Heaps of Hippies and the Town Pub

Als we van Iluka naar Byron Bay rijden zien we een bordje garage sale staan en aangezien we nog steeds op zoek zijn naar een kastje voor achterin de auto rijden we richting het huis. Het blijkt een prachtige villa te zijn, de uitkijkt over de hele vallei en de kustlijn. We kopen geen kastje, maar hebben dat toch even gezien :D. De vrouw van de garage sale vertelt ons dat zij op het huis past en dat het 7 miljoen dollar waard is.. wow. Best een vet baantje trouwens, homesitter, dus daar ga ik maar eens onderzoek naar doen (alleen voor dit soort huizen dan natuurlijk.. ;)). Na ongeveer een kwartiertje komen we aan in Byron Bay... tsja, iedereen heeft het er altijd over, maar als we aankomen zijn we niet écht onder de indruk. Het is druk en toeristisch, en na alle verlaten prachtige stranden die we tot nu toe hebben gezien valt deze toch een beetje tegen. Aangezien we nu toch in een wat drukker gebied zijn zouden we wel in een hostel willen slapen, maar die blijken allemaal vol, omdat het zaterdag is.. Aangezien wij nooit enig idee hebben welke dag het is, hadden we daar natuurlijk niet over nagedacht. Op zaterdag komen de ozzies blijkbaar naar Byron Bay om daar weekend te vieren. Alle campgrounds blijken ook vol, dus ineens hebben we een probleem. Nick wil al drie weken naar de bios, dus in plaats van het probleem op te lossen volgen we de bordjes cinema die we zien. We moeten nog een paar uurtjes doden voor de film begint en toevallig zit er een brouwerij aan de bios vast, waar je twee maaltijden voor de prijs van een kunt krijgen. Kijk, dat zijn de goede deals. Dus bestellen we een biertje uit de brouwerij en eten we een (zeer) smaakvolle steak. Inmiddels hebben we trouwens het woord voor 'ons soort mensen' geleerd, wij zijn geen backpackers, maar flashpackers (of in onze termen, neppackers). Blijkbaar is er ook een hostel achter de brouwerij, met een grote parkeerplaats, waar je ook mag kamperen. Nick gaat daar vragen of we daar kunnen slapen, maar die blijkt ook vol. Hij gaat wel even douchen in het hostel, want het is zo druk dat toch niemand dat opvalt haha. De bios is echt geweldig, zo eentje met kussen op de banken en heel veel beenruimte, dus we kunnen eindelijk weer eens lekker naar bewegende beelden kijken met onze beentjes omhoog. Als we na de film naar buiten lopen blijkt er ook nog een band te spelen, dus we nemen nog een biertje terwijl we luisteren naar de soort van psychedelische rockmuziek uit de jaren '70. Wat ik namelijk nog niet verteld heb is dat je hier over de hippies struikelt, het is echt bizar. En ik bedoel echt mensen die in de jaren '70 jong waren en rondliepen met fluwelen paarse jurken en bloemenkransen en kralenarmbanden enzo. Ik heb nog nooit zoiets gezien, ik wist uberhaupt niet dat ze nog bestonden. Terwijl de band de laatste twee nummers speelt begint het echt enorm hard te regenen.. en te onweren. De auto staat ongeveer 300 meter verder op de parkeerplaats, maar zelfs daarheen lopen lijkt ons geen goed idee. Bovendien slapen we in een tent op het dak... hmm. Dus we wachten tot de regen afneemt, en dat gebeurt gelukkig, maar de lucht licht nog behoorlijk op boven ons. We zijn allebei echter zo moe dat we toch maar gaan slapen. Je zou denken dat je niet zo heel lekker slaapt in de regen en onweer, midden op een parkeerplaats, maar als je zo moe bent slaap je overal lekker ;).

