Life doesn't get any better than this..

Op de laatste camping waar we hebben gestaan kregen we een folder mee van een camping in de buurt van Nelson Bay, van dezelfde eigenaar. We gaan rond 12.00 uur weg uit Manly en willen niet al te ver rijden vandaag en deze camping is ong. 2,5 uur vanaf Sydney, dus dat lijkt ons een prima bestemming. Volgens de beste man stikt het daar van de koala's en dolfijnen, dus dat zien we wel zitten. We stellen de GPS in en gaan dan eindelijk 'echt beginnen'!

De route loopt voor een groot deel door stedelijk gebied en is dus nog niet heel mooi. Onderweg zien we een hele grote wolk: 'Dat is vast een bushfire', zegt Nick en dat blijkt te kloppen. Verderop zijn er wegen afgesloten, maar onze bestemming is gelukkig nog prima te bereiken. De camping ligt aan een mooie baai en we zoeken een plekje uit met uitzicht op de baai en bij een picknicktafel. Dan gaan we op zoek naar de koala´s, waar je dus hier zo´n beetje overheen moet vallen. Als we een tijdje door het bos langs de baai zijn gelopen besluiten we het te vragen aan een local die in haar tuin zit: 'Excuse me, do you know where we can see koalas?' 'Yes, about twenty years ago..' Hmm ok! Blijkbaar worden ze hier dus nog maar heel sporadisch gezien en kunnen we beter naar een natuurreservaat gaan aan de andere kant van de baai. Eigenwijs als we zijn gaan we natuurlijk nog wel even verder zoeken. We komen een vrouw tegen die haar hond aan het uit laten is, volgens haar is er een half uur geleden nog een koala gespot in de buurt. Ze zijn volgens haar echter wel heel moeilijk te spotten in de bomen en weten we wel welk geluid ze maken? Nee, dat weten we niet. Het lijkt er in eerste instantie op dat ze het gaat voordoen, maar ze besluit het toch maar gewoon te vertellen (Nick denkt dat dat er waarschijnlijk aan ligt dat hij haar nonverbaal smeekte om dat niet te doen). Ze klinken volgens deze mevrouw als een soort knorrende varkens. Ok, check, weten we waar we op moeten letten. Inmiddels wordt het langzaam donker en dus nog moeilijker om een koala te zien. Gedisilllusioneerd lopen we terug naar de camping, met ons geluk zou het toch moeten lukken een koala te spotten vandaag, maar het heeft ons blijkbaar even in de steek gelaten.

De volgende ochtend word ik al om 07.30 wakker, het moet niet gekker worden. Nick ligt nog in diepe rust, dus ga ik even lekker mijn gangetje. In de camp kitchen maak ik toast en een bakje oploskoffie, om daarna lekker op de boatramp vanwaar je over de boatramp heen kijkt te gaan ontbijten, terwijl de camping nog in volledige rust is. Wat heerlijk! Weer moet ik mezelf ff knijpen, wat is het toch fijn om zo wakker te kunnen worden!

Als Nick wakker is geworden nemen we een duik in het zwembad van de camping, niet zozeer omdat het nou zo lekker warm is ofzo of dat het zwembad zo heel mooi is, maar als je backpacker bent en je hebt betaald voor een zwembad, dan zal je er in zwemmen ook. Na drie minuten hebben we het wel gezien ;). Nick ruimt de auto een beetje in, terwijl ik met een routeboek, de lonely planet en de tips van Peter die ons de auto verkocht een route uitstippel. De komende 60 kilometer is er al zoveel te zien dat ik me afvraag of we ooit nog in Cairnes zullen aankomen, maar gelukkig hebben we alle tijd! De beloofde dolfijnen die hier elke ochtend door de baai zouden moeten zwemmen zijn overigens ook nergens te bekennen, dus tot nu toe heeft deze camping nog weinig opgeleverd van wat we ervan verwacht hadden. Gelukkig komen we nog wel twee pelikanen tegen, die hadden we nog niet eerder gezien :). Die beesten zijn groot!!

Onze eerste bestemming is het natuurreservaat waar we de koala's zouden moeten kunnen zien. Op weg daar naartoe rijden onder de rookpluimen van de bushfires door, die nu redelijk in de buurt zijn. De mensen hier lijken zich echter nog niet echt zorgen te maken, dus doen wij dat ook maar niet. De vrijwilligers van het reservaat vertellen ons dat er twee dagen geleden voor het laatst een koala is gezien en waar die toen zat, en ja, ze zijn inderdaad heel moeilijk te zien. Ok, op hoop van zegen dan maar. Het is een wandeling van ongeveer drie kwartier door een eucalyptusbos dat grenst aan een prachtig strand, dus vervelend is het sowieso niet ;). Onderweg komen we twee oudere Australische dames tegen die uiteraard ook op zoek zijn. 'Any luck?' 'No, you?' 'No...' De dames hebben eigenlijk in hun lifetime ook maar een of twee koala's in het wild gezien, en tsja, het kan zomaar zijn dat je er onder eentje staat, maar dat je hem gewoon niet ziet door de beschutting van de boom. Nou, dat klinkt lekke hoopvol. Een van de twee vrouwen is trouwens met een Nederlander, Henk, getrouwd en we zijn het er wel over eens dat alle Dutchmen een beetje gek zijn :D.

