A beautiful surprise after every bend

Vanuit Jacobs Well rijden we door richting Brisbane, maar omdat we pas aan het einde van de middag zijn gaan rijden wordt het te laat om helemaal naar de stad te rijden. We moeten dus weer een plekje kiezen op de kaart en toevallig ligt hier ook een Manly. Het lijkt ons wel grappig om de Manly in Queensland te vergelijken met de Manly in New South Wales en ze blijken ook nogal op elkaar te lijken (allebei de stranddorpjes vlak onder de grote stad, waar iedereen vakantie komt vieren). Er is echter geen campground in de buurt, dus we kunnen hier niet slapen, maar er is wel een film in het park. We settelen onze kampeerstoeltjes, wikkelen ons in de fleecedeken, pakken er een wijntje bij en kijken Night at the Museum. Nou ja, kijken.. ik ben zo moe van de dag op het water dat ik de halve film slaap ;). De film is om 20.30 afgelopen en we zijn allebei doodmoe, maar we moeten nog op zoek naar een slaapplek. Het is hier lastig wildkamperen, omdat het best wel druk is, dus we rijden verder langs de kust om op zoek te gaan naar een rustigere plek om te slapen. We vinden een parkeerplek ietsje verderop in Wynnum, bij een grote picknickplaats, met ook toiletten en douches. Dus parkeren we de auto, schieten ons tentje omhoog en zijn allebei om 21.00 knock out. Het blijft wel vreemd om zomaar op een parkeerplaats te slapen, Nick houdt in ieder geval zijn bijl bij de hand voor de zekerheid :). We slapen echter prima, maar worden wel om 05.00 alweer wakker. Dan lopen er trouwens al mensen langs de auto, het is echt bizar. Mensen zijn hier heel sportief en waarschijnlijk is het op de dag te heet om te hardlopen e.d., dus het stikt om 05.30 al van de hardlopers langs het strand. Wij zoeken een picknicktafeltje op en ik bouw een meesteromeletje, die we oppeuzelen met een bakje oploskoffie, terwijl we genieten van het uitzicht op het strand en de zee. Zucht, wat een leven. Het is best lekker om zo vroeg wakker te zijn, zo met de hele dag nog voor ons!

Ik ben even op een bankje vlakbij het strand gaan zitten en zie een kayakker 50 m bij me vandaan te water gaan, om vervolgens voor mij weer aan land te komen. Ik denk bij mezelf: dat is een korte tocht!, maar dan zie ik hem uit zijn boot springen en iets groots met poten over zijn boot kruipen. Haha, er blijkt een handsman in zijn boot te hebben gezeten, een grote spin, die zijn broek in was gekropen. Gelukkig had ie het nu door en niet terwijl hij al vol de zee op was gekayakt :). De beste man probeert de spin uit zijn kayak te krijgen, maar die verstopt zich achter zijn footstrap: 'I think the spider is more scared than I am, but only a little bit', haha. Hij haalt de spin uit zijn kayak en brengt hem netjes naar een stukje bosjes om hem weer vrij te laten. Het is de eerste grote spin die ik hier zie, dus ik ben behoorlijk onder de indruk. Ik ben trouwens ook blij dat ik de spin zo tref en niet in onze auto ofzo ;). Verder hebben we namelijk nog helemaal niet zulke grote spinnen gezien gelukkig! Ik zie trouwens ook allemaal mensen fietsen en mis ineens het fietsen, want dat hebben we hier nog helemaal niet gedaan! 'Misschien kunnen we fietsen huren Nick?' 'Ja, of we moeten iemand zoeken van wie we ze kunnen lenen'.

Nick zwemt in het zoutwaterzwembad op de boulevard en ik neem een koude douche bij de picknickarea. Niemand kijkt hier raar op als je met je handdoekje en je shampootje voorbij loopt, of je tanden staat te poetsen bij een publieke kraan, het is zo grappig. Je mag hier eigenlijk nergens wildkamperen, maar het rondreizen lijkt zo in het DNA van de Australier te zitten, dat ze er helemaal niet van op kijken, wat voor ons natuurlijk fijn is. Het is handig dat we ons huis altijd bij ons hebben en dus overal kunnen slapen, maar het is wel een nadeel dat de tent op het dak van de auto zit en we dus behoorlijk opvallen.

