Queensland: crocodiles, snakes and sandflies..

We maken een rit van Carnarvon NP naar Eungella NP, ongeveer 700 km noorderlijker. De GPS geeft ons een route over de snelweg, die eerst weer helemaal terug loopt naar de kust. We besluiten ouderwets op de kaart te rijden en door het binnenland te gaan. Daar komen we weer langs grote mijnen en rijden overal roadtrains. Verder is het vooral een lange en hete reis. Rond 17.00 komen we aan bij het gedeelte waar we Eungella NP in kunnen rijden en het is meer bij toeval dat we de afslag zien, want echt niet alles staat hier heel duidelijk aangegeven we inmiddels wel door. Anyway, op de kaart staat dat er maar een toegangsweg is richting Finch Hatton, waar wij heen rijden, dus dat moeten we niet kunnen missen. Met mijn vingers meet ik op de kaart af, maar ik onderschat de afstand en zo komt het dat we met zonsondergang nog lang niet op onze bestemming zijn.

Ergens moet een afslag zijn richting Eungella en Finch Hatton, maar die lijkt maar niet te komen terwijl we eindeloos rechtdoor rijden. We proberen de GPS, maar die is ons ook helemaal kwijt. Uiteindelijk komen we dan bij een kruising, waar achterop een verkeersbord met graffiti 'Eungella' staat, met een pijl naar rechts. Hmm... tsja... het lijkt niet ECHT op een formeel bord en bovendien zijn op de andere borden met graffiti piemels getekend, wat de betrouwbaarheid van dit bord voor mijn gevoel niet echt vergroot. Misschien nog maar een stukje rechtdoor rijden? Kijken of er nog een afslag volgt? We rijden nog ongeveer een kilometer door en dan besluit Nick toch maar om te draaien en de 'piemelafslag' te proberen. Vervolgens komen we op een of ander kronkelweggetje terecht en hebben we geen idee waar we heen rijden, terwijl de duisternis nu echt invalt. Ik haal opgelucht adem als een andere auto ons tegemoet komt en gas afneemt, want ik denk dat we hen kunnen vragen waar we zijn, maar die remt alleen om ons erlangs te laten, om vervolgens vol gas door te rijden. Shit. De GPS heeft ons inmiddels wel gevonden.. en die geeft aan dat de campground waar ik naartoe wil in Finch Hatton (Platypus Bushcamp) nog zo'n 70 km van ons verwijderd is. Wat?! Dat klopt vast niet! Maar het plaatje op de GPS van de kronkels in de weg, komt precies overeen met de kronkels die wij rijden, dus hij lijkt onze positie toch aardig goed in de gaten te hebben.. Tsja, we hebben niet heel veel andere keus dan dit kronkelweggetje door het duister te blijven volgen, want terugrijden is nog verder. Ondertussen bied ik mijn excuses aan aan Nick, want dit heb ik toch behoorlijk verkeerd ingeschat en het is echt niet fijn om hier zo in het donker te rijden. De kans op roadkill is behoorlijk groot.. en die maken we dus ook. Er komt een of ander knaagdier/wallaby onder onze auto terecht. Het diertje is gelukkig op slag dood en de auto lijkt geen schade te hebben. Nick loopt er nog heel stoer met zijn botte zakmes op af (om er wat vanaf te snijden om te eten..?), maar sleept het alleen naar de kant zodat het niet midden op de weg blijft liggen.

We halen allebei opgelucht adem als we een bordje zien met een 'Eungella Dam Campground'. Geen idee waar we nu beland zijn, maar we kamperen hier! We zien ook echt helemaal niks op de campground, dus parkeren de auto maar lukraak ergens, op hoop van zegen. Het waait ook nog eens behoorlijk en dat alles tezamen geeft me niet echt een comfortabel gevoel. Nick weet het zeil gelukkig zo op te hangen dat we behoorlijk uit de wind zitten, dus dat scheelt in ieder geval. Maar.. we zitten ongeveer een meter of 10 van het water af en ineens weten we eigenlijk allebei niet.. waar de krokodillen ongeveer beginnen in Queensland? Hmm... ik bak snel de kangarooburger (voor de bucketlist, hebben we nog niet gegeten namelijk.. smaakt gewoon als biefstuk) en de groenten, ram ze naar binnen en ren dan de tent in. Het is zo'n genot dat we dat ding niet hoeven op te zetten en zo hoog liggen, en dus weg van alles wat op de grond kruipt. Krokodillen bijvoorbeeld?