De volgende ochtend worden we wakker van geklop op de tent, of we ons reserveringsnummer kunnen overleggen? Uh.. nee. Ok, dan moeten we nog betalen bij de receptie van het hostel. We besluiten maar meteen voor de komende avond ook te betalen, zodat we een plek hebben om te slapen (op de parkeerplaats kamperen is veel goedkoper dan in het hostel, terwijl we wel gebruik kunnen maken van alles in het hostel, goede deal dus). Als we de reserveringen aan het afronden zijn ziet Nick een bordje staan met een veel goedkopere prijs dan die wij krijgen, die blijkt voor de campground te zijn, waar je kunt verblijven als je alleen een tent hebt. Nou, wij hebben toch een tent op het dak? Dan blijkt ineens dat we niet mogen blijven, omdat we beschouwd worden als mensen die in hun auto slapen en dat mag niet. Mensen mogen blijkbaar wel in hun busje slapen, maar niet in hun auto :s. Dus die nacht mogen we niet op de parkeerplaats blijven en moeten we ergens anders slapen. Aangezien we voor deze nacht wel betaald hebben, maken we uitgebreid gebruik van alle faciliteiten. We laden alles op wat er op te laden valt (camera, telefoon, e-reader, you name it) en hebben ook eindelijk weer eens internettoegang, dus we kunnen na een paar dagen weer contact maken met het thuisfront en wat bankzaken regelen.

Als we alles gedaan hebben wat we moeten doen (ook een heeeeeeeele lange douche nemen trouwens ;)), gaan we het dorp maar eens verkennen. Ik heb gelezen dat je hier met dolfijnen kunt kayakken en dat lijkt me erg vet. Gisteren zijn we aangesproken door iemand die tours verkoopt, maar toen hadden we het te druk met het vinden van een slaapplaats, dus we besluiten vandaag hem nog eens op te zoeken om te kijken of hij een tour kan boeken voor ons. Nick is echter zodra we de auto uitstappen vergeten wat we ook alweer gingen doen, dus als we binnen zijn, zijn we blijkbaar ineens op zoek naar een trip naar Fraser Island en Whitsundays. Ok... we krijgen bij die twee trips een gratis kayaktour bij Noosa Head, en het kayakken met dolfijnen blijkt best wel prijzig, dus laat ik het kayakken met dolfijnen maar zitten. Nadat we de tours geboekt hebben blijkt dat we gratis gebruik mogen maken van surfboards en bodyboards, dus nemen we er een van beide mee en gaan richting het strand. Ik heb een bikini meegenomen, maar die zakt steeds af en voor diegenen die de golven hier gezien hebben... dat is niet zo heel handig. Dus vertrekt Nick alvast naar het strand, terwijl ik in het dorpje op zoek ga naar een badpak. Die blijken echter super duur... Eerst vraag ik me af waarom mensen zoveel zouden neerleggen voor swimwear, maar dan bedenk ik me dat ze dat hier bijna het hele jaar kunnen dragen.. beetje anders dan in Nederland ;). Ik vind dus niks, want het is allemaal boven budget. Dus vertrek ik maar naar het strand, waar Nick ondertussen toch echt wel al op zijn bord heeft gestaan. Er komt een Nederlandse man, ergens in de 40, op ons af, die blij is weer eens Nederlanders te zien, omdat hij die zo weinig tegen komt. Hij verblijft al twee maanden in Byron Bay. Als we zo een beetje aan het praten zijn vertelt hij ons dat hij het in Nederland goed voor elkaar had financieel en eigenlijk niet meer hoeft te werken. Hij had een knipperlichtrelatie met zijn vriendin en toen het weer eens uit ging was hij het zat, dus op dinsdag bedacht hij dat hij weg wilde en op donderdag zat hij in Australie. Hij wist eigenlijk helemaal niks over Australie, maar zijn travel agent had gezegd dat Byron Bay wel een goede plek was om te beginnen, dus daar was hij maar heen gegaan. Grappige vent :). Ondertussen is er trouwens een paar kilometer uit de kust een walvis aan het springen en zien we z'n staart boven het water uit draaien. Het is zo vet dat dat hier gewoon een beetje voorbij komt zwemmen terwijl je staat te ouwehoeren.
De wind kan hier ineens pittig opsteken en het wordt best koud op strand, dus we gaan op advies van de Nederlander naar het Beach Hotel, wat een gezellige kroeg zou moeten zijn. Het is dit weekend surf festival in Byron Bay, waardoor het blijkbaar nog drukker is dan normaal en er ook overal live muziek is. In het Beach Hotel staat een coverband die allemaal nummers uit de jaren 70 en 80 speelt, met dezelfde zanger als de band gisteren (compleet met wijde pijpen broek en roze shirt met wijde mouwen en zo'n patroon erop). Het publiek bestaat uit heel veel rockende mensen van ongeveer.. tsja.. tussen de 50 en 85 zeg maar. Echt super leuk om te zien, want ze staan echt helemaal los te gaan (ik hoop dat ik zoveel energie heb op die leeftijd!). We doen twee biertjes (en dat is al boven budget.. het is hier duurrrrr) en proberen ook wat moves en daarna gaan we terug naar de auto om te eten. We hebben de auto illigaal laten staan bij de art factory en hopen daar morgen zo vroeg weg te zijn, dat ze ons niet eens opmerken, terwijl we wel gewoon gebruik kunnen maken van de douches enzo (again, sorry mam). Ondertussen zie ik een smsje van de Nederlandse jongens van Smokey Cape, die onze auto door Byron Bay hebben zien rijden. We spreken af een drankje met ze te doen, maar ze doen er een beetje lang over en de biertjes hebben hun best gedaan, dus om 20.30 ben ik uitgeput en wil ik naar bed (blijkbaar maakt kamperen je ongeveer 50 jaar ouder?). We smsen de jongens dat we morgen een drankje doen en gaan naar bed, zetten de wekker om 07.00, zodat we weg zijn voor de beheerder komt.

