7500 Kilometers of Happiness

Aangezien Nat en Pat zich hier helemaal kapot vervelen, nemen we ze mee naar de Botanic Gardens. Die liggen 4 km buiten de stad, dus zijn voor hun niet zo gemakkelijk te bereiken. We moeten eerst de auto ombouwen, maar het blijkt nog best mogelijk om AL onze spullen achterin te gooien en de stoelen omhoog te klappen. Vinden we mooi ook weer wat spullen die we al lang kwijt waren, verdwenen onder de stoelen ;).

Overigens zijn we al een paar dagen onze insect repellent kwijt en we hoopten deze ergens onder de stoelen aan te treffen, maar die blijkt nog steeds spoorloos. Wat betekent dat we straks helemaal lek gestoken gaan worden in die botanische tuin...

De Botanic Gardens zijn best mooi, hoewel je na een paar nachten in de echte jungle slapen toch minder onder de indruk bent van een aangelegde. We vermaken ons daar een paar uur (ze zijn best groot!) en gaan daarna met enorme honger terug naar de stad. Nick en ik duiken het shopping mall in, waar ik een paar loshangende t-shirts en jurkjes koop. Alle kleding die ik bij me heb is nl. gewoon te heet, terwijl dat toch echt normale zomerkleding is.

Na ons shoppingavontuur gaan we op zoek naar een hostel. Vanavond vieren we nl. Patrick's verjaardag (die morgen 22 wordt) en dan is het natuurlijk niet fijn voor Nick om nog terug te moeten rijden naar de camping vanuit de stad. We kunnen uiteraard niet in het hostel waar Nat en Pat slapen, aangezien we daar 'banned' zijn. Niet veel verder in de straat vinden we 'Greenhouse Backpackers'.

Een super relaxt hostel met een parkeergarage, een grote veranda met chillbanken en mooie, schone kamers. Prima plekkie! We nestelen ons allebei op de bank met een boekie en je hoort ons de komende uren niet meer.

's Avonds nodigen we Pat, Nat en Bonny uit voor een drankje in ons hostel en die zijn diep onder de indruk van het geheel, aangezien zij meestal iets meer low budget slapen ;). Wij doen maar voor 1 nachtje een hostel, dus voor ons maakt het niet zoveel uit dat het iets meer kost.

De flessen wijn komen op tafel en het wordt erg gezellig. Vooral omdat Nick al voor het eten zijn fles wijn op had en nu de groep behoorlijk vermaakt.

Patrick heeft zijn cider in onze kamer in de koelkast gezet en als hij met Nick daar naartoe loopt, vraagt hij hem er twee uit de koelkast te halen. Waarop Nick zegt: 'What?! You want to do a number two in our room?!'

Als de flessen wijn leeg zijn gaan we als eerste naar P.J.'s,, een Ierse pub. Eerst moeten Nick en ik nog even pinnen. Als we zo over straat lopen, blijf ik me verbazen over het aantal dronken Aboriginals op straat, die aan het bedelen zijn.

Het gaat me behoorlijk aan het hart, want hoewel de meesten erom lachen, is het toch een behoorlijk sneu verhaal. Deze mensen zijn nl. door 'de blanken' weggehaald bij hun ouders, om op kostscholen 'wit gemaakt te worden'. Ze spreken nauwelijks Engels en zijn ontheemd, omdat dat wit worden natuurlijk niet gelukt is. Bovendien zijn ze niet gewend aan het eten van drie maaltijden per dag, dus daar worden ze opgeblazen van, en kunnen ze niet goed tegen alcohol.

Nu in Cairns vooral wordt het probleem voor mij pas echt zichtbaar, omdat hier zoveel Aboriginals op straat zwerven. Een verloren generatie stel ik me zo voor, want ze kunnen niet meer van het land leven, omdat ze dat niet geleerd hebben van hun voorouders, en ze functioneren ook niet in 'de witte maatschappij'.

Anyways, die overdenking even terzijde, we gaan dus naar de kroeg. Als we daar aankomen blijken we zeker 15 biertjes achter te lopen op de gemiddelde bezoeker, die zich graag de bar op laat trekken voor een 'poledance'. Niet de meest charmante types.

Na 1 drankje hebben we het hier wel weer gezien en gaan we verder naar Gilligan's, een discotheek. Die is behoorlijk leeg, maar we vermaken ons toch prima. Vooral Nick en Patrick, want die zijn best ver heen en staan met z'n 2en hun 'most sexy moves' te showen, wat best hilarisch is.