De volgende ochtend ziet het geheel er een stuk vrediger uit en blijken we op best een mooi plekje te staan. Ik ga op zoek naar toiletten, die blijken er te zijn en niet eens zo ver van de auto. Bovendien liggen er ook nog glossy's :D. Hilarisch toch? Sta je ergens in de middle of nowhere gekampeerd, kun je tijdens het poepen gewoon nog lezen over 'dramatic celebrity breakups'.

We nuttigen rustig ons ontbijtje, om daarna nog even wat huishoudelijke taakjes te doen (afwassen, auto in te ruimen). Het is gewoon donderdagochtend en ik ben heerlijk rustig aan mijn dag aan het beginnen en een beetje aan het bedenken wat ik de rest van de dag ga doen. Wat een leven. Toen ik nog werkte had ik nu al lang en breed in de trein gepropt gezeten! Ondertussen ben ik Nick al een half uurtje kwijt. Als hij terug komt vraag ik: 'Waar heb jij gezeten?!' .. Hij blijkt de glossy's ook ontdekt te hebben.

Ik lees in de Lonely Planet dat je in Finch Hatton 'Forest Flying' kunt doen, aan zo'n kabel over de toppen van het regenwoud. Vet, doen we! De GPS geeft aan dat we nog eens 60 km moeten rijden. Wow, ik weet niet hoe we gisteren gereden zijn, maar we zijn in ieder geval goed omgereden. Niks aan het handje, want we hebben toch geen haast! Hmm.. alleen het benzinepeil ziet er niet heel vrolijk uit. Ach, redden we wel. Als we richting Finch Hatton rijden zie ik een bordje 'Sky Window', dat moet natuurlijk even gecheckt worden. Er blijkt daar een korte 200m loop wandeling te zijn, waar vandaan we over het hele dal heen kijken, mooi! Er loopt ook een wandeling van 2.8 km door het regenwoud naar Eungella. Nou, die kunnen we prima handelen na de wandeling in de gorge en we hebben vandaag toch genoeg tijd, dus doen we. Het regenwoud is prachtig en op de een of andere manier ga ik me er steeds meer op mijn gemak voelen, waardoor ik er ook met meer plezier rondloop. Het is het oudste regenwoud in Australie en volgens Nick ook mooier en anders dan andere stukken regenwoud die we tot nu toe hebben gezien (ik zie echt geen verschil, maar dat zal wel aan mij liggen?).

Nick loopt voor me en ineens hoor ik hem zeggen: 'Slang!' Er zat blijkbaar een slang op het pad, die voor Nick wegschoot. We zien hem razendsnel de takken boven ons in klimmen, hij is met onze ogen moeilijk te volgen, zo snel gaat ie. Het is grappig, want geen van de mensen die we tot nu toe hebben ontmoet hebben een slang gezien (de reizigers dan, de locals wel natuurlijk), terwijl wij ze inmiddels om de haverklap tegenkomen. Nou ja, ook weer niet HEEL grappig, want van mij hoeft het niet PER SE zeg maar.

Als we aankomen in Eungella staan we een beetje te lummelen, want de wandeling is een 'loop' en zou dus ergens anders verder moeten gaan, maar we zien echt geen andere weg dan die waar we net vanaf komen. Nick zit ondertussen een beetje te spelen met een bloedzuiger op zijn been ('Hij heeft geen honger'), terwijl ik wat foto's schiet van mooie paarse bloemen. Ineens voel ik ook wat aan mijn vinger... een bloedzuiger! Paniek! Ik hobbel gillend, met wapperende handjes, op Nick af, roepend: 'HAAL HEM ERAF! HAAL HEM ERAFFFFFF!' Waarop Nick me een beetje vreemd aankijkt: 'Uh, het is maar een bloedzuiger hoor'. Jakkes.

