The Crazies of Grace Christian Centre

Na met de nodige traantjes afscheid genomen te hebben van mijn moeder zit ik weer in de bus richting een vliegveld... Waar ook nog de nodige tranen zich opdringen. Tijdens onze maand heb ik besloten nog even terug te gaan naar Australië en dus vlieg ik vandaag maar 3.5 uur terug naar Sydney, in plaats van 30 uur naar Nederland.

Wat een onzin, denk ik bij mezelf, al die tranen, zo erg is het nou ook allemaal weer niet! Een prachtige reis door Australië en daarna een ongelooflijke reis door Nieuw Zeeland, ik geloof niet dat ik veel te klagen heb. Dat kan ik natuurlijk allemaal wel heel verstandig denken, maar ondertussen ben ik toch behoorlijk van padje af, waarom doe ik mezelf dit aan?

Nu moet ik van iedereen en alles twee keer afscheid nemen: thuis nam ik al eens afscheid van mijn familie toen ik vertrok en nu met het afscheid van mijn moeder voelt het alsof ik dat nog een keer doe. Met pijn en moeite nam ik afscheid van Australië en Nick, en nu ga ik dat straks nog een keer moeten doen.

Aan de andere kant ben ik natuurlijk ook blij, want ik ga weer terug naar MIJN Australië! Nick heeft ondertussen werk gevonden bij een stichting, Grace Christian Centre, voor wie hij donaties werft en raffle tickets verkoopt, staande voor supermarkten. Als ik wil, kan ik meteen aan de slag en het verdient goed heeft hij beloofd. Hij twijfelt nog steeds wel een beetje of het geld dat opgehaald wordt werkelijk voor het goede doel wordt gebruikt, dus daar maak ik me enigszins zorgen over.

Ik ben ruim op tijd op het vliegveld (geen verrassing: na een maandje samen reizen is mijn moeder alweer in mijn hoofd gekropen en haar 'beter veel te vroeg dan te laat' adviezen zijn inmiddels een veel sterkere invloed dan Nick's 'als je dit vliegtuig mist, gaat er heus nog wel een volgende') en heb dus genoeg tijd om te shoppen (een fles Baileys voor mij en een fles Tequila voor ons samen om mijn terugkomst in Australië te vieren) en een bakje koffie te doen.

Mijn ervaring op dit vliegveld is niet veel anders dan die in Sydney: ik drink mijn koffie, begeef me daarna rustig naar de gate.. Om daar wéér te bedenken dat mijn bagage wel heel licht aan voelt en ik mijn vest wéér in de food corner heb laten liggen. Ik kan alleen maar grinniken.

Snel terug rennen, vest hangt er gelukkig nog, terug rennen en... als allerlaatste het vliegtuig in stappen. Nick zou trots op me zijn. Ik heb mijn plekje in het vliegtuig nog maar net gevonden of ik word op mijn schouder geklopt: 'Hey, Sonja!' Neeeee joh, dit is echt ongelooflijk toevallig, de familie die mijn moeder en ik hebben ontmoet tijdens onze Bay of Islands Dolphin tocht (en mij uitnodigden om bij hen in Newcastle te logeren) zit een paar rijen achter me. Wat een toeval!

Helaas kan ik geen laatste blik op Nieuw Zeeland werpen, want het is inmiddels pikkedonker. Jammer. Ik zet een filmpje aan en probeer even niet te denken aan mijn mams, die vanavond alleen in het hotel slaapt en vanaf morgen een lange reis naar huis voor de boeg heeft. Komt goed. Ook maar even niet denken aan wat me te wachten staat als ik straks terug ben in Australië.

Een paar uur later vliegen we over Sydney en krijg ik een fenomenaal uitzicht over het verlichte Opera House en de Harbour Bridge, wow. Verder verloopt alles soepel. Ik had nog wat lastige vragen aan de grens verwacht over waarom ik terug ben gekomen en of ik wel geld heb enzo, maar ik moet alleen Nick's nummer als contact opgeven en krijg dan mijn stempeltje. Dat ging makkelijker dan de eerste keer dat ik het land in kwam! Misschien door alle ongelooflijk irritante Chinezen die tegelijk met mij uit het vliegtuig zijn gestapt en zo'n beetje ALLEMAAL hun formulier verkeerd of half hebben ingevuld. Bij de bagage controle worden ze flink in de maling genomen door de bewaking, die ook wel inzien dat er weinig communicatie mogelijk is.

