'The Real Australia'

Voor we vertrekken bellen we op verzoek van Jim op om instructies over de route te krijgen. Dale neemt op, maar geeft uiteraard meteen Jim aan de telefoon. Die vertelt ons dat soms de creeks overstromen en we dan niet richting zijn station kunnen komen. De laatste dagen heeft het echter niet geregend, dus we kunnen vanaf Georgetown doorrijden naar Paddys.

Nick vraagt hem of er bereik is, zodat we ze onderweg nog eens kunnen bellen. 'No.. there's no phone reception.. no'. Haha, ok.. Dan maar hopen dat we in 1x goed rijden.

In Cairns gooien we de auto nog even vol, want we verwachten niet dat we onderweg veel tankstations zullen tegenkomen en bovendien is de benzineprijs waarschijnlijk veel hoger. Toevallig staan Rossy (onze kleine grote vriend van de camping) en zijn ouders naast ons te tanken en kunnen we ook nog even gedag tegen hem zeggen, hoewel hij ons nu al niet meer lijkt te herkennen ;).

We rijden voor een groot deel een route die we al eerder gezien hebben, eerst van Cairns naar Mareeba. Nick heeft wel trek in een bakje koffie en zo eindigen we bij 'Coffee Works', waar we voor de studentenprijs van 12 AUD onbeperkt chocolade mogen proeven en koffie en likeur mogen drinken... heel handig voor zo'n lange rit ;). We hebben hier 45 minuten naartoe gereden, nog geen 1/7 deel van de rit naar Paddys, en we blijven hier al 2.5 uur hangen. Het begin is goed.

Nick staat helemaal stijf van de koffie als we rond half 3 onze rit vervolgen. Vanaf Mareeba rijden we door Atherton en Ravenshoe, langs Innot Hot Springs waar we eerder zijn geweest... en dan houdt het bewoonde land wel een beetje op. We volgen de prachtige Savannah Way, waar langs heel veel niks is. Op sommige stukken van de weg vliegen wat lijkt op wel miljoenen vlinders, ik heb nog nooit zoveel vlinders bij elkaar gezien (uiteraard liggen er ook heel veel dode op de weg...).

Er is hier niet veel, behalve Undara Volcanic National Park ongeveer midden op de route, waar een camping is. Daar komen we net met zonsondergang aan gelukkig, zodat we niet in het donker rond hoeven te rijden, want het stikt hier van de kangaroos en wallabies.

Als we aankomen op de camping (waar allerlei omgebouwde treinwagons staan, leuk gezicht zo midden op de savanne!) vinden we niemand in de 'bar area', waar we moeten inchecken. Er staat wel een portofoon, het blijkt dat we moeten 'radioen', zodat we kunnen inchecken. De man aan de andere kant vertelt ons dat hij even bezig is, maar als we een plekje op de camping zoeken weet hij ons wel te vinden.

De hele avond zien we echter niemand meer, dus we slapen weer eens een nachtje gratis. We parkeren de auto, 'zetten de tent op' en Nick neemt een duik in het zwembad, terwijl ik een douche neem. We hebben ons kapot gezweet in de auto, het is HEET. De hele avond blijft het zo enorm benauwd, zo'n warme avond hebben we nog niet meegemaakt.

Als ik de volgende ochtend wakker wordt, stikt het van de kangaroos rond de auto, altijd leuk :). Na een lekker ontbijtje vervolgen we onze weg naar Paddys, nu nog ongeveer 4 uur te gaan. Onderweg komen we langs Mount Surprise, een heel klein dorpje waar we kunnen tanken. We kunnen daar ook de auto 'afspoelen', om de verspreiding van ongedierte te voorkomen. 'Gratis auto wassen!' roept Nick en voor ik het weet rijden we de 'autowasserij' in en wordt met hoge druk water op de auto gespoten. En IN de auto, want in al zijn enthousiasme is Nick vergeten dat er nog een paar ramen op stonden... 'Misschien hadden we meteen de was ff aan de auto moeten hangen, met wat wasmiddel erin?'

Als we in Georgetown aankomen (2 uur na Undarra NP, 2 uur niks), de laatste 'town' voor we richting Paddys rijden, gooien we de auto nog even vol voor de zekerheid. Als ik ga betalen vraagt een man me waar we heen gaan: 'Uhm, Paddys?' 'Very nice people, good place to go! Awfully hot time of year though, to go to a cattle station...' Oei, dat belooft wat!

We gaan ook nog even naar het infocentrum om onze email te checken, aangezien we niet weten of er internet op Paddys is. Ik heb eerder gesolliciteerd als au pair, min of meer in een opwelling, en nu blijkt dat die mensen me best graag willen hebben. Ze vragen me of ik bereid ben om 3 maanden te blijven.. We hebben maar 30 minuten internet en dus moet ik binnen 30 minuten bepalen of ik langer wil blijven of niet.. Ik raak lichtelijk in paniek en Nick weet me ook niet echt te helpen. Als ik nog maar 5 minuten heb om mijn mail te typen stuur ik op hoop van zegen terug dat ik dat wil.

Terug in de auto richting Paddys voel ik me nogal vreemd, eigenlijk weet ik helemaal niet of ik drie maanden lang ergens wil werken en dus veel langer in Australie wil blijven dan gepland... Op zich valt de heimwee me wel mee, maar misschien voel ik me over een maand wel heel anders? Bovendien verdient het niet super veel en zou ik met ander werk misschien meer kunnen verdienen in minder tijd? Pff...