Goed, redelijk dronken/aangeschoten kroegavonden behoeven verder geloof ik weinig uitleg. We staan om 03.00 nog slap te ouwehoeren op straat, waarbij Patrick zijn held Bear Grills zelfs nog 'bashed', en hebben nog nooit zo laat in bed gelegen in Australie. Het enige wat mist is het vette voedsel midden in de nacht, daar doen ze hier niet aan geloof ik.

De volgende ochtend worden we redelijk katerig wakker, met een ongelooflijke drang om uit te slapen, maar we moeten helaas voor 10.00 uitchecken. Nick wil op zoek naar een baantje en heeft gelezen over een kantoor op de hoofdstraat waar ze je kunnen helpen. We kunnen het kantoor echter niet vinden en eindigen bij een tour operator, waar Nick spontaan bijna een duikcursus Magnetic Island boekt, zeg maar 500 km zuidelijker. 'Nick, misschien moet je daar nog even over nadenken'.

We nemen afscheid van Nat en Pat, zij gaan morgen terug naar Byron Bay om kerst en o&n te vieren, wij zoeken het verderop in Daintree NP (niet voor we een verrukkelijke uitbrakburger hebben gegeten). Voor we Cairns uitrijden is het alweer 02.30. 'Hoe ver is Daintree eigenlijk rijden?' 'Geen idee, ff op de GPS kijken'. 'Oh... 200 km, dat is best wel ver nog eigenlijk'.

We besluiten maar weer eens te kijken hoe ver we kunnen komen vandaag. Het is weer eens een snikhete dag, dus niet echt lekker in de auto, zeker niet met een katerig gevoel. Onderweg komen we langs Port Douglas, 'Port Douglas, daar gaat toch iedereen heen?' 'Ja, daar moeten we wel even gaan kijken natuurlijk'.

Dus hop, weer van de main road af, richting Port Douglas, 'omdat we dat toch gezien moeten hebben'. Daar rijden we richting het uitzichtpunt (normaal best mooi, maar door de harde wind is het water bruin ipv helderblauw en dus iets minder indrukwekkend) en zakken daar doodmoe neer op een bankje. Ik lig op Nick's schoot en Nick ligt om mij heen gevouwen met zijn hoofd op mijn buik. 'Ziet dit er gek uit?' 'Nee joh..'

Er stopt een tourbusje als wij daar al even liggen. 'Dat MOETEN Chinezen zijn'. We beginnen hard te lachen als de eerste persoon die uitstapt ook echt een Chinees blijkt te zijn, de volgende zijn echter gewoon allemaal Europeanen, inclusief een paar Dutchies. We liggen hier nu een minuut of tien en zijn er al 7 tegengekomen: 'Geen ontkomen aan die Dutchies!'.

Als we toch de energie hebben gevonden om op te staan, doen we even een loopje door het dorpje, waarna we op zoek gaan naar een camping. Die zijn hier allemaal rond de 30 AUD, kneiter duur! De goedkoopste is 28 AUD, een backpackers hostel met campground, en ziet er ook nog het gezelligst uit, dus daar zetten we ons kamp op. De campground heeft een zwembad met perfecte hangmatten er omheen, dus ik duik meteen in het zwembad en wikkel me daarna in een hangmat met mijn boekje (e-reader).

Er is ook een bar, maar oude lullen als we zijn, zijn we nog aan het uitbrakken van de vorige avond, dus we zitten op de bank met een boekje. Nick gaat om 19.30 maar eens naar bed ;).

De volgende ochtend/middag (ons ontbijtritueel begint steeds meer tijd in beslag te nemen, we zijn inmiddels de halve dag aan het ontbijten) rijden we richtingde Mossman Gorge, aan het begin van Daintree NP. We worden echter afgeleid door een advertentie in een foldertje van de regio, met vouchers erin met kortingen. Daar staat nl. een advertentie in van een winery, waar je gratis wijn mag proeven. Gratis wijn proeven?! Doen we.

Dus belanden we ineens bij een wijnproeverij met een bordje 'the dogs are released after 10 pm'. Wow, ziet er vriendelijk uit. Als we daar parkeren liggen er twee honden aangelegd in een busje op de parkeerplaats. 'Ze zien er anders best lief uit', zegt Nick, 'kom maar hondje, hondje, hondje!' Waarop de honden wild beginnen te blaffen. Oeps. Nick: 'Blaffende honden bijten niet.. omdat ze dan hun mond open hebben'.