Om 06.30 wordt er echter op de tent geklopt... helloooo, are you there? Goodmorning..! We proberen ons slapend te houden, maar daar trapt de beste man niet in. Shit, toch betalen dus. Dus we betalen de 30 AUD weer en maken weer gebruik van alle faciliteiten nu we toch betaald hebben. We moeten in het hostel betalen voor het internet, maar bij Indie Travel waar we de trips de vorige dag hebben geboekt is het gratis, dus gaan we daar heen om even te facebooken en de andere hoogst noodzakelijke dingen te doen. Daarna gaan we naar het strand, waar het weer eens behoorlijk stuift en dus niet super aangenaam is. We hebben het over wat we van Byron Bay vinden en zijn het eigenlijk eens dat het even leuk was, maar dat we toch wel weer verder willen. Als we echter richting de auto lopen om te gaan eten worden er bandjes uitgedeeld, want je kunt voor 5 AUD eten bij Cheeky Monkeys, we hebbben gehoord dat het wel We moeten ook nog een slaapplek zoeken, dus dat gaan we ook maar eens doen. De Nederlandse jongens zitten op een campground iets buiten het dorp, waar ze maar 12,50 AUD per nacht betalen. Dat klinkt als een best goede deal, dus gaan we daar ook heen. Het blijkt dat het normaal 15 AUD is, maar als je drie nachten blijft, is het 12,5 AUD. Dat is een deal die Nick niet kan laten liggen, dus ineens blijven we drie nachten in plaats van één. We als we hierover ruzie maken en ik een beetje huilend in de auto achterblijf, komt er een man op me aflopen: 'Are you okay? Do you need a beer?' Waarop hij een biertje uit zijn magische rugzak tovert. De mensen zijn hier zo aardig!

's Avonds gaan we Byron Bay in, want we kunnen bij Cheeky Monkeys eten voor 5 AUD. Als we daar aankomen echter, blijkt uit de vijf menu's alleen nog maar pasta beschikbaar... Fijn, pasta... dat eten we niet al zes uit de zeven dagen ofzo. Nick maakt het niks uit, want die kan 's ochtends, 's middags en 's avonds pasta eten. Tot mijn grote verbazing staat er ook poutin op het menu, mijn favoriete gerecht (nou ja.. gerecht, het is patat met jus en kaas) op het menu, Sanne is blij :D. We eten aan tafel met twee gezellige meiden uit de UK en gaan daarna nog even verder kijken in het stadje, maar er is weinig te beleven op maandagavond. Dus gaan we maar meedoen met een music bingo in het Beach Hotel (dat is leuk trouwens!) en dan gaan we vroeg naar bed.