We bellen Jim nogmaals om te laten weten dat we nu in Georgetown zijn en we eraan komen (uiteraard hebben wij hier geen bereik, maar we mogen de telefoon van de aardige mevrouw van het infocentrum gebruiken). Jim geeft ons nogmaals een routebeschrijving: het is nog 80 km naar de afslag naar Paddys en dan nog 60 km. Over een uurtje of twee moeten we er wel zijn volgens Jim. Uh Jim, maak daar maar drie uur van met onze Superooo ;).

De weg is een eenbaansweg en dus moeten we steeds half op de weg rijden als er een tegenligger komt. Nou ja, steeds... voor die twee auto's en een truck die we onderweg tegen komen bedoel ik dan. Ook hier is het landschap behoorlijk vlak, met rood zand, hier en daar een boom en heeeel veeeel termietenheuvels. We passeren een aantal heel lange bruggen, over hele brede leegstaande rivieren. Jim had ons gewaarschuwd dat deze kunnen overstromen, maar we krabben ons achter de oren, want er is geen druppeltje water in te bekennen.

Na nog zo'n brug overgestoken te hebben zien we de afslag naar Paddys. Nu nog maar 60 km en dan zijn we d'r! Spannend.. we hebben nog steeds geen idee bij wat voor mensen we terecht gaan komen. We besluiten alvast in de stemming te komen door heel hard 'Thank God I'm a Country Boy' achter elkaar te draaien :).

Om 13.30 komen we dan eindelijk aan, na een lange rit over hun terrein richting het huis: 'Zou dit allemaal van hun zijn?!' We zien bij het huis een kinderwagen en een trampoline staan. 'Hebben ze kinderen Nick?' 'Weet ik niet, heb ik niet gevraagd..'

We worden een beetje ongemakkelijk begroet door Jim, een man van rond de 30. Hij vertelt ons waar we onze auto kunnen parkeren en laat ons onze nieuwe slaapplek zien... De schuur. De schuur! Waarin de auto's geparkeerd staan en al het gereedschap ophangt. Het barst er van de spinnenwebben en het ongedierte. Hij leidt ons een zijruimte in: 'We thought you can make this your little room, I'll let you settle in'. Hij pakt twee ijzeren bedden voor ons en loopt dan weg. 'Uh Jim, do you have mattresses by any chance?' 'Oh yep.. mattresses, sorry'. Hij vertelt ons ook waar we water kunnen vinden. Het water dat uit de kraan komt, komt uit de dam. Het is in principe schoon, maar liever gebruiken we de regenwatertanks voor drinkwater. Jep, u leest het goed, we drinken hier regenwater!

M'n nekharen staan overeind... Toen ik me voorstelde om te gaan WOOFen had ik er stiekem ook bij bedacht dat we dan weer even van het comfort van een huis zouden kunnen genieten. En nu slapen we tussen het ongedierte in een schuur...

Nick vindt het allemaal helemaal geweldig en begint enthousiast met het uitruimen van de auto en het inruimen 'van onze kamer'. Volgens Jim is het het beste als we de auto morgen bij een vriend van hem brengen, die aan de andere kant van de brug woont. Die heeft een mangoplantage en een hele grote schuur waar de auto veilig kan staan, voor het geval de rivier overstroomt.

Dus pakken we alle spullen uit de auto die we de komende twee weken nodig hebben en gaan daarna weer op zoek naar Jim, die ons voorstelt aan Dale, zijn vrouw en hun dochtertje Charli. Dale is wat schuw en Charli helemaal, want die praat helemaal niet tegen ons. Opa en oma, die 50 meterop wonen, komen zich voorstellen en thee drinken. 'Don't worry about Charli, she's a real bushkid. Give her a few days and she'll talk to you'. We ontmoeten ook Toby, hun zoontje van 11 weken.

Ik heb een beetje moeite om deze mensen te verstaan, vooral Dales ouders James en Sharon, die nogal binnensmonds praten. Bovendien gebruiken ze best veel 'slang' en gaat veel van het gesprek het ene oor in en het andere uit. Ik voel me nog steeds niet helemaal op m'n gemak en laat Nick vooral het woord voeren.

'So, what do you usually do Jim?' 'I do what I want', zegt ie met een glimlach. Moet lekker zijn, zo'n eigen station ;). 'Well, we have to do some work on the house, so I was thinking we'll do that. I don't know what yous were thinking, since your volunteers, but I reckoned we could start at 6 am, before it gets too hot. We can work until lunch, then have a break and do some more work between 4pm until 6 pm.' Gauw even een rekensommetje in mijn hoofd... wow, dat is 8 uur werk! Gewoon een hele werkdag!

Misschien had Nick toch iets meer info moeten vragen toen hij toe zei dat we hier wilden komen. We wisten niet dat we aan een huis zouden werken, wat er van ons verwacht werd en ook niet dat we in een schuur zouden slapen... Nick heeft ook niet gevraagd of hij de kans krijgt om wat skills op te doen, zodat hij op een cattle station kan gaan werken, maar hij maakt wel meteen duidelijk dat dat is wat hij wil. 'Well', zegt Dale, 'You came to the right place, Jim's about the best horseman you'll find'.