Bij de winery blijkt onze voucher eigenlijk niks waard te zijn, want we krijgen het normale programma voorgeschoteld. We hebben de keus tussen 4 wijnen gratis proeven, of alle 12, maar dan moeten we wel een fles kopen. We beginnen met vier, maar na de vier hebben we het al zo gezellig, dat we doorgaan voor de 12. Alle wijnen zijn van tropisch fruit gemaakt ipv druiven en ze smaken allemaal echt top. We beginnen met wijnen en gaan over op port en na de tiende proeverij beginnen we al een beetje op te kijken tegen de laatste twee, want we beginnen nogal jolig te worden.

Dus dan is het ineens 14.00, zijn we nog steeds niet in Daintree NP en zijn we twee flessen (hele dure) wijn rijker. 'Gaan we dan nu naar Mossman Gorge?' 'Ja, nu gaan we echt!' Daar aangekomen begint het weer heel hard te regenen en we hebben honger, dus we schuilen bij de cafetaria, waar ik maar weer eens een hamburger naar binnen werk. We zitten daar nog steeds een beetje bij te komen van het wijnproeven als het ophoudt met regenen. 'Zullen we morgen de wandeling doen?' 'Ja daag Nick, we zijn nu eindelijk hier, we gaan NU de wandeling doen'.

Je kunt voor 5 AUD met een busje naar de gorge worden gebracht, maar dat vinden we onzin, dus we gaan lopen. Wat best ver is en best warm, maar we klagen niet natuurlijk. Aangekomen in het park moeten we eerst een stukje lopen en komen dan bij een hele mooie swimminghole.. Ook een hele drukke swimming hole, vooral veel Chinezen. We zijn echt verpest, want dat houdt mij al tegen om te gaan zwemmen. We lopen verder langs de gorge en komen bij een hangbrug over de creek. Daarna staat er een bordje: 2.1 km circuit walk. 'Zullen we die doen?' 'Ja van mij hoeft het niet zo, ik heb al genoeg jungle gezien'. 'Ik weet het, dat is toch erg?' 'Ja we zijn echt te verwend geworden!' 'Kom, we gaan de wandeling doen!'

Als we de wandeling gedaan hebben en he-le-maal teruggelopen zijn naar de parkeerplaats, is het alweer 17.00 uur. 'Kampeerplekje zoeken maar?' Eerst rijden we door
Mossmann, waar ik eindelijk dan eens mijn kerstkaarten op de post doe, waar ik al een week mee in de auto zit... Ik gooi twee enveloppen in de brievenbus en bij de derde denk.. ze voelen best wel licht eigenlijk.. hmm... Om er vervolgens achter te komen dat ik de enveloppen nu wel in de bus heb gedaan, maar vergeten ben de kaarten erin te doen. Holy shit, dat is echt zoooo super dom. Ik kan alleen maar heel hard lachen.

We zien een bordje 'Nelly Beach Campground' en besluiten daar te gaan slapen. We rijden door het dorpje heen langs het strand en als de weg ophoudt, draaien we om en willen terug rijden. Dan komt er een man zijn huis uit lopen en gebaart dat hij een praatje wil maken. Hij heeft een dikke bierbuik, een loshangen hawaii shirt erom hangend, een grijze lange baard en hij loopt met een Bart-pop (van the Simpsons) in zijn handen. Typische vent ;). Hij vraagt of we hier slapen vanavond, of we naar Daintree gaan en waar we vandaan komen. 'Holland? Aha. Would you like some weed?' 'No thank you'. 'Okay, no worries, I just ask people in case they want some'.

We vinden de camping, de kleinste camping tot nu toe. We vragen eerst of hier sandflies zitten, maar die hebben ze daar gelukkig niet. De camping is zo goed als leeg, naast ons staan er nog twee anderen. De campingeigenaar vindt het geloof ik wel gezellig, dus we doen een biertje met hem.

Na het eten schrijf ik mijn blog in de campkitchen. Om 20.30 gaat het licht ineens uit. Shit, ik heb helemaal geen zaklamp ofzo bij me! Gelukkig staat er verderop nog een klein lichtje aan, dus ga ik daar zitten. Ondertussen word ik echt bijna opgegeten door muggen, ik begin het muggenspul behoorlijk te missen. Als ik daar een tijdje zit te schrijven gaat ook door het licht uit en dan word ik ineens belaagd door allerlei ongedierte, waarvan ik van de helft niet eens wil weten wat het is. Ik weet niet hoe snel ik me uit de voeten moet maken, waarbij ik mijn telefoon (mijn enige bron van licht op dit moment, want mijn laptop heb ik al uitgedaan) op de grond laat vallen en helemaal niks meer zie. In het donker probeer ik de onderdelen bij elkaar te rapen, terwijl er een leipe tor om mijn hoofd aan het vliegen is, die redelijk aggressieve geluiden maakt. Ik raap mijn telefoon bij elkaar en ren snel de keuken uit. Nu heb ik helemaal geen licht meer en ik moet nog naar de auto.. Ik hoop maar dat ik niet op een kikker, of erger nog, op een slang trap. Gelukkig overleef ik dit avontuur en kan ik veilig gaan slapen.