Het is wel lekker om een keer wakker te worden zonder weg te hoeven haasten, omdat we dan niet hoeven te betalen ;). We proberen uit te slapen, maar dat blijkt echt niet meer te lukken, dus 08.30 is het langste dat we kunnen rekken. We ontbijten in de keuken waar het druk gezellig is. Er blijken hier ook nogal wat hippies te kamperen/wonen, dus ik krijg meteen een lesje in hoe vitamine e en een bepaald soort zaad de energiestromen in mijn lichaam kunnen bevorderen ofzoiets.. hmm. Daarna maken we een praatje met onze buurman, van wie ik eerder een biertje kreeg. Hij zwerft al zo'n vier jaar rond, met zo weinig mogelijk bezittingen. Volgende week wil ie naar Noord-Zweden vertrekken, want hij is uitvinder en daar kan ie goed uitvinden? Hij is nu nl. veel bezig met de natuur te redden, maar wat ie precies doet weet ie volgens mij zelf ook niet. Haha, je ontmoet hier toch wel bijzondere types. Ik ga in de hangmat liggen, maar vanuit alle hoeken worden we gewaarschuwd dat er een storm gaat komen en dat ie toch wel 'severe' kan zijn. Niet veel later begint het te waaien en te regenen. Dus besluiten we maar weer naar de bios te gaan, om de storm te vermijden. Die storm valt ons trouwens pittig tegen, want het is alleen een beetje regen en wind. Als de film is afgelopen gaan we nog even naar Indie Travel, om wat te internetten. Buiten wordt het licht ineens een beetje raar en dan begint het pas echt te stormen, met harde wind en onweer. We kijken eerst vanaf de boulevard, de wolken boven de lucht zijn echt magistraal. Daarna gaan we vanaf de lighthouse bovenop de klif kijken. Nou ja, ik dan, want Nick schijt hem en gaat snel terug naar de auto :D. Als ik mijn fotootjes heb geschoten ga ik toch ook maar zo snel mogelijk terug naar de auto. We kijken nog even vanaf de boulevard naar het onweer, het licht echt heel mooi op boven de zee. Daarna maken we op de camping pannenkoeken en dan zijn we alweer moe en gaan we naar bed. We zitten echt in een kampeerritme, 07.30 op en 21.00 naar bed, ik heb nog nooit zo'n gezond ritme gehad geloof ik.

Het weer is opgeklaard de volgende dag, maar het stuift wel heel hard op strand, dus heel comfortabel is het niet. Nick gaat surfen ('Vandaag zijn de golven goed, dus nu kan ik wel op de plank blijven staan'), terwijl ik de wandeling rond de lighthouse maak. Die gaat omhoog door het regenwoud en daarna terug langs de kust, erg mooi. Ik zie ook weer wat dolfijnen, maar jammer genoeg wel van grote afstand. Nick pikt me op en we gaan boodschappen doen. Dat is hier al duur, maar in Byron Bay blijkt alles nog duurder, zelfs in de Aldi. Dus houden we het bij diepvriesgroenten en worstjes, wat op zich nog best goed smaakt. Daarna doen we een dutje (jaja, samen 50) en gaan we nog een keer kijken in het stadje of het stappen wat is. Als we in het Beach Hotel zijn zie ik iemand staan die ik denk te kennen uit Katwijk, maar dat lijkt me statistisch onmogelijk dus ik houd het er maar op dat ie alleen maar op hem lijkt. Dan komt hij echter naar me toe met de vraag of ik uit Katwijk kom en blijkt het hem inderdaad te zijn! We kennen elkaar alleen van gezicht, maar het is toch wel erg grappig om midden in Australie te praten over de pocket en de stairs. We poolen twee potjes met ze (we worden heel dik ingemaakt) en showen met grote trots de auto nog even, voor we terug gaan naar de camping.

