First sight of Sydney

We draaien onze hand niet eens meer om voor een vluchtje meer of minder en realiseren ons bijna niet dat we 9 uur gaan vliegen richting onze belangrijkste bestemming, Australie! We zitten he-le-maal achterin het vliegtuig, wat een ervaring op zich is, want je voelt elke beweging van het enorme bakbeest (jij had er enorm van genoten Frouk ;)). Het is super koud achterin het vliegtuig, waardoor de chinese vrouw naast ons besluit een andere stoel te zoeken en wij dus mooi drie stoelen voor ons zelf hebben. Prima, want het is een nachtvlucht, dus we gaan lekker slapen. Ondertussen verkneukelen we onszelf een beetje, want we zitten weer bij een groep Australian Backpackers in het vliegtuig, die nogal jetlagged zijn. Wij hebben heerlijk nergens last van :D.

Aangekomen in Sydney sluiten we aan bij de groep, zodat we met hen kunnen meerijden naar het hostel. Als de begeleiders van A.B. ons vragen welk hostel we zitten, kijken we hem vragend aan.. ' Uhm... zijn er meerdere dan?' Er blijken er twee te zijn. ' Hmm... ok, tsja... volgens mij zitten we gewoon in het beach hostel?' Of we het adres weten dan misschien? 'Uhm.. nee?'. Whaha, we lijken echt zo'n stel dombo's. Gelukkig kennen ze Bas en we weten dat we in hetzelfde hostel zitten als Bas, dus dat moet goed zijn. We mogen voor 20 dollar mee in het busje, want er is plek over. Perfect geregeld dus. Het regent trouwens! De hele stad ziet er nogal droevig uit, niet echt het welkom dat we ons voorgesteld hadden zeg maar.

We treffen Bas in het hostel en die heeft geregeld dat we op dezelfde kamer liggen, met nog drie anderen. Ik neem het bed boven Bas, want dat staat in een soort voorkamer en dat lijkt me wel lekker rustig. Het is nogal een uitdaging om het bed in te komen echter, want het trappetje staat zo'n beetje tegen een muur aan. Fijn, kan ik mijn acrobatische skills weer een beetje ophalen!

We krijgen in het hostel meteen van Bas een hoop info en ook van de mensen van A.B. We moeten nog een hoop regelen, tax file number, bankrekening, medicare (soort omzetting van je zorgverzekering naar Australie), telefoonnummer en een auto kopen blijkt ook nogal een gedoe. Pff... eerst maar eens even wat te eten scoren! Bas leidt ons wat rond in Manly, waar we verblijven. Dit ligt ongeveer een half uurtje van Sydney vandaan met de ferry en er zijn hier een paar prachtige stranden. Het is echter... KOUD! We komen uit 30C benauwde hitte en nu is het een graadje of 20 met een behoorlijk koude wind. Ik heb serieus maar een vest mee en voor de rest alleen maar zomerse dingen..

Bas is ondertussen het grootste deel van de tijd aan het bellen, omdat hij zo snel mogelijk een baantje nodig heeft, aangezien zijn budget niet zo groot is. Ik loop beneden in het hostel als er een man binnen komt, ik hoor hem zeggen dat hij op zoek is naar iemand om te helpen verhuizen. De manager zegt dat ze nog wel twee jongens weet, maar ik spring ertussen.

- 'I know someone who's looking for a job!'
- 'Thanks love, but I'm looking for a bloke' .
- 'Haha, I don't mean me, he's a guy, tall, 1.96 meters' .

Bas is net ff onvindbaar, dus schrijf ik Peter's nummer op. Bas belt hem meteen en hij kan morgen al beginnen. :D Haha, klein schouderklopje voor mij alsjeblieft.

We doen samen met Bas boodschappen, zodat we met zijn 3en kunnen eten. Inmiddels is Bas BudgetBas geworden (ik ken hem nog niet zo lang, maar ik neem aan dat hij zo nog niet was in Nederland), want alles moet zo goedkoop mogelijk. Pasta wordt het. Nick moet geloof ik nog een beetje wennen aan het hele budget gebeuren, want hij wil vanalles meenemen uit de winkel. Ik dacht dat mijn vader erg was met de koopjes in de Digros, maar Nick kan er ook wat van ;). Hij wordt echter meteen teruggefloten door Bas en mij haha.