De volgende dag gaan we dan eindelijk naar Daintree NP, op zoek naar krokodillen. Eerst moeten we de Daintree River oversteken met een ferry, maar helaas geen krokodil te zien onderweg. Daintree is het meest commerciele NP dat we tot nu toe hebben gezien en bestaat vooral uit campgrounds, lodges en hotels. We stoppen eerst bij een uitzichtpunt, waar we over een deel van het park heen kijken, met uitzicht op de oceaan. Erg mooi!

We maken een soort van plan voor de rest van het park: er is een boardwalk wandeling van 1.2 km. Hoewel we lui zijn geworden, moet 1.2 km nog wel lukken. Daarna gaan we naar Cape Tribulation, want daar heeft iedereen het over.

De boardwalk wandeling duurt ongeveer 45 minuten staat er op het bord aangegeven. Die Ozzies sporen soms echt niet, 45 minuten over 1.2 km?! Nick en ik moeten wel een record lopen, want ik geloof dat we hem in 12.36 minuten doen. Het is een prachtige wandeling door de mangroves, maar helaas bedenken we te laat dat mangroves gelijk staan aan sandflies. Binnen de kortste keren zijn onze voeten lekgeprikt en we weten niet hoe snel we moeten wegkomen. Onze insect repellant is al een tijdje spoorloos en dus zijn we op geen enkele manier beschermd. Whazza van het bushcamp in Eungella NP was tegen insectspray, zijn motto was 'Toughen up, or cover up'. Geen van beide lukt mij (de jeuk is ondraaglijk en lange kleren zijn te warm), dus het enige wat erop zit is terug naar de auto rennen en ons afspoelen, de truc tegen sandflie-urine.

Cape Tribulation verloopt ongeveer hetzelfde. Hoewel we ons op een prachtig strand bevinden, met wit zand en de jungle die daaraan grenst, worden we gek van de steken en gaan we zo snel mogelijk weer weg.

Tsja, en nu? Ik zeg tegen Nick dat als we nu terug gaan rijden, dit het noorderlijkste punt is dat we gaan bereiken op onze trip. Hmm... we hebben allebei nog geen zin om deze trip ten einde te brengen en bovendien zijn we er eigenlijk ook niet op voorbereid. 'Kunnen we niet verder rijden?', vraagt Nick.

'Nou, er loopt hier wel een 4x4 road richting Cooktown'. 'Dan doen we die!' Als we al op de weg zitten zegt Nick:'Wat is dit eigenlijk voor weg?' 'Even in de Lonely Planet kijken':

"The Bloomfield Track is one of the frontier roads of Australia, and it wasn't until 1983, when it was controversially bulldozed through the Daintree, that people cod actually drive from Cooktown to Capte Tribulation via the coast. There are reasons why it's 4WD only: it's unsealed, there are flooded creek crossings and very steep and slippery hills, and it's usually impossible to use during the Wet. Check road conditions at (...) before headig off".

Oeps.. het is regenseizoen nu. Maar ja, het heeft niet echt veel geregend de afgelopen tijd (lees: vandaag), dus we kunnen het minstens proberen toch?

Bij de eerste creek crossing stoppen we aan de waterkant en kijken we vertwijfeld toe: 'Ziet dit er diep uit?' 'Hmm.. best wel'. 'Ik ga wel ff kijken hoe diep het is', waarop Nick de auto uit stapt en het water in stapt. Het water met zo'n waarschuwingsbordje van 'hier zitten krokodillen, beter ga je hier niet het water in', zo'n creek.

Gelukkig is er of geen krokodil, of hadden ze geen honger, dus hij komt levend terug en besluit dat we het wel kunnen proberen. Met ingehouden adem crossen we door de creek, die we prima doorkomen gelukkig. 'Staat er ook in de Lonely Planet door hoeveel creeks we heen moeten?' 'Nee..' 'Hoe lang is die route dan?' '20 km ofzo?' 'Ooohhh... dat valt wel mee'.