Tijdens de wandeling lopen we eigenlijk voor het eerst langs een verlaten wit strand met een prachtige blauw/groene zee, dit is zoals ik me Australie had voorgesteld! Ondertussen krijgen we een beetje nekkramp van het naar boven staren, zonder enig succes. Ik kan geen boom meer zien. Als de wandeling bijna op zijn einde loopt geef ik het op, geen koala's voor ons vandaag helaas. Als we de weg omhoog lopen terug richting de parkeerplaats (dus toen hadden we de hele loop van 45 minuten afgelegd) hoor ik Nick ineens: 'Ik zie er een!' Ja daaaag! Maar hij heeft er echt een gevonden :D. Super vet, hij ligt daar een beetje te slapen in een boom. Nick loopt meteen naar het centrumpje terug om de vrijwilligers te laten weten dan we er een hebben gevonden. Daar wordt hij ineens een stuk enthousiaster ontvangen: of hij zijn naam in het gastenboek wil zetten en aan een vrijwilliger wil laten zien waar de koala zit? Natuurlijk. Er wordt meteen een foto gemaakt en de GPS positie van de koala wordt doorgegeven (aan wie dan wel is me nog steeds niet helemaal duidelijk). De man legt ons een en ander uit over de koala (blijkbaar als je er een hebt gevonden heb je ineens recht op meer info), over een strook bos van ongeveer 100 km migreren ongeveer 4 tot 5 vrouwtjes, op zoek naar het mannetje. Het mannetje in dit gebied is echter doodgebeten door een hond, dus hopen ze dat er binnekort een nieuw mannetje komt. Dat kan bijv. als er een zieke of gewonde koala wordt gebracht door mensen uit de buurt.

We zijn helemaal in de gloria, toch nog een koala gezien! :D Ik ben echt afhankelijk van Nick voor dit soort dingen, want die heeft blijkbaar superpowerogen. Overal waar hij kijkt spot hij wel een dier, waar ik prima overheen zou kijken. De twee Australische vrouwtjes zijn jammer genoeg al weg trouwens, die hadden we ook graag nog een blik gegund.

We rijden verder richting Nelson Bay, waar je als het goed is dolfijnen en walvissen kunt zien. Onderweg rijden we door het stuk bos dat de vorige dag gebrand heeft en dat nu nog rookt. Bizar om mee te maken wel! We rijden langs een avocado farm waar we een mooi dealtje scoren, waarna we ongeveer drie weken voorzien konden zijn van avocado's, als ze zo lang mee zouden gaan. We hebben eigenlijk wel heel erg honger en als we langs een brouwerij rijden gaan we eens kijken wat het eten daar kost. Hmm.. tsja.. iets boven budget. Ok, doorrijden richting Nelson Bay. Maar dan passeren we een bordje met 'ray and shark breeding centre' en daar moeten we natuurlijk ook ff kijken. Maar ja, dat blijkt dan ook weer 27 AUD te zijn p.p. en dat hebben we er niet voor over. Ok, verder rijden richting Nelson Bay. We spreken af dat we echt niet meer moeten stoppen voor alles wat een beetje boeiend lijkt, want we komen echt helemaal nergens op deze manier.

In Nelson Bay aangekomen zien we een locksmith en laten we meteen een sleutel van de auto bijmaken, ten eerste omdat de sleutel die we hebben nogal gammel lijkt en ten tweede zodat ik een eigen sleutel heb. Het blijkt nogal een gedoe, omdat het om zo'n oud model gaat, maar het klusje wordt geklaard. Het is inmiddels half 4 en volgens de man van de winkel te laat om nog een walvissentour te kunnen doen. Een plekje om te slapen weet hij wel, we kunnen wel bij de haven parkeren. Prima! Hier slapen bij de haven en morgen de walvissentocht, alle tijd joh. We doen boodschappen, veel te luxe weer natuurlijk, maar ja, als je avocado's hebt gekocht moet je natuurlijk quesadillas eten, want die horen dan weer bij de guacamole die je moet maken.

Voor we gaan eten rijden we naar een uitzichtpunt hier in de buurt. Als we een stukje naar boven lopen passeren we een afgelegen strandje, waar Nick even in de zee wil duiken. Zucht.. 'Maar Nick, als je steeds afwijkt van de plannen die we hadden, komen we dus nergens'. 'Ja, weet ik wel, maar heel even zwemmen joh, kom'. Ok, ok. De stroming ziet er behoorlijk sterk uit en de golven zijn echt bizar groot. Uhm, ga jij maar zwemmen, ik ga hier wel even zitten. Terwijl Nick uit een golf komt zie ik in diezelfde golf ineens iets zwarts voorbij zwemmen.. 'Holy fuck!' roep ik heel hard, want ik denk dat het een haai is, maar meteen daarna zien we dat het een dolfijn is die met de golven aan het spelen is. Zo hard ik kan ren ik met de golf mee , maar al gauw ben ik hem natuurlijk kwijt. Verderop in de golven spot ik hem echter weer en verderop blijken er nog een groep van 6 of 7 dolfijn rond te zwemmen. Wat vet :D. Zo lang ik me kan herinneren was ik als kind al wild van dolfijnen, dus om ze nu zo rond te zien zwemmen is een droom die uitkomt. Ik moet ook meteen aan kleine Lisa denken, die dit natuurlijk helemaal geweldig had gevonden. Nick zoekt ondertussen tussen de rotsen naar slakken, die we als het goed is kunnen eten.