Ondertussen komt het gesprek ook op onze auto, die voor de schuur geparkeerd staan. Tot ongenoegen van Nick blijven ze het maar 'your little car' noemen haha. En wie heeft die Aboriginal paintings erop gemaakt? Ze maken meteen duidelijk dat ze hier niet echt fan zijn van de Aboriginals, die ze 'black fellows' of 'Murrays' noemen.

Na de thee trekken we ons nog even terug naar 'onze schuur' en de tijd verstrijkt. 'Nick, hebben ze nog niets gezegd over of we vanavond nog eten?' 'Nee, dat moet je ff vragen'. Ik wil het niet.. op de een of andere manier vind ik mijn draai niet en ik wil in de schuur blijven, alsof dat ineens mijn plekje is. 'Ok, ik ga het wel voor je vragen!'

We eten om 20.00, uiteraard beef :). We eten corned beef, of we dat ooit eerder hebben gegeten? Nee, maar het smaakt goed. Ze blijken hier om de zoveel weken een van hun eigen koeien te schieten en dus wordt er bijna elke avond rundvlees gegeten. Vanavond corned beef met aardappel en worteltjes en doperwtjes. Dale vraagt wat onzeker of dat wel ok is? Ja hoor, prima! Charli kijkt ons ondertussen wat wantrouwend aan, maar zegt geen woord.

Na het eten trekken we ons terug in onze schuur om te gaan slapen. 'En wat vind je ervan?' 'Ik weet het niet Nick...' Ik kruip onder mijn laken, die ik eigenlijk niet echt nodig heb, want het is bloedheet in de schuur. De hele nacht doe ik geen oog dicht en lig ik maar te draaien. Ik voel me niet op mijn gemak in de schuur en weet niet wat me te wachten staat. Bovendien zit ik nog steeds met het feit in mijn maag dat ik ja heb gezegd tegen de au pair job. Wil ik dat wel?! Ik weet helemaal niet of ik wel langer dan een half jaar in Australie wil blijven... Ik word gek.

Ik hoor elk uur piepen op Nick's horloge en de wekker gaat veel te vroeg. We trekken onze lange broek aan, shirts met lange mouwen en onze dichte schoenen, en gaan dan richting Jim's huis. Nou ja, huis.. Het is een oude container, die in de mijnen werd gebruikt als slaaplocatie. Blijkbaar kunnen die goedkoop op de kop getikt worden en zijn het prima woonruimtes. Jim heeft aan de voorkant een veranda gebouwd en aan de zijkant is hij begonnen aan een badkamer en wasruimte. Wij gaan helpen om dat af te maken.

Maar we beginnen de ochtend met een kopje koffie. Jim ontbijt niet, maar wij mogen best wat toast met jam maken als we dat willen. Ook tijdens het ontbijt weet ik niet zo goed wat ik tegen Jim moet zeggen, dus Nick en Jim voeren voornamelijk het gesprek. Na het ontbijt (in prachtig ochtendlicht moet ik zeggen!) gaan Nick en Jim aan de slag met een stalen frame maken om sheets aan op te hangen. Jim vraagt mij om hout te 'varnishen' (vernissen, we weten allebei het Nederlandse woord niet haha). Ik krijg een paar planken, een deur, schuurpapier, een kwast en een pot varnish. Succes.

Sta ik dan, in mijn eentje onder de carport achter het huis. Ik heb geen idee wat ik aan het doen ben en bovendien voel ik me best een beetje eenzaam. Zodra de zon opkomt is het bloedheet. Cheapo als ik ben heb ik een strakkere spijkerbroek gekocht, zodat ik die ook nog voor andere gelegenheden aan zou kunnen en daar heb ik enorm spijt van, want ik zweet me het apelazerus. Wat doe ik hier?!

Rond 09.30 is het tijd voor 'smoko'. What the hell is smoko?! Gaan we iets roken?! Het blijkt thee met iets lekkers te zijn, vaste prik rond half 10. Waarschijnlijk komt het woord smoko van een oude Engelse gewoonte. Dale heeft pikelets voor ons gemaakt, een soort kleine pannenkoekjes die we besmeren met jam en room. Lekker! Dale's ouders komen ook over en die brengen wat fruit mee. Tot nu toe bevallen die 'simple meals' ons prima!

Ze stellen ons heel wat vragen over Nederland en we proberen ze zo goed mogelijk te beantwoorden, maar we hebben allebei nog moeite om ze te verstaan, vooral James. Ze vertellen ons iets over het leven hier en het geheel blijft me verbazen... De dichtsbijzijnde town is Georgetown, vanaf Paddys 150 km. Daar gaan ze ongeveer 1 x per maand heen en de rest van de maand zijn ze dus op de boerderij. Af en toe spreken ze af met hun buren Brad en Loretta, die 75 km verderop wonen. Boodschappen worden besteld en komen met de truck naar de hoofdweg, 60 km verderop. Andere dingen komen met de post, twee keer per week. De postauto komt wel helemaal naar de boerderij. De postbode maakt een ronde van ongeveer 500 km, op dinsdag en donderdag... Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om zo afgesloten te leven, ik vermoed dat ik me dood zou vervelen.. Bovendien lijkt de rolverdeling hier nogal traditioneel en ook daar heb ik moeite mee. Jim en Nick, 'de mannen' zijn hard werk aan het doen, terwijl ik de carport een beetje aan het schuren en kwasten ben en Dale zorgt dat ons eten klaar staat. Ik kan het maar moeilijk verkroppen, want zo ben ik het niet gewend in Nederland en zo ben ik al helemaal niet opgevoed.

