... Now what?

Een beetje verloren vertrekken we uit Cooktown.. en nu? Ooit hadden we het idee om oud en nieuw in Sydney te vieren, maar dat lijkt ons iets te ver rijden. De GPS geeft maar een slordige 2900 km aan.

We besluiten terug naar Cairns te gaan, zodat we daar kerst en oud en nieuw kunnen doorbrengen en ondertussen een nieuw plan kunnen bedenken. De route tussen Cairns en Cooktown leek helemaal niet zo lang, maar dat kwam waarschijnlijk doordat we door de 4x4 track door Daintree NP te doen een shortcut hadden genomen. Nu rijden we om Daintree heen en geeft de GPS ineens 350 km aan.. hmm. Even overwegen we door Daintree NP terug te rijden, maar dat besluiten we toch maar niet te doen, in het kader van 'we nemen nooit dezelfde route twee keer'. Het had ook kunnen zijn: 'laten we de auto niet slopen zolang het niet perse hoeft'.

De route brengt ons door een heuvelachtig niemandsland en gelukkig hebben we eraan gedacht te tanken in Cooktown, want er is geen roadhouse of tankstation te bekennen. De route brengt ons terug naar Atherton Tableland, waar we eerder al doorheen gereden zijn. In Cooktown heeft Nick in een lokaal krantje gelezen over Mareeba, kleine onbelangrijke nieuwsitems, maar voor Nick genoeg reden om daar eens een kijkje te gaan nemen. Aangezien het toch niet ver van de route ligt kunnen we dat best doen.

Aangekomen in Mareeba weet ie het ineens niet meer: 'Wat doen we hier dan?!' 'Weet ik veel, jij wilde hierheen'. 'Ja maar, waar gaan we heen dan?!' 'Naar Cairns toch?' 'Wat gaan we daar doen dan?!' 'Een nieuw plan bedenken toch?' 'Maar wat gaan we nu dan doen?' 'Wat je wil, we kunnen doorrijden naar Cairns of hier in Mareeba kamperen'. 'En wat gaan we dan morgen doen?!'

Holy shit, hij is het ff helemaal kwijt. 'Nick, je hoeft nu niet te besluiten wat je de rest van de week gaat doen, je hoeft alleen maar te besluiten of je hier wilt blijven kamperen of dat je door wilt rijden naar Cairns'. De auto staat ondertussen langs de kant geparkeerd en Nick is niet van plan er enigszins beweging in te brengen. Na een minuut of vijf trek ik het niet meer: 'Denk jij maar ff na, ik ga ff wandelen'.

Als ik terug kom bij de auto heeft meneer de Jager besloten dat hij in Mareeba wil kamperen. Prima, doen we dat! We vinden een camping naast de weg (grasveldje met een paar toiletten en douches, 25 AUD, hoppa) en ontmoeten daar onze nieuwe buurman, een nogal praatgrage oudere man. Hij staat hier al een paar maanden vanwege een operatie hier in de buurt en moet zich wel stierlijk vervelen. Hij praat over van alles en nog wat, met heel weinig boeiends tussendoor.. moeiljk om de aandacht erbij te houden zeg maar. Nick, die al moeite heeft zijn aandacht bij een zeer interessant gesprek te houden, haakt meteen af. Ik probeer nog geinteresserd te doen, maar houd het ook niet lang vol.

Lange stiltes begrijpt de beste man niet, want die vult hij gewoon zelf weer op. Hij heeft ook een soort schijnbeweging, dan doet hij of hij weg loopt, haal jij opgelucht adem en dan draait hij zich om en praat hij weer verder. Het wordt een lange, vermoeiende avond..

Als we de volgende ochtend op staan, hebben we nog steeds geen plan. Nou ja, Nick heeft vooral geen plan. Ik wil eigenlijk eventjes geld verdienen en dan naar Nieuw Zeeland. We vragen eens aan de eigenaar van de camping of zij wat weet en onze buurman weet ook nog wel wat plekjes waar we kunnen vragen. Ik vraag aan Nick wat hij liever nu wil doen: nu fruit plukken en naar NZ, of ergens als jackaroo gaan werken'.