De dag erna is het tijd om uit Byron Bay te vertrekken, maar eerst zeggen we nog gedag tegen onze andere buurman. Die geeft ons twee boeken mee, scenic drives in Australia en een visatlas voor Nick. Echt vet, de mensen zijn hier zoooo aardig. We bezoeken de farmers market in Byron Bay, waar alle lokale boeren hun waar verkopen. Ook duur jammer genoeg. We tikken nog wel een paar leftovers avocado's op de kop, die niet mooi genoeg zijn voor de winkels, maar wel voor ons :). Daarna rijden we door naar Nimbin, een dorpje hier in de buurt dat bekend staat om zijn wiet. Blijkbaar wordt het hier een soort van gedoogd. Als we daar aankomen blijkt het een echt hippie dorp, met inderdaad allerlei winkels waar je spullen kunt kopen om een jointje mee te draaien. Het verkopen gaat echter nog erg stiekem, wat mij nogal op de lachspieren werkt. Zo komt er terwijl we de straat oversteken een vrouw op ons aflopen, die uit haar mondhoek zegt: 'I make the best cake in town'. Ik wil hier een art gallary bezoeken, en de hostess heeft een kartonnen bordje waarop op de ene kant staat art gallary en op de andere cookies. Als we binnen gelopen zijn vraagt ze of we rond komen kijken en daarna fluisteren er achteraan: 'or did you come for the cookies?' Nick is niet zo goed in het oppikken van subtiele signalen en mist ze dus ook allemaal.

Het dorpje bestaat ongeveer uit twee straten en heb je in een kwartiertje wel gezien. Terwijl we terug lopen naar de auto zien we ineens een van Peter's auto's staan, zo een als wij van hem gekocht hebben. Dus maak ik een foto van de auto om naar hem op te sturen, maar terwijl ik dat doe stapt Peter ineens uit! Hij moet de auto naar Brisbane brengen en was 'even gestopt in Nimbin' ;). Hij slaapt vanavond op een camping bij Mount Warning, een van Peter's places van onze lijst, dus we besluiten daar ook te gaan slapen vanavond. Eerst willen we echter een hidden waterfall vinden, want die moeten hier in de buurt zijn. We gaan het vragen bij de Information Centre, maar de beste vrouw zegt dat ze ons hier geen info over mag geven, omdat daar wel eens doden vallen. Blijkbaar is er een aantal weken geleden nog iemand van de stenen gevallen en ze hebben drie weken naar zijn lichaam moeten zoeken. Hmm, tsja, zonder info vinden we het toch niet. Ze vertelt ons wel over een wandeling in een nationaal park hier in de buurt, waar ook watervallen en creeks moeten zijn. Dan gaan we dat maar doen! Het blijkt nogal een rit, want de weg brengt ons in een paar kilometer van 400m naar 1100m. We zijn pas rond 14.30 boven, dus we moeten meteen gaan wandelen om voor het donker terug te gaan. De wandeling is prachtig! Er is nauwelijks een pad, maar het is toch goed te bewandelen, waardoor we het gevoel hebben een echte bushwalk te maken. We komen ook nog een lijpe lizzard tegen, een beetje een mix tussen een krokodil en een vis (het blijkt achteraf een blue tongue te zijn volgens Peter).

We zijn pas rond 18.30 bij Peter op de camping, die dacht dat we niet meer zouden komen en dus al gegeten heeft. De auto die hij bij zich heeft is helemaal vet, want de tent is groter en er blijkt ook nog een keukentje achterin. Peter heeft wat wiet meegenomen uit Nimbin en onze verbazing is groot als hij dat gewoon opeet in plaats van het te roken ;). Daarna begint hij ook een beetje raar te doen :p.