Als we de afwas ook nog even hebben gedaan bij de picknicktafel gaan we richting Byron Bay. Het is even wennen om weer in een stad te zijn en niet zomaar de auto te kunnen parkeren, maar we vinden een plekje waar we redelijk goedkoop kunnen staan. Als we de stad inlopen komen we langs een 'koffermarkt', waar backpackers die weggaan hun kleding verkopen en Chinezen dezelfde troep verkopen als ze overal doen :p. We sloffen een beetje door de stad en zoeken de botanische tuin op. Daarna ga ik naar het Museum of Brisbane, dat hier gratis is. Brisbane vind ik eigenlijk iets mooier dan Sydney, omdat er nog wat gebouwen uit 1800/1900 tussen de nieuwbouw staan en ik heb toch meer met de oudere steden. Het centrum van Brisbane is echter niet zo groot, dus na een paar uurtjes hebben we het wel gezien. We hebben allebei niet echt de behoefte om hier langer te blijven en besluiten dus om verder te rijden. Redcliffe ligt niet zo heel ver noorderlijk van Brisbane, dus bellen we de oudere vrouw op die we hebben ontmoet op de camping in Dorrigo en ons aangeboden heeft bij haar te logeren als we in de buurt zijn. Ze is blij om van ons te horen, maar zegt een gast te hebben en vraagt of we morgen kunnen komen. Natuurlijk zeggen wij, maar dan zegt haar gast dat ze toch niet de hele avond blijft en we dus gewoon kunnen komen. Mooi, off to Redcliffe! Ze spelt de straatnaam voor me, maar ik snap er weinig van, dus we voeren op de gok iets in op de GPS. Als we richting Redcliffe ineens alle kanten opgestuurd worden door de GPS schiet mij ineens te binnen dat Shirley heeft uitgelegd dat ze in de buurt van Redcliffe woont, in het dorpje Clontarf. Nu snap ik ook ineens wat ze aan het spellen was aan de telefoon en dus voeren we het goede adres in op de GPS en kunnen we weer verder. Als we in de goede straat zijn raken we echter in de war, omdat de huisnummers niet lijken te kloppen. Terwijl we Shirley weer bellen om te vragen waar we moeten zijn zien we haar dochter Barbara komen aanlopen, die ons had zien zoeken. Blijkbaar is er tijdens de bouw een foutje gemaakt en lopen de huisnummers nu van 19, naar 23, naar 21 haha, vandaar de verwarring.

We worden hartelijk ontvangen en krijgen ook nog wat te eten. Shirley heeft een vriendin op bezoek die nog 1,5 uur terug moet rijden richting de Gold Coast, maar het volgens mij wel gezellig vindt en tot 23.00 blijft zitten. Barbara zou eigenlijk ook naar huis gaan, maar blijft ook tot 23.00 kletsen. Het wordt een hele gezellige avond en het is super leuk om ze weer te zien. Shirley is 85, maar nog erg pienter en kan geweldig vertellen over vroeger en hoe het was om in the middle of nowhere in Australie te wonen. Als we vertellen dat we nu richting Noosa gaan om daar te gaan kayakken, vertelt Barbara dat toen zij daar was het heel hard ging regenen, waardoor de camping was ondergelopen, ze bijna verzopen, bij de toiletten hebben geslapen en gered zijn door een ranger (lang verhaal kort ;)). Ze vertelt ons ook nog even over hoe gevaarlijk de krokodillen zijn in het noorden. 'Thanks Barbara, so first we'll drown and then we'll be eaten by crocodiles, looking forward to that ;)'. Barbara vertelt ons een beetje verontschuldigend dat er eigenlijk niet zoveel te doen is in de omgeving, waarop wij haar vertellen dat we fietsen willen huren en een ritje willen maken. Ooh zegt Barbara, wij hebben nog wel fietsen voor jullie, die kunnen jullie morgen gebruiken. Mooi! We zijn om 05.00 opgestaan en dus helemaal kapot om 23.00, maar.... we slapen weer eens in een bed :D. Genieten! Als we onder de lakens kruipen zeg ik tegen Nick, wij zijn eigenlijk wel heel goed van vertrouwen he? Wie weet is Shirley wel een seriemoordenaar... Tsja zegt Nick, of misschien spookt het huis wel. Shit Nick, dat soort dingen moet je ECHT NIET tegen MIJ zeggen. Maar blijkbaar ben ik zo moe, dat zelfs dat me niet wakker houdt ;).

Je zou denken dat als je in een bed slaapt in plaats van in een tent, je wel weer eens kunt uitslapen, maar ik word gewoon weer om 06.30 wakker. Ik probeer het echt nog te rekken, maar om 07.30 moet ik echt opstaan, want ik kan gewoon niet meer slapen. Ik heb het voornemen om Nick nog even te laten slapen en te gaan douchen, maar ik krijg de deur niet op. Ik draai en draai en draai, maar de deur blijft dicht. Nick wordt natuurlijk wakker en probeert het ook, maar de deur wil echt niet open. Hmm.... ik denk dat Shirley ons opgesloten heeft. Misschien gaat ze het huis wel in brand steken, of lachgas in de kamer laten lopen (dat we eerst zeg maar het heel grappig vinden, maar dan toch doodgaan) of misschien heeft ze het wel op Nick gemunt? Nick denkt toch het beste van Shirley en klopt op de deur, want we horen dat ze wakker is en in de woonkamer zit. Klop, klop: 'Shirley?', maar Shirley reageert niet. Ik schiet in een gigantische lachbui, want dit is toch best een hilarische situatie. We weten gewoon echt niet meer hoe we die kamer uit moeten komen. Gelukkig heeft Nick het geduld om te blijven prutsen en lukt het hem na een tijdje om de deur open te krijgen. Als we Shirley goedmorgen zeggen en vertellen dat we de deur niet openkregen, moet ze een beetje lachen: 'I heard you knock, but I thought you were fooling around a little bit'. We ontbijten gezellig samen en ik maak voor het eerst American pancakes (die niet veel anders zijn dan de Nederlandse naar mijn mening, behalve dat ze kleiner zijn). Daarna rijden we richting Barbara, die 8 km verderop woont. Onderweg hebben we het erover in wat voor bijzondere situatie we nu weer terecht zijn gekomen en hoe makkelijk dingen gaan: 'We zoeken iemand met een boot en de volgende dag zitten we op een boot, ik heb zin om te fietsen en we kunnen van iemand fietsen lenen!' 'Ja', zegt Nick, 'nu moeten we nog iemand met een helikopter zoeken'.