'Ik wil liever jackarooen'. 'Dan moet je dat toch gaan doen'. 'Ja, eigenlijk wel'. Dus, nieuw plan, ik ga werk zoeken en Nick gaat iets zoeken als jackaroo. Maar eerst ff de was doen en lunchen, zoals het echte campninggasten betaamt.

We gaan in Mareeba eerst naar de touristinfo, maar aangezien we al in de regio geweest zijn vertelt de (zeer oude, vrij saaie) dame ons weinig nieuws. In Mareeba zelf is, buiten een paar koffieplantages waar je een rondleiding kunt krijgen, ook weinig te beleven. Dus gaan we maar op zoek naar een plekje om te lunchen. We kunnen in town echter niks vinden en belanden uiteindelijk bij de Coles om lunch te kopen. Maar we hebben allebei inmiddels zo'n honger dat er geen land meer met ons te bezeilen valt en we een beetje doelloos door de winkel heen slenteren.

Na een half uur ronddwalen eindigen we met een appelcake, een stokbrood en een fles frisdrank, omdat we inmiddels ook kapot gaan van de dorst. Als we afgerekend hebben duik ik meteen in de appelcake. Als ik weer een beetje bij zinnen ben vraag ik Nick: 'Wat doen we eigenlijk op het stokbrood?' 'Uhm.. de smeersels die we op de camping in de koelkast hebben staan?' Zucht...

Het is nog tien minuten terug lopen naar de auto en dan nog vijf minuten rijden naar de camping.. en er is een McDonalds tegenover de Coles. Dus we leggen het stokbrood en de half aangegeten appelcake opzij en storten ons op een hamburger. 'Dit is de Nick en Sanne manier van boodschappen doen'.

Voor we terug zijn op de camping is het 14.30. We halen onze was op en halen onze spullen uit de koelkast en rijden dan verder naar Cairns, wat nog maar 45 minuten van Mareeba vandaan is. Onderweg komen we door Kuranda, een bekend dorpje midden in het regenwoud. Nick neemt ineens de afslag naar een camping. 'Zullen we hier kamperen?' 'Uh, we gingen toch naar Cairns?' 'We kunnen toch ook hier kamperen?' 'Maar waarom dan, we gaan toch naar Cairns?' 'Ja ik weet niet, gewoon omdat het kan'.

We rijden richting een camping middenin de jungle (ik moet eerlijk zeggen, het is een mooie camping), maar de receptie is dicht, dus we kunnen niet inchecken. Dus gaan we eerst maar even Kuranda in. Het is inmiddels al laat in de middag en alles ziet er behoorlijk dicht uit. Er is hier een skyrail die je 45 minuten door de jungle brengt, waarna je terug kan met een stoomtrein, maar die gaat niet meer en bovendien is dat 109 AUD. 'Biertje doen dan maar, hebben we wel verdiend toch?' 'Jep..'

Dus stoppen we bij de eerste de beste kroeg om daar een biertje te nuttigen. Daar barst ik even in huilen uit en Nick heeft geen idee wat hem overkomt: 'Wat is er nou?' Er zitten een vader en moeder met hun twee dochters op het terras een drankje te doen. 'Als ik dat zo zie mis ik mijn familie gewoon, vooral rond kerst!' 'Maar je hebt mij toch?' Gelukkig zijn de tranen na een paar grappen van Nick gauw over.

Terug richting de hoofdweg zien we een bordje 'Barron Falls'. 'Kijken?' 'Tuurlijk!' Mooi hoor, maar we zijn nog niet genezen van ons 'we hebben al veel te veel gezien en zijn nauwelijks meer onder de indruk' syndroom.

Terug naar de auto dus. Nick: 'We kunnen ook gewoon naar Cairns rijden..' 'Dat zeg ik toch al de hele tijd!' De weg tussen Mareeba en Cairns is ook mooi, zo'n kronkelende bergweg over rivieren en door de jungle. Als we aan het einde van de bergweg zijn, komen we bij een winkelcentrum met een drankzaak. Volgens hun bord hebben ze de aller-aller-allerlaagste prijzen en dan moet Nick natuurlijk uitchecken (want als het op het bord staat zal het wel waar zijn ;)).

