Maf eten en lesje in vriendelijkheid

25 September

Vandaag vliegen we van Bangkok verder naar Taipei. We hebben geregeld dat we met een busje naar het vliegveld gebracht zullen worden, in een soort.. tsja.. winkeltje naast het guesthouse. We moeten alweer om 04.30 op, want we worden om 05.00 opgehaald. Als het goed is. Nou ja, de man van de winkel zei dat hij daar ook sliep, dus als hij er niet zou zijn, mogen we hem uit zijn bed trekken ;). Gelukkig komt hij gewoon toeterend aan op zijn scootertje om aan te geven dat het busje snel zal volgen.

De vlucht verloopt verder prima en ineens bedenk ik me dat we waarschijnlijk Bas gaan tegenkomen, omdat Bas gisteren van A'dam naar Bangkok is gevlogen en dus vanochtend verder vliegt van Bangkok naar Taipei. Super chill! M'n pinpas terug! Ik bedacht me nl. op het vliegveld in A'dam dat Bas later zou komen en dus mooi mijn pinpas (mits die teruggevonden zou worden) mee kon nemen. En ja hoor, wie lopen we tegen het lijf op het vliegveld in Bangkok, Bas! Super leuk natuurlijk om elkaar op deze plek en op deze manier weer tegen te komen, en ik heb mooi mijn pinpas veel eerder dan verwacht weer terug.

De reunie is van korte duur, want we zitten op andere plekken in het vliegtuig. Naast ons zit wel een andere jongen van de groep van Australian Backpackers. We kletsen wat over de vlucht e.d. en hij vertelt ons welke films hij heeft gezien... ' Uhm, eentje met Will Smith en zijn zoon, back on e-art ofzo?' 'Bedoel je back on earth?' 'Die ja!' .. Holy shit, hoe gaat hij het redden in een Engelstalig land?!

Aangekomen in Taipei wordt Bas richting een hotel geleid, omdat hij 10 uur moet wachten op de vlucht naar Sydney. Wij gaan op zoek naar een bus richting de stad. Als we bij een payphone staan te prutsen om David (een vriend van Nick's ouders die ons hier opvangt) te bellen komt er een man in pak met een staartje op ons aflopen. ' Can I help you?' 'Uhm.. we're trying to find out how the phone works' . ' You can use my cell if you want. Do you need to take a bus? I can help you get a ticket. Where do you need to go?' We kijken elkaar een beetje wantrouwend aan, wat wil die vent?! Uhm, naja, we hebben wel een buskaartje nodig en geen idee welke kant op en hoe, dus een beetje hulp komt wel van pas. De man blijkt Dave te heten, haalt twee buskaartjes voor ons, laat ons zien welke bus we moeten hebben.. en zegt dan weer gedag en verdwijnt. What just happened?! We zijn helemaal verbaasd, omdat in Thailand iedereen iets aan ons wilde verdienen en we hier zomaar, voor niets, geholpen worden.

We nemen de bus en het is een verademing om te zien dat hier tenminste normaal gereden wordt. Heerlijk om ontspannen in het busje te kunnen zitten. We zien alvast iets van het prachtige junglelandschap.

Aangekomen in Taipei pakken we een taxi richting de antiekwinkel van de vrienden van Nick's ouders (David, een Amerikaan, en zijn Taiwanese vrouw). De chauffeur spreekt/leest geen woord Engels en dus is het briefje waarop ik het adres heb opgeschreven echt helemaal niets waard. Gelukkig heeft Nick van zijn moeder ook hun businesskaartje meegekregen, waar het adres in het Chinees op staat. Op onze eindbestemming staat de meter op 110 dollar, en als Nick hem 100 heeft gegeven en op zoek is naar nog 10, geeft de chauffeur aan dat we die kunnen laten zitten. WAT?! Het wordt echt steeds gekker.

David ontvangt ons in zijn prachtige antiekwinkel, waar sommige beelden en schalen staan van wel 2000 jaar oud. We krijgen een geschiedenislesje over het land en bekijken hoe het theeritueel hier werkt, want het is hier geen kwestie van waterkoken en een zakje erin doen. Eerst wordt het water gekookt, dan wordt het theepotje verwarmt met het hete water, dan worden er theebladen in de theepot gedaan die vervolgens overspoelt worden met heet water, de thee die dan ontstaat wordt weer gefilterd in een ander potje en die thee wordt uiteindelijk in de (ook met heet water verhitte) kopjes gegoten. Het duurt ff, maar dan heb je ook wat!