We ontmoeten voor het eerst ook Barbara's partner, Debrah. Ik kon me nog vaag herinneren dat ze had verteld dat ze een lesbische relatie heeft, maar ik was het gewoon weer vergeten denk ik. De fietsen staan helemaal klaar, compleet met helmen, uitgeprinte routes en gevulde bidons. Wat een service :). De dames vertellen ons dat het eigenlijk niet zo'n goede dag is om te fietsen, want tsja, het waait toch best wel. Wat?! 'Uhm, this is a perfect day to cycle, remember, we're Dutch, we cycle in rain and wind'. We stappen op onze fietsen zonder echt goed te weten welke kant we op fietsen en Nick fiets achter mij aan, als het fietspad over gaat op de weg. 'Nick, weet jij waar we heen gaan?' 'Nee, ik fiets achter jou aan'. 'Lijkt me niet heel wijs, ik fiets namelijk aan de rechterkant van de weg'. Nick rijdt hier natuurlijk, dus is het inmiddels wel gewend om aan de linkerkant van de weg te rijden, maar bij mij zit het er dus echt nog niet in.

Na ongeveer tien minuten komen we al bij de haven waar Barbara en Debrah over hebben verteld, waar je als het goed is de beste fish 'n chips kunt krijgen. Nou, Nick vindt wel dat we dat verdiend hebben na al dat harde werken al vandaag, dus eten we om 10.00 's ochtends fish 'n chips (smaakt niet minder goed op dat tijdstip moet ik zeggen). Daarna fietsen we een route van ongeveer 10km. Het is niet een onwijs mooie route, maar het is echt heerlijk om weer op de fiets te zitten en een beetje tegen de wind in te crossen (en Nick steeds in te halen.. :D). Na een paar uur fietsen zijn we echter toch wel behoorlijk moe en het laatste stuk gaat dus ook niet zo heel snel meer. Uitgeput komen we bij de dames aan, waar we getrakteerd worden op een kopje thee en een warme douche. Debrah is huisarts, en met de vrouwen onderling hebben we het o.a. over uitstrijkjes. Nick zit er maar een beetje bij... 'Isn't nice Nick, sharing the table with three women?' ;) Rond etenstijd wordt Shirley opgebeld, want we eten met zijn alleen bij Barbara en Debrah. Debrah schenkt ons champagne en Barbara bereid echt een koningsmaal voor, met biefstuk, salade, biet, zoete aardappel en als toetje ijs, vers fruit en mijn favoriet: mango. We zitten tot over onze oren te genieten, we worden zo ongelooflijk verwend. Na het eten blijven we lang natafelen en hebben we het o.a. over de situaties met de Aboriginals, het is interessant om hun kijk op het verhaal te horen (hoewel Barbara en Shirley het absoluut niet eens zijn, wat ook best grappig was). Shirley gaat om 22.00 naar huis, omdat ze moe is, maar drukt ons op het hart dat we voor haar echt niet op tijd naar huis hoeven te komen. Zulke lieve mensen! Daarna vertelt Barbara nog uitgebreid over haar werk als Air Trafic Controller, echt super interessant! Ze vindt het de mooiste baan ter wereld :D.

Voor we weggaan moeten we nog even mee de garage in, want zoals de dames zelf vertellen, hebben ze als grootverdienend kinderloos stel, genoeg te besteden. Tijdens al hun jaren kamperen hebben ze gigantisch veel spullen gekocht, die ze niet gebruiken (ze hebben vier campingtafels staan, omdat ze op zoek waren naar de perfecte en alles wat ze kochten het toch net niet was..). Ze rijden nu in een enorme camper/truck waar alles in zit en ze hebben dus heel veel spullen niet meer nodig. We mogen uitzoeken wat we willen en dat maakt ons een beetje ongemakkelijk. Ze zijn zo aardig en we geven hun er helemaal niks voor terug, en de Nederlander in ons vindt dat niet kloppen. Dat weerhoudt ons er natuurlijk niet van het een en ander aan te nemen ;). We krijgen van de dames een tafel, mokken, een toaster, zeil, palen, touw.. ik weet het niet eens meer allemaal. We hadden nog veel meer kunnen krijgen, maar inmiddels zijn we best goed voorbereide kampeerders en hebben we dus het meeste al 'in huis' (lees: in de auto). Onze bedankjes worden in de wind geslagen ('No worries') en dan worden we door Barbara naar Shirley's huis geschopt (die dame weet van aanpakken). Ze vertelt ons oprecht blij te zijn dat we echt hebben gebeld en langs zijn gekomen, omdat ze dat niet echt hadden verwacht en vooral Shirley het erg leuk vindt :).