Vlakbij is het Eungella Chalet, waar vanuit je over de hele vallei heen kunt kijken. We hebben wel een biertje verdiend na zo'n pittige wandeling! Dus halen we een biertje en settelen we ons op het terras. Ik krijg een echt vakantiegevoel ineens :).

Als het biertje genuttigd is en het daaropvolgende plasje gedaan, lopen we dezelfde route weer terug naar de auto (ik nu iets meer op mijn hoede voor slangen). Terug aangekomen bij de auto rijden we door naar Finch Hatton, want we gaan door het bos vliegen! De route loopt voor een groot deel bergafwaarts, want we gaan de vallei in. Gunstig voor ons laag benzinepeil!

En in de Lonely Planet en op de borden als we aankomen op de bestemming staat dat het alleen op afspraak kan, maar daar zijn Nick en ik natuurlijk niet zo van. Als we geparkeerd hebben (gewoon ergens midden in het bos, de weg is niet echt goed onderhouden zeg maar), komt er een pukkelig jongetje ineens uit de bosjes op ons aflopen. Willen jullie forest flying doen? Jep! Ok, moet ie even aan zijn vader vragen. Even later komt hij terug: ja hoor, het kan. Hij begeleidt ons een stukje een pad af, waar zijn moeder al klaar staat om ons in een tuigje te hijsen. Het bedrijf blijkt van een Engels stel, dat hier al een jaar of 25 woont. Ze wonen letterlijk in de jungle, want hun huis staat een stukje hoger op de heuvel, heel vet.

Als we in ons tuigje ingesnoerd zijn is het tijd voor een 'trial run', op een korte kabel vlak boven de grond. In feite hoeven we zelf niks te doen, want zij snoeren ons helemaal vast. Het enige wat wij moeten doen is op tijd remmen, bijvoorbeeld voor voorbij vliegende vleermuizen. We vliegen nl. door een kolonie heen en de moeders dragen net babietjes bij zich, waardoor ze zwaarder zijn en minder snel weg kunnen vliegen als wij langs zoeven. Prima! Verder zijn er ook nog een paar redelijke stugge bladeren van een palmboom op de route, die ook niet zomaar uit de weg gaan. Als de trial run goed is verlopen, lopen we de heuvel op richting het begin van de kabel. Onderweg wordt ons van alles uitgelegd over welke planten in de jungle eetbaar zijn. Ineens hoop ik dat ze dat niet doen voor het geval we van de kabel afstorten en onszelf moeten redden in de jungle...

We kunnen niet tegelijk aan de kabel, dus laat ik Nick eerst gaan, want ik weet zeker dat hij sneller gaat. De route bestaat uit twee aparte stukken kabel. De eerste is rond de 200 meter, dan komen we op een platform en dan doen we er nog eens ongeveer 100.

Het is echt heel vet!! Aan de ene kant wil ik natuurlijk wel hard gaan, maar dan mis ik weer al het moois om me heen en ik weet vrij zeker dat ik nog maar weinig kans krijg om het regenwoud op deze manier te bekijken. Dus neem ik rustig mijn tijd om over de kabel te zoeven en om me heen en naar beneden te kijken. Super vet om die vleermuizen ook van zo dichtbij in de boom te zien hangen. Ik ga alleen zo langzaam dat ik stil kom te hangen en dus moet ik 'werken', namelijk mezelf naar het middenplateau toe schuiven. Geen probleem, goede workout. Het middenplateau, waar Nick op me staat te wachten met onze begeleider, blijkt best wel.. uh.. smalletjes enzo zeg maar. En dan word ik losgekoppeld en moet ik onder een tak door een trappetje op, naar het volgende plateau. De begeleider heeft blijkbaar geen enkel probleem met de hoogte, want die klimt gewoon om ons heen, met zijn voeten nog net op het randje. Hmm... mijn knietjes schieten geheel uit zichzelf weer in de trilstand zeg maar ;). Zodra ik weer gezekerd zit aan de volgende kabel is dat weer over en geniet ik weer van het uitzicht, hoewel het wel heel snel voorbij gaat.. jammer!