Na smoko is het tijd om weer aan de slag te gaan, tot de lunch. Lunch in Nl is rond 12.00, maar hier is de lunch om 13.30 en dus werken we nog meer uurtjes dan het rekensommetje dat ik gisteren in mijn hoofd heb gemaakt.. ik word er niet vrolijker op.

Ik ben blij als het tijd is voor onze middagpauze en kan niet wachten om even mijn ogen dicht te doen in de schuur. 'En, wat vind je ervan?' vraagt Nick enthousiast. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Dit is Nick's grote droom en ik wil het niet verpesten voor hem. 'Tsja.. even wennen denk ik'.

Aangezien ik het niet durfde te vragen, heeft Nick ook maar voor mij gevraagd of hier internet is. Ik kan niet wachten om even contact op te nemen met het thuisfront en ik heb hier uiteraard geen bereik. Nick komt terug met het goede nieuws dat ze hier per minuut betalen voor het internet en ik er dus niet al te lang gebruik van kan maken. Ik kan gelukkig na de lunch wel even mijn email checken en mijn ouders Jim en Dale's telefoonnummer geven. Ik zit er al de hele ochtend mee in mijn maag.. stel dat er thuis iets gebeurd, hoe gaan ze me bereiken?! En hoe kom ik hier weg als de creeks overstromen?! Ik stuur ze een email met het nr en zie ook een email van Karen, met wie ik contact heb over de au pair job. Ze vraagt me of ik nog steeds geinteresseerd ben en ik weet het nog steeds niet. Aan de ene kant zegt mijn gevoel nee, omdat ik niet zo lang van huis wil zijn. Maar mijn verstand zegt ja: Karen komt super aardig over, ze wonen in een mooie omgeving, het is best leuk om mee te helpen voor een newborn te zorgen en Karen wil de nationale parken in de omgeving met me verkennen. Dus zeg ik met een bonkend hart weer ja...

Ik krijg geen kans om mijn oogjes te sluiten, want het is tijd om de auto naar Brad de buurman te brengen. Jim laat ons alvast vooruit rijden, omdat hij waarschijnlijk een stuk sneller is. 'Wil je rijden?' vraagt Nick. 'Uhm... nee..' 'Dit is een goede weg hoor, om het te leren'.

Ik twijfel nog even, maar dan wisselen we toch van plaats. De weg is leeg en breed, dus dat scheelt! Voetje op het gaspedaal, neus bijna op het stuur.. en gaan. Het gaat best goed moet ik zeggen! Ik heb nog wat moeite om de snelheid constant te houden (ik durf niet harder dan 65 km/h te rijden), maar ik houd de auto goed op de weg en weet zelfs heelhuids de grids door te komen (versmalling in de weg met een rooster en een hek eromheen, zodat het vee er niet doorheen kan). 'Vind je het leuk Nick om bij mij in de auto te zitten?' 'Ja wel leuk, maar niet echt ontspannen.. vind jij het leuk?' 'Ja leuk.. maar niet echt ontspannen..' zeg ik met een knipoog.

Als Jim ineens achter ons zit word ik een beetje zenuwachtig, maar ik besluit niet harder te gaan rijden. Terug bij de hoofdweg wisselen Nick en ik weer van plaats. 'Uh Nick, die stoel is misschien wel een beetje nat...'

De hele stoel is nat van het zweet haha. Vanaf de hoofdweg gaat Jim ons voor richting Brad, de eerste afslag na de brug. De rivier staat nog steeds kurkdroog.

De mangoplantage is na de brug nog over 10 km van de weg af. Als we op de plantage aankomen worden we vriendelijk begroet door Brad, wat een leuke vent! Hij moet een beetje lachen om onze auto: 'Who did the paint job on that one?!' Ze zijn hier in de outback blijkbaar allemaal niet heel erg fan van Aboriginals, of zoals Jim ze noemt: 'the black fellows'.

Brad biedt ons nog een koud drankje aan en op zo'n dag is dat moeilijk om af te wijzen. We worden vergezeld door Loretta, Brad's vrouw, en zijn kinderen Corey (3) en Cloe (1.5). Wat een leuke familie!! Loretta is super lief en een beetje schuw, en de kindjes zijn gewoon leuk, vooral Chloe, een klein dondersteentje. Eventjes schiet door mijn hoofd dat ik eigenlijk liever voor hun had gewerkt.. Brad biedt ons overigens ook meteen een baan aan. Het mangoseizoen is nu voorbij, maar als we daarvoor volgend jaar willen komen, zijn we welkom.

Na het koele drankje is het 16.00 en dat is volgens Brad de perfecte tijd voor een biertje, waar Jim geen nee tegen zegt. Het is wel een beetje gek, want hij vraagt ons niet of we daar wel zin in hebben. Het voelt alsof ik de vrijheid waar ik zoveel van heb mogen ervaren de afgelopen maanden, helemaal weg is.

Maar tegen een koud biertje zeggen we sowieso geen nee natuurlijk! ;) Onaangekondigd staat ineens Bev, een oudere buurman die een farm 'down the road' heeft ook op de stoep. Ze praten hier vrij veel 'slang' en zijn dus al moeilijk te verstaan, maar deze man mompelt ook nog, waardoor hij voor mij helemaal niet te volgen is. Niet veel later staat er nog een stel op de stoep ineens, andere buren.