We moeten morgen om 13.00 in Noosa zijn voor een trip en hadden bedacht vanavond al vast een stuk te reizen, en morgen de rest te doen, maar we hebben gelukkig voor het eten al besloten nog een nacht bij Shirley te blijven, die dat alleen maar gezellig vindt. Als we om 23.00 bij haar huis aankomen zit ze in haar badjasje op ons te wachten, de schat. Zij gaat meteen naar bed en wij ook, want het is weer een lange dag geweest. We genieten nog even van onze laatste nacht in een bed, voor we de auto weer in gaan.

De volgende ochtend gaat de deur gewoon open :p en ontbijten nog een keer gezellig met Shirley voor we in de auto stappen om verder te gaan. We kunnen haar niet genoeg bedanken, ze is zo gastvrij geweest!

We moeten om 13.00 in Noosa zijn voor een kayaktocht die we gaan maken en rijden op zijn Nick&Sanne's om 12.50 Noosa in, om vervolgens de parkeerplaats waar we moeten zijn niet te kunnen vinden. We bellen op naar het tourbedrijf en krijgen een beetje boos iemand aan de lijn, omdat we te laat zijn. Volgens hem redden we het nooit meer en moeten we maar tot 16.00 wachten. Als we dan maar besluiten boodschappen te gaan doen (we moeten voor drie dagen eten meenemen, omdat we in de bush gaan kayakken), zien we echter op de parkeerplaats het busje van Gagaju tours staan. Ze zijn hier dus gewoon nog! Nick spreekt iemand in de supermarkt aan van wie hij zeker weet dat zij ook op de tour meegaat ('Want zo ziet ze eruit'), en dat blijkt ook te kloppen. Ze krijgen nog 25 minuten om boodschappen te doen en te pinnen. Nou, dat redden wij ook prima! Dus kunnen we alsnog achter het busje van 13.00 aanrijden. Onderweg moet de driver (een beetje dikkige gozer van eind 20, met een hanekom, een rock t-shirt en een tattoo op zijn been met 'bitches and shit', ik denk dat het plaatje zo wel compleet is) nog even een stop maken om te gaan gokken, want het is vandaag de dag van de Melbourne Cup. Dat is een enorm belangrijke dag in Australie, want dan is de grootste paardenrace van het jaar. Iedereen hier lijkt er wel mee bezig en iedereen waagt wel een gokje. Het is zo grappig dat hij even stopt bij een bar om dat te gaan doen, terwijl hij gewoon een bus vol met backpackers laat wachten, dat kan hier dus gewoon.

We blijken te gaan kamperen in een bushcamp en twee dagen te gaan kayakken, maar vanaf deze plek. Nick en ik hadden eigenlijk bedacht dat je je spullen mee moest nemen op de kayak en op verschillende plekken zou slapen, maar dit is ook prima en het is een mooie camping. We kunnen in een dorm slapen met 7 anderen, in een soort hangmat, maar we besluiten lekker in ons eigen tentje te gaan slapen. Nick installeert de hele boel, want inmiddels hebben we een uitbouw aan ons huis. We hebben nu een tent op het dak, een stuk zeil aan de achterkant van de auto met daaronder stoelen en een tafel en daarnaast tussen twee bomen hangt onze hangmat. Iedereen die langsloopt kijkt, kijkt nog een keer en zegt dan tegen ons: 'You have a nice set up there, don't you'. Mensen maken er zelfs foto's van haha, het is echt zo mooi. Terwijl we daar zo een beetje bezig zijn zien we ineens een deel van de groep jongens waar we eerder een avond mee gekampeerd hebben. Gezellig! :D Zo doet iedereen toch een beetje dezelfde route en kom je elkaar hier en daar tegen. De rest van de dag chillen we een beetje met een glaasje 'goon' erbij. Alcohol is hier verschrikkelijk duur en voor een flesje wijn betaal je zo 10 AUD (7,5 euro) en dat is nog goedkoop. Je hebt echter pakken wijn van 4L voor tussen de 12 AUD en 20 AUD, die zijn dus best wel te betalen. De meeste backpackers drinken het en vinden het echt heel vies, maar Nick en ik vinden het eigenlijk wel lekker :). We kletsen wat met de andere backpackers rond een kampvuurtje en kijken daarna een film. Het is echt een geniaal bushcamp, want er is een tent met een aantal heerlijke banken en een grote tv met 300 films in het menu. Prima te doen hier ;). Na de film doen we nog een drankje met de Nederlandse jongens, die morgen weer vertrekken.

