Bushwalk Pro's

In de auto richting Paluma Range NP blijf ik maar jeuken.. Die sandfly bites zijn echt hels. Inmiddels zitten mijn armen en benen helemaal onder de rode bulten, ik lijk wel melaats.

Het park ligt ongeveer 70 km van Townsville af en we zijn vergeten te tanken onderweg, dus we hopen maar dat we het park ook weer uit kunnen rijden. Onze eerste stop is de 'Paradise Swimming Hole', wederom een prachtige (krokodilloze) plek om even te ontkomen aan de bloedhitte hier. Vandaag is het zaterdag en waar we de meeste plekken in nationaal parks voor onszelf hebben of met maximaal vier anderen delen, is het hier nu gewoonweg druk. Blijkbaar is zaterdag hier 'redneckday', want het stikt ervan. We proberen zoveel mogelijk te relaxen met al die gillende kinderen om ons heen, maar dat blijkt best een opgave. Bovendien ga ik echt kapot van de jeuk, hoewel het water daar wel lekker tegen helpt (als ik het water in stap, zegt een kindje: 'Ouch, you have so many bites!'). We besluiten hier te lunchen en de volgende swimming hole in het park op te zoeken, kijken of het daar rustiger is. Terwijl we zitten te eten (we smullen nog steeds van de mango's, we hebben echt een enorme voorraad :)), komt de volgende redneck familie naast ons zitten. Nick en ik kijken elkaar aan met zo'n blik van: snap jij dit? We zien een oma die begin 40 is gok is, met twee dochters van begin 20, allebei blank, een van hen heeft een blanke 'daddy' bij zich... en twee van de vier kinderen zijn zwart. Ik probeer maar uit te vogelen hoe het nou zit, maar ik snap er niks van. De scheldwoorden zijn niet van de lucht, redneck momma 1 roept tegen zwart kindje 1: 'If you don't get off that rock I'll break your legs'. Blanke zoon 1 roept tegen zwak kindje 2: 'Fuck you, get out off my way', terwijl oma roept: 'Those little bastards are biting me!'. Dat gaat dan weer over alle march flies die hier rondvliegen, niet over de kinderen. Anyways, niet echt het schoolvoorbeeld van een geweldige opvoeding zeg maar en ik vind het eigenlijk best sneu om aan te zien.

We gaan naar de volgende swimming hole, waar 'rock slides' zijn. Natuurlijke glijbanen in de waterval, best wel vet :D. Nou ja, ik zou het normaal echt heel vet gevonden hebben.. maar ik sterf nog steeds van de jeuk en daarbij word ik hier ook nog eens lek geprikt door de march flies. Ik ben er wel een beetje klaar mee zeg maar.

Omdat er zoveel vliegen zitten in de buurt van het water besluiten we niet in het NP te kamperen, maar het verderop te zoeken. We rijden langs de Frosty Mango, een bekend restaurant hier waar ze allerlei gerechten en heerlijk ijs met tropisch fruit hebben. We hebben wel trek in een ijsje, maar het kost uiteraard een godsvermogen, dus we delen er een. '9.90 AUD, please'. Nick wil met zijn creditcard betalen, maar daarvoor moet je minstens 10 AUD uitgeven. 'Ik haal wel even geld uit de auto'. Maar er ligt niks meer... Ik weet toch zeker dat ik het geld in het ritsje van mijn rugtas heb gestopt. Nick's portemonnee, die onder zijn bestuurdersstoel lag, is ook leeg.

'Make it 10 AUD then'. Nick betaalt alsnog met zijn creditcard, terwijl we proberen te bedenken waar het geld kan zijn. 'Zijn we het kwijtgeraakt?' 'Lijkt me sterk dat we allebei tegelijk ons geld kwijt zijn geraakt'. 'Maar de auto zat toch op slot?' 'Tsja.. niet altijd volgens mij..' 'Maar wie neemt er nou alleen maar geld mee en laat de rest liggen?!'

We moeten er eigenlijk een beetje om lachen, want we hebben blijkbaar de aardigste dief ooit getroffen. Hij (of zij) heeft dan wel 110 AUD meegestolen, maar heeft de laptop, creditcard, camera's... alles wat we bezitten zeg maar laten liggen. Over dat geld kan ik me daarom al niet meer druk maken. Lekker ijsje trouwens.

Tot nu toe ben ik dichtbij het strand door sandflies lekgestoken en dichtbij watervallen en creeks door marchflies, dus we zoeken een veilig plekje, ergens in een stad. Ingham ligt op de route. Het eerste wat we daar doen is een fles gin aanschaffen in de 'drive thru bottleshop'. Die Ozzies zijn zulke enorme zuiperds dat je met je auto een drankzaak binnen kunt rijden om je voorraad aan te vullen, geniaal. In sommige dorpen is er niets, behalve een tankstation en natuurlijk een bottle shop, om men in de eerste levensbehoeften te voorzien.

Ik vraag aan de meneer in de bottleshop of er misschien ook een chemist in de buurt is, waar ik iets kan halen tegen de jeuk. Maar ja, het is zaterdagmiddag, 18.00.. Nee, er is niets meer open. 'Toothpaste helps!'

Ik twijfel geen moment, ren naar de achterbak, tover de tandpasta tevoorschijn en begin mezelf he-le-maal onder te smeren. Binnen de kortste keren zie ik er niet meer melaats uit, maar meer alsof ik een of andere schimmel heb opgelopen (met een beetje blauw en rood erdoorheen). Het kan me niks schelen, want het helpt zowaar tegen de jeuk en ik voel me weer eventjes beter.

We hoeven niet lang te zoeken naar een campground.. want er is er maar een ;). Als we de receptie binnen stappen, kijken de beste man en ik elkaar aan. Hij zit ook onder de witte vlekken en zegt: 'Have you been painting too?' 'I wish!' Hij kijkt me een beetje vertwijfeld aan als ik zeg dat het tegen de sandfly bites is, maar hij zegt niks. 'Are there sandflies here