Het is even wennen, slapen in zo'n hostel. We betalen 50 dollar borg en krijgen daarvoor een set lakens en een tasje met daarin een vork, lepel, mes, bord, beker en kommetje. Die moet je met je leven bewaken, want weg is weg en dan moet je betalen. Dit is natuurlijk onwijs aan mij besteed, want ik laat echt noooooooit ergens spullen staan en vergeet noooooooit iets mee te nemen. Voor sleutels geldt trouwens hetzelfde.

's Avonds kaarten we wat met een ander stel in het hostel en daarna gaan we op tijd naar bed. Zoals zo'n beetje iedereen hier blijkbaar.. Het lastige van het slapen in zo'n slaapzaal is dat als anderen al slapen, je het licht niet aan kunt doen enzo. Loop je dan een beetje tussen de backpacks met het lichtje van je telefoon op zoek naar je spullen. En dan maar hopen dat je niks vergeet onderweg naar de badkamer, om daar zo zachtjes mogelijk je tanden te poetsen enzo. Bovendien hebben we de was gedaan en heb ik dat om 20.00 eventjes snel op mijn bed gegooid. Nu is het 23.00 en slaapt iedereen al, en kan ik dus niet meer op en neer klimmen (wat me toch al tien minuten kost) om m'n was nog even weg te ruimen. Dus slaap ik maar tussen m'n schone t-shirts en handdoeken en wat andere spullen die nog op mijn bed lagen. Ik probeer alles tactisch aan het einde van mijn bed te leggen, maar gedurende de nacht hoor ik toch het een en ander naar beneden storten.. zucht.

De volgende dag schrijf ik mijn blog over Taiwan in de ochtend, terwijl Nick uitslaapt. We regelen daarna een bankrekening. De rente is hier de eerste drie maanden 4.05%! Holy shit! Ik besluit meteen mijn geld hier naartoe over te zetten. Grappig is trouwens dat dit weekend de rugby finale is, waar Manly in speelt en dus het hele stadje mee bezig is. Het bankpersoneel loopt ook in Sea Eagles (Manly team) outfits, echt cool :D. In het bankfilliaal staat trouwens een koffieautomaat. Hoppa, GRATIS koffie! Echte budgetbackpackers die we zijn, schenken we uiteraard 2x bij.

Daarna neemt Bas ons mee voor een wandeling door het Syndey Harbour National Park. Sydney ligt in een baai en je kunt hier prachtige wandelingen maken langs de cliffs. Als je geluk hebt komen er ook nog wat walvissen langs. We bekijken de zonsondergang over Sydney en ik besef me dat ik er nu echt ben, ik ben echt in Australie en echt deze reis aan het maken waar ik al jaren over droom... wow!

Als we onze wandeling terug willen maken bedenken we ineens dat het nu wel erg donker gaat worden... en we nog best ver terug moeten.. en we geen zaklamp bij ons hebben.. De heren panieken al redelijk en zijn het proviand (of eigenlijk gebrek daaraan vooral) aan het inventariseren, maar ik geloof er toch wel in dat het wel goed gaat komen. We komen inderdaad na ongeveer vijf minuten al op een parkeerplaats waar nog wat auto's staan, o.a. een stelletje in een jeep. We besluiten te vragen of we met hen naar beneden mogen meerijden, dus klop ik op het raampje van de bijrijdster en gebaar dat ze het raampje even moet opendraaien, terwijl Bas afwachtend aan de kant van de bestuurder staat, die meteen zijn motor aan zet. Haha, dit ziet er misschien ook wel een beetje suspicious uit op zo'n donkere parkeerplaats :D. Blijkbaar besluit ze toch het risico te nemen, want ze draait haar raampje open.

- 'Hi guys. Weird question maybe, but could we maybe drive down with you? We walked up here pretty late and didn't realize it would be dark now and we still have to walk all the way down..'

Ik zie de twijfel.

' We're good people, I swear. Dutch backpackers'.
-' Dutch backpackers hey?! Hmm... Ok, I can't take you all the way down, but jump in' .

Super!! We wurmen ons met z'n 3en in de eigenlijk net iets te kleine laadruimte. Onze genereuze chauffeurs blijken een stel uit de UK, sinds drie jaar hier wonend. Hij vertelt ons dat het dit weekend 'double merit' weekend is, vanwege de vele festiviteiten in de stad (er is uiteraard de wedstrijd, maar er is ook jazz festival en de navy bestaat 100 jaar). Daarom worden er dubbele boetes uitgedeeld, dus als hij gepakt wordt is ie de sjaak zeg maar. 'So it's double awesome you're taking us down then' .