De volgende ochtend moeten we om 08.00 klaar staan om te gaan kayakken. Het blijkt dat iedereen deze trip gratis heeft gekregen bij het boeken van hun andere trips (meestal Whitsundays en Fraser Island, net als wij) en het blijkt ook waarom, want het gaat ongeveer zo: '
Hier heb je een peddel en een kayak, en hier op deze kaart zie je dat je de rivier af gaat en dan een meer over steekt en dan kom je op een strand. Wel bij elkaar blijven he. Succes!' Hij vertelt ons ook nog even dat het hoogtij wordt als we richting het meer peddelen en laagtij als we terug gaan, en we dus steeds tegen de stroming in moeten kayakken (7 km heen en 7 km terug). Aangezien we met drie man in de boot moeten, komt Duitse Jan bij ons in de boot, een aardige gozer van rond de 20. Meteen als Nick in de kayak stapt komt de roeier in hem boven en het is dus moeilijk te verdragen dat er twee Zweedse meisjes al snel ver voorop liggen. Het is een mooie route door het moeras en we blijken ook nog gewoon de tij mee te hebben, dus die man had echt geen idee waar ie het over had. Ondertussen blijkt niemand eigenlijk te weten wat een everglade is (ik dacht dat dat gewoon een beetje dom van Nick en mij was, maar blijkbaar maakt geen enkele backpacker zich druk over wat ie eigenlijk gaat zien ;)). We hebben van de Nederlanders gehoord dat als je de eerste creek links neemt, daar een ropeswing is. Jan heeft ook wel zin om daar heen te gaan, plus nog drie mensen op een andere kayak, maar de rest van de groep heeft geen zin om daarheen te peddelen en wil richting de pub. Het 'wel bij elkaar blijven he' wordt dus zodra we het meer hebben bereikt in de wind geslagen en we gaan op zoek naar de ropeswing. De creek is prachtig, want het water ligt hier stil en is net een spiegel. We varen de ropeswing in eerste intstantie voorbij, maar op de terugweg komen Nick z'n ogen weer eens goed van pas, want hij spot hem. Het zonnetje is ondertussen weg, dus het is een beetje koud geworden, maar het water is juist best wel warm, dus het is heerlijk om erin te slingeren. Nick maakt de eerste succesvolle backflip in zijn leven en ik ga ook lekker, tot allebei m'n armen uit de kom schieten tijdens een swing en ik niet meer kan zwemmen en bijna verzuip. Ok, dat is overdreven, maar het deed wel zeer.. ;) Terug op het meer wordt het ff pittiger, want we hebben tegenwind, maar we bereiken het strandje in een uur en 20 minuten ipv de 2 uur die onze 'gids' had voorspeld. Nick is natuurlijk helemaal blij dat we het zoveel sneller hebben gedaan.

We lopen richting de pub, waar we ons op een welverdiend biertje storten. Onze 'gids' heeft ons verteld dat we hier gewoon ons eigen eten mogen opeten, maar als we de broodjes tevoorschijn halen op het terras, wordt ons verteld dat dat eigenlijk niet de bedoeling is. Die dude heeft echt geen idee waar hij het over heeft! Maar goed, het is prima als we daar wat eten, als we alles maar netjes opruimen. Ik raak aan de praat met wat mannen die zitten te roken en drinken en wat zij de hele dag doen, aangezien hier niet heel veel te beleven valt, waarop mij verteld wordt: 'Smoke, drink and talk bullshit all day'. Haha, mooi leven ;). Na de pub chillen we nog wat op het strandje, maar het zonnetje gaat weg en iedereen is het al snel een beetje zat, dus we besluiten terug te gaan. Ineens hebben we de wind tegen en moeten we pittig peddelen om een beetje vooruit te komen. We zeggen hoopvol tegen elkaar dat we er echt bijna zijn: 'It's after this bend in the river, really'. Weer liggen er twee meisjes voorop (nu andere meisjes) en dat is natuurlijk voor Nick moeilijk te verdragen, dus die begint te racen, waarop Jan natuurlijk niet kan achterblijven. Ik vind het wel prettig dat Nick nog ergens een blikje energie heeft gevonden, want het helpt mij ook om te blijven peddelen. Uiteindelijk zijn we als eerste weer op de kant en komt de rest een half uurtje later ook aan.

Het is echt super vermoeiend zo'n dagje kayakken, dus ik ga lekker een dutje doen en daarna gaan we koken in de camp kitchen. We nemen onze eigen spullen mee (bestek enzo), maar ik knipper twee keer met m'n ogen en het is al weg. Nick vindt het maar niks als die drukte om ons heen, dus morgen moeten we maar weer bij de tent koken vindt ie ;). Na het eten gaan we nog even bij het vuur zitten, waar ik een gesprek tussen twee hippies probeer te volgen over moderne technologie en het feit dat het zoveel fijner is om een knopje gewoon te kunnen indrukken ipv met een touchscreen te werken. Ik weet niet wat ze gerookt hebben, maar het gesprek gaat echt compleet aan me voorbij. Verder gaan eigenlijk alle gesprekken een beetje hetzelfde en kun je precies voorspellen waar ze over gaan: 1. waar kom je vandaan, 2. waar ga je heen, 3. wat doe je in het dagelijks leven, 4. heb jij ook in dat en dat hostel geslapen? Nick en ik hebben daar eigenlijk allebei niet altijd evenveel behoefte aan en ook vanavond niet echt zin in, dus we gaan lekker slapen. De rest van de groep moet na de nacht in de dorms in een tentje gaan slapen. Ze krijgen alleen een heel dun matje en geen kussen, want volgens onze 'gids' hoort dat bij 'the real backpacker camping experience', oftewel 'ik ben te gierig om jullie een kussen te geven'. We zijn zo blij dat we ons eigen tentje bij ons hebben, inclusief een matras, dekens en kussens :D. Bij de garage sale waar we langsreden hebben we twee gratis kussens gekregen die nog nooit gebruikt waren en dus hebben we twee extra kussens, waarvan we er een aan Jan geven, die ons erg dankbaar is.