Het stel heeft het heel rustig de afgelopen tijd en dat is duidelijk, want we krijgen na het vliegen nog een complete uitleg over hoe ze hier van het land leven. Echt heel tof! Hun water komt uit de creek en dat is ook hun bron van energie. Vlakbij de creek staat een motortje van misschien 30 cm hoog, waar water doorheen loopt en that's it. Ze krijgen er niet heel veel stroom van, maar het is genoeg. Verder hebben ze allerlei soorten vruchtenboom staan en we mogen plukken wat we willen :D. De bomen hangen vol lychees en Nick wordt helemaal wild ;). We krijgen ook een bak vol van een soort bessen, ze lijken een beetje op druiven (geen idee meer hoe ze heten). Zo, onze fruitvoorraad is ook weer aangevuld voor een paar weken! Ik vraag hem of zijn kinderen het hier wel naar hun zin hebben, aangezien ze toch best ver van alles afzitten, maar die vermaken zich wel bij de creek. Het enige is wel dat je een aantal creeks met de auto moet oversteken als je hierheen rijdt. Als het heel hard geregend heeft staat het water zo hoog dat ze er soms niet doorheen komen. Laatst hebben ze hier anderhalve maand vastgezeten.. anderhalve maand!

Dave raadt ons aan om vanmiddag nog naar de Finch Hatton Gorge te gaan, want die moeten we echt bezocht hebben. Het is inmiddels alweer 14.30 uur, dus plukken we nog gauw wat v.v.o.'tjes (vruchtjes voor onderweg) en rijden we richting de gorge. Daar aangekomen blijkt het echter een wandeling van 4.8 km return te zijn en dat is een beetje te lang voor dit tijdstip van de dag, dus lopen we alleen het eerste deel en klimmen we even rond over de rotsen in de creek die hier loopt. We nemen een duikje, maar het water is echt.. heel... koud..

Dan slapen we alsnog in het Platypus Bushcamp, waar we dus gisteren al hadden willen zijn. Als we er aankomen kijken we onze ogen uit. Het is een echt bushcamp, alles is in en van de natuur gebouwd. Als we bij de ´receptie´ staan, zijn we nog zo verwonderd om ons heen aan het kijken, dat we vergeten ´aan te bellen´ (met een echte bel). Om ons heen zijn 'de keuken' en 'de woonruimte', die dus van hout en ander organisch materiaal gebouwd zijn en in de open lucht. Alle mokken en pannen e.d. hangen gewoon aan boomstammen. Overal staan allerlei spullen (zeg maar rotzooi). Als we zo om ons heen staan te kijken komt er uit een soort gigantische boomhut een oude man, met een biertje in zijn hand en bloeddoorlopen ogen naar beneden lopen (gewoon de trap af hoor, geen liaan ofzo, zo heel erg bushy was het dan ook weer niet). 'Is the bell not working?!' Uh, we waren nog even aan het rondkijken. Of we vannacht hier kunnen slapen? Natuurlijk. Met zijn biertje in zijn hand laat ie ons zien waar we kunnen parkeren en int het geld. Ondertussen stelt ie ons wat vragen (Waar komen jullie vandaan? Waar gaan jullie heen?), maar hij blijkt stokdoof te zijn, dus elke keer als we antwoord geven lacht ie een beetje en knikt ie, maar is toch wel duidelijk dat ie geen idee heeft wat we gezegd hebben.

De camping ligt prachtig, vlak naast de creek. We hebben op de kaart van de camping gezien dat er ook nog wat 'honeymoonhuts' zijn en die willen we wel eens zien, dus we gaan op onderzoek uit. We checken ondertussen ook de toiletten (klep dicht doen, want anders springen er kikkers in!) en de douches (verwarmt door een houtkachel en zonder achterwand, dus als iemand besluit daar achter langs te lopen kunnen ze alles zien zeg maar). De 'honeymoonhut' blijkt een soort open houten hut te zijn, met alleen een bed erin en een muggennet. Hmm, blij dat wij in ons tentje slapen vanavond, want als je hier slaapt kan het niet anders dan dat je lek geprikt wordt. Dan staan we voor een veel grotere hut met nog meer rotzooi overal, verrotte hometrainers, opblaaskrokodillen, autobanden, je kunt het zo gek niet verzinnen. Whazza, de campingeigenaar, staat er met een jonger stel te praten. 'Is this one of the honeymoonhuts?', vraagt Nick. 'What?!', zegt Whazza. Nick vraagt: 'Is that Aloe Vera you're growing there? Do you use it like this or make it into a cream or something?'. 'What?!', vraagt Whazza, waarop ie mij steeds vragend aankijkt met de blik: 'Wat zegt die gozer allemaal?!'. Ik zie Nick's geduld als sneeuw voor de zon verdwijnen en het stel een beetje verdwaasd kijken. Het blijken de nieuwe WOOFers, mensen die tegen kost en inwoning komen werken. Hun blik maakt wel duidelijk dat ze geen idee hebben waar ze nu weer zijn beland en wij maken ons snel weer uit de voeten.