Als we van het strandje afkomen is het al te laat om de wandeling te maken richting het uitzichtpunt, dus maken we op de parkeerplaats de gevonden slakken klaar. Eerst koken en dan nog even bakken. Ze smaken nog best prima ook! We bellen ook even naar huis, want door het reizen vergeten we soms contact te onderhouden met het thuisfront. Daarna rijden we door naar de haven, onderweg zien we door de rookwolken van de bushfires een bloedrode zonsondergang, die prachtig is ondanks de omstandigheden. Onze quesadillas maken we klaar op een van de picknick plekken met een public bbq. Het is echt een koninklijke maaltijd! Naast ons is een Australische familie aan het bbqen waar we een praatje mee maken. Een oudere man die iets verderop woont is bij zijn dochter op bezoek blijkt. Weten we al waar we gaan slapen vanavond? Nou ja, we hebben wel een soort van een plekje in gedachten. Ja, maar we moeten echt goed oppassen hoor! Wacht zijn dochter is hier politieagente en die weet vast wel een plekje waar het veilig is. Z'n dochter krabt even op haar hoofd.. uhm.. 'You can sleep in our frontyard if you want, that's safe. You can trust us, we are both cops'. Haha, wat? :D Wie moet hier nou wie vertrouwen? :D Super cool dus, we slapen een paar kilometer verderop in de voortuin van twee agenten, die ook nog genereus aanbieden dat we hun badkamer mogen gebruiken wanneer we willen. Dit is echt te grappig. We parkeren voor de garage op de vers aangelegde grond, want ze wonen nog maar twee maanden in het huis blijkt. Als de auto staat en het tentje opgezet is op het dak, zetten we de campingstoeltjes voor de auto om daar even te chillen. Als we net onze baileys en whiskey erbij willen pakken komen pa en dochter met een koeltasje naar buiten met wat bier erin en koekjes en snoepjes. Het moet echt niet gekker worden dit, wat een helden! Pa biedt ons ook nog aan dat we best zijn huis in Lansdowne, niet ver hier vandaan, mogen gebruiken, want dat staat toch leeg omdat hij nu voor zijn moeder zorgt. We staan echt verbaasd van de gastvrijheid en durven 's avonds bijna niet op de deur te kloppen om onze tandjes te poetsen binnen, maar we worden hartelijk ontvangen.

Prima geslapen :D. De volgende ochtend nemen we een heerlijke douche in de splinternieuwe badkamer met regendouche. Het is zooo lekker, maar ik durf niet te lang te douchen :D. Het is bizar hoe de dingen per dag kunnen gaan, zo zit je tussen de vliegen, twee dagen niet gedoucht, op een boomstaan je maaltje te eten en zo sta je na een koningsmaaltijd en een paar biertjes onder een regendouche.

We proberen op tijd weg te gaan om om 10.00 uur de walvissentocht te redden, maar dat blijkt nog lastig met afscheid nemen tussendoor enzo. Om 09.55 rijden we Nelson Bay in en bel ik Moonshadow Tours: 'Do you think we can still go on the 10am tour?' 'Did you make a reservation?' 'No...' 'Where are you now?' 'Uhm, we're about two minutes from the harbour'. 'Ok, I'll ask them to hold the boat, but you'll have five minutes, because there are a lot of people on board'. Dus rijden we snel de haven in, parkeren de auto en vragen bij een bookingskantoortje dat daar zit of we goed zitten. 'The moonshadowtour of 10am?! That's leaving in a minute! Do you have a reservation?!' Nee, maar we hebben gebeld en ze wachten op ons. 'Forget it, you'll never make it, it's on the other side of the harbour'. Shit, rennen of auto? Auto.. crossen richting de andere kant van de haven en auto snel parkeren. Maar je moet hier betalen voor het parkeren, wacht de boot nog? Nick zaait ineens twijfel, want het is 10.05 en parkeren is duur, dus als we er geld ingooien en de boot vaart weg is het weer zonde. Ok, ik weer bellen naar het kantoor. 'We are at the parking lot right now and just have to get a ticket, can the boat wait?' Mevrouw weer naar de boot bellen 'Ok, but hurry'. Snel, snel, snel, geld in het automaat, kaartje in de auto en dan heel hard de steiger over rennen. Daar staat echter een groep bejaarden in de rij voor hun cruise, die de hele steiger bezet houden. 'Sorry, excuse me, may we pass please'. We haasten zo snel mogelijk door de groep heen en proberen tegelijkertijd geen bejaarden het water in te tikken, wat gelukkig lukt. Als we aankomen rennen bij de boot blijken daar de kapitein, eerste stuurman en host op ons te staan wachten :D. Hahaha, we hebben het dus gered en we worden ook nog super chill ontvangen 'No worries' . Alsof we niet net zeg maar een boot vol mensen tien minuten hebben laten wachten, omdat we drie minuten van te voren belden of we nog mee konden. Nee joh, alles goed :D.

Het weer is behoorlijk slecht dus de golven zijn pittig. Iedereen zoekt een plekje binnen op, maar Nick en ik vinden het eigenlijk wel kicken en gaan voor op het dek staan. Op het moment dat we de baai uitvaren zien we al twee walvissen en ze springen ook nog boven het water uit met hun bovenlichaam! Echt enorm vet. De boot blijft ze een minuut of tien volgen en dan laten ze zich niet echt meer zien, dus vervolgen we de zoektocht. We zien een half uur ofzo niets, maar ondertussen staan Nick en ik wel voor op dek te genieten van de enorme golven waar de boot zich doorheen ploegt. Nick is inmiddels helemaal doorweekt, want die is op een punt gaan staan waar de golven echt over de boot heen slaan :). Als we een tijdje op volle zee varen zien we ineens een walvis he-le-maal boven het water uit springen en op zijn rug landen. Wow, wow, wow!! Dat doet ie nog een paar keer en daarna ook nog een andere walvis. We zijn er helemaal vol van, dit is zo vet!! Echt waanzinnig.