De hellingen zijn inderdaad erg steil, maar daardoor zijn de uitzichten over de jungle, het strand en de zee wel fenomenaal! We genieten van het uitzicht en van de track, want hoewel het misschien niet het allerslimste is wat we doen, geeft zo'n track gewoon een enorme adrenalinekick. 'Zouden mensen ons voor gek verklaren dat we dit doen?' 'Jep!'

We passeren een aantal creeks die, tot onze grote opluchting, droog staan (doe er daar maar meer van!). Ondertussen roepen we af en toe naar elkaar als we iets op de weg zien wat aandacht vraagt: 'Blubber', 'vogel'.. 'boom!'.

Dan staan we ineens weer voor een creek die wel behoorlijk stroomt. 'Ziet deze creek er dieper uit dan de vorige?' vraagt Nick. 'Uhm.. ja ik denk dat het wel mee valt, maar ik kan nooit zo goed dingen inschatten, dus misschien moet je niet op mij afgaan'. We kijken nog een keer... en besluiten dat het wel moet lukken.

Terwijl we de creek doorrijden kijk ik hoe hoog het water komt ten opzichte van de banden... hmm, best wel hoog. Ik kijk opzij en zie Nick gespannen kijken. Zodra we de creek door zijn zet hij de auto stil aan de kant en doet de motorkap omhoog, om de boel te drogen. Blijkbaar stond het water tot aan de motorkap, wat ik niet heb gezien omdat ik opzij aan het kijken was. Nick weet niet waar hij het zoeken moet en is in paniek met een wc papiertje onder de motorkap water aan het proberen weg te halen. Ik kan er niks aan doen, ik moet zo hard lachen.. Je ziet Nick niet gauw gestresst, maar nu is hij toch behoorlijk van slag. Alles doet het nog en de motor draait, dus ik maak me niet te veel zorgen.

Nick vermoedt echter dat de auto elk moment kan sterven en kan inmiddels niet meer wachten tot we deze track af zijn. Wat ik ook niet heb gevoeld, aangezien ik niet rijd, is dat de auto in de creek ook nog behoorlijk begon te glijden op de ondergrond. Hmm... we hopen allebei maar dat we geen creeks meer over hoeven en dat hoeft gelukkig ook niet.

Als we weer een huis tegenkomen en dus weer een soort van in de bewoonde wereld belanden, halen we allebei opgelucht adem. We passeren nog een geweldig mooi uitzichtpunt, waar we kijken op een bocht in de Bloomfield River, met daaromheen bergen en jungle. Nick zegt: 'Dit is wel de perfecte plek voor een kroko... krokodil!' Recht beneden ons ligt een krokodil van misschien wel 5 meter op een strandje in de bocht van de rivier te chillen. We hadden geen mooiere plek kunnen kiezen om een krokodil te zien :).

We zijn nu in Wujal Wujal, een Aboriginal community waar het bezit van alcohol verboden is. Ik zie op de kaart dat we nog maar een klein stukje verwijderd zijn van de verharde weg richting Cooktown en we zijn allebei opgelucht dat we de 4x4 road gered hebben (Nick is zelfs blij dat we het overleefd hebben). We komen aan bij de brug die we moeten oversteken over de Bloomfield River.. en geloven onze ogen niet. De brug is nog in aanbouw en de brug die daarnaast staat waar de auto's overheen kunnen, staat geheel onder water. Daarin staat, ongeveer drie meter van de kant verwijderd, een auto tot aan de zijspiegels ongeveer vast in het water. Shit..

De jongen staat een beetje verloren aan de waterkant, te wachten op hulp. 'Is that your car?' 'Yes...' 'Wow, that shit man.' 'Yep, and there are crocodiles in there too..' Blijkbaar zit hier een enorme krokodil van 5 meter in de rivier, misschien wel die ene die wij gezien hebben.

Ongelooflijk, zijn we die hele track afgereden, staan we 30 meter voor het einde ervan voor een overstroomde brug! En nu? Het is al 17.00, dus we gaan ook echt niet meer het hele stuk terugrijden.

De jongen wordt uit de brand geholpen door vrienden die hier in de buurt aan het kamperen zijn. Zij slepen hem op het droge (en waden daarbij vrolijk door het met een 5 meter lange krokodil bewoonde water), waar zijn auto weer 'leegloopt'. Het komt van alle kanten uit zijn auto, zelfs uit zijn uitlaat. Dat bevestigt voor ons nog maar eens dat we dit echt niet gaan proberen. De Ozzies vertellen ons dat dit een 'tidal river' is en dat het water dus nog zou kunnen gaan zakken vandaag. En als we ergens willen kamperen? 'Just find a spot man, there are some nice spots next to the river'. 'Thanks.' 'No worries, have fun!'