De gesprekken gaan bijna alleen maar over regen. Ze zijn hier allemaal afhankelijk van de regen en er is nog nauwelijks iets gevallen dit regenseizoen, dat normaal al zo ongeveer in november begint. Omdat er vorig jaar ook grote droogte is geweest, hebben veel boeren het nu moeilijk. Verder gaat het vooral over vissen... Hoewel nog steeds een groot deel van de gesprekken aan me voorbij gaat. De heren praten vooral, terwijl de dames stil luisteren. Ik heb nog wel even een onderonsje met Loretta, die heel geinteresseerd is in hoe onze reis is geweest (ze heeft zelf ook veel gereisd) en wat ik in Nederland doe. Als het tijd is voor haar om Chloe eten te geven, binnen, vraagt ze of ik haar wil volgen naar binnen. Maar dat doet me denken aan de Katwijkse verjaardagen, waar mannen en vrouwen apart zitten, en ik blijf stoicijns buiten zitten. Waarschijnlijk bedoelde ze het helemaal niet zo, maar ik ben er zo mee bezig dat ik het wel zo opvat.

Als we naar huis rijden vraag ik Jim of het normaal is om zoveel mensen tegelijk over de vloer te hebben (= 6 mensen), maar dat is zeker niet zo. Hebben wij even geluk, meteen op onze eerste dag een 'block party'! Inmiddels schemert het en het stikt van de wallabies op de weg. In plaats van ze te ontwijken probeert Jim ze aan te rijden. Ze blijken veel van het land hier op te eten (7 kangaroos eten ongeveer hetzelfde als een koe blijkbaar) en dat wordt, zeker met de droogte, niet gewaardeerd. Officieel zouden wallabies aan het uitsterven zijn, maar als je hier om je heen kijkt is dat heel moeilijk te geloven. Jim raakt er ongeveer zes.

Ik vraag me af of Dale niet op ons zit te wachten, maar ze zegt er niks over als we om 19.00 aan komen rijden, hoewel ze wel laat vallen dat ze een beetje jaloers is. Er blijkt hier niet echt een ritme te zijn en we eten rond 20.30, ook kleine Charli. Morgenochtend moeten we weer om 05.30 uur op, dus niet lang na het eten duiken we de schuur in. We hebben inmiddels ook een huisdier, want Olly de kat blijkt het wel gezellig te vinden om onder ons bed te slapen (en af en toe naar je tenen te graaien als je het ff niet door hebt). Het is best een grappige kat, hij blijft net zo lang voor je voeten lopen tot je hem aait en volgt je overal. Dus ook in de douche of als je naar de wc gaat...

Ik slaap gelukkig wat beter, maar voel me nog steeds gek als ik aan de slag ga met mijn varnish klus. Ik heb de afgelopen drie maanden weinig heimwee gehad, maar ik heb er nu behoorlijk last van. Gelukkig heb ik een muziekje mee en kan ik mijn 'foute muziek' afspeellijst op Spotify nu goed gebruiken!

Tijdens de smoko vraag ik ze hoe het hier eigenlijk zit met naar school gaan. De meeste kinderen worden thuis geschoold (wat bij mij meteen de gedachte brengt dat dat heel wat domme generaties kan opleveren) tot ze ongeveer 10 zijn. Daarna gaan ze naar een kostschool. Als ze tien zijn!! Wat jong!

Charli begint overigens een beetje op te warmen en durft ons zowaaar de naam van de hond te vertellen.. dat is wel het enige dat ze de hele dag tegen ons zegt ;).

Na de smoko gaan we weer verder met klussen... en het is heet!! Ik kan bijna niet bijdrinken hoeveel ik zweet, mijn kleren zijn letterlijk doorweekt. Als het goed is is het regenseizoen, maar er is geen wolkje in de lucht te bekennen..

De lunch bestaat weer uit wat groenten en uiteraard, rundvlees. Nick en ik moeten erom lachen: zoveel vlees hebben we nog nooit gegeten!! Nadat we een broodje naar binnen hebben gewerkt, is het tijd voor 'a rest'. Hoewel het bloedheet is in de schuur, en een van onze twee ventilatoren is ontploft!, slaap ik zodra ik mijn hoofd op mijn kussen leg.

Om van mijn wekker, badend in het zweet, wakker te worden voor de middagsessie. Best lastig, om na zo'n dutje weer de motivatie te vinden om aan de slag te gaan! Als we net zijn begonnen, beginnen er ineens donkere wolken onze kant op te komen. Het ziet er behoorlijk dreigend uit en net als we besloten hebben om maar wat spullen veilig op te bergen, begint het hard te waaien en te regenen. Niet veel later slaat er een paar honderd meter van het huis een bliksem in. Wat een mooi gezicht!!

Iedereen is in rep en roer, spullen waaien rond en moeten gered, de trampoline gaat ervandoor (Nick weet hem uit de tuin te redden en aan het huis vast te binden), maar ik vind het prachtig. Ondertussen is de lucht bezaaid met de mooiste donkere wolken en bliksemt het overal om ons heen. In blinde paniek heeft Dale trouwens Charli in mijn handen geduwd.. Dat mag een wondertje genoemd worden, want ze is nogal beschermend over Charli. Ook een beetje jaloers lijkt wel, want als we een beetje leuk met haar aan het spelen zijn, kijkt ze wat wantrouwend toe. Dit is wel het moment waarop Charli besluit dat we te vertrouwen moeten zijn, want ik zorg dat ze het niet koud heeft en stel haar gerust. Ze begint zowaar tegen me te praten :) (misschien ook noodzaak, omdat ze me duidelijk probeert te maken dat ze naar binnen wil, in plaats van buiten naar de storm te kijken).