Daarna varen we weer de wat rustigere baai in om te kijken of we nog dolfijnen kunnen spotten, maar afgezien van eentje die Nick heeft gespot in een golf voor de boot, zien we er geen. Nou ja, jammer dan, we hebben ze gisteren al gezien en we hebben zo'n spektakel gezien met de walvissen dat we nergens moeilijk over doen. De host van de boot komt eventjes met ons praten, ze vindt het enorm grappig: 'There were people sick inside (er liepen echt mensen enorm te kotsen) and you guys were in front of the boat goint wooohooo!'. Haha. Als we de haven in varen zien we nog wel een enorme stingray. Als we weer in de haven staan, nog behoorlijk onder de indruk, is de volgende vraag: what's next? Nou, we hebben eigenlijk wel honger, dus eerst maar even broodje eten (als ik honger heb wil ik altijd meteen ergens gaan lunchen, maar dat kan echt

Dan stappen we de boot af en hebben we weer eens geen plannen. Lunch? Ja, doe maar joh, lunch. Daarna gaan we even het stadje in, ik onder het mom dat ik nog een nieuw t-shirt wil kopen. In werkelijkheid ga ik op zoek naar een kadootje voor Nick, want die is bijna jarig. Ik ben op zoek naar een sleutelhanger met een volkswagenbusje er aan, maar die blijken nergens te vinden. Overal hebben ze van alles met volkswagens, bordjes, kaartjes, koelkastmagneten, kaarsen, peper en zout stellen, maar een sleutelhanger is nergens te bekennen. Als ik zonder geluk terug loop naar de auto heeft Nick ondertussen een hengel gekocht, hij kon de aanblik van al die mensen met een werphengel niet meer verdragen. Hij had ook al een hengeltje uitgegooid, maar ook hij had geen geluk.

We rijden verder richting Seal Rock, onze volgende bestemming, ook een van de tips van Peter. Dat betekent dat we langs de plek moeten waar gisteren bushfires waren en nu iets verderop de wegen afgesloten zijn vanwege een andere brand. Ik zet de radio aan om te horen hoe het nu gaat en of we daar langs kunnen, maar hij stoort een beetje en Nick wil hem uitzetten: 'Ah joh, die bosbranden zijn hier toch niet!' 'Nick, die bosbranden zijn op 20 minuten afstand' 'Oh....' Gelukkig is de weg die wij langs moeten gewoon open, hoewel we wel door de rokende resten van de vorige dag heenrijden. Echt bizar dit.

Seal Rock blijkt echt overweldigend mooi te zijn. Het is een strand met daar omheen rock pools, rotsen in het water, die tijdens eb droog staan en tijdens vloed onder stromen. Tijdens eb kun je er dus overheen klimmen en zie je de golven prachtig op de rotsen slaan, en kun je tussen de rotsen de mooiste schelpen vinden. Nick spot ook meteen de 4x4 access het strand op en kan natuurlijk niet wachten om de auto te testen. Een beetje spannend is het wel, maar niet veel later scheuren we zonder problemen over het strand. Nou moet je weten dat de auto er niet echt uitziet als een stevige 4x4, aangezien het een oude stationwagon is, dus kijken heel wat mensen om ons heen mee om te kijken of hij het echt wel redt ;). Kicken hoor, zo een beetje over het strand touren.

Er is een camping vlakbij het strand, maar er loopt ook een weggetje langs het strand waar je nog veel mooier kunt staan, dus daar gaan we wild kamperen. Zodra we geinstalleerd zijn pakt Nick zijn hengel om op de rotsen te gaan vissen. Ik ben bij de auto nog een beetje bezig als er twee mannen voorbij komen lopen, Mick en Jim. Jim heeft MS (I'm not drunk, I have MS) en heeft zo'n karretje (I thought so, you would be a pretty bad drinker if you even bring such a cart, just in case), waarmee hij zich maar nauwelijks door het zand kan sturen (Nick heeft hem zelfs om zien vallen, waar Jim zelf heel hard om moest lachen). Ze zijn met nog een vriend, ook vijftiger, op een roadtrip om iemand op te zoeken en kennen elkaar allemaal nog van de middelbare school. Zij hebben geen eten meegenomen en wij geen bier, dus we sluiten een dealtje om elkaar vanavond op te zoeken (wij hebben trouwens ook alleen noodles en sla, want er blijkt hier geen supermarkt te zijn). Daarna nestel ik me ook op de rotsen met een drankje en mijn dagboek erbij. Wat een leven.. Voor me staat een man te vissen (die iets meer succes heeft dan Nick), terwijl er een pelikaan om hem heen dartelt om zijn vis te pikken zodra hij de kans krijgt. De man vertelt dat hij ooit zelfs een pelikaan een klein hondje heeft zien opeten. Haha, als ik hem verwonderd aankijk en really? vraag, is hij zelfs een beetje beledigd. Natuurlijk, alsof hij daarover zou liegen.

We genieten van het strand tot de zon ondergaat en gaan dan ons diner voorbereiden, noodles met een salade, een echte backpackersmaaltijd. Alles smaakt prima met dit uitzicht! Na het eten doen we nog een drankje en dan lopen we naar de mannen om te kijken hoe het met hen gaat. Die hebben het allermooiste plekje om te kamperen, want die kijken recht op de rockpool, waar de man nu prachtig in schijnt. Ze gaan overigens ook kapot van de honger. Wij hebben nog een pakje droge crackers, die ze oppeuzelen alsof ze nog nooit zoiets lekkers hebben gegeten. Ook de pelpinda's die we hebben meegenomen worden smakelijk verorberd. De mannen slapen in swags, een soort slaapzak/tentje. Ze komen van Melbourne rijden en zijn dus langs de bosbranden gekomen, waar ze weinig van hebben gemerkt. Ze hebben wel een avond gewoon langs een weg geparkeerd, om daar midden in de bush te gaan slapen, wat misschien toch niet zo heel slim was ;). Jim met MS slaapt in de auto en de andere twee dus in hun swag op de grond. Gsterenavond lag John op de grond te slapen en was Jim uit de auto gekropen om te gaan plassen. Hij belandde echter per ongeluk op John's slaapzak, die vervolgens dacht dat hij werd aangevallen door een kangeroo en begon te schoppen. Heerlijk verhaal :D.