Als we de volgende dag om 08.00 klaar staan, blijken we een van de weinigen, want van de ongeveer 21 mensen de vorige dag zijn er nog 7 over. Blijkbaar heeft gisteren er toch wel ingehakt. Bij ons ook trouwens, want we hebben allemaal best wel spierpijn. We luisteren eerst naar de uitleg aan de groep die nu voor hun eerste dag gaat, die PRECIES hetzelfde is als het verhaal dat wij kregen, inclusief de grappen en het verhaal over de getijden. We kijken even naar het water en zien dat hij het weer mis heeft, want het tij gaat precies andersom als hij zegt. Als wij aan de beurt zijn voor onze uitleg en wij dus ook de getijden verkeerd uitgelegd krijgen, zegt Mike: 'Do you tell the same story every morning? Because it's really the other way around..' 'Hmm... oh.. yes I see.' Waarop hij een beetje begint de grinniken. Hij heeft dus echt geen idee haha.

Vandaag is een easy ride weer over de rivier richting een ander meer, waar we na drie keer met onze ogen knipperen ongeveer al zijn. Als we aangelegd hebben moeten we nog 2 km lopen richting het strand, waar we een beetje chillen, wat wandelen en de zeearenden bewonderen, die hier boven ons hoofd rondvliegen. Na een paar uurtjes is iedereen het wel weer zat en gaan we terug richting het bushcamp. We zijn het unaniem eens dat we finding nemo gaan kijken als we terugkomen, maar helaas is de tv al bezet. Nick en ik gaan echt kapot van de honger en eten met z'n tweeen naar mijn idee drie kilo noodles (het zal vast iets minder zijn geweest). Daarna gaat Nick nog even vissen (en hij vangt.. niks) en ik lees nog wat. Als de tv weer vrij is kijken we alsnog finding nemo en daarna nog een film (je moet het ervan nemen toch) om vervolgens om 20.30 alweer uitgeput in bed te liggen. Zwaar leven hoor.

De volgende ochtend is het tijd om verder te gaan, maar niet voor we nog een laatste film hebben gekeken. We gaan eerst richting Noosa om daar een nachtje te blijven (we slapen weer eens gratis door gewoon achter een hostel te parkeren en daar de douches en de toiletten te gebruiken) en gaan de volgende dag verder richting Rainbow Beach. Het Great Sandy National Park loopt helemaal van Noosa naar Rainbow Beach en als het goed is moet je hier goed kunnen 4x4 rijden. Als ik dat tegen Nick zeg springt hij meteen in de auto: 'We gaan NU'. We rijden echter op de GPS en die geeft uiteraard geen 4x4 weggetjes, waardoor we over de gewone weg door het nationaal park rijden (ook mooi trouwens). Als we aankomen in Rainbow Beach zien we hier wel een beach access, dus rijden we daar meteen heen. Hmm.. het zand is hier best wel diep... Maar goed, we weten nu hoe laag we de bandenspanning moeten doen en er zijn hier genoeg auto's die ons kunnen helpen, dus terwijl ik me nog een beetje zorgen maak, maakt Nick de beslissin ghet gewoon te proberen. Hij blijkt gelijk te hebben, want de auto trekt het echt prima. Er zijn hier prachtige zandduinen in verschillende kleuren rood, geel, grijs en bruin. Ik weet niet hoe ze zijn ontstaan, maar ze zijn prachtig. Er staan allerlei namen in uitgekarfd en dat moet ik natuurlijk ook meteen ff doen :). We parkeren de auto op het strand, zetten ons tafeltje en stoeltje neer en Nick bereid pasta voor lunch. Daar zitten we dan... dit is echt geniaal :D. Ineens zie ik twee auto
s naast ons de Nederlandse man die we hebben ontmoet in Byron Bay (de man die op dinsdag had besloten dat hij weg wilde en op donderdag in Australie zat). We lopen op hem af om een praatje met hem te maken, maar in eerste instantie lijkt ie ons niet te herkennen, hoewel hij wel heel goed doet alsof ;). Als we hem uitleggen waar we hem hebben ontmoet weet hij het weer. Hij heeft een 4x4 gekocht voor 15000 AUD en het is echt een super vette bak. Je kunt hier normaal het hele strand afrijden, maar het is hoogtij dus we kunnen niet langs een rots iets verderop op dit moment. Daarnaast weten we niet of we met onze auto de hele route kunnen afrijden. We spreken af met z'n 3en de route doen als het water laag staat, want met zijn bakbeest kan hij ons er prima uittrekken als dat nodig is. Hij parkeert zijn auto naast ons en vertelt een beetje over zijn ervaringen tot nu toe. Hij heeft 2.5 maand in Byron Bay gezeten met altijd mensen om zich heen, maar het reizen alleen vindt hij toch wel eenzaam. Hij heeft veel onroerend goed in Nederland waar hij goed van kan leven en hij hoeft dus ook hier niet op zijn geld te leven. Elke dag haalt hij lekker een vers stokbrood en veel fruit, en elke avond gaat hij uit eten. Het water loopt me in de mond als hij dat vertelt, en helemaal als hij ons heerlijke druiven voorschotelt en ook nog meloen. Hij (ik noem hem steeds maar hij, want we hebben nog steeds geen idee hoe hij heet en volgens mij weet hij onze namen ook niet haha, dat is ook het backpackersleven ;)) stelt voor dat als wij vanavond voor hem koken, hij het eten wil betalen en we alles mogen eten wat we willen, want hij hoeft toch niet op het geld te letten (en hij wil ook nog een beetje helpen met koken ;)). We doen allemaal ff een dutje en wachten tot het water lager staat. Als dat eenmaal kan scheuren we zeker een paar kilometen over het strand, het is echt zoo vet :D. De zandduinen zijn echt geweldig mooi. Ondertussen rijden we tussen de gigantische toyota's and landcruisers en krijgt iedereen een big smile als ze onze Subaru het strand zien bedwingen. Het levert een hoop duimen en high fives op :D.