Nick staat gelukkig klaar om me op te halen, na 10 keer de parkeerplaats op en af te zijn gereden, omdat hij daar maar 10 minuten gratis mag staan. De auto ziet er gelukkig nog precies hetzelfde uit en het voelt alsof ik weer thuis ben. Dat voelt sowieso zo nu ik weer terug ben in Australië. Heel Australië voelt als thuis.

Het is een uurtje rijden van het vliegveld naar Mittagong, waar we blijkbaar verblijven. Ondertussen lul ik Nick de oren van zijn kop over Nieuw Zeeland en krijgen we ruzie over de navigatie, er is weinig veranderd. Ik vraag hem natuurlijk ook het een en ander over de organisatie, maar het blijf een vaag verhaal. Grace Christian Centre wordt gerund door een blijkbaar 300 kilo wegende pastoor met zo'n zes tandjes en zijn 20 jaar jongere vriendje Luke. Ze hebben nogal moeite om contact te onderhouden of zich aan afspraken te houden blijkt.

Nick is een paar dagen geleden aangekomen in Melbourne vanuit Tasmanië (Grace Christian Centre heeft zijn overtocht en die van de auto betaald, top natuurlijk) en zou vanaf daar naar Wagga Wagga gaan, waar Chris voor hem plekken zou hebben geregeld om te werken (bij supermarkten moet je in boeken om daar geld te mogen ophalen) en om te slapen. Toen hij en collega Brandon daar aan kwamen bleek er echter helemaal niets geregeld. Aangezien Nick 'teamleader' was, besloot hij het heft in eigen hand te nemen en naar Mittagong te gaan.

Als we daar aankomen ontmoet ik Brandon, onze Canadese collega, met wie we een kamer delen. Nick heeft me al gewaarschuwd dat het een beetje een aparte, maar aardige, gozer is en dat klopt wel. Hij is 27 en een paar jaar dakloos geweest, waar ik niet naar vraag maar wat hij vrij snel vertelt, en rookt nogal veel wiet over de dag om te kunnen functioneren.

Hij is door zijn ' internetvriendin' naar Australië gehaald. Hij had haar al gewaarschuwd dat ze hem 'in real life' niet leuk zou vinden en dat bleek ook zo te zijn, want na 2 maanden maakte ze het uit. Brandon had graag naar huis terug gegaan, maar had het geld niet. Dus ging hij werken voor Chris en Luke, die hem beloofden zijn ticket naar huis te betalen. Maar... die houden zich niet aan afspraken en houden hem al een paar maanden voor dat ze nu écht zijn ticket gaan boeken.

Klinkt allemaal erg veelbelovend.. Als Chris die avond ook nog op belt om even op Nick te schelden over het feit dat hij niet naar Wagga Wagga, maar naar Mittagong is gegaan, begin ik me nog een beetje meer zorgen te maken. Waar ben ik in beland?

De volgende dagen maak ik kennis met het werk en ben ik dolblij dat ik in ieder geval samen met Nick werk. Het werkt vrij simpel: we komen 's morgens aan, zetten een tafel op met wat informatieborden en een donatiebox. Dan begint het zware werk, want vanaf het moment dat de tafel staat vallen we iedere nietsvermoedende voorbijganger lastig met de vraag: 'Would you like to make a donation or by a raffle ticket and support terminally ill kids?'

In het begin krijg ik de vraag niet uit mijn bek (probeer dat maar eens snel te zeggen!), maar na 100.000 keer droom ik zelfs over die zin en is het het eerste wat ik wil zeggen tegen iedereen die ik tegen kom. Hoeveel ik nog regelmatig de vraag krijg: 'For who?' 'Terminally ill kids' 'Sorry what kind of kids?' Zucht.... 'Kids that are sick and are going to die!'