Have fun? Die Ozzies kunnen ook overal het positieve in zien. We staan naast een rivier die we niet door kunnen, middenin een Aboriginal community waarvan iemand ons verteld heeft dat dat niet altijd even veilig is en bovendien zit die rivier vol krokodillen, dus is het niet heel handig om daarnaast te kamperen. Top!

We besluiten maar eens een plekje te zoeken om eten te maken en daarna nog eens te kijken of het water gezakt is. Een stukje terug op de weg is de plek waar denk ik de stenen worden verzameld die worden gebruikt bij de werkzaamheden aan de brug en daar liggen grote stapels steen, waartussen we mooi verdekt kunnen kamperen mocht dat nodig zijn. We kunnen echter nergens een plekje vinden waar we helemaal niet meer te zien zijn vanaf de weg.

Als we ons maaltje gekookt hebben en een wijntje hebben ingeschonken, komt er politie langs de weg rijden.. Dit is de eerste keer dat we wildkamperen en dat er politie komt. We staan zo ver van de weg, dat we nog een game plan kunnen bedenken. 'Wat gaan we zeggen?' 'Dat we wachten tot het water is gezakt?'

Als de auto naast ons stopt, zien we twee politieagenten in de auto: een oudere man en een jonge gozer. De oudere man vraagt ons meteen of we Duits zijn. 'No, we're Dutch'. 'Could you tell me what's the difference between a coffeeshop and a cafe? Which one sells weed?' Uh.. das nogal een onverwachte vraag! Hij vertelt dat hij in Amsterdam is geweest toen hij 25 was en begint een heel verhaal over dat hij daar voor het eerst in zijn leven wiet heeft gerookt en hoe dat precies in zijn werk ging, waar het broekie in de auto alleen maar hoofdschuddend naar kan luisteren. Wat een pracht vent! Dan vraagt hij ons of we van plan zijn hier te gaan kamperen vanavond. 'Well, we can't cross the river, so we're waiting for the water to come down. We saw the sign no camping, but...' Lachend zegt hij: 'There's also a sign that says 4WD only'. Broekie: 'That is a 4WD'. 'Really, that car?!' 'Yep..'

Nou de politie vindt het prima als we afwachten tot het water zakt en vertelt ons ook nog dat dit wel de beste plek is om te kamperen als we hier vannacht moeten blijven. Als dat afgehandeld is, zegt de oudere politieagent: 'Back to the weed, how much are you allowed to have?' 'We're not sure.. we don't really use it'. Hij is 60 en gaat volgend jaar met pensioen. Als politieagent in 'active duty' was hij bang om drugs te gebruiken, maar volgend jaar kan het. Hij gaat op een Europe trip en wil in Amsterdam wiet gebruiken, maar hij wil niet te veel bij zich hebben en 'the first retired Queensland officer' zijn die opgepakt wordt in Europa.. Ik kan niet anders dan heel hard lachen. 'Sorry sir, but this is the weirdest conversation I ever had with a police officer!'

Als ze wegrijden en wij ons eten opeten kijk ik Nick lachend aan: 'Dit kan ook alleen ons overkomen' . 'Wat?' 'Nou, iedereen is bang dat hij een boete krijgt als ze wild kamperen. Wij zien voor het eerst politie en in plaats van dat we een boete krijgen, leggen ze ons uit dat dit de beste plek is en leggen we hen uit hoe ze het beste wiet kunnen gebruiken in Amsterdam!'

Wat een dag weer... We rijden terug naar de rivier, die nog steeds veel te hoog staat om er doorheen te rijden. Dan maar hier kamperen! Het stikt echter van de march flies en Nick is ervan overtuigd dat hij ook sandflies heeft gevoeld, dus buiten zitten is geen optie. Dan maar IN de auto.. dus zitten we in de auto met een wijntje erbij een beetje te luisteren naar country muziek. Zwetend wel te verstaan, want de auto is een sauna! De ramen zijn beslagen van de hitte.

'Zullen we maar gaan slapen?' 'Mijn idee.' Ik slaap altijd erg waakzaam op dit soort plekken en nu blijkt Nick daar ook last van te hebben, dus we liggen de halve nacht wakker. Nick wordt er een beetje cranky van en begint weer eens te zeuren over dat ik het hele bed inneem altijd. 'Zit je weer te zaniken ouwe man?! Sinds je 25 bent geworden is er geen land meer met je te bezeilen! Misschien moet je eens gaan kijken voor een kunstgebit.' Dat helpt gelukkig zijn humeur te verbeteren ;) en samen luisteren we naar de prachtige geluiden van de jungle. Het is ongeveer 04.00 en de vogels zijn aan hun ochtendconcert begonnen. We hebben nog nooit zoveel vogels tegelijk gehoord. Dan hoort Nick wat naast de tent. 'Hoor jij voetstappen?' 'Ja..' Als hij met zijn zaklamp uit de tent schijnt ziet hij dat het geen mens is, maar een wild paard!