Als we aan het einde van het strandje zijn zien we auto's een track oprijden en dat moeten we uiteraard ook proberen. Het zand op het pad is echt behoorlijk diep en erg zacht, maar ook hier gaan we zonder problemen overheen. Het enige nadeel is dat de auto zo laag ligt dat de onderkant het pad raakt en dat lijkt ons niet heel goed voor de auto. We komen op een ander strandje uit waar ook allemaal mensen geparkeerd staan en een beetje bij hun auto aan het chillen zijn. We zetten het tafeltje weer op, smeren een broodje pindakaas en Nick gaat vissen, terwijl ik met onze nieuwe vriend achter blijf. Die is natuurlijk niet voor niets zomaar uit het niets naar Australie vertrokken en hij vindt het geloof ik wel fijn dat hij nu een psycholoog bij de hand heeft aan wie hij zijn verhaal kwijt kan. Dus zit ik twee uur lang weer eens een levensverhaal aan te horen, maar gelukkig is het wel interessant.. :)

Dan gaat de zon onder en we moeten nog boodschappen doen en weer terug rijden, want we hebben besloten op het strand te kamperen, dus sleep ik Nick uit het water en rijden we terug naar het stadje. Daar ga ik naar de supermarkt met 'hem', terwijl Nick nog even checkt of de bandenspanning goed is. Ik heb besloten dat we quesadillas gaan eten. De supermarkt is zo'n dorpsmarktje, waar alles ongeveer twee keer zo duur is. Ik vind het een beetje genant, omdat wij niks betalen, maar hij spoort me aan vooral alles te pakken wat ik nodig heb en misschien nog een beetje extra voor de zekerheid. Zo deed ik wel eens boodschappen in Nederland (vooral als ik met honger boodschappen ging doen ;)), maar hier is dat echt onmogelijk, dus het is echt heerlijk :D. Biefstuk, paprika, tomaten, avocado's, kiwi's, ananas, papaya, aardbeien (AARDBEIEN!), druiven, yoghurt, sauzen, chips, cola... you name it. De rekening is echt meer dan 100 AUD en als onze nieuwe vriend uit het pinautomaat in de winkel geld wil halen, blijkt dat niet te lukken.. shit! Hij heeft op iets van 3,5 AUD gelukkig genoeg cash geld bij zich haha. We moeten ook nog naar een bottle shop, want hij trakeert ons ook nog op bier. Hij neemt 30 blikjes mee ('Dan weten we in ieder geval zeker dat we genoeg hebben') en dan kunnen we eindelijk weer terug richting het strand. Nick heeft eerder gevraagd of we daar konden kamperen en volgens die mevrouw was de camping 'een stukje verderop'. Het is inmiddels best wel donker op het strand, maar gelukkig kennen we de route een beetje. 'Hij' rijdt voorop en hij rijdt nog pittig door, wat Nick en ik nooit hadden gedaan zo in het donker, dus we zijn blij dat hij voorop rijdt :). We scheuren het strand over, de track langs en dan het volgende strand op en rijden dan de kant op waar we zouden moeten kunnen kamperen als het goed is. Maar we rijden en rijden maar en zien ondertussen niks. Hmm.. misschien hadden we iets specifieker moeten vragen waar we moeten zijn. We weten ook niet of we op strand kunnen kamperen, want we hebben geen idee hoe hoog het water vannacht komt. Gelukkig komen we een afslag naar een camping tegen. Nick neemt hem echter aan de verkeerde kant 'van de weg' waardoor we toch nog ff vast komen te zitten.. shit. Gelukkig kennen we de trucjes inmiddels, dus graven we het zand achter de wielen weg en rijdt Nick hem er zo weer uit, waarna we weer verder komen. We komen bij een picknickarea, waar 'hij' al met wat gasten die daar aan het bbqen zijn staat te praten. Je blijkt een permit nodig te hebben om op de campground te mogen kamperen, maar volgens hen moet het geen probleem zijn als we morgen weg zijn voor de ranger komt. En als de ranger wel komt moeten we gewoon doen alsof we dom zijn en dan moet het ook goed komen. Ok! Een van de jongens wil wel ff voor ons uit rijden naar de kampeerplek, zodat we het kunnen vinden. Een andere jongen zegt met een grote smile: 'There's one tricky spot, but you're car made it easily up here right, no trouble?' We laten de info over dat vastzitten 5 minuten maar even achterwege, 'Nope, no problems whatsoever' ;).