De volgende ochtend ben ik alweer om 07.30 wakker, ietsje vroeger dan Nick op staat zeg maar. Ik begin mijn ochtend met een duik in de zee, een koude douche ('Not a bad place to shower is it', zegt een vrouw die daar aan het wandelen is) en maak ik een eitje en een bakje koffie voor mezelf klaar, die ik opeet aan het strand. Dan wordt Nick wakker: 'Dagje strand?' 'Prima idee!'. We vermaken onszelf met vissen, beetje lezen (terwijl ik bij de rockpool lig zie ik een pelikaan met enige moeite door de rockpool tegen de stroming inzwemmen, om zich daarna heerlijk terug naar het strand te laten glijden), schelpen zoeken en oh ja, we moeten nog eten. We lunchen met tortilla's die we overhebben, met daarin bonen en sla en wat saus die er nog was. Prima maaltijd. Van de Fransen die naast ons kampeerden (jaja, dit is een populair plekje) horen we dat je een soort mosselen kunt vinden vlak onder het zand, zij hebben er wel 120. Nick en ik gaan enthousiast op zoek, maar als we er na een uur nog maar 5 hebben begint de moed ons toch een beetje in de schoenen te zakken. Een man die langsloopt stopt er stilzwijgend nog vier in mijn hand en dat is ongeveer de vangst van vandaag. Met het vissen wil het ook niet echt lukken, dus we moeten vanavond toch maar boodschappen doen. Nick kookt de schelpen met een beetje peterselie en ui, wat goed smaakt!

Door het gebrek aan voorraad besluiten we niet hier te slapen, maar verder door te rijden naar het noorden. Eerst gaan we langs een lighthouse hier in de buurt, waar we (alweer) een prachtig uitzicht hebben en twee white bellied sea eagles zien die over onze hoofden vliegen. Als we hiervan weg rijden komen we langs een bordje: 4x4 beach access. Die moet Nick natuurlijk even proberen. Als we het paadje er naartoe doorrijden blijkt het zand wel erg zacht en als we op het strand zijn nog zachter. 'Wil jij ff rijden?' 'Lijkt me geen goed plan Nick' 'Ah joh'. Ik zit nog geen twee minuten achter het stuur of de auto staat muurvast in het zand. Tsja, en nu? Proberen, nog een keer proberen, beetje uitgraven, nog een keer proberen. We maken niet echt vorderingen. Twee jongens die op het strand zaten komen ons helpen en met een beetje lucht uit de banden lukt het om de auto eruit te halen. Poe, gelukkig. We crossen nog even verder over het hardere zand bij de zee als Nick een overmoeide vogel ziet. Het strand ligt vol met dode vogels. Ze vliegen nl. de hele oceaan over zonder pauze te nemen en sommige raken dan oververmoeid en sterven. Nick klopt op mijn raampje en wil dat ik de vogel op schoot neem, maar mijn vogelfobie vlamt spontaan op en ik gebaar heftig nee. Dan loopt ie om de auto heen en stapt in met de vogel op schoot, dus ik raak nog meer in paniek en stap de auto uit. Terwijl ik over het strand verder loop terug naar de opgang cirkelt er nog een prachtige adelaar boven mijn hoofd (volgens mij had ie niet het idee om mij op te eten, maar had hij iets in het zand gezien... denk ik).

Als we proberen weer van het strand af te komen weigert de auto opnieuw en stranden we steeds een stukje voor de opgang. Als Nick echt niet meer weet wat te doen vragen we het een oude visser die daar naast z'n mega 4x4 zit. 'Use the worn out tracks' is zijn tip.. Hmm, dat hebben we al geprobeerd en dat werkte niet echt. We zien een visser die verderop zit wenken. Hij laat onze banden een heel stuk leeglopen en dat helpt, na nog vier keer proberen gaan we dan eindelijk de heuvel over. 'Dat was vet he'. 'Ja Nick, heel vet'. Inmiddels is het donker geworden en hebben we nog geen slaapplek. We nemen de lakesway, een scenic route waar we nu dus ook helemaal niks van zien. We komen ook geen supermarkten tegen, maar wel een bowlingbaan, waar we ook een hapje kunnen eten. Hoewel, het is half 8 en de keuken sluit al, dus we kunnen alleen maar gefrituurde dingen eten. Ik heb beter gegeten in mijn leven moet ik zeggen ;). Het is zaterdagavond, maar om 21.00 sluit de hele boel al en kunnen we dus ook niet meer bowlen, 'Welcome in Australia' zegt een van de medewerksters. Dus maar weer verder op zoek naar een slaapplaats, die we uiteindelijk vinden op een camping in Elizabeth Bay, ook een tip van Peter.

De volgende ochtend is het Nick's verjaardag, maar dat is ie vergeten, 'Dat is toch morgen?'. We maken wat foto's op strand, want hij heeft nog nooit zijn verjaardag op strand gevierd :). Als we van het strand terug lopen richting de camping houdt Nick me ineens tegen, want er blijkt een slang over het pad te glijden die ik dus compleet over het hoofd had gezien. Als we in de auto zitten om weg te rijden (op tijd weg voor de ranger komt, scheelt in de kosten ;)) zien we ineens allemaal mensen van de camping naar het toiletgebouw rennen. Daar moeten we natuurlijk ook even kijken! Er blijkt een guanna te zitten (een grote leguaan), die aangevallen wordt door een kookooberra.
- 'We saw a snake this morning, a black one, are they dangerous?'
- 'Red belly?'
- 'Yes..'
- 'Yeah, they kill ya'.
- 'Uh.. ok!'
- 'Not by themselves, just don't pick them up or something'.
- 'Wasn't planning to!'