De volgende ochtend worden we een beetje brak wakker, maar wel fit genoeg om de rivier aan te kunnen. Gespannen rijden we richting de plek des onheils en.. zien dat het water zeker twee meter gezakt is! Jeej! We kunnen er nu gemakkelijk doorheen.

Aan de overkant bezoeken we eerst de waterval hier in de buurt. Daar aangekomen moeten we een pad over met daarnaast een bordje met 'Warning: crocodiles'. Het paadje zelf bestaat uit rotsblokken met daartussen bladeren. Ik loop niet echt op mijn gemak, links van me zwemmen krokodillen en onder me kunnen genoeg slangen zitten die ik niet kan zien door de bladeren... De waterval is prachtig, maar ik maak me toch maar zo snel mogelijk uit de voeten.

We rijden verder richting Cooktown. Een deel van de weg is verhard en een deel niet, maar wel prima begaanbaar. De route is geweldig mooi. Ondertussen zien we op de weg ook nog een slang liggen. Dood natuurlijk.

'Nick, hoe laat is het?' 'Half 9'. 'Dus we zijn nu een half uur wakker en zijn door een rivier gereden, hebben een mooie waterval gezien en een dode slang'. 'Ja.. in Nederland zouden we nu net koffie aan het maken zijn'. 'Ja, of de wekker uitdrukken en ons omdraaien!'

De route brengt ons langs Blackmountain NP, een prachtig zwart berglandschap dat bestaat uit granietbrokken die bestaan uit magma en samengesmolten zijn. Heel bijzonder om te zien!! Je kunt het park helaas niet in, maar ook vanaf het uitzichtpunt langs de weg is het geweldig om te zien. Bovendien weet ik niet of ik me hierin wil begeven, want tussen de tunnels die tussen de blokken zijn ontstaan, zouden al meerdere mensen verdwaald en verdwenen zijn. Er leven hier drie diersoorten die nergens anders leven (een kikker en twee lizzards) en daarnaast zou er meerdere keren een 'tijger' zijn gespot, die verantwoordelijk zou zijn voor de dood van vee rond het NP. Opvallend genoeg wordt die tijger omschreven als een tijger waarvan gedacht wordt dat ie al 20.000 jaar is uitgestorven. 'Nick, nu wil ik die tijger zien!' 'Jaja, jij wilt die tijger zien.. je kunt niet alles hebben he!'

En dan rijden we Cooktown in, een mooi dorpje langs de kust. 'Wat gaan we hier eigenlijk doen?' 'Geen idee..' 'Eerst maar koffie zoeken'. We lopen wat rond op een marktje in een park en vinden aan de overkant een cafe, waar we een bakje koffie doen. En nu? 'Er is hier een James Cook museum, dat is misschien wel leuk?'

Onderweg naar het museum raken we weer eens afgeleid door een bordje met 'Grassy Hill lookout'. Daar moeten we heen! We rijden een stuk naar boven en komen op een adembenemend uitzichtpunt.. Wow..! We kunnen 360 graden om ons heen kijken en kijken aan de ene kant op de oceaan en het rif, en aan de andere kant over het berglandschap bedekt met jungle. Daartussen ligt cooktown langs de geweldig blauwe 'Endeavor River'. Het is misschien wel het mooiste uitzicht dat we tot nu toe hebben gezien. 'Dat was de rit wel waard!'

Het is vandaag 20 december. Precies drie maanden nadat we uit Nederland vertrokken zijn hebben we het noorderlijkste punt bereikt dat we in Australie (in ieder geval aan de oostkust) gaan bereiken. 'Dat hebben we toch maar mooi gepland!'

Vanaf hier kunnen we alleen nog maar noorderlijker over een 4x4 road, die 800 km doorloopt naar Cape York. Die is niet heel goed begaanbaar in het regenseizoen en gewoon ook niet zo handig om te doen met onze auto.

Dus.. het houdt hier op. We staan hier op een prachtig mooi plekje te genieten van het uitzicht en het houdt hierna op. Wat raar!