We komen natuurlijk weer in het pikkedonker aan op de camping, dus we zoeken op de gok maar een plekje, installeren ons en dan stort ik me op de quesadillas. Al zeg ik het zelf... zooooo lekker. Daana is het tijd voor bier en chipjes en dan trekt onze nieuwe vriend ook nog een fles bacardi oakheart uit de auto! Deze meneer is echt mijn held! Het is een echte zakenman, die met een bioscoop en daarna door het verhuren van appartementen zijn fortuin heeft gemaakt. Hij heeft in Byron Bay iemand gezien die elke avond koptelefoons verhuurde op strand voor eens silent disco en het lijkt hem geniaal dat ook op te starten, alleen heeft hij daar geen zin meer in. Hij wil best wel voor ons investeren, zodat wij het kunnen opstarten. Hmm... daar moet we ff over nadenken ;). Ik stort om 23.00 echt compleet in, dus duik het bed in, terwijl Nick tot 03.00 blijft zitten.

De volgende ochtend word ik om 07.45 wakker naast een enorm verrotte Nick de Jager, die uiteraard moeite heeft om op te staan. Ik ga even douchen (5 minuten warm water voor 1 AUD... alleen duurde het drie minuten voor ie opgewarmd was, afzetters!) en als ik terug kom lopen zie ik een parkranger staan bij Nick en onze nieuwe vriend.. ahh nee, shit. Ik hoor bedragen waar mijn oren van gaan klapperen, want we krijgen een boete. Eigenlijk is het 165 AUD per auto, plus 110 AUD per persoon... holy shit. De mannen houden zich echter dom en dat helpt gelukkig, want de ranger matst ons en een boete van 110 AUD met zijn 3en, pfieuw. Dat is niet heel veel meer dan we kwijt hadden geweest als we de permits hadden aangeschaft, want je hebt blijkbaar ook een permit nodig om over het strand te mogen rijden (dat wisten we echt niet). Verder geeft de ranger ook nog wat info over het park en vertelt hij ons dat we voor 10.30 moet terug gaan rijden, omdat het weer hoogtij wordt. Nick en ik moeten toch om 15.00 in Hervey Bay zijn voor onze trip naar Fraser Island, dus we gaan om 08.30 rijden. We parkeren de auto weer ergens op strand, klappen ons tafeltje uit en maken toast, terwijl 'hij' yoguhurt met verse aardbeien voor ons bereid. Het is echt ongelooflijk hoeveel mooie dingen elke nieuwe dag weer brengt! Net als je denkt dat het niet meer beter kan, wordt het toch weer beter :).

Na ons ontbijt rijden we richting Rainbow Beach, waar we de auto een grondige wasbeurt geven, want hij zit echt onder het zand en het zoute water. Niet alleen de buitenkant trouwens, want de binnenkant is ook ongeveer een zandbak haha. Bovendien ligt onze hele inboedel overhoop, want strand rijdt niet echt heel soepel zeg maar. Dus halen we de auto leeg, stofzuigen de binnenkant en reorganiseren het weer. Ook bij de autowasserette blijkt het een grappig gezicht om met ons Subaru stationwagon tussen de enorme jeeps te staan :D.

We hebben gelukkig nog genoeg tijd om door te rijden richting Hervey Bay, terug door het nationaal park. Ineens zien we de hele weg onder rook staan en politie en brandweer langs rijden. Niet veel later zien we nog geen 15 meter van de weg een bosbrand woeden en ook de rest van het bos ziet er behoorlijk rokerig en zwartgeblakerd uit. Gisteren zagen we vanaf het strand een grote wolk en 's avonds zagen we het helemaal rood oplichten, dus waarschijnlijk hebben we deze bosbrand gezien. Niemand lijkt zich echt heel druk te maken, de weg is gewoon open en ook niet minder druk ofzo, dus wij maken ons ook maar niet druk :). Op naar Fraser Island!