De volgende ochtend doet Nick nog een theetje met hem voor hij naar Brisbane vertrekt (06.00!), terwijl ik 'uitslaap'. Peter's auto moet leeg dus laat hij zijn halve koelkast bij ons achter, prima :D.

Bij de camping is een creek en Nick staat al sinds het moment dat we daar de vorige dag langs reden te popelen om er te vissen. Dus gooit hij een hengeltje uit terwijl ik ga zitten om een schelpenslinger te maken met schelpen die ik bij Seal Rock heb gevonden. Terwijl ik daar zo zit met een paar crackertjes komt er een taxi langsrijden, de chauffeur roept: 'You've got the crackers, I've got the wine'. Even later komt hij weer langs rijden: 'I've forgot the wine this time'. Nick heeft weer eens geen geluk ('de vissen hebben nooit honger'). Op advies van Peter rijden we door naar Kings Cliff, waar het inderdaad prachtig blijkt te zijn. We lunchen aan het strand en gaan daarna wat rondlopen terwijl er zee adelaars over onze hoofden vliegen, want er zit hier een nest. Daarna rijden we door naar de Gold Coast, richting Surfers Paradise. We vinden het echter alleen maar heel lelijk, de hele kust bestaat uit hoge gebouwen en het is super toeristisch, dus rijden we door. Het is alweer einde van de middag en we moeten nog een slaapplek hebben, dus kies ik een plekje uit op de kaart. 'Jacob's Well lijkt me we leuk, daar kijk je uit op eilanden'. Als we daar aankomen blijkt er een grote haven en een camping, maar verder niks. We vragen aan de receptioniste of we op de eilanden kunnen komen, maar dat kan volgens haar alleen als je een boot hebt.. tsja, we hebben wel een auto? Ik zeg tegen Nick: 'We moeten iemand vinden met een boot'. 's Avonds gaan we naar de dorpskroeg, waar 's avonds een band speelt. Het blijkt een echte dorpskroeg, waar iedereen zich op vrijdagavond lam zuipt, omdat er niks te doen is, de fuckings je om de oren vliegen en waar iedereen elkaar kent. De zanger van de band zingt ontzettend vals en dat stelt me gerust, want dat betekent dat ik misschien toch nog een zangcarriere kan maken. Zodra we binnenlopen worden we door iemand aangesproken, want we moeten met de locals gaan praten. Dus settle ik mezelf aan tafel met een paar dronken vijftigers, die ons hoogst verbaasd vragen hoe we in hemelsnaam terecht zijn gekomen in Jacob's Well. Tsja, we zagen het op de kaart en het leek ons wel leuk, maar we kunnen niet op de eilanden komen. Een van de mannen blijkt een boot te hebben: 'You know what, I have a boat, so if you pay for the gas I'll take you out tomorrow'. Toffff :D.

We moeten wel om 06.00 opstaan de volgende dag, maar als we naar bed gaan weten we ineens niet meer hoe laat het is, want we denken dat er een tijdverschil is met NSW, maar we weten het eigenlijk niet meer. Onze klokken staan verschillend en we weten niet wat de goede tijd is. Iedereen op de camping slaapt al, dus we kunnen het ook aan niemand vragen. Ik bedenk me ineens dat Nick zojuist heeft gepind, dus ik kijk op het bonnetje hoe laat het is. Het blijkt 23.30 te zijn, dus kunnen we mooi onze wekker op de juiste tijd zetten.