We rijden langs de lakesway (nu met uitzicht) verder naar Foster, een redelijk grote stad hier. Daar doen we inkopen bij een winkelcentrum en stuur ik Nick vooruit, want ik hoop nu nog een sleutelhanger met een VW bus eraan te vinden. Die blijken echter onvindbaar en een winkeleigenaar legt me uit waarom. Blijkbaar is er twee weken geleden een grote VW bijeenkomst geweest hier in de buurt, waar alle spullen zijn uitverkocht. Hmm, dan geef ik het maar op. Ik koop twee whiskeyglazen voor hem van Jack Daniels, want nu drinkt hij zijn 18 jaar oude whiskey uit een plastic beker en dat is toch een beetje sneu.

Hij wil graag op zijn verjaardag bbq en bier drinken, dus dat gaan we ook doen. We zoeken een camping in Foster en gaan meteen bbqen. We drinken wat biertjes en zijn daarna een beetje moe (we zijn tenslotte samen al 50), dus we gaan maar een dutje doen. Als we daar lekker brak uit wakker worden gaan we nog even bij het water achter de camping kijken, waar de vissen niet te tellen zijn. Dan dient er natuurlijk een hengeltje uitgeworpen te worden, dus Nick gaat vissen terwijl ik me in de campingkeuken verschans om wat te schrijven. Nick heeft nog steeds niet zo heel veel succes, maar vangt wel een stingray.

De volgende dag rijden we door naar Cape Hawke, waar we ook weer een prachtig uitzicht hebben en een bush turkey tegenkomen die Nick het stuipen op het lijf jaagt. Vandaag willen we echt wat kilometers gaan maken, want op ons tempo nu schiet het echt niet op. We rijden door naar een ligthouse waarover ik gelezen heb in de Lonely Planet, waar het uitzicht, jaja, adembenemend is. We zien vanaf daarboven ook ergens in de bossen wat rook omhoog komen, dus we nemen aan dat daar een bosbrandje is. Vanaf daar rijden we verder het nationaal park in (alles is hier bijna nationaal park, er is meer nationaal park dan niet nationaal park zeg maar), waar we in inderdaad tegen een roadblock aanrijden vanwege een bosbrand. Gelukkig is het niet de weg naar onze bestemming, Diamond Head. Daar aangekomen blijkt er weer een 4x4 access en die moet uiteraard gebruikt worden. Dit keer komen we niet eens over de opgang heen... Staan we weer. Gelukkig staat er weer een behulpzame Aussie in de buurt, die ons naar allerlei gear vraagt voor de auto en AL die spullen hebben we niet. 'And still going on the beach with your Subaru hey?!' zegt hij grinnekend. Uhm... tsja. Hij laat de banden bijna leeglopen, waarna de auto gemakkelijk achteruit het strand afrijdt. Daarna laten we ze met zijn compressor weer vollopen. Misschien hebben wij toch ook wel zo'n dingetje nodig... Even verderop vinden we een harder strand waarop we gemakkelijk kunnen rijden en even rondcrossen, ik rijd ook :D. Toch wel erg kicken dit, hoewel ik me nog erg moet concentreren op het tegelijk gassen en sturen.

We besluiten niet hier te kamperen, omdat we kilometers willen maken en het pas 14.00 is, dus we rijden door. Als we aankomen in Port Marique, een redelijk groot dorp hier, is het alweer donker aan het worden, dus we gaan hier een plekje zoeken. We vragen aan iemand of hij een goed plekje weet, hij raadt ons aan hier bij Shelley Beach te slapen of door te rijden naar Crescent Head, waar het ook heel mooi is. Ik versta dat het 15km hier vandaan is, dus dat is nog prima te doen. We besluiten daarheen te rijden, maar ineens zie ik onderweg op het bord 45km staan. Uh, wat? Blijkbaar had hij 50km gezegd... Het is wel een hele mooie route, langs de landerijen, en gelukkig wordt het pas echt donker als we in Crescent Head aankomen. Daar moeten we dan natuurlijk ook nog een plekje zien te vinden en we vragen het weer aan een stel. De vrouw zegt dat er verderop twee campings zijn, waarvan er een wel dropdown toilets heeft, of dat erg is? De man begint te lachen, 'You're roughing it right?' Uh wat? Maar hij bedoelt dat het ons waarschijnlijk toch niet zo boeit waar we slapen. Klopt :D. We vinden de camping die ze ons aangeraden hebben en slapen weer achter een strandje, dit keer onder een prachtige sterrenhemel. Als Nick richting het strand loopt roept hij me, hij had zich bedacht dat hier vast wel wildlife moest zitten en prompt spotte hij een python. Vervolgens kan hij het natuurlijk niet laten die even aan zijn staart te trekken, waarbij bij mij m'n hart in m'n keel schiet.

De volgende ochtend word ik om 05.30 wakker.. van een blaasontsteking. Nou voor de dames die weten hoe dat is, bij deze toiletten wil je echt geen blaasontsteking hebben... Ik ben wel vroeg genoeg op om de zonsopgang te zien op een verlaten strand :). Ik kruip nog even terug in de tent, maar voel dan ineens een stekende pijn in mijn arm.. een teek! Nick weet niet hoe hij hem eruit moet halen, maar gelukkig zijn er inmiddels wat behulpzame mannen wakker die me daarbij helpen. Deze dag begint niet echt lekker. Als Nick dan ook wakker is en ik me omkleed om daarna weg te gaan, schiet m'n arm ook nog uit de kom. Dit is zo niet mijn dag!

