangt nu zeg maar aan een boompje dat uit de zijkant van de klif groeit en er niet al te stabiel uit ziet.. en het waait. 'Wil jij hier ff zitten?' Dude, serieus? No thanks. Als er een flinke windvlaag voorbij komt besluit Nick dat het inderdaad misschien echt niet zo heel handig is. Het wordt al vrij gauw helemaal donker en we mogen geen kampvuur maken, dus zit er niks anders op dan ons in de auto te verschansen. Nick fixt de gasbrander, terwijl ik een boekje lees. Daarna kijken we achterin de achterbak op mijn laptopje de foto's terug van de afgelopen weken... We hebben al zoveel meegemaakt en gezien, het is ongelooflijk. Ik vraag me af of je verzadigd kan raken van zoveel moois, dat we over twee maanden nergens meer van opkijken zeg maar. Vast niet :).

Het waait behoorlijk hard en dat houdt me toch wel uit mijn slaap. Hoewel we goed beschut tussen de bomen staan, is er blijkbaar een risico op bosbrand en daarnaast stond er hier ergens op een bordje dat er wel eens landslides voorkomen. We hebben de auto geparkeerd op een plekje dat niet echt een camping spot is, want die liggen iets hoger. Maar ik probeer iets meer Nick's attitude aan te nemen, er gebeurt vast niks. Terwijl ik zo 's ochtends in de schermering lig te sluimeren hoor ik trouwens super veel vogels, echt vet. Ik probeer ze nog te zien vanuit het raampje van de tent, maar helaas zijn ze niet te spotten. Nick wordt wakker als ik het raampje open rits en als ik hem vraag wat dat geluid is dat ik hoor, zegt hij: 'Een kikker'. Ok, jij slaapt duidelijk nog half. Ik denk echt dat ik de meest zeldzame vogel ooit hoor, maar achteraf blijkt het gewoon een kookooberra te zijn geweest. Je moet hier zeg maar uitkijken dat er geen kookooberra tegen je hoofd aan vliegt, zoveel zijn er. Ik twijfel even of ik ga opstaan om de zonsopgang over de vallei te bekijken, maar daar ben ik toch net iets te lui/moe voor. Als het helemaal licht is en drinken we ons bakje koffie en een eten we een banaan (zeer karig ontbijt, maar onze voorraad eten wordt steeds kleiner) bij de lookdown, terwijl we nog even van het uitzicht genieten.

Vandaag dan echt maar terug naar Manly of is er iets nog iets wat we willen zien? Nou we gaan gewoon terug richting Manly en zien wel wat we onderweg tegenkomen. We rijden langs een bordje dat naar een uitzichtpunt wijst: 'Hier maar ff kijken'? 'Ja joh, we zijn hier nu toch'. Het is zo makkelijk, met een auto! We moeten een klein stukje lopen en komen weer op een enorm prachtige plek, met uitzicht over een vallei. Zou je dit ooit zat worden? We rijden nog even terug naar Katoomba, want we hebben nog wel wat spullen nodig hebben we ontdekt. Gisteren was het zondag en was alles dicht, maar vandaag kunnen we mooi inkopen doen. We komen in een klein, rommelig winkeltje, met een vrouwtje dat zo uit een sprookje lijkt te zijn gestapt. Ze heeft een zwarte fluwelen jurk aan, zwart kort haar en een zacht, hoog stemmetje. Alles wat we aan haar vragen tovert ze ergens van een plank tevoorschijn. Ze blijkt ook nog erg lief, want ze geeft ons overal een dealtje op. Niet zo heel gek trouwens, want kopen tenslotte haar halve winkel leeg. We kopen eindelijk stoelen (jeej, we kunnen zitten), een lantaarn, een afwasteil en Nick koopt een bijl, want dan voelt ie zich veiliger. Daarna gaan we richting de supermarkt, waar Nick bij de slager ziet dat de steak hier echt super goedkoop is, en spontaan besluit hij dat het beter is uitgebreid te lunchen met een biertje erbij. Oh ja, dan mag hij daarna eigenlijk alleen niet meer rijden, dus moeten we misschien een camping zoeken in de buurt. Ok, alles kan :D. We zoeken een plekje op om te bbqen De openbare bbq's liggen hier echt voor het oprapen, dus we hoeven maar de bocht om te draaien of we hebben al een mooi parkje incl. bbq gevonden. Daar nuttigen we ons feestmaal en lezen daarna nog een boekje. Na een uurtje of twee gaan we maar eens een camping zoeken. Er zit er eentje midden in Katoomba (we zoeken nu wel een betaalde camping, want we moeten echt nodig eens douchen), maar na al die mooie plekjes ziet zo'n grasveld midden in een dorpje er toch minder aantrekkelijk uit. Dus gaan we naar het infopunt om te vragen of er mooiere campings in de omgeving zijn. Het meisje achter de balie attendeert mij echter weer op de gratis campings waar we eerder hebbben geslapen en kijkt me daarbij met meelijden aan: 'But you can only get there with 4x4...' Ha, en OF we dat hebben! Maar goed, daar hebben we dus al geslapen en verder is er blijkbaar niet echt een camping op een mooie plek, dus kunnen we net zo goed gaan terugrijden richting Manly. Aangezien het al eind van de middag is zoek ik in het routeboek een stadje op de route op, waar als het goed is twee campings moeten zijn. De GPS geeft hier geen campings aan, maar aangezien op ze op de kaart staan, aan we er toch maar vanuit dat ze er moeten zijn. Als we echter een uurtje gereden hebben en daar aankomen blijkt er echt geen camping te bekennen. Er is wel een olympische roeibaan waar Nick's hartje sneller van gaat kloppen, maar waar we vanwege de beveiliging niet illegaal kunnen kamperen. Verder vinden we ook niet echt een mooi plekje waar we kunnen slapen en het wordt steeds donkerder, ik krijg steeds meer honger ook en wordt steeds chagrijniger. We tikken de eerstvolgende camping maar in op de GPS en rijden die kant op op hoop van zegen, dat deze maar wel mag bestaan. Dat blijkt ie ook gelukkig! En de douche is echt zoooooo lekker warm. En onbeperkt, dus geen drieminutenplan, maar gewoon vijftienminutenopentopgenieten. Ik heb nog nooit zo lekker gedoucht :D.