Eerst maar eens vandaag doorkomen, voordat we verder gaan bedenken wat we nu moeten doen. We rijden vanaf het uitzichtpunt naar het museum. Daar wordt verteld over de dag dat James Cook's schip hier strandde op het rif. Ze zijn hier toen twee maanden gebleven om het schip te repareren en kwamen regelmatig in contact met de Aboriginals. Die zijn zelfs aan boord geweest, maar waren geschokt toen ze zagen dat Cook 12 zeeschildpadden aan boord had liggen. De Aboriginals leefden nl. volgens het principe dat ze niets te veel uit de natuur haalden, zodat alle populaties intact zouden blijven. Als ze van iets dus iets te veel hadden gejaagd, lieten ze dat een tijdje met rust zodat de populatie weer kon groeien.

Ook leefden ze volgens een ruilprincipe. Dus toen ze Cook iets hadden gegeven en daarvoor een schildpad terug eisten, maar deze niet kregen, waren ze beledigd. Volgens de overlevering van de Aboriginals hebben ze toen brand gesticht in het 'blanke kamp', maar daar schrijft Cook helemaal niets over.

In ieder geval, na twee maanden kon het schip weer vertrekken en pas ongeveer 100 jaar later kwamen er opnieuw blanken naar Cooktown, dit keer goudzoekers. Voornamelijk Chinezen trouwens.. Hoe die dan weer wisten dat ze hier goud moesten halen?

In het museum wordt verder ook verteld over hoe het de Aboriginals hier vergaan is na de Britse overheersing. Hoewel elk infobord positief wordt begonnen, zoals: 'Although Aboriginals were not treated well on the farms they worked at, they often had deep bonds with their wite coworkers', wordt vervolgend vervolgd met een verhaal over hoe ze uitgebuit werden. Ze zouden betaald moeten krijgen, maar dat weinige geld werd in een fonds van de regering gestort en zagen ze nooit meer terug.

Interessant om meer over te lezen! Nick houdt het voor zijn doen nog vrij lang uit, maar na een tijdje hoor ik een smekend 'Sanne..!' uit de gang. Tijd om verder te gaan.

We gaan op zoek naar een camping, maar alles blijkt hier enorm duur. De Big4 camping hier is zelfs 44 AUD! Bovendien zitten we weer eens aan de kust en dus zijn hier sandflies. We vinden gelukkig een camping die verder van de kust afligt, waar we voor 30 AUD kunnen slapen en waar ons gegarandeerd wordt dat daar absoluut geen sandflies zijn. De campingeigenares vraagt mijn naam: 'Sanne' . 'Donna?' Jep, laten we het daar maar op houden.

En nu? Ja.. en nu. We moeten echt iets gaan bedenken over hoe nu verder. Maar eerst moeten we lezen, een dutje doen, boodschappen doen (bij IGA, de allerduurste supermarkt in Australie... naast ons doet een vrouw voor 580 AUD boodschappen!), koken.. foto's uploaden, whatsappen, facebooken...

En dan is de dag weer om! Dus de volgende ochtend worden we wakker en hebben we helemaal niks bedacht over hoe nu verder. Dan maar eerst ontbijten en dan... tsja terug rijden maar?

Dit voelt echt heel maf. Ik heb net de mooiste reis van mijn leven gemaakt en het lijkt zomaar ineens voorbij te zijn. Als ik terug kijk lijkt Bangkok wel een jaar geleden, maar aan de andere kant is de tijd ook voorbij gevlogen. Ik heb jaren uitgekeken naar deze trip en bij Australie vooral de oostkust in gedachten gehad en nu is dat voorbij.

We hebben 7500 km gereden om hier te komen en het is zo'n prachtige reis geweest! We hebben de mooiste stranden en nationale parken gezien. Alle dieren die we in het wild hadden kunnen treffen hebben we gezien (behalve een cassowary): vogels, lizzards, guannas, slangen, een koala, een lynx, een walvis, dolfijnen, roggen, vogelbekdieren, kangaroes, wallabies, een krokodil.. ik kan nog wel even doorgaan. Naast de mooie natuur hebben we zoveel lieve, grappige en gastvrije mensen ontmoet.

Het was nog veel mooier dan ik me ooit had kunnen bedenken. Zoals Nick het zegt: '9.9 uit 10'.

We zetten de GPS aan en kijken hoe ver het is naar Sydney: 2970 km. Iets te ver om terug te rijden voor kerst en oud en nieuw.

Ik heb een enorm dubbel gevoel: ik ben zo blij en dankbaar voor deze reis, ben verdrietig dat het voorbij is, maar ook excited voor wat er verder nog allemaal mogelijk is in Australie en Nieuw Zeeland.

Kom maar op met die komende paar maanden!