Grace Christian Centre, nooit van gehoord, zeggen veel mensen. Nee, nee, klopt zeggen wij, het is een vrij kleine en onbekende organisatie. Zet zich vanuit een Christelijke optiek in voor een ieder die hulp nodig heeft, dus ook bijvoorbeeld daklozen of slachtoffers van huiselijk geweld. Waarom we dan specifiek vragen om geld voor terminaal zieke kinderen? Goede vraag. Komt blijkbaar doordat mensen veel meer geld geven als het om kindjes gaat dan om volwassenen, dus zeggen we dat we daarvoor geld ophalen..

De eerste paar dagen brengen we in Bowral door, waar ons door een bewoner trots wordt medegedeeld dat dit de rijkste gemeente van heel Australië is, dus dat we wel veel moeten ophalen. Ik raak ondertussen bekend met de meest interessante ontwijkingstechnieken, die we vast allemaal kennen, want hoe irritant vinden we die mensen die om ons om donaties vragen?

Gelukkig werken we met z'n tweeën, samen kunnen we gelukkig de humor inzien van het feit dat we af en toe als paria's behandeld worden:
- Mensen vragen hoe het met mij gaat voor ik iets kan zeggen, wat ze genoeg tijd geeft om tijdens mijn antwoord de supermarkt in te schieten en ik dus nergens meer om kan vragen.
- Ze roepen: 'I'll see you on my way back!', om vervolgens via een andere uitgang weg te sneaken.
- Sommigen zijn blijkbaar tijdelijk blind en doof.
- Fake phone calls... hoe ver wil je gaan om niet om een donatie gevraagd te worden?! Ik hoor niets over gaan en zie niets trillen, maar blijkbaar komt er ineens een belangrijk telefoontje binnen op het moment dat ze me tegemoet lopen.

Super simpel werk, maar toch heel vermoeiend, zo de hele dag op je voeten staan (want zittend krijg je minder donaties!) en mensen aanspreken. Gelukkig zijn er natuurlijk ook nog leuke/aardige mensen die best wel inzien dat we ook gewoon mensen zijn, een praatje met ons maken en bovendien gul zijn.

Dat maakt ons heel blij, niet voor de arme mensjes die daarmee geholpen zijn (als dat geld werkelijk naar die mensen gaat), maar voor onze portemonnee. Jaja, klinkt heel slecht en is het ook, maar helaas gaat mijn geest zo werken. Want het werk is echt wel zwaar en zo'n beetje elk uur denk ik 'why the fuck ben ik dit aan het doen?!', maar als ik 's avonds dan de centjes in mijn hand krijg die ik die dag heb verdiend, voel ik me toch ineens een stuk beter.

Als Nick en ik samenwerken krijgen we allebei 25% van wat we ophalen en als ik alleen werk 40%. Ons verblijf wordt betaald en dus kunnen we zo'n beetje alles wat we verdienen in onze zak steken, wat lekker aan tikt. Gemiddeld halen we op een dag tussen 400 en 450 dollar op, dus reken maar uit.

Hoewel Chris na twee dagen op belt om Nick op te dragen ons nog niet uit te betalen, want dat geld is nodig voor de overtocht? Een vreemde opdracht, want waar is al het geld gebleven dat ze in Tasmanië hebben opgehaald? Daarmee zouden ze toch genoeg moeten hebben om de overtocht te betalen? Volgens Chris staat dat op een rekening van de stichting en mag hij daar niet meer aankomen volgens de regels. Dus vraagt hij ons ons inkomen op zijn persoonlijke rekening te storten, wat bij ons de nodige vraagtekens oproept. Volgens Brandon is het geld vooral nodig om Chris en zijn entourage te voorzien in levensonderhoud (lees: héél veel eten) tijdens de reis van Tazzie naar NSW. Nick weigert overigens gelukkig en dus krijgen we gewoon ons volledige salaris uitbetaald.

Na een paar dagen in Bowral en met twee stinkende mannen in een motelkamer, belt Chris dat ze eindelijk hun overtocht van Tazzie geregeld hebben en we in Gundagai worden verwacht. We werken onze laatste dag bij de Woolworths in Bowral (waar we na vier dagen inmiddels oude bekenden zijn en door iedereen van het personeel vriendelijk worden begroet) en Brandon werkt bij de Coles verderop.