's Avonds lezen en schrijven we wat, terwijl we genieten van het geluid van de creek naast ons en de sterren boven ons. Wat een heerlijk plekje!

De volgende ochtend neem ik een douche in de met een houtvuur verwarmde douche.. Hmm, blijkbaar is het vuurtje uit. Koud dus ;). Maar dat maakt niet uit, want het is toch wel een vette plek om te douchen. Er hangt nl. ook een spiegel, dus je kunt jezelf zien douchen midden in de jungle (remember: geen achterwand). Daarna nog even naar het toilet, maar niet voordat de kikkerinspectie is voltooid. Ik zou toch niet willen dat ik hier ff rustig mijn ding zit te doen en er dan ineens een kikker omhoog springt! Er hangen hier trouwens ook allemaal spinnenwebben EN spinnen, maar zo te zien zijn ze allemaal behoorlijk dood.

Na ons gebruikelijke ochtendritueel (oploskoffie, toast en een stukje fruit) gaan we alsnog de wandeling door de Finch Hatton Gorge doen, opnieuw door het regenwoud. Het verschil hier is dat er in de waterval/creek twee geweldige swimming holes zijn. De eerste is na ongeveer een half uurtje lopen. Het is een soort meertje van misschien 20 m2, waar de waterval in uitkomt. Het water is alleen best wel donker, dus we kunnen niet echt zien wat hier rondzwemt. Gelukkig is er een lokaal meisje aan het zwemmen, 'Are there snakes in the water?' 'No, no worries, just some fish and some bugs'. Perfect, we duiken erin! Beetje koud, maar wel heeeeel lekker. Na afgekoeld te zijn lopen we verder naar de volgende swimming hole, een half uurtje verderop (volgens de Ozzies wel echt heel veel trappen omhoog, maar ik begin te vermoeden dat de Ozzies redelijk luie mensen zijn, want de wandeling is echt peanuts). Wow... het is echt een magisch plekje. Er komen twee watervallen uit op de swimming hole en het water is prachtig blauw, met daaromheen het groen van het regenwoud. Ik weet niet hoe lang we er zijn, maar ik denk uren. We klimmen de waterval in, zwemmen rond in de swimming hole of liggen gewoon lekker te chillen op een van de door de zon verwarmde rotsen rond de waterval. Ik kan hier wel twee weken doorbrengen. Nick wil na een uur of twee weg, want hij heeft honger, maar gelukkig heb ik nog noodrantsoen in mijn tas. Ik geef hem het restje gezouten pinda's dat ik nog bij me heb en hoop dat dat genoeg is om hem nog even koest te houden. Het werkt ;).

Helaas komt aan alles een eind en dus is het aan het einde van de middag tijd om dit paradijsje te verlaten (bovendien worden we inmiddels vergezeld door een oudere, kale man, die het geen probleem vindt om vol in beeld in zijn naakte piemelotje te gaan zwemmen... not a pretty sight).