De volgende dag gaan we dan echt terug richting Manly, omdat we daar nog het een en ander moeten regelen voordat we de 'echte' trip noordelijk gaan beginnen, o.a. de auto registreren en natuurlijk ff dag zeggen tegen Bas. Als we aankomen bij de autoregistratieofficeikweetnietprecieshoehetheet, blijkt dat we een bewijs moeten overleggen van ons adres. We hebben geen adres. Gelukkig mag je een bankafschrift overleggen, en bij de bank hebben we gewoon het adres van het hostel opgegeven. Dus moeten we naar de bank om daar een statement aan te vragen.. en kunnen we ff koffie halen :D. Het blijkt dat het afschrift pas de volgende ochtend klaar ligt, dus moeten we een nachtje in Manly blijven. We gaan ff boodschappen doen voor een afscheidsbbq met Bas en nemen daarna nog even een kijkje bij de wharf, met een beetje geluk spotten we daar de pinguins nog. Helaas laten ze zich niet zien, dus we hopen maar dat we ze ergens anders nog gaan zien.

We halen Bas op bij zijn hostel en rijden naar Shelly Beach voor een bbq, genieten weer. Handig ook dat we nu gewoon alle spullen bij ons hebben om zoiets te doen, borden en messen en vorken enzo, heel anders dan de vorige keer dat we hier aan het bbqen waren ;). Daarna nemen we afscheid van Bas, dit keer voor een paar maanden als het goed is. Gek dit!

Daarna gaan we op zoek naar een slaapplek, Nick bedenkt dat we wel op North Head kunnen slapen, waar we een van de eerste dagen hier van de prachtige zonsondergang hebben genoten. Strak plan! We rijden daar naartoe, maar zien dat de hekken om 10pm dicht gaan en je eigenlijk hier niet mag kamperen. Misschien toch niet zo handig? We kunnen hier natuurlijk wel even nog van het uitzicht genieten :). Inderdaad komt er even over 10en iemand van de security het parkeerterrein op om aan te geven dat het park dicht gaat. Dus rijden we het park uit en besluiten te gaan slapen op het parkeerterrein bij Shelly Beach, ook niet slecht ;). Het is ons eerste nachtje wildkamperen en ik verwacht eigenlijk onrustig te slapen, maar ik slaap als een roosje. 's Ochtends word ik wakker van de hardlopers die langs de auto gaan. Manly is echt het sportiefste dorp dat ik ooit in mijn leven heb gezien, ik word om 06.30 van de hardlopers wakker en als ik naar het strand loop voor een koude douche, zijn er al mensen aan het zwemmen (brr!!). Als ik daarna bij de auto mijn tandjes sta te poetsen enzo, kijkt er eigenlijk niemand van op, wat me mee valt :).

Vandaag langs de bank om het statement op te halen (jeej, weer koffie, we drinken die kosten voor de rekening echt dik eruit ;)), auto registeren, even langs het bunkhouse voor de gratis wifi zodat we Peter's route uit de email kunnen ophalen en dan.... ROADDTRRIPPPPP!!