Nick is de schuur in gerend om de ramen dicht te doen, maar schijt hem zeven kleuren. Blijkbaar zegt hij zoiets als: 'I wanted to dig a hole and sit in it' tegen Dale, die verstaat 'dig a hole and shit in it', wat vervolgens een veel gebruikte uitdrukking op Paddys wordt ;).

Aangezien er niks anders op zit dan op de veranda bier drinken, doen we dat maar. James en Sharon komen ook. Na een tijdje neemt de storm een beetje af, hoewel de lucht donker blijft en we het verderop nog steeds over de hele hemel kunnen zien lichten. Kans voor mij om de meest prachtige foto's te schieten, ik krijg er geen genoeg van. 's Avonds kunnen we vanuit ons bed in de schuur nog genieten van de prachtige lichtshow, hoewel Nick er nog niet zeker van is dat we onze dood niet zullen vinden vanavond. 'Maar wat gebeurt er dan als de bliksem in de schuur slaat?!' 'Uhm, dan gaat het de grond in denk ik?' 'Maar dan worden we toch geelektrocuteerd?' 'Nee joh..'

De volgende ochtend is zondagochtend, maar hier wordt niet gekeken welke dag het is en of het weekend is. Een vrije dag is er wanneer er even niet zoveel werk is, en dus wordt er vandaag gewoon gewerkt. De dag ziet er uit zoals de vorige dag: Nick werkt binnen met Jim, ik ben buiten bezig met varnishen. 10.00 Uur is smoko, daarna wordt nog wat gewerkt en dan is het tijd voor lunch. Jim komt mijn varnish werk 'controleren'. Hij kijkt er een beetje bedenkelijk bij. Ik krijg er een beetje de kriebels van, want ondanks dat hij er niks over zegt, is wel duidelijk dat hij mij maar een beetje als een lastig bijproduct van Nick beschouwd. Nick en Jim schieten ongelooflijk op met het huis en doen samen in een paar dagen tijd meer werk dan Jim alleen in een paar maanden. Dus, Nick is 'de man'. Ik daarentegen.. ben hier niet op mijn plek. Als ze even buiten zijn om iets te halen en Nick met zijn hand op mijn vers gevarnishte deur komt, check ik meteen of hij geen kras o.i.d. heeft achtergelaten. 'Ooh', zegt Jim, 'don't make here varnish dirty!' met een glimlach. Man... ik trek het ff niet meer. Zodra ze weg zijn loop ik huilend naar de schuur. Ik wil hier helemaal niet zijn, wat doe ik hier?! Ik doe alleen maar m'n best en krijg dit soort gezeik over me heen!

Tussen de middag zeg ik er iets over tegen Nick. 'Nee joh, hij maakt gewoon een grapje, doet hij bij mij ook'. Jaja, maar ondertussen wordt Nick wel de hemel ingeprezen. Het feit dat Nick ook nog Jim's houding ten opzichte van mij ontkent, maakt me alleen maar eenzamer.

Nick barst van de energie en besluit de middag door te werken. Ik zit al niet lekker in mijn vel en het feit dat ik mijn ouders vanaf hier niet kan bereiken, draagt daar niet echt aan bij. Ik heb m'n vader gevraagd hierheen te bellen om te kijken of hij ons kan bereiken, maar hij heeft nog niet gebeld en dat baart me zorgen... Ik zal me wel drukker maken dan nodig is, juist omdat ik niet lekker in mijn vel zit, maar alles bij elkaar leidt tot een enorme huilbui. Zit ik dan, in mijn eentje in een schuur vol vliegen, muggen, wespen, spinnen... bloedheet en nergens waar ik heen kan.

's Middags met frisse tegenzin maar weer aan het werk.. Dale's ouders gaan richting Cairns, omdat Dale's opa naar het ziekenhuis moet. Of ze nog iets voor ons mee moeten nemen? Ik ben wat medicatie vergeten te kopen en dus is het erg fijn dat zij het voor me mee kunnen nemen :). Ik had graag met ze mee gegaan..

De volgende dag is de varnish op.. en dus ook mijn werk. Want 'de mannen' zijn bezig met framing en sheeting, en daar moet je sterk voor zijn. Jim vindt nog een paar stukken hout die geschuurd moeten worden, maar daarna is het wel zo'n beetje klaar. 'You can ask Dale if she needs some help over there'. Daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in, want dat komt vast neer op een of andere huishoudelijke taak. Dale heeft gelukkig niet echt hulp nodig. Dat zorgt bij mij wel voor wat ongemak, want wat ga ik nu doen? Ik voel nog steeds Jim's houding ten opzichte van mij en weet zeker dat zijn mening alleen maar meer bevestigd wordt als ik hier niks aan het doen ben.