We hebben nog twee dagen om naar Airlie Beach te rijden voor onze Whitsundays trip en hebben dus nog een nachtje over. Nick is in Byron Bay naar de tandarts geweest en de assistente heeft hem een briefje gegeven met mooie plekken in deze omgeving, waaronder Cape Hillsborough. Dat ligt ongeveer midden op de route, dus we besluiten daarheen te rijden om daar vannacht te slapen. We zetten de GPS aan om ons uit de vallei te begeleiden, maar ineens bevinden we ons op een soort backroad en wil de GPS ons een weg opsturen met het bordje 'no through road', oftewel, deze weg gaat nergens naartoe. Hmm.. Ik zie een boer hoofdschudden op een traktor zitten en ik stap uit om hem de weg te vragen. 'You're using your GPS are you? Don't trust those things around here, as soon as I saw you driving that way with that thing, I knew you would be coming back'. Ok, weet hij dan de weg naar Cape Hilssborough? Uh.. waar wil je heen? Dus ik laat het hem ff zien op de kaart. Hij gaat diep nadenken en wil dan nog eens op de kaart kijken, maar kan Cape Hillsborough niet meer vinden, dus moet ik hem nogmaals aanwijzen waar het ligt. Oh ja, daar. Dan krijg ik een HEEL uitgebreide uitleg van hoe we daar kunnen komen, maar ik vraag me af hoe betrouwbaar die uitleg is, aangezien hij mijn kaart nodig had.. Maar goed, we moeten het er maar mee doen. Als hij alles twee keer uitgelegd heeft, word ik ook nog eens overhoord en ik mag niet weg, voor ik de hele route uit mijn hoofd heb opgedreund haha.

Gelukkig kunnen we ook nog ergens tanken onderweg, want ons metertje staat weer eens in het rood. Oeps. We rijden de vallei uit en komen door allerlei dorpjes waar de kerstversiering prominent aanwezig is.. Oh ja, ik blijf maar vergeten dat het bijna kerst is, maar het is ook zo onwerkelijk. Onderweg zien we ineens twee mensen met een netje mango's uit een boom plukken. Ho, stop! Omdraaien!

We draaien de auto om en ik stap uit om wat mango's te scoren. Het echtpaar is erg aardig en legt me uit hoe ze te plukken, want er komt blijkbaar een gemeen bijtend soort sap uit. Ik heb het trucje gauw door en pluk de mango's van onderuit de boom, terwijl de man ook nog wat grotere voor me uit het bovenste deel van de boom pakt met zijn netje. Hmmmm, mango's! 'Where are you from?' 'The Netherlands'. 'Did you find some good smoke here yet?' 'What?' 'Weed!' Haha, hallo, niet iedere Nederlander is een stoner hoor! Zelf hebben ze vorig jaar een Eurotrip gedaan en vier dagen knetter stoned in Amsterdam doorgebracht haha.

Cape Hillsborough blijkt ook weer prachtig, we parkeren bij een mangroeve terwijl we uitkijken over het begin van de whitsunday islands. Het is al aan het einde van de middag, dus de zon gaat langzaam onder en het licht is geweldig. Ik schiet een hoop foto's, terwijl Nick zijn hengel uitgooit. Het water komt echter vrij snel op en we zitten op de rotsen. 'Nick, het water komt best snel op, ik peer hem'. Geen idee namelijk of hier krokodillen zitten, of haaien enzo. Toch wel lastig hoor, Queensland, met al die beesten overal. Nick besluit ook maar het water uit te gaan, zijn hengel is trouwens toch ook kapot gegaan. We rijden terug naar de picknick area, om daar te gaan eten. Daar zijn nog wat kinderen aan het spelen en terwijl ik daar naar kijk, denk ik: 'Hmm.. dit is een perfecte plek voor slangen, weet niet of ik mijn kinderen hier zomaar zou laten spelen'.