Dan Murphy's heet het en het blijkt ENORM. Bovendien zijn de prijzen werkelijk heel laag. We voelen ons als een kind in een snoepwinkel en slaan als een malle in: bier, wijn, baileys, champagne.. Met als resultaat een kar vol drank en een enorme rekening. Blijkt ook nog niet zo heel gemakkelijk om het allemaal in de auto te passen, maar op de een of andere manier vinden we nog een paar lege hoeken en gaten.

Als we de winkel uitlopen is het alweer donker, dus we besluiten hier in de buurt een camping te zoeken ipv in Cairns. We vinden een camping vlakbij een meer. Uiteraard is de receptie alweer dicht.. en er zit geen code op de toiletten en douches. 'Gratis kamperen?' 'Gratis kamperen.'

We hebben geen eten ingeslagen, maar gelukkig hebben we nog het stokbrood en de smeersels (hebben we natuurlijk heel goed gepland). We worden helemaal lek gestoken door muggen en pakken ons van top tot teen in. Daar zitten we dan, hartje zomer in Northern Queensland, met een lange broek en een vest. We zweten ons het leplazerus. Tot overmaat van ramp is er ook nog veel dauw, waardoor mijn e-reader, die even buiten heeft gelegen, ineens beeldschade heeft. Ik kan wel huilen, mijn e-reader! My precious! Doe ik natuurlijk niet, want als je reist gaan er nou eenmaal dingen kapot en raak je dingen kwijt, is mijn nieuwe levensmotto.

De volgende ochtend ontbijten we bij het meer en ook hier is het geweldig mooi. 'Je zou bijna vergeten dat dit niet normaal is!' Er staat ook een bordje dat waarschuwt voor krokodillen. 'Zie je er al een?' 'Nee'. 'En nu?' 'Nee, nu ook nog niet Sanne'. 'Ik denk dat we er zo een gaan zien'. 'Tuurlijk'. 'Kijk maar daar, zie je die eenden weg zwemmen? Dat komt omdat er een krokodil achter ze aan zit'. 'Hmhm...'

We zien ook iets dat we nog nooit gezien hebben: zwaluwen die of uit het water aan het drinken zijn of aan het jagen op insecten, we weten het eigenlijk niet. Ze komen in ieder geval met een noodgang naar beneden zeilen, duiken heel eventjes met hun snavel in het water en schieten dan weer omhoog, een geweldig gezicht. 'Straks vangt er eentje een barramundi!' Ik zie het helemaal voor me en schiet hard in de lach. Nick kijkt me een beetje vaag aan: 'Jouw fantasie slaat soms echt op hol'.

Inmiddels is het alweer 24 december en dus al bijna kerst. Ik heb bedacht dat het wel leuk is om met kerst wat vrijwilligerswerk te doen. Tenslotte vieren wij het hier toch niet echt en 'willen we graag iets terug doen'. Als we 's morgens Cairs inrijden, komen we toevallig langs een afdeling van het leger des heils. Er staat een lange rij, maar we kunnen even tussendoor schieten om te vragen of we morgen hier kunnen helpen.

Hier wordt niks georganiseerd, maar er is wel de daklozenopvang meer in het centrum. Daar wordt morgen een lunch geserveerd, waarbij we vast wel kunnen helpen. We krijgen het adres en gaan ook daar langs. We krijgen te horen dat ze al genoeg vrijwilligers hebben, maar dat we altijd kunnen komen. 'You might just have a nice lunch with us!'

We checken in bij de camping waar we eerder al gelogeerd hebben en gaan naar de Coles, waar het mega druk is. In het kader van onze kerst zo leuk mogelijk maken, besluiten we dat we alles mogen kopen waar we trek in hebben... Wow, het doet wel een beetje pijn als we bij de kassa zijn aanngekomen, maar we bedenken maar dat het voor een goed doel is. Vanavond hebben we voor onszelf een heerlijk Christmas Eve dinner en ook vanmiddag kunnen we super lunchen.

Terug op de camping storten we ons op onze luxeuze lunch, waarna we ons even terugtrekken bij het zwembad. 'Nick, het is 24 december en we liggen bij het zwembad'. ':D, I know!'. Ik bel met mijn ouders, want mijn paps is vandaag jarig, wens ze een fijne kerst en daarna gaan we ons bezig houden met ons kerstdiner.