Ze hebben ook een slaapplaats voor ons geregeld in een hotel van een vriendin van de vrouw van David (ik noem haar maar even zo, want haar Chinese naam is echt niet te schrijven). David brengt ons daar met de auto heen, die geparkeerd staat in een hele bijzondere garage onder de grond. De auto's staan in lagen boven elkaar geparkeerd en kunnen d.m.v. een lift naar beneden worden gebracht en naar de uitgang worden gebracht. Slim gebruik van de ruimte uiteraard.

In het hotel, dat er nogal chique uitziet, worden we opgevangen door David's vrouw, haar zus en de eigenares van het hotel. Ze willen ons graag wat kamers laten zien en daarvoor moeten we eerst naar de zesde verdieping. Omdat ze alle drie meegaan, staan we met zijn vijven, inclusief backpacks, in een liftje gepropt haha. Nick staat hier echt als een reus overal bovenuit.

We krijgen een kamer in de bed & breakfast, die net geopend is en nog geen ontbijtzaal heeft (en dus eigenlijk alleen bed is, ipv bed & breakfast). David's vrouw heeft een mooie korting voor ons geregeld en we slapen voor 1000 dollar per nacht. Bij de receptie bespreken we verder wat onze plannen zijn voor deze week. Morgen gaat er nl. een busje met Chinezen uit het hotel richting Sun Moon Lake en het zou voor ons een mooie deal kunnen zijn om met hen mee te rijden. Ze gaan om 07.00 uur weg. Uhm..... no thanks :D. Na al die dagen vroeg op staan, willen we morgenochtend wel eens uitslapen! We vertellen dat we van plan zijn het land rond te reizen en ze vragen ons waar we heen willen... Uhm... geen idee? Ok, we staan wel een beetje voor lul nu, want we weten echt helemaal niets. De hele bende bemoeit zich er weer mee en na een uurtje ongeveer hebben we een route paraat voor de komende week, met de favoriete plekken van David, zijn vrouw, de zus van zijn vrouw en de eigenares van het hotel.

Het is inmiddels alweer avond, dus we frissen ons op en gaan naar de nightmarket in de buurt. Taiwan is blijkbaar bekend om zijn nightmarkets, die om ongeveer 18.00 open gaan en de hele nacht open blijven. De market die wij bezoeken is helemaal gericht op eten en je kunt hier echt de gekste dingen krijgen: echte kippenpoten, kippenhartjes, kikker, octopus en dingen waarvan ik niet eens weet wat het is. We beginnen met gefrituurde rijst met nootjes, eten noodles met beef (ik probeer het met stokjes, maar het lukt me echt niet, ondanks de verwoede pogingen van de kok om het me uit te leggen) en Nick eet nog soep met octopus, waar ik me maar niet aan waag. Ze hebben hier ook de meest verrukkelijke mango's die ik ooit heb gegeten. Ook de duurste die ik ooit heb gegeten trouwens, want ik betaal bijna twee euro. Taiwan is veel duurder dan Thailand en dat is wel even wennen! We zijn trouwens de enige blanke toeristen op de market en vragen ons af of hier uberhaupt wel Westerse toeristen komen. Blijkbaar voornamelijk Amerikanen, want de meeste Taiwanese mensen vragen ons of we daar vandaan komen. Nederland kennen ze uiteraard niet, dus het komt al snel neer op: 'We're from Europe'. 'Ahh... Europe..' Hmm... ik vraag me af hoeveel mensen daar ooit eerder van gehoord hadden ;).

25 September

We slapen echt idioot laat uit, terwijl we eigenlijk de intentie hadden een beetje op tijd op te staan, aangezien we alleen vandaag hebben om de stad te zien. We gaan eerst op zoek naar ontbijt (lees lunch dus) en komen terecht op het kruispunt vlakbij het metrostation. In een bistro bestellen we koffie en een broodje zonder echt naar de prijs te kijken.. NO way, het is nog duurder dan in Nederland!! We moeten nu ECHT op ons geld gaan letten. Het is wel HELE lekkere koffie en een HEEL lekker broodje.. ;D

Bij de metro zien we in een folder dat het het meest handig is om een dagpas te nemen, dus vragen we om 'two day passes', waarop we TWEE passen voor TWEE dagen krijgen. Haha, ok, we moeten hier echt meer Thenglish gaan praten, want ze snappen ons niet.

We beginnen bij het National Palace Museum, dat David ons aangeraden heeft. Het is nogal... Chinees. Er staan Chinese kunstschatten en er lopen HEEL VEEL CHINEZEN. Die zijn voor ons eigenlijk de grooste attractie, en dat is Nick ook voor hen. Letterlijk, want hij torent overal bovenuit en iedereen staart hem aan :D. David heeft ons aangeraden hier een dag voor uit te trekken, maar na een uurtje hebben we het wel gehad en nemen we de metro richting de hot springs.