Onze dag kan niet stuk, want we worden door Brandon hilarisch op de hoogte gehouden van zijn bizarre relatie met de bewaker daar. Die maakt eerst een aardig praatje met hem, begint daarna langzaam te onderzoeken of Brandon misschien geïnteresseerd is om bij hem te komen inwonen en biedt hem daarna aan om voor 100 dollar per uur een beetje met hem te rotzooien. Geen seks ofzo, want daar houdt hij niet van met mannen, maar meer tongzoenen en een beetje friemelen. Brandon kan niet wachten tot deze dag voorbij is haha.

Hij is de afgelopen twee dagen niet echt in opperbeste stemming, want zijn wiet is op. Hij slaapt nauwelijks meer en begint een korter lontje te krijgen, hoewel hij volhoudt echt niet verslaafd te zijn. Gelukkig is zijn stemming beter als we hem ophalen om de trip richting Gundagai te doen, want Chris heeft ons laten weten dat we daar Matt ontmoeten en dat hij wiet zal meenemen. Het vooruitzicht alleen al heeft Brandon zijn dag goed gemaakt.

Het is vanaf Bowral nog zo'n drie uur rijden naar Gundagai. Helaas hebben we doordat we elke dag aan het werken waren, weinig van de omgeving kunnen zien. Nu wordt het al gauw donker en zien we dus ook niet veel (behalve een belachelijk mooie maansopkomst). De sfeer is wel goed onderweg: we zijn blij weer 'on the road te zijn en bovendien blijkt Brandon ook fan van de muziek van de jaren '90 (Spice Girls en Backstreet Boys), zodat we samen heel hard de nummers meezingen en meteen elkaars dikste vrienden zijn. Nick iets minder blij.

Als we net gestopt zijn bij de Hungry Jack's voor een hvo'tje (hamburger voor onderweg), belt Chris weer. Ze zijn onderweg van Melbourne (waar ze van de boot zijn gekomen) naar Gundagai, maar komen laat aan en hebben geen tijd meer om boodschappen te doen blijkbaar. Nick krijgt een behoorlijke boodschappenlijst van meneer de pastoor: of we hem alvast willen voorzien van de nodige flessen cola, cake, ijs, chocolademelk en, om het nog een beetje gezond te doen lijken, cornflakes'en melk. Dit meen je toch niet?! Ik kan er maar moeilijk met mijn kop bij dat die vent ons op draagt boodschappen voor hem te doen, terwijl wij ook pas vanavond aankomen, en dan ook nog om de meest onnozole, onnodige dingen vraagt.

Brandon is wat vergevingsgezinder ('Chris has diabetes and has a very specific diet, so he needs this stuff when he arrives'... Echt joh? Diabetes en dan lekker ijs met cake vreten en wegspoelen met cola, lijkt me een heel strak plan!) en dus gaan we nog langs de Woolies als we aankomen in Gundagai. Daarna rijden we naar de cabins die Chris geregeld heeft voor ons verblijf hier en die vallen niet tegen.

Er zijn er twee en dus moet er een verdeling gemaakt worden wie waar slaapt. De een heeft een kleine keuken, een slaapkamer met twee aparte bedden en een slaapkamer met een tweepersoonsbed. De ander is veel groter, hoewel de woonkamer/keuken ook als slaapkamer dient, met ook een aparte tweepersoonskamer. Ik heb ondertussen ook wel kunnen raden dat Chris waarschijnlijk de grootste cabin zou opeisen, dus nemen wij de andere.

Chris heeft ons al laten weten dat hij de verdeling van de cabins alvast voor ons heeft bedacht: Brandon moet bij hem en Luke in de cabin, die mede wordt gedeeld door Isaac, die met hen is meegekomen van Tazzie. Matt, die familie aan het opzoeken is in Wagga en morgen komt, moet bij ons in de cabin. Waarom deze verdeling is voor ons een raadsel en Brandon is niet blij. Hij kent Isaac nog van Tazzie en volgens Brandon is dat nogal een mafkees, mentaal niet helemaal in orde.

Ik begin me steeds meer zorgen te maken, want het rijtje wordt er niet gezelliger op: Chris blijkt bazig en opvliegerig, zijn vriendje Luke is 'zijn bitch' en kan janken als een wijf als ze ruzie hebben (zo wordt mij verteld), Brandon is wiet verslaafd en Isaac heeft (als ik mag geloven wat Brandon zegt) een IQ van ongeveer 80. Gelukkig hoef ik me er vanavond nog niet druk over te maken. Chris en gezelschap komen vannacht pas aan in Gundagai en dus hoef ik pas morgen kennis met ze te maken.