We beginnen met een stokbroodje met lekkers en willen dan gaan koken. Nick begint bijna met de kangaroobiefstuk, maar bedenkt zich dan ineens dat hij ook nog shrimps heeft gekocht als voorgerecht. Oh ja! Dus, shrimps op de barbeque. Ondertussen gooi ik zijn aardappel alvast in de pan. Nadat we de garnalen opgepeuzeld hebben, is het tijd om de rijst, groenten en kangaroosteak klaar te maken. Als dat allemaal op ons bordje ligt en we willen beginnen, blijkt de biefstuk echter nog super rood.

Dus, de biefstuk gaat terug op de barbie, terwijl we onze rijst en groenten maar alvast opeten, anders wordt het koud. Tegen de tijd dat dat op is en de biefstuk klaar is, zitten we allebei ramvol en met pijn en moeite eten we de biefstuk weg. 'Nick, heb jij nog aan die aardappel gedacht?' 'Shit, nee!'

U begrijpt, een zeer soepel en elegant verlopend kerstdiner.. ;) Anyway, echt Nick & Sanne stijl en bovendien hadden we het gezellig. Als het eten op is zijn we uitgeput en duiken we ons bed in, morgen vroeg op, want we worden om 10.00 uur verwacht bij het leger des heils!

Als we daar de volgende ochtend bijna op tijd klaar staan, blijkt dat er nog veel meer mensen op het idee gekomen zijn om dit te doen. We staan een beetje te lummelen met een mannetje of 25. Zo'n beetje alles staat al klaar en is versierd, en de lunch begint pas rond 12.00... Er zit niks anders op dan een beetje te kletsen met de andere vrijwilligers.

Gelukkig stroomt het om 12.15 behoorlijk vol en kunnen we beginnen met helpen met dingen klaarmaken en uitserveren. We moeten in de rij staan om te kunnen helpen haha, iedereen is klaar om iets te gaan doen. De keuken is nogal internationaal: de headchef is Nederlands van origini, de sous chef is Duits en de kitchen hands zijn van India en de UK. Geen Aussie te bekennen ;).

Het wordt uiteindelijk een leuke middag en ik eindig aan tafel met twee heren die me het een en ander uitleggen over het zwervende leven. Hier ben je niet echt een zwerver als je een auto hebt, want dan kun je gewoon rondreizen en slapen en douchen bij de 'reststops' of gewoon ergens op straat parkeren. Ik had verwacht dat er echt daklozen zouden zijn, maar dat valt me mee. Er zijn wel een aantal gezinnen, die denk ik te weinig te besteden hebben voor een diner met kerst.

Een van de mannen met wie ik zit te praten is een beetje excentriek en legt me van alles uit over de New Worlds Order. Blijkbaar wil men de wereldbevolking terugbrengen naar 1 miljard, onder ander door de sporen achter vliegtuigen, die dodelijke ziektes verspreiden. En oh ja, zombies bestaan, heb ik ze dan 's avonds niet gezien op straat?

Haha, ik vind het allemaal wel grappig en ga met een zo serieus mogelijk gezicht mee in het gesprek. Uiteindelijk zijn Nick en ik de laatsten die vertrekken. Een mooie kerstdag uiteindelijk gelukkig!

De rest van de middag spenderen we op de camping, waar Nick cricket krijgt uitgelegd en speelt met een groepje Aussies, terwijl ik een boekje lees. We maken ook vrienden met Rossy, een klein kiwi'tje van twee dat hier met zijn gezin op de camping verblijft. Een echte rossie, wat het is een dondersteentje. We spelen de hele middag met onze nieuwe kleine grote vriend en gaan 's avonds op tijd, uitgeput, naar bed.

De volgende dagen houden we een soort van vakantie, terwijl we ook een beetje naar werk zoeken op het internet. We gaan naar de boxing day sale (een grote uitverkoop op onze tweede kerstdag, ik koop met pijn aan mijn hart een nieuwe camera, omdat ik die ander nergens kan laten fixen), hangen wat bij het zwembad op de camping, hangen bij de lagoon, spelen met Rossy..