Het is toch best pittig om 05.30 op te staan blijkt, maar het lukt ons om om 06.05 voor het huis van Maca te staan. Daar zijn echter alle gordijnen nog dicht en op de bel wordt ook niet gereageerd.... Zijn we nu gewoon genaaid door een dronken vent uit de pub? We gaan maar weer terug naar de camping waar ik een meesteromelet bouw met zongedroogde tomaten die we van Peter hebben gehad, terwijl Nick de was doet. We spreken wel nog even de voicemail van Maca in voor de zekerheid. Om 08.00 belt hij op, blijkbaar is er een misverstand geweest? Hij heeft nog steeds wel zin om te gaan varen, dus spreken we alsnog af. Als we bij de pomp staan om de tank te vullen vraag ik Maca of het klopt dat het 08.30 is? 'Shit no, it's 07.30'. Haha, ok, stond onze klok toch verkeerd! De dag is helemaal top, eerst proeren we wat aas te vangen om mee te vissen (lukt niet echt), dan gooien we een hengeltje uit (werkt ook niet echt) en dan varen we iets verder waar de zee de baai instroomt. Daar is de zee best wel ruig en Maca begint de biertjes van de vorige avond te voelen, dus hij gaat snel rechtsomkeert naar een rustiger plekje, waar hij om 09.30 een biertje opentrekt tegen de kater. Tsja, dan moeten wij wel mee doen natuurlijk. Het vissen wil niet (ik vis ook!), maar het uitzicht is echt geweldig hier. Maca, een truckdriver van in de 50, woont hier nu 1.5 jaar. De dorpsbewoners noemen dit hun playground :D (en Maca noemt het zijn voortuin) en er blijkt een hele grote visvereniging te zijn. Er zijn hier zoveel eilandjes en kanaaltjes dat je hier twee weken kunt rondvaren en dan heb je nog niet alles gezien. Het vissen wil nog steeds niet, dus varen we richting een resort. Hier mochten normaal alleen de gasten komen, maar toen het bijna failliet ging hebben ze het opengesteld. Het is een klein paradijsje met een zoutwaterzwembad en palmbomen. We trakteren Maca op een biertje en settelen ons in de ligstoelen bij het zwembad. Wow, wat een leven.. Het is zo vet dat hij ons heeft meegenomen, want hij kent al dit soort plekjes. Hij lijkt het zelf ook wel naar zijn zin te hebben en vertelt ons van alles, o.a. over toen hij schaapsscheerder was. Hij kreeg 20 AUD per schaap en op een goede dag schoor hij er 200-250 (jaja, reken maar ff uit en dan staan je ogen waarschijnlijk wijd open). Hij vertelt ons ook dat dit een drukke plek is in weekenden en vakanties, omdat mensen dan uit de stad met hun boot komen om bij een van de eilanden aan te leggen. De mensen van de visvereniging gaan dan niet eens varen, omdat het te druk is op het water. Wat ze wel doen is op de steiger bij de bootramp gaan zitten, om te kijken hoe iedereen aan het kloten is om zijn boot in het water te krijgen :D.

Tegen lunchtijd gaan we terug naar de boot, om nog een vis te proberen te vangen en te lunchen. Maca trakteert ons op worstjes op brood van de bbq, genieten. We vangen echter niks, maar Maca weet nog een goed plekje bij twee schipswrakken. Die laten ze hier dus gewoon liggen, omdat het te duur is om ze uit het water te halen en niemand weet van wie ze zijn. Hier en daar zie je dus een mast boven het water uitsteken, echt bizar. De vissen willen vandaag niet bijten, Maca heeft in de hele periode dat hij hier woont nog geen dag NIKS gevangen, dus ik begin te denken dat het echt aan Nick ligt. We varen terug naar de kust en halen een sixpackje bier voor Maca als dank. We helpen hem bij zijn huis de boot schoon te maken en hij nodigt ons nog uit voor een biertje in zijn huis. Vanuit de voorkant kijk je op het water en vanuit de achterkant op de bush.. wat een plekje, ik snap wel dat hij hier wilde blijven! We hadden afgesproken dat we 50 AUD zouden geven voor de benzine, maar hij wil maar 20 AUD aannemen ('it was a good day right'), dus we houden het op 25 AUD. We mogen ook nog in zijn voortuin slapen vanavond, maar we moeten dinsdag in Noosa zijn voor een kayaktrip, dus we besluiten verder te rijden. Als we wegrijden kijken we elkaar aan, wat een dag.... De mensen zijn hier zo vriendelijk, het is echt heel bijzonder. We trakteren onszelf nog op een fish and chips en zetten dan koers richting de gold coast.