Brandon is zichzelf ondertusssen aan het opvreten, want hij weet bijna zeker dat hij vannacht wakker gemaakt wordt om de deur open te doen voor als Chris, Luke en Isaac aankomen. Bovendien had hij verwacht dat hij vanavond Matt hier zou treffen met wiet, maar die blijkt morgen pas aan te komen. De opgebouwde vrolijke stemming is heel snel weer verdwenen. We bieden hem aan om morgen met ons op pad te gaan in Gundagai en spreken af elkaar morgenochtend te treffen.

De volgende dag is het Goede Vrijdag en dus hebben we vrij, niet vervelend. Het is vandaag ook nog lekker weer, zo'n 20 graden. We gaan inmiddels al richting de winter en dus is dat helemaal geen verkeerde temperatuur. We slapen lekker uit, maken een ontbijtje en gaan rond een uurtje of 11.00 op pad. Brandon is ondertussen nergens te bekennen. Jammer dan, kan ie niet mee. De rest van het gezelschap slaapt ook nog.

We rijden als eerste naar een uitzichtpunt, waar we uitkijken over de groene heuvels van het binnenland van New South Wales (dat me behoorlijk doet denken aan het noord eiland van Nieuw Zeeland) en een zogenaamde 'flood plain'. De eerste witte bewoners van Gundagai settelden zich hier op de vlakte, ondanks meerdere waarschuwingen van lokale Aborigines over regelmatige overstromingen. Toen er inmiddels al zo'n 400 mensen in het dorp woonde, gebeurde waar men al zo vaak voor gewaarschuwd was: de hele vlakte overstroomde 's nachts en vaagde het hele dorp weg, met veel doden als gevolg.

De eerder voor gek verklaarde Aborigines bleken nu helden in nood, want in hun kano's wisten zij nog een aantal mensen te redden van verdrinking. Na de grote overstroming werd het dorp opnieuw opgebouwd, nu hogerop, en werden twee grote bruggen gebouwd voor de weg en het spoor.

Die bezoeken we (de langste houten constructies van New South Wales), naast het oude treinstation (het grootste houten stationnetje van New South Wales). In elk dorpje is wel een bezienswaardigheid die echt het langst, grootst, oudst, nieuwst, kleurigst of geurigst van New South Wales is, ze weten hier hun toeristische attracties in ieder geval wel aan te prijzen..

Daarna mag Nick dan eindelijk weer eens zijn hengeltje uitgooien, wat uiteraard tot groot enthousiasme leidt. Ik nestel me ondertussen met een bakje thee in een campingstoeltje achter de auto, met een boekje. Heerlijk, we zijn weer terug! :)

Als de honger toe slaat rond een uurtje of 15.00 gaan we terug naar de cabin, waar we ons op pannekoeken werpen. Brandon is inmiddels op en nog steeds chagrijnig, want Matt is nog niet ten tonele verschenen. Chris en Luke liggen blijkbaar nog voor pampus, Isaac heeft zich inmiddels wel gemeld. Die zit buiten een peukje te roken als we aan komen. Tijd om kennis te maken.

'Hey mate, how are you?' 'Good.' 'Had a good trip?' 'Yep.' 'What time did you arrive here?' 'Uhm.. 11pm or something.' Brandon bemoeit zich ermee: 'Dude, you arrived around 4am! And they called me awake at am already to let me know they were coming, fuckheads!' Ok, Isaac weet blijkbaar van voren niet dat ie van achteren leeft en Brandon is pissed, ik verschans me mooi in de cabin en laat me voorlopig niet meer zien.

Rond een uurtje of 8 klopt Chris aan, nestelt zich (met openhangend shirt, waardoor ik een nogal misselijkmakend uitzicht heb op zijn enorme buik) aan onze keukentafel en begint een relaas tegen Nick over het feit dat hij naar Mittagong is gegaan, in plaats van naar Wagga zoals Chris had opgedragen. Hij doet geen moeite zich aan me voor te stellen en ik doe geen moeite om me met het gesprek te bemoeien. Nick redt zich overigens prima, hij blijft rustig en maakt zijn punt zo goed duidelijk, dat Chris er weinig meer tegenin te brengen heeft.