We ontbijten bij een picknick area (wentelteefjes :)) en gaan daarna de was doen. Drogen blijkt best wel duur en het waait toch heel hard, dus hangen we ons waslijntje uit aan de kust en de hangmat ernaast. Verplicht chillen tot de was droog is zeg maar. Als ik me in de hangmat wurm valt hij echter uit de boom en ik val loodrecht naar beneden.. au. Ik zeg wat droogs naar Nick en dat horen een paar jongens op de parkeerplaats, die ook Nederlands blijken te zijn. We spreken af elkaar vanavond op te zoeken voor een drankje. Als de was droog is rijden we door naar Smokey Cape, waar we ook even de lighthouse bezoeken (verplicht nummer, want de uitzichten zijn overal prachtig). Ik stuur de jongens een smsje dat we daar zitten en verlies daarna bereik, dus heb geen idee of ze nog komen. We vinden weer een plekje in een camp area, die vaak op de allermooiste plekjes liggen. Ook dit keer, want we staan midden in de jungle. Als Nick hout aan het hakken is voor een kampvuurtje komt onze buurman op ons aflopen: 'No campfires tonight, not near my spot'. 'Uh, ok, why?' 'I don't want this (pakt twee handen droge bladeren op) blowing over to ME'. Hij herhaalt dat ongeveer drie keer. Ok, je punt is duidelijk. Er blijkt vanwege de bushfires een complete fire ban te zijn in NSW, waar wij niet van op de hoogte waren. Hij haalt andere buren erbij om echt te bevestigen dat er een fire ban is. Ok, meneer, we begrijpen het heus wel. Onze andere, meer vriendelijke, buren leggen ons uit dat vanwege de droogte en vooral de harde wind, de kans op een brand groot is. No problemo, dan maken we geen vuur. Niet veel later komen twee van de Nederlandse jongens langslopen, die na mijn smsje besloten hebben ook hier te gaan kamperen en dus drinken we met zijn allen nog een biertje.

De volgende dag gaan we de waterfall way doen die meer het binnenland in gaat, ook op advies van Peter. Het uitzicht is hier weer heel anders, maar ook heel mooi!! De watervallen staan echter bijna droog, dus daar hadden we het niet echt voor hoeven doen ;). Peter heeft ons verteld over een 'geheim plekje' genaamd promised land, dat we zonder zijn tip nooit gevonden hadden. Hier loopt het water vanuit de watervallen door beekjes door de jungle, waar je over de stenen door heen kunt lopen. Ook weer zo'n juweeltje! Er is ook een klein meertje, waar zo'n slinger hangt waarmee je jezelf het water in kunt slingeren. Hoeveel plezier je kunt hebben met een houtje aan een touwtje :D.

We vervolgen onze weg naar Dorrigo, waar we gaan slapen op een soort weiland, naast de koeien (lekker hoor, veel vliegen). Tot onze hilariteit staan onze aardige buren, een vrouw met haar 85 jarige moeder, daar al geparkeerd. Het zijn hele aardige mensen die uit het noorden komen. De oude vrouw vertelt altijd gewerkt te hebben en nooit echt tijd gehad om te reizen, en nu dus ook deze plekken voor het eerst ziet. Bijzonder. Als we in Redcliff komen mogen we bij haar komen slapen :). Er staat ook een homostel uit Nederland voor ons gekampeerd, die 8 weken aan het rondreizen zijn, waar we die avond gezellig een biertje mee drinken.

De volgende ochtend om 08.00 bellen we allebei even naar huis, omdat we bezorgde berichten over de bosbranden krijgen. Dit is best grappig, want we bellen terug in de tijd :D. Bij ons is het 24 oktober, terwijl het in Nederland nog 23 oktober is. Vandaag willen we ff meters maken en rijden door naar Coffs Harbour, weer terug naar de kust. Dat blijkt ons iets te groot en iets te toeristisch, dus we gaan een kleiner dorpje zoeken om te slapen. En ja hoor, het is alweer donker.... We rijden verder naar Woolgoolga, waar we een campsite vinden zonder slagboom. Ja uh, geen slagboom = gratis binnenrijden, toch? We vinden een plekje, maar kunnen nergens gebruik van maken, want er zitten codes op de toiletten en douches helaas. De volgende ochtend zorgen we weer dat we vroeg weg zijn, zodat we niet hoeven te betalen (normaal zou ik me schamen om dat op te schrijven, maar op de een of andere manier hoort het hier bij de lifestyle ;)). We ontbijten weer bij een picknick area met uitzicht op zee en gaan daarna eens bij het visitor info centre eens vragen of er hier nog nooit te beleven valt. De vrijwilliger daar is duidelijk blij dat hij zijn kennis weer eens tentoon mag spreiden en legt ons niet alleen uit wat er in Woolgoolga te doen is, maar ook een groot deel van de oostkust... Ik zie de lichtjes in Nick's ogen langzaam uitgaan ;). Er moet hier ergens een scheepswrak op het strand liggen die we wel willen zien. Daar aangekomen blijkt die echter begraven onder het zand en dus niet heel erg indrukwekkend.. We vinden ook nog een leeg vogelnestje, met de kleine vogeltjes verspreidt over het strand. Nick legt ze maar terug in het nestje en in de schaduw, waar ze waarschijnlijk opgegeten gaan worden.

Vanaf Woolgoolga is het niet ver naar Red Rock, nog zo'n plekje uit de Lonely Planet. Het blijkt een klein paradijsje, waar het zeewater het land instroomt en heel helder blauw is. Wow... echt heel mooi. Hier willen we even blijven, dus Nick gooit zijn hengeltje uit en ik pak mijn boekje erbij. Daarna maken we nog een wandelingetje door het bos langs het water, waar we de mooiste leguaan tot nu zien. We zwemmen nog een stukje en leggen de douche alvast op het asfalt, zodat we warm kunnen douchen als we terug zijn. Als we terug aan het zwemmen zijn zien we echter een oude man er met onze douche vandoor gaan. Nick zwemt snel naar de kant en onderschept hem gelukkig nog. De man heeft blijkbaar niet eens zijn excuus aangeboden haha. We hangen de douche in het park bij het water en nemen een heerlijke warme douche :D.