Na een paar dagen zijn we het op de camping hangen en door Cairns slenteren wel een beetje zat en gaan we naar de Crystal Cascades, ongeveer 10 km verderop. Een prachtige creek met verschillende swimming holes en heerlijk fris water. Wat een mooi plekje weer!! Toch wel lekker om weer terug te zijn in de natuur :). Nick is de camping ook een beetje zat en wil eigenlijk ergens anders heen, maar waarheen weet hij niet. Dus uiteindelijk eindigen we weer gewoon op de camping. Gelukkig maar, want we blijken een nacht gratis te krijgen, omdat het onze zevende nacht is. Jeej, gratis slapen!

Ondertussen gaat Nick op zoek naar een baantje op een cattle station en zoek ik iets anders. Het blijkt nog best lastig iets geschikts te vinden: fruit plukken doe ik liever niet, au pair zijn verdiend niet zoveel en dan moet je een paar maanden blijven, onderzoeksassistent is maar voor een paar uur in de week.. Ik weet niet zo goed wat ik wil. Het is toch wel handig nog wat geld te verdienen voor ik verder reis, zodat ik me daar geen zorgen over hoef te maken.

Op Gumtree (de Australische marktplaats) vindt Nick vooral WOOFing plekken op cattle station. Hij heeft bedacht dat het misschien goed is om dat eerst te doen, zodat hij de skills kan leren die hij nodig heeft om daarna een betaald baantje te kunnen vinden op een cattle station. Strak plan natuurlijk.

Uiteindelijk weet ik niet echt wat ik wil en hoe langer het duurt voor ik wat vind, hoe meer geld het me kost aan verblijf & eten, dus ik besluit dat als Nick een plekje voor twee mensen vindt, ik wel mee wil. Als we op een ochtend aan het zoeken zijn achter de computer bij de receptie op de camping, is Nick er ineens klaar mee en doet zijn computer uit. Dan zie ik hem zijn telefoon pakken en naar buiten lopen.

Als hij terug komt heeft hij een plekje voor ons geregeld! 'Waar, bij wie?' 'Ja uh, weet ik niet precies.' 'Hoe bedoel je?!' 'Nou, ik ging bellen, maar ik had het verkeerde nummer. En m'n telefoon is bevroren en ik kan het nr niet meer terug bellen.' 'Welke advertentie was het dan?' 'Weet ik niet meer... volgens mij zei hij dat het vlakbij Georgetown was.' 'Ok, dus we hebben geen advertentie en geen telefoonnummer?' 'Nee... maar we hebben wel een plekje!'

Hahaha, je vraagt je toch af hoe hij het voor elkaar krijgt. Na lang zoeken vinden we in ieder geval de ad terug op Gumtree en sturen we ze een email. Ondertussen blijf ik toch maar verder zoeken, want ik vind het toch een beetje vaag allemaal. 'Waarom zoek je nog dan?! We hebben toch een plekje!'

We horen een paar dagen niks, maar dan word ik gebeld door deze mensen (Nick heeft mijn nr gegeven) en blijkt ons plekje gelukkig toch gegarandeerd. We spreken af dat we 3 januari kunnen beginnen. 'Wat gaan we eigenlijk precies doen Nick?' 'Weet ik niet..'

Ze sturen ons een mailtje met wat we nodig hebben. Het is nogal kort en bondig, gewoon een lijstje met dingen die we nodig hebben. Er staat dat we basic meals krijgen en toiletries mee moeten nemen, want we moeten douchen voor het eten. 'Wat zouden het voor mensen zijn denk je?' 'Hmm.. ze komen nogal afstandelijk over..' Elke keer als we bellen en we krijgen Dale aan de telefoon, geeft ze hem meteen door aan Jim. 'Denk je dat ze een beetje mentally retarded is misschien Sanne?'

Haha, we hebben dus geen idee waar we terecht gaan komen.. best spannend. Omdat ze ook nog eens 150 km van de dichtsbijzijnde 'town' af wonen, moeten we alles wat we 'extra' willen (frisdrank, juice, chips, etc.) in Cairns inslaan.