Als hij is uitgepraat, deelt hij ons mee dat we morgen in Tumut zullen werken samen, zo'n 30 kilometer verderop. Overmorgen moet ik echter alleen op pad, want Chris wil graag zien of ik in mijn eentje ook geld in het laatje kan brengen. Prima. Als hij de cabin weer verlaat, haal ik opgelucht adem. Zo'n beetje alles wat me over Chris verteld is door die jongens klopt en ik besluit me zo min mogelijk met hem bezig te houden. Zoveel mogelijk geld verdienen en dan wegwezen.

Ondertussen is er nog steeds geen Matt te bekennen, die Chris net naar ons heeft aangeprezen als zijn 'meest betrouwbare medewerker'. Jaja, ondertussen zou hij eerst om 11.00 uur vanochtend aankomen, toen om 16.00 uur vanmiddag.. en om 23.00 uur is er nog niemand te bekennen. Again, niet goed voor Brandon's stemming, die door Isaac's aanwezigheid nog gestrester raakt. Gelukkig stemt Chris ermee in dat Brandon bij ons in de cabin komt, zodat wij vannacht niet op hoeven te staan als Matt nog mocht aankomen.

De volgende morgen blijkt Matt zich verslapen te hebben en dus later aan te komen (meest betrouwbare werknemer was het toch, Chris?), wat inhoudt dat Nick en ik ineens naar Yass worden gestuurd, 100 kilometer verderop. Voor Nederlandse begrippen een idiote afstand, maar hier niet meer dan normaal natuurlijk. Het maakt ons niet uit dat we zo ver moeten rijden, want zo zien we ook nog wat van het landschap. Yass blijkt een leuk dorpje, waar we door een gulle donatie van $100 van één persoon (!!) weer zo'n $450 ophalen.

Dat tellen we in de auto en delen we aan Chris mee als we terug zijn in Gundagai. Meteen krijgen we een boze Luke (die ik voor het eerst zie en die ook geen moeite doet om zich aan me voor te stellen) op ons dak: 'If Chris is here, he counts the money, not you!' Dat slaat echt op poep, want van Nick werd wel verwacht dat hij dat deed toen Chris hier nog niet was en Nick als teamleader werd beschouwd, maar nu Chris en Luke er zijn mag Nick ineens niets meer. Vermoeiende mensen zijn het.

Ik bemoei me er maar weer niet mee, laat Chris en Luke gauw voor wat ze zijn en ga terug naar de cabin om eten klaar te maken. We hebben eindelijk weer eens toegang tot een oven en dus duurt het niet lang om te besluiten lasagne te maken, lekker! Inmiddels hebben Brandon en Matt (die eindelijk aangekomen is) elkaar ontmoet en samen een bong gerookt, waardoor Brandon weer vrolijk is en na drie dagen ook eindelijk weer eetlust heeft. Gelukkig vindt hij lasagne ook nog lekker en zo krijgt hij zowaar wat vitaminen binnen.

De rest van de avond brengen we door met kennismaken met Matt, die een toffe gozer blijkt te zijn. Hij is 32 en voormalig truckie, komt uit New South Wales, maar woont nu in Tazzie. Hij werkt al sinds de oprichting van Grace Christian Centre, in oktober 2013, voor Chris en Luke en weet dus over het een en ander mee te praten. Hij heeft ook zijn hond mee, Tyson, een geweldig aanhankelijk beestje die meteen met ons allemaal dikke vrienden is.

Het wordt een late avond en als Matt terug gaat naar de cabin van Chris en Luke, waar hij zou slapen, is de deur op slot. Hij smst Luke met de vraag of Isaac, die in de woonkamer slaapt, de deur voor hem kan opendoen. Luke smst echter terug: 'He's in here with me and Chris'. Dat leidt tot nogal wat ongerustheid en verwarring aan onze kant... wat doet Isaac in de slaapkamer met die twee gasten?!