Er zijn hier zoveel mooie plekjes dat we ook op zo'n plekje niet te lang willen blijven hangen, dus aan het einde van de middag gaan we verder rijden richting Iluka, een goede 150 kilometer verderop (hoppa, dat is meters maken) en ook in een nationaal park. Daar vinden we weer een campground van het nationaal park en het uitzicht is hier.. adembenemend. We kijken een groot deel van de kust langs en er zijn hier ook prachtige rock pools. We eten pannenkoeken met kaas, ui en spek, nooit gedacht zo Hollands te eten in Australie :D. Ze smaken heerlijk! Natuurlijk weer helemaal niet budgetverantwoordelijk, hoewel we de bacon voor 5 AUD een kilo hebben gekocht, wat natuurlijk een enorm goede deal is. De hele auto ruikt nu trouwens naar de pannenkoeken, ook de volgende ochtend nog... Er is op deze camping warm water bij de wasbakken!! Je kunt echt van de gekste dingen gaan genieten tijdens zo'n trip :D, afwassen met warm water bijvoorbeeld. Kan ik ook mooi meteen de was ff doen, scheelt weer in kosten! Er zijn ook mooie douches, maar die werken helaas met 20 cent muntjes en laten we die nou net niet bij ons hebben! We zijn behoorlijk moe (ons ritme is nu echt van 07.00 tot 21.00 ongeveer, bizar), en dommelen om 20.00 in slaap.

Geen wonder natuurlijk dat ik de volgende ochtend om 07.45 klaar wakker ben. Ik pak mijn computertje, zoek een picknicktafeltje met prachtig uitzicht op zee en ga lekker zitten typen. Als je ergens geinspireerd raakt is het hier wel :). Terwijl ik daar zit komt een oudere man op me af: 'Doing it hard are you?' 'Sorry?' Ze hebben hier allerlei uitdrukkingen die ik nog nooit heb gehoord, dus ik lijk af en toe echt een dombo (biertjes heten hier stubbies bijvoorbeeld). Maar hij bedoelde dus gewoon dat ik geen gek plekje had uitgezocht om te gaan zitten haha. Het blijkt een gepensioneerde local die hier helpt met de camping te onderhouden. Hij is razend enthousiast over Australie ('Good thing the English kicked us out', 'Haha, I think you've got the better end of the deal indeed!') en kan niet begrijpen dat wij in Nederland op zo'n klein stukje grond kunnen wonen :D, tsja, wij weten niet anders. Hij heeft over vier plekken in dit gebied huizen en wisselt zo per jaar een beetje af, heel vervelend.

Als Nick ook wakker is rijden we net voor 08.00 weg, scheelt camping fees nl. (sorry, mam...). We rijden naar de camping area een kilometertje verderop. Het is pas 07.30 en daar is nog niemand, dus hangen we ons douchje op (dat we hebben gevuld met warm water van de camping) en douchen zo een beetje in het semi-wild :D. Als Nick staat de douchen hopt er ook nog even een kangaroo rond haha. Het is eigenlijk te bizar voor woorden. We bezoeken het strandje dat achter de picknick area ligt, dat ook weer super mooi blijkt te zijn. Nick zet de camping stoeltjes neer en settelt zich, terwijl ik de rockpools ga opzoeken. Het is een vrij lang strand en we zitten ongeveer in het midden, vanaf daar zien we de golven hard tegen de rotsen aan slaan. Ik loop er naartoe om het van dichtbij op de foto te zetten en ontdek dat er tussen de rotsen en de rand van het strand, nog een stukje strand/rotsen ligt zeg maar. Vanaf daar kun je op een veilige afstand vanaf de plek waar de zee tegen de rotsen slaat lopen. Het water loopt over de rotsen als een soort watervalletje weer terug de zee in, het is echt super mooi. Ik weet niet hoe lang ik wegblijf, want het is hier zo mooi dat ik eigenlijk niet weg wil. Ik klim even de rotsen op en twijfel of ik over de bovenrand terug zal lopen, maar bedenk me dat dat waarschijnlijk niet zo handig is. Ik ben nog niet naar beneden geklommen of er slaan echt drie megagolven over de rotsen heen... Haha, goede keuze geweest dus.

Als ik terug loop raak ik aan de praat met een local, die langs de kustlijn heen en weer aan het snelwandelen is. Dit doet ie blijkbaar elke ochtend en dan loopt ie het hele strand 3x heen en weer, naar eigen zeggen om zijn bierbuik een beetje onder controle te houden. De man vertelt me van alles over het gebied (de vele dode vogels op het strand liggen daar vanwege de vermoeidheid (had ik eerder al verteld), als je een levende vindt is ie sowieso niet meer te redden, als er dode dolfijnen aanspoelen begraven ze die op het strand, de planten die op ananas lijken zijn het niet en zijn giftig (goed dat hij dat even zei trouwens, ik dacht gratis eten!), de naam Iluka betekent: waar de rivier in de zee komt, in de rivier ligt een stuk rock die gevaarlijk is voor het vaarverkeer, maar niet verwijderd mag worden, omdat ie heilig is voor de aboriginals, er is verderop een mooi uitzichtpunt, en.. en.. en...), het is duidelijk zo'n man op zichzelf die blij is even aanspraak te hebben haha. Hij praat en praat maar, maar ik kom gelukkig leuke feitjes te weten. Ik hoor trouwens buiten alle info over het gebied ook welke opera's hij allemaal heeft gezien, iets minder boeiend ;). Vlakbij ons zijn twee oudere vrouwen aan het naaktzwemmen en hij vertelt me dat dit het onofficiele naaktstrand van Iluka is, hij gaat zelf waarschijnlijk zo ook nog even skinny dippen. Dat hoef ik dan weer niet te zien.. :D

Ik loop terug naar Nick die ondertussen hard zit te verbranden en we vervolgen onze reis richting Byron Bay, de volgende stop. More to follow!