We hebben een broodje gehaald (je hebt hier bakery's waar je echt zulke lekkere broodjes kunt halen!), dat ik zit op te smikkelen in de metro. Ik zeg tegen Nick 'Nu weet ik hoe jij je voelt, iedereen staart me aan... Misschien komt het door hoe ik dit broodje eet, want ik heb geen idee waar ik moet beginnen'. Dan zegt de vrouw naast me: ' You can't eat in the subway, see (wijst naar een affiche met een groot rood kruis door eten en drinken), cost 7500 dollar!' Oh wow.. daarom staarde iedereen dus haha. Snel het broodje terug in mijn tas.

Het is inmiddels alweer 16.30 als we aankomen bij de hotsprings, en de enige openbaar toegangelijke is dicht. We lopen verder op zoek naar een hotel met een hotspringbad waar we nog wel in kunnen en komen bij de thermal valley, waar de oorsprong van de hotsprings ligt. Echt zo vet om dat kokende water te zien (dat trouwens behoorlijk stinkt)!! Helaas zijn we hier ook laat en worden we na vijf minuten door een nogal hysterisch vrouwtje weer naar buiten gekickt.

In een winkel doen navraag of er misschien nog een publieke hotspring is. Op de verpakking van een slof sigaretten (die voor ons ff wordt leeggegooid, ze hebben toch een papiertje nodig!) een tekeninketje wordt geimproviseerd voor een hot spring die nog open moet zijn. Als we naar buiten stappen vraagt de vrouw die achter ons stond in de winkel of we met haar mee willen rijden die kant op. Najaaaa, deze mensen zijn echt bizar behulpzaam! Dus stappen we bij haar in de auto... en worden we afgezet bij dezelfde hotspring waar we eerder stonden en die dicht was.. shit.

Gelukkig loopt er een soort watervalletje, waar het hete water doorheen loopt en je in kunt gaan zitten. Dus settelen we ons daar, Nick met een sigaartje en ik heerlijk met mijn voetjes in het water. De waterval ligt langs de weg, maar ik sluit mijn oogjes en bedenk me dat ik op een prachtige berg zit met om me heen fluitende vogeltjes, terwijl mijn voeten heerlijk in het hete water baden. Wow... dit is echt zo gaaf.

Daarna is het alweer tijd om te gaan eten en we gaan met de metro richting de Shilin Night Market, schijnbaar de grootste in Taipei. Deze is meer gericht op kleding en electronics e.d., dus het duurt lang voor we iets te eten vinden (ondertussen wordt Nick steeds chagrijniger ;)). Je kijkt hier je ogen uit ondertussen. Bij een tempel midden tussen alle drukte hangt een groot scherm waarop echt een belachelijk slechte vechtfilm te zien is (boedhisme ging toch juist over vrede enzo..?) en je kunt hier in een bakje voor 2,5 dollar je garnalen uit een bak vissen, die je daarna op stokje geroosterd krijgt om op te eten.

We waren eigenlijk van plan vanavond nog karaoke te zingen, maar zijn te moe en gaan terug naar het hotel. Nick kijkt een filmpje, terwijl ik de foto's van Bangkok post en hier een blog over schrijf. We maken zoveel mee dat ik het bijna niet bij kan typen!

26 September

Ook vandaag is het de bedoeling om op tijd op te staan, maar dat blijkt toch moeilijker dan gedacht! We willen even kort langs de antiekwinkel om dag te zeggen tegen David en zijn vrouw en nog een bezienswaardigheid in Taipei bezoeken, voor we met de trein het land in trekken.

We checken uit het hotel en de hotelmanager vraagt ons wat ons plan is. We leggen uit hoe onze route eruit ziet en de manager stuitert bijna, ' Not Ilan?!' Uhm, nee. Nou, daar moeten we volgens hem echt mee, heel mooi enzo aan de kust, komt hij vandaan, makkelijk te bereiken. We krijgen weer een geimproviseerd, getekend kaartje met daarop de plek waar Ilan ligt en hoe de rots eruit ziet en hoe het treinspoor loopt en... Pff wow. Het is fijn hoor dat je hier zo geholpen wordt enzo, maar we hebben nogal haast en we staan hier nu al echt een uur.

Nick en Bas komen me halen, want ik zit alweer veeeeeeeeel te lang te schrijven en we moeten op pad in Sydney, waar we inmiddels aangekomen zijn. Morgen meer over Taiwan!