Gelukkig is Charli er nog! Ik heb een beetje medelijden met haar. Ze groeit hier op zonder andere kindjes en moet zichzelf maar een beetje vermaken, aangezien haar ouders en opa en oma het best druk hebben. Het lijkt me helemaal geen verkeerd idee om wat tijd met haar door te brengen. Het grootste deel van de dag zit ze aan de tv gekleeft, ze heeft 'Alvin and the Chipmunks', deel 1-3 denk ik al 10 keer gezien sinds we hier aangekomen zijn (en wij dus ook ;)). We gaan maar eens kleuren! Ik oefen met haar haar naam te schrijven en zonnetjes en poppetjes te tekenen. Maak ik me toch nog een beetje nuttig. Hoewel Dale alles met een wat wantrouwige blik bekijkt en regelmatig vraagt: 'Everything alright Charli?' Ze bedankt me later wel voor het feit dat ik even zo met Charli ben gaan zitten, want hoewel zij dat ook wel vaker zou willen doen, heeft ze daar geen tijd voor.

Ik check ook mijn email en ben zo blij mailtjes van mijn paps en mams te lezen. Juist nu heb ik wat support nodig en het is lastig dat het vanaf hier zo lastig is om ze te bereiken. Ik durf niet al te veel gebruik van het internet te maken, aangezien ze per minuut betalen, en dus kan ik ze maar eens per drie dagen ong. mailen. Heerlijk om weer even wat over thuis te lezen! Ik krijg overigens ook een email dat mijn artikel gepubliceerd wordt!! Super nieuws natuurlijk :). Ik besef wel weer hoe ver mijn wereld vandaan ligt van deze, want ik geloof niet dat het hen iets zegt als ik het goede nieuws met ze zou delen.

's Middags is het tijd om te gaan vissen in de dam, een paar kilometer van het huis. Of ik mee wil vissen? Hoewel ik nog steeds niet een enorme visfan ben, ga ik sowieso mee. Ik wil hier niet alleen maar het huis gezien hebben. Dale waarschuwt ons voor 'ducklice', die zich rond de kant van het water bevinden en langs je benen omhoog klimmen, om een nare uitslag achter te laten. Een dikke laag zonnebrandcreme en insect repellant moet helpen.

De dam ziet er prachtig uit, met een grote groep dode bomen in het water, om het water heen groene heuvels en af en toe en kangaroo die uit het water komt drinken. Charli gaat ook mee en dus besluit ik wat tijd met Charli door te brengen een beetje weg van het water, terwijl Jim en Nick vissen. Jim heeft hier vorig jaar barramundi (barra's) uitgezet en in de afgelopen dagen hebben James, Jim en zijn broer er een aantal gevangen, tussen de 70 en 80 cm. Uiteraard is de vreugde groot als Jim meteen een barra van 82 cm aan de haak slaat. Nick blijkt geluk te brengen, want ze vangen achter elkaar een vis. Tsja, zo vind ik vissen ineens ook wel leuk! Dus haal ik er ook eentje binnen, wat een vechters! Ondertussen is het uitzicht nog mooier geworden, door een oranje gloed over het water bij de ondergaande zon. We schieten een paar geweldige foto's. Ze denken erover om hier een camping te beginnen en dit zouden wel eens goede promotiefoto's kunnen zijn.. ;) Dit water is overigens ook het water dat uit onze kraan komt, dus we douchen in en poetsen onze tanden met water met een barramundismaakje (geloof me, stinkt best wel!).

Terug richting het huis maakt Dale radiocontact om te vragen hoe het vissen was en Charli vertelt haar hoeveel vissen we gevangen hebben. Jim vindt het wel grappig om Dale een beetje te pesten met het feit dat zij er niet bij was, waarop Dale zegt: 'Excuse me, who's taking care of your 11 weeks old son here?!' Lekker, denk ik, pak hem maar even! Ik kan er maar moeilijk tegen. Het mag misschien een grapje zijn, maar ik vind hem gewoon een eikel voor het feit dat hij alle leuke dingen mag doen en het er dan ook nog even inwrijft bij Dale!

De volgende ochtend is het voor Jim weer eens tijd voor zijn gebruikelijke belrondes. Iedere ochtend zitten we om 05.30 aan de koffie, maar voor we aan de slag gaan is het een uur later. Jim wordt gebeld en belt iedereen. Normaal is het belangrijkste onderwerp het aantal millimeter regen van de avond daarvoor (of gebrek daaraan), maar vandaag is Jim tegen iedereen mogelijk aan het opscheppen over de vissen die we gisteren gevangen hebben.

Aangezien we niet zomaar naar de winkel kunnen gaan, moeten we wachten tot James en Sharon over een paar dagen terugkomen, voordat er weer varnish is. Weinig te doen dus hier voor mij en ik breng de ochtend door met Dale en Charli. Het is leuk om haar beter te leren kennen! Hoewel ze in het begin wat schuw over kwam, blijkt ze een mensenmens. Ze praat gemakkelijk en open over dingen en het is leuk om uit te wisselen hoe verschillend onze levens eigenlijk zijn. We schelen maar drie jaar! Maar zij brengt het grootste deel van haar tijd hier door met haar familie en heeft nooit de behoefte gehad om te studeren. Ze heeft een jaar landbouwkunde gedaan, 700 km verderop, maar vond dat saai en kwam snel hier terug. Jim heeft ze leren kennen toen ze 16 was en hij hier kwam helpen met musteren.