Dus gaan we op oudjaarsdag eerst naar Dan Murphys om een voorraad drank in te slaan en naar Coles om een voorrraad cola, chips en fruitsap aan te leggen. We nemen ook maar wat smeersels voor op brood mee, want 'basic meals' kan in onze ogen best gelijk staan aan 'droog brood'.

We gaan ook naar het winkelcentrum, want echt kleren om aan de slag te gaan in de outback hebben we niet. We kopen allebei een hoed, een lange broek, shirts met lange mouwen en Nick koopt echte 'werkmansschoenen'. Gelukkig is er nog steeds sale ;).

Als we alles ingeslagen hebben checken we in in het hostel waar we eerder ook al geslapen hebben, zodat we vanavond op nieuwjaarsavond niet terug hoeven rijden of taxi hoeven nemen naar de camping. Dan gaan we naar de Esplanade, waar de lagoon is, want daar zouden vandaag allerlei activiteiten moeten zijn. Er is echter een kinderconcert aan de gang, wat niet echt aan ons besteed is. We gaan terug naar het hostel om ons klaar te maken voor vanavond.

Tegen de tijd dat ik gedoucht en opgetut ben (eindelijk weer eens hakken aan, die ik vanmiddag heb gekocht, jeej :D), is Nick ondertussen al aan een drankspel begonnen met een groep heren uit het hostel. Uiteindelijk zijn we de hele avond met deze gezellig groep Aussies, Irish en Kiwis aan het spelen en komen we het hostel niet echt uit.

Om 23.30 uur gaan we uiteindelijk pas naar de Esplanade, met een fles champagne. We hebben nog niet koud een plekje aan het strand gevonden of er wordt ineens afgeteld. Ik geloof dat het de band ook overvalt, want ze beginnen bij zes ipv tien. Dan is het ineens 00.00 en 2014.

'Happy Newyear Nick!' Ik wil hem een knuffel en een kus geven, maar hij is niet overtuigd. Hij heeft het aftellen gemist: 'Het is toch nog geen twaalf uur?' 'Wel joh!' Pas als het vuurwerk begint is hij echt overtuigd en gaat de champagne open. We hebben echter al zoveel gedronken dat we er eigenlijk allebei geen trek meer in hebben.

Nou daar staan we dan... Het voelt niet echt als oud en nieuw. Oud en nieuw thuis is een gezellige en een symbolische avond, echt aftellen naar het nieuwe jaar. Hier is het ineens 2014, zomaar.

Ik barst in tranen uit. 'Wat is er?!' 'Ik mis thuis!!' 'Bel even naar huis dan.' Dat is natuurlijk een top idee, was ik zelf nooit opgekomen! :) Ik bel m'n paps en mams: 'Gelukkig nieuwjaar!' Best gek natuurlijk, zij zijn gewoon nog in 2013 ;). Het lucht me gelukkig op en ik voel me een stukkie beter.

Na het vuurwerk slenteren we een beetje door Cairns. 'Heb jij zin om te stappen?' 'Niet echt.. jij?' 'Nope..' We besluiten nog wat eten te gaan scoren bij een kebab zaak, maar we kunnen niet pinnen. Als we weglopen om te gaan pinnen worden we terug geroepen: 'Here, take these, happy newyear!' En zo krijgen we allebei een gigantische gratis kebab.. hoogtepunt van de avond ;).

Terug in het hostel treffen we onze nieuwe vrienden, die blijkbaar ook niet uit zijn gegaan. Ze zitten in het zwembad en we besluiten voor een nieuwjaarsduik te gaan. Enthousiast maken we allebei een bommetje.. slecht idee, midden in de nacht. Tien seconden laten staat de nachtbewaker bij het zwembad, of we alsjeblieft het zwembad willen verlaten? ..Tuurlijk :). Op naar bed!

De volgende ochtend om 09.00 kan ik dan eindelijk echt iedereen in Nederland een gelukkig nieuwjaar wensen en m'n telefoon staat roodgloeiend. Gelukkig hebben we allebei geen kater en kunnen we dus redelijk fris gaan rijden richting Paddys, voor een heel nieuw avontuur in de outback.