Als we teruglopen richting het hostel zien we wat blauws oplichten in de golven.... Australische zeevonk!!! Wowwwww ik denk dat ik gek word, zo kicken :D. Een local die langs fietst vertelt ons dat hij het al een jaar niet meer heeft gezien. Het is echt zo gaaf om het te zien! Het is alleen wat verder op zee te zien, niet in de branding. Ik stamp nog wat met mijn voeten in het water, maar er gebeurt niets. Ik durf niet te gaan zwemmen, want er kan hier een behoorlijke stroming staan en de zee ziet er nogal pikzwart uit en ik kan niet zo heel goed zwemmen... Maar zo vanaf een afstandje vanaf de boulevard is het ook lang niet verkeerd :D. De heren hebben het na tien minuutjes wel weer gezien, maar ik blijf nog even lekker zitten genieten (en stuur hen alvast naar het hostel om te koken :p). Als de jongens weg zijn wordt het echter al minder en na een paar minuten is er niks meer te zien. Moedertje Natuur laat zich niet voorspellen :).

We eten weer pasta en daarna gaan we met een hele club naar de kroeg. Er zitten alleen maar Nederlanders bijna in het hostel (iedereen die met A.B. vliegt). Dat is wel handig, want iedereen zit een beetje in hetzelfde schuitje, net aangekomen en alles aan het regelen. Zo kunnen we elkaar met een en ander helpen. Verder zijn het ook gewoon gezellige mensen, dus het wordt een leuke avond in de kroeg :). Bas en Nick zijn het na een tijdje zat en ik blijf nog even rondhangen met de hostelmatties en praat wat met locals. Ik krijg zelfs een baantje aangeboden bij een bouwbedrijf. Niet als bouwvakker echter, want de beste man vindt me niet gespierd genoeg (wat?! Look at this mussles dude!), dus ik mag het bordje omdraaien om het verkeer te regelen.

Je hebt hier de RSA in de kroeg, responsible service of alcohol. Blijkbaar als je hier ook maar enigszins dronken lijkt, word je de kroeg uitgezet. Nick moet zich dus inhouden, want die lijkt chronisch dronken.. ;) Als ze aan de bar vragen om het goedkoopste biertje wordt ze ook meteen gevraagd hoeveel ze er al op hebben.

De volgende ochtend maken we een wandeling de andere kant op in Sydney Harbour National Park. We komen langs mooie stranden en lopen door een soort bos. Onderweg worden we aangesproken door een vrouw met een zakdoek met bloemen in haar handen.

- 'Pleace don't pick these' .
- 'Uhm, wasn't planning to actually' .

We vragen ons ook af waarom zij ze dan wel bij zich heeft, maar zij heeft ze blijkbaar op het pad gevonden. Het stel legt ons een en ander uit over de natuur hier en over de vogel die we eerder hebben gezien, een coocooberra blijkbaar, oftewel een laughing bird, want dat geluid maakt ie. Ze vertellen ons dat we niet zoveel kans meer hebben om walvissen te zien, omdat die vooral in augustus en september migreren. Wat een teleurstelling! Onderweg zien we ook nog een waterdragon, een soort lizzard die veel in dit gebied voorkomt. Nou ja, Nick spot hem, want die blijkt echt een super goed oog te hebben voor de dieren om ons heen, die ik anders glad voorbij was gelopen. Handig, zo'n gids mee :).

We doen onze wandeling verder een beetje snel, want we willen vanmiddag op tijd de ferry nemen naar Sydney, omdat er een groots vuurwerk is in de haven vanwege het 100 jarig bestaan van de navy. Het blijkt toch langer te duren dan verwacht en we zijn pas half vier terug in het hostel, terwijl we eigenlijk rond drie uur de ferry hadden willen nemen. We eten nog snel wat en gaan snel naar de ferry... die inmiddels gesloten blijkt te zijn. Ok, dan maar in de enorme rij gaan staan voor de bus. Nick is de rij na vijf minuten al zat en wil het hele vuurwerk laten zitten en gaan chillen in de tuin van het hostel. Mooi niet, ik blijf hier staan :D. Gelukkig deelt Bas mijn mening en besluit Nick dan ook maar mee te gaan. Uiteraard gaat hij wel op zoek naar een sluiproute om de rij te kunnen omzeilen. Hij vindt er ook een trouwens, maar Bas en ik geloven hem niet en blijven in de rij staan, waardoor we veel langer moeten wachten. De rij loopt best wel door en na een half uurtje zitten we in de bus richting Sydney. Daar aangekomen blijkt het kneitertje druk te zijn in de stad. Bas weet een mooi plekje in de botanische tuin waar vandaan we de opera house en de harbour bridge kunnen zien. Daar is het ook al enorm druk, en mensen hebben overal kleedjes neergelegd om hun plekje te reserveren. We zien echter tussen twee kleedjes in precies nog een vierkante meter waarop we met z'n 3en passen. Tot grote woede van de Duitsers achter ons, die daar blijkbaar vanaf 9 AM al hebben gezeten om hun plekje te bewaken. Tsja... sorry guys. Ik zou het ook niet grappig vinden als er twee reuzen van +1.95 voor me gingen staan, maar ze hadden hun kleedje ook niet heel tactisch neergelegd.