We hebben weer eens geen boodschappen gedaan, dus leven van onze voorraad: zoete aardappel, met ui en brocolli. Smaakt best prima! Terwijl we aan het koken zijn wordt het al een beetje donker en snijdt Nick zich diep in zijn vinger, terwijl ik me aan de bbq verbrand. Nou, het gaat lekker tot nu toe. Tegen de tijd dat het eten klaar is, is het al pikkedonker, dus we zitten te eten met onze zaklamp aan. Ondertussen schijnen we rond, om te kijken of er kangaroos of wallabies zitten. Als we net klaar zijn met eten, schijnt Nick rond en... kruipt er ineens een 2.5 meter lange slang vlak naast de tafel! Holy shit!! In paniek spring ik op de tafel, net als Nick. En nu?! 'Nick, je moet stampen toch?' Dus wij stampen, maar in paniek sta ik op het bankje van de picknicktafel te stampen, wat dus echt 0.0 zin heeft. 'Ren jij maar naar de auto'. Ik pak mijn bord in mijn ene hand, mijn biertje in de andere en doe mijn zaklamp in mijn mond, klaar om te rennen. Maar terwijl ik daar zo sta bedenk ik me ineens dat er natuurlijk nog veel meer slangen kunnen zitten in dat stukje tussen de picknicktafel en de auto. Shit, shit, shit.. Ik zet het toch maar op een rennen, gezien het feit dat de slang zich niks aantrekt van onze aanwezigheid en mijn kant op komt slingeren. In de haast krijg ik het ook nog voor elkaar om de inhoud van mijn biertje over mezelf heen te gooien.

Als ik bij de auto ben gooi ik snel mijn bord en bestek er in en ga dan panisch met mijn licht om me heen schijnen om te kijken of er meer slangen zitten, terwijl we die van 2.5 meter even uit het zicht verloren zijn. 'Nick, waar zit ie?! Nick, waaaaarr?!!' Nick vindt het allemaal wel leuk en gaat met zijn zaklamp in het gras op zoek naar de slang. Als ie hem weer gespot heeft loopt ie achter hem aan en schiet wat foto's. Ik weet vrij zeker dat ie hem het allerliefste had gevangen, hij heeft hem sowieso even aangeraakt. Hij is gek.

Het is pas 20.00 uur, maar ik kruip mooi de tent in, ik ga echt niet meer buiten zitten chillen. We gaan vanavond wildkamperen, vlakbij de picknick area. Nick pakt nog even mijn camera om de foto's van de slang te bekijken. Die heb ik waarschijnlijk in paniek iets te hard in het klepje van de auto gedaan.. en nu doet het schermpje het niet goed meer :(. Ik kan aan de ene kant wel janken, maar aan de andere kant horen dit soort dingen er ook een beetje bij als je aan het reizen bent.

Ik val niet echt lekker in slaap, want ik ben aan de ene kant beducht op slangen en aan de andere kant op een parkranger, dus elke keer als er een auto voorbij komt luister ik gespannen of ie niet stopt om ons te bekeuren. Als ik eindelijk in slaap ben gevallen, word ik wakker van allerlei prikjes overal. Wat de fuck is dat? Ik veronderstel dat ik vast meer op mijn hoede ben nog vanwege die slang en het dus wel niks zal zijn. Maar om 05.00 springt Nick uit de tent, 'ik trek het niet meer!' Toch geen waanvoorstelling dan, want Nick heeft het ook gevoeld. Ik stap ook uit de auto en dan zien we het, we zitten HELEMAAL onder de rode plekjes en het jeukt als een malle. Inmiddels is Nick zijn hengel kapot, heb ik mijn vinger verbrand, Nick heeft in zijn vinger gesneden, zijn we bijna aangevallen door een slang, is mijn camera kapot gegaan en nu zijn we lek gestoken.. We willen hier weg! We stappen onder de openbare douche, maakt niet uit hoe koud hij is en als we allebei eronder gesprongen zijn, scheuren we met een noodgang het park uit.

We komen om 07.00 aan in Airlie Beach.. en alles is natuurlijk nog dicht. Er zit niks anders op dan een ontbijtje te nuttigen bij de bakker en te wachten tot de Coles opengaat. We zien er nogal verwilderd uit en ik vraag me af wat we uitstralen haha. We zitten onder de rode plekken, haren niet gekamd en we hebben allebei het eerste het beste aangetrokken dan we tegenkwamen, dus we zitten onder de vlekken.

Als de boodschappen gedaan zijn, rijden we het centrum van Airlie Beach in, waar twee campgrounds zijn. Die zijn verbonden aan de twee grote hostels hier: Nomads en X-base, echte backpackersplekken dus. We rijden een rondje over de campground en Nick vraagt me of ik hier wil slapen. Uhm... Nou ja, een lekker rustig plekje met wat meer ruimte zou ook wel mooi zijn. Vind Nick ook, gekke sfeer hier. 'We worden oud..' Haha.