Matt besluit dat hij dat liever niet wil weten en vraagt of hij ook in onze cabin kan crashen, geen probleem natuurlijk. Als we de volgende ochtend buiten staan, komt Luke ons gezelschap houden en stelt zich zowaar ook netjes aan me voor. Hij legt ook meteen uit waar de verwarring vandaan komt: hij had het niet over Isaac, maar over de hond.. die lag tussen hem en Chris in, niet Isaac. Pfieuw, opluchting.

We hebben alweer een dag vrij, luxe, want vandaag is eerste paasdag. We zoeken het vandaag wat verderop en zetten koers naar Tumut, waar we een indrukwekkende dam vinden met daarachter een groot meer. Idyllisch plekje! We lopen over de dam (best een afstand!), lezen over het record dat hier gevestigd is in de jaren '70 (meer dan 500 km/u met een powerboat.. wow!) en gaan daarna naar het riviertje beneden aan de dam. Nick gaat uiteraard vissen, ik buig me over een boekje met een cidertje erbij. Het werkende leven is zo slecht nog niet.

De volgende morgen word ik bruut wakker gemaakt door Chris die onze kamer binnen stapt: 'Why aren't you guys up yet?' 'What are you talking about?!' 'You have to be up at 7 am. Nick if you want to be a team leader, you have to be sure your team is ready to go, so you have to be up in time.' 'Yeah, sure, but I am not a team leader yet.' 'Doesn't matter, you have to make an example!' Nou breekt m'n klomp! Ik heb me tot nu toe nergens mee bemoeid, maar mijn slaapkamer binnen stappen om me uit mijn bed te halen gaat echt al mijn grenzen te buiten: 'My alarm is set at 7.30 am, I only have to have breakfast and brush my teeth and will have no problem being ready at 8 am. I don't know what you're worrying about, you don't have to wake us up at 7am. We're grown up people and can take care of ourselves!' Een beetje morrend verlaat hij onze kamer, mij verbijsterd achterlatend. Wat een idioot die vent.

De dagen daarna werken we in de omgeving van Gundagai (waar we elke avond van Chris te horen krijgen waar we heen moeten, om vervolgens letterlijk élke ochtend toch ergens anders naartoe te moeten) en vermaken we ons prima met Brandon en Matt. We spelen onder andere een paar pokertoernooien en tijdens één worden we verblijd met het gezelschap van de nogal wazige Isaac. We lijken hem alles te moeten uitleggen en hij lijkt er weinig van te snappen, dus als Brandon een goede hand heeft en Isaac vol inzet, kan Brandon zijn geluk niet op. Hij waarschuwt hem zelfs nog een paar keer: 'Are you sure Isaac, because you're going to loose all your money!' 'I'm sure..'

Als de kaarten uiteindelijk worden open gelegd, legt Brandon euforisch zijn kaarten neer: 'Two pair!' Waarop Isaac verslagen zucht..: 'I've got nothing.' 'Uh Isaac, you have a full house, you win by far!' Waarop Brandon's gezicht natuurlijk op onweer schiet en wij bijna onder de tafel rollen van het lachen, deze hadden we allemaal niet zien aankomen. Isaac heeft het daarna overigens vrij snel gezien en heeft genoeg van het spel, waarbij hij al zijn gewonnen geld wil meenemen. We moeten lullen als brugman om hem ervan te overtuigen dat dat écht niet kan middenin een toernooi, waarop hij met frisse tegenzin zijn centjes bij ons achterlaat.

Tijdens ons verblijf in Gundagai worden er plannen gesmeed voor de weken daarna. De bedoeling is dat Nick en Matt teamleader worden en allebei met een team van vier mensen rond NSW gaan reizen. Dat is Nick al voorgehouden sinds hij voor hen begon met werken, een maand geleden, maar er komt weinig van terecht. Na een paar dagen wordt duidelijk dat het nu ook niet gaat gebeuren. Blijkbaar hebben er mensen afgehaakt en dus kunnen er nog geen teams gevormd worden.

Het nieuwe plan is om gezamenlijk naar Cowra te reizen (200 kilometer naar het noorden, terwijl de bedoeling is dat we zuidelijk richting Canberra gaan, logisch...) en daar de nieuwe teams samen te stellen. Van daaruit vertrekken we dan met Nick als teamleider. Een hectische week volgt.