Ondertussen ga ik op zoek naar eten, want ik ga kapot van de honger. Het budget wordt heel even vergeten, want alles is hier super duur natuurlijk, maar ik moet en zal iets eten! Dus haal ik voor mij en Nick een hamburger van 8 dollar per stuk. Ik durf de jongens bijna niet te vertellen wat het koste, want het kan zomaar zijn dat budgetBas flauw valt als hij dit bedrag hoort.

Nick is zo lief om mij op zijn rug te laten zitten als het vuurwerk begint, waardoor ik alles goed kan zien. Wow, wow, wow!! We dachten dat dit eerst dat dit een jaarlijks iets was, maar we horen dat het jaren voorbereiding heeft gekost en bijzonder is (de navy bestaat maar een keer 100 jaar natuurlijk) en blijkbaar groter dan het vuurwerk met nieuwjaar. Het is ook werkelijk spectaculair!! Er wordt vuurwerk afgeschoten vanaf pontons op het water op verschillende plekken over denk ik een kilometer afstand, er wordt vuurwerk afgeschoten van de brug zelf en op het opera house wordt door middel van projectie het verhaal van de navy en de verschillende oorlogen verteld. Het is echt een enorm spektakel met een geweldige finale.

We zijn achteraf een beetje in een euforische stemming en de jongens roken een sigaartje, als we benaderd worden door iemand met een microfoon. Of we een interviewtje willen doen voor de radio? :D

Als we terug lopen zijn we allemaal echt super verrot, blijkbaar toch een vermoeiende dag! Bas laat ons Kings Cross nog zien, de uitgaansbuurt van Sydney. Blijkbaar is het hier een sport voor de meisjes om zo weinig mogelijk kleren aan te trekken, echt niet normaal. Bas haalt bij de McDonalds een hamburger, want hij heeft nog niet gegeten. Nick wil eigenlijk ook iets eten, maar denkt dan in budget en houdt zich in. Hij kan echter niet aanzien hoe Bas zijn hamburger op smult en gaat buiten staan. Soms is het leven van een backpacker best zwaar.

Terug gaan we voor het eerst met de ferry van Sydney naar Manly en hebben we een prachtig uitzicht over de haven, de brug en daarna over de skyline van Sydney. Het blijft nog een soort van gek om hier echt te zijn nu! Steeds moet ik mezelf even knijpen en erbij stil staan.

Volgende blog meer over Sydney! Een te grappig verhaal, dat ik vergeten was in mijn vorige blog, moet ik nog even kwijt over Taiwan.

We waren in een gehucht ergens beland en hadden gevraagd of daar ergens een kroeg te vinden was, maar volgens de eigenaar van het hostel waren die daar niet. We gaven onze queste voor bier echter niet op en vonden de enige kroeg in het dorp, volgepakt met dronken Taiwanese mannen. Een van die mannen, the lovely Qip, had zijn oog laten vallen op Nick :D. Hij fluisterde zachtjes in Nick's oor, blies een beetje in zijn nek, en zetten beide armen om Nick heen op de bar, zodat ie nergens meer heen komt. Als Nick even naar de wc ging, zag ik in Qip's ogen het verlangen naar zijn terugkomst. Het was echt te hilarisch, want Nick had geen idee wat ie ermee aan moest. Het roepen van 'This is my girlfriend!' leek Qip niet echt te deren.

Nou ja, lang verhaal kort, uiteindelijk is Nick toch maar gewoon met mij mee naar huis gegaan, terwijl hij de hele weg paranoide achterom keek om er zeker van te zijn dat Qip ons niet achtervolgde.. haha.

Dat wilde ik jullie niet onthouden, ik moet er nu vandoor, want we gaan misschien een auto kopen vanmiddag en de mechanic komt hem over tien minuutjes uitchecken.

Cheerio mates, no worries!