Ik koop eerst nieuwe slippers, want ik had een paar goedkope gekocht en die zijn alweer kapot. Ik heb wel een Ozzie trucje geleerd als het op teenslippers aankomt: als je een broodklipje aan de onderkant doet, blijft het bandje zitten, ook als er een gat in je slipper zit. Werkt echt goed! Zo leer je nog eens wat, die Ozzies lopen natuurlijk alleen maar op teenslippers :D (vandaar ook de grap 'How do you recognize an Ozzie that is dressed formally? He's wearing black thongs').

We vinden een camping ongeveer een kilometer uit en komen al om 09.30 aan. Zo vroeg zijn we nog nooit op een camping geweest en we hebben gewoon nog de hele dag voor ons! Wat heerlijk, 05.00 opstaan is helemaal niet zo'n slecht idee. We zitten ook nog eens op een hele mooi camping, met zwembad en bubbelbad en tennisbaan. Het voelt als vakantie :D. Eerst gaan we een beetje chillen bij het zwembad, doen onze was (heerlijk, ik durf weer aan mijn kleren te ruiken!) en dan bouwen we een meesterlijke lunch. Het duurt een tijdje voor het klaar is op de bbq, maar who cares, we zijn op vakantie. Vermoeiend, zo'n grote maaltijd, dus tijd voor een middagdutje bij het zwembad. Daarna gaan we ons te buiten aan mango's, want het barst hier van de mangobomen en die liggen gewoon voor het oprapen. Je moet oppassen voor een hersenschudding, want ze vallen overal met een klap uit de bomen. Dan is het einde van de middag en eindelijk wat minder heet, dus kunnen we wel even een kijkje nemen in het dorpje. Een echt touristisch backpackersdorpje, een beetje zoals Byron Bay, maar dan zonder hippies. We delen een 13 AUD meal (een maaltijd + drankje! voordeel aan backpackersdorpjes is dat je er goede deals krijgt), doen een wijntje erbij en gaan dan terug naar de camping en spelen nog een potje tennis. We nemen ons voor om vanavond uit te gaan, maar zijn de hele avond aan het skypen met de familie (Nick vooral, maar die heeft 2.5 maand bij te praten, aangezien ie nooit naar huis belt) en tegen de tijd dat we klaar zijn, hebben we allebei niet zo'n zin meer om weg te gaan. Ik skype ook met het thuisfront, want het is daar zaterdagochtend, dus ik weet dat iedereen nu bij mijn ouders is. De kindjes verdringen zich voor het scherm om even hallo te kunnen zeggen, zelfs kleine Julia. Verdorie, wat mis ik die kleine ettertjes! Ik zou het allerliefst nu terug vliegen en ze een hele dikke knuffel geven. De heimwee begint wel een beetje te komen, maar aan de andere kant is hier nog zoveel moois te zien!

De volgende ochtend moeten we om 08.30 inchecken voor onze zeiltrip rond de Whitsunday Islands. Daar aangekomen blijkt dat we tot 17.00 moeten wachten tot het hoogtij is en dan dus pas weggaan. Hebben we zomaar een hele dag over! Dus, terug naar de camping en chillen bij het zwembad :D. Om een uurtje of 12 begint het een beetje te druppelen, maar het zonnetje schijnt gewoon nog. Het begint echter steeds harder te druppelen... en dan.. gaat het gewoon KEIHARD regenen. Ik ga maar in de overdekte picknickarea bij het zwembad zitten, terwijl Nick tv gaat kijken. Die wordt trouwens ondertussen echt helemaal gek van de jeuk, want die stomme plekjes blijven maar irriteren.

Nick heeft van Peter gehoord dat als je gin drinkt, de vliegen je niet meer lusten, dus slaat ie een fles gin in voor op de boot straks. Om 17.00 melden we ons voor de trip, terwijl het nog steeds gigantisch hard regent. Niet echt een lekker vooruitzicht voor een zeiltrip...

Het was mooi hoor uiteindelijk, maar meer daarover in m'n volgende blog :).