Normaal helpt ze ook mee met al het werk op en rond de boerderij, maar nu met Toby en Charli is dat veel lastiger, en dus is ze vooral bezig om voor hun te zorgen... Volgens mij vindt ze dat niet zo heel erg, hoewel ze het buiten werken wel mist. Man.. ik zou he-le-maal gek worden. Als je in Nederland full time moeder bent, kun je tenminste nog af en toe ergens heen gaan of met vrienden afspreken, maar hier ben je letterlijk aan het huis gebonden.

Zij lijkt het ook fijn te vinden om mij wat beter te leren kennen en vertrouwt me nu meer met de kids, ik kan zelfs Toby oppakken zonder dat ze me de beschermende blik geeft!

's Middags onweert het een klein beetje, niks om over naar huis te schrijven. Blijkbaar treft de storm ergens anders wel, want om 15.00 valt de stroom uit. 'What happened?' vragen we. Nou, de stroomkabels lopen hier over honderden kilometers over de verschillende properties, en als er een paal omvalt o.i.d. valt overal de stroom uit.. Dat maakt het werken in het huis ook wat lastiger.

Grappig, in Nederland raken we in paniek als er een paar uur geen stroom is, maar hier is het doodnormaal. We verhuizen richting het huis van Dale's ouders, waar Dale gelukkig al beef stragonov had klaar gemaakt, die ze op een gasbrander opwarmt. We eten buiten bij het licht van een lantaarn. Wanneer de stroom weer aan gaat? Nobody knows...

De volgende ochtend is er in ieder geval nog geen stroom, dus zet Jim de generator aan. Aangezien er voor mij geen werk is, slaap ik heerlijk uit tot 08.30 uur. Daardoor gaat het wel een beetje aan me voorbij wat de regels zijn als de generator aan staat, blijkbaar mag je dan geen toast maken, want dat kost te veel energie.. Oeps. Ben ik uiteindelijk de enige die ontbijt heeft die ochtend.

Ik breng de ochtend weer met Charli door. Nu ze helemaal opgewarmd is, is het een heel ander kind. Ze blijkt best grappig :). Maar ook een echt enig kind, zeker aangezien ze ook niet met andere kindjes speelt. Alles is 'mine, mine, mine' en ze kan behoorlijk bazig zijn. Eens kijken wat we haar kunnen afleren in een paar weken ;).

Terwijl we op de veranda smoko aan het houden zijn (doen zijn?) kijken Dale en Jim allebei op: 'There's a helicopter coming'. Wat?! Nick en ik hebben allebei nog niks gehoord, maar niet veel later komt er inderdaad een vierzitter laag overvliegen: 'there checking the power lines'. Not a bad job! 'Why are they with four people?!' 'Queensland Law..'

's Middags willen de heren graag hun vissucces herbeleven en Dale wil graag mee, dus gaan we met z'n allen richting de dam. De lucht is donkergrijs en iedereen kan zien dat het gaat regenen, dus haast is geboden. Onderweg naar de dam stopt Jim de auto en roept naar ons (oh ja: we zitten hier in de laadbak van de pickups): 'Dingo!'

Er loopt een dingo over de weg. Hij lijkt weinig op de dingo die we op Fraser Island hebben gezien, het lijkt meer een wilde hond. Ook hier zijn ze niet echt fan van, want de dingo's vallen de kalveren aan. Ze doden ze voor de lol en kunnen er dus vier aanvallen, waarvan ze er een opeten. Jim vertelt ons dat ze de meest gruwelijke dingen zien, die de dingo's de kalveren aandoen. Hij heeft er ooit acht in een keer geschoten (oh ja: ze schieten hier dingo's, kangaroos en wilde zwijnen), maar normaal zijn ze vrij zeldzaam om te zien. Jim heeft nu zijn geweer (.22 kaliber) niet bij zich, dus de hond schiet ervandoor.

We parkeren de auto bij de dam, zetten de hengels in elkaar, gooien tien minuten uit.. en het begint ongelooflijk hard te regenen. Charli gaat meteen heel hard huilen. Snel alle spullen weer terug in de auto en richting het huis. Tegen de tijd dat we daar zijn, zijn Nick en ik compleet doorweekt.

Jim parkeert de auto in onze schuur en blijft een beetje rondhangen 'om de hengels op te ruimen'. Stiekem heeft hij eigenlijk geen zin om Dale te helpen om de kinderen in orde te maken. Dus worden er biertjes opengetrokken en achterin de auto opgedronken, schuilend voor de regen in de schuur. Als we daar zo met zijn 3en zitten, voel ik weer hoe weinig ik gemeen heb met Jim. Nick kletst met hem weg, maar ik kan niet echt een onderwerp vinden dat we gemeen hebben. Hij vraagt me wel over mijn werk in Nederland, maar ik zie dat hij snel zijn aandacht verliest. Ik vul maar even in dat hij psychologen vast ook onzin vindt.

Het blijft de hele avond heel hard regenen (jeej! goed voor het land!) en onweren, wat ons een weer eens een prachtige onweershow vanuit bed oplevert. De regen klettert zo hard op het dak van de schuur, dat m'n oren er zeer van doen. Genieten. Voor mij, niet voor Nick, die zich alweer aan het voorbereiden is om richting het licht te lopen. Uiteindelijk val ik ondanks alle herrie toch in slaap.

Op naar een nieuwe dag, morgen zijn we hier al een week.. en stiekem kijk ik uit naar het moment dat onze 'proeftijd' van twee weken voorbij is. Hoewel ik het natuurlijk ook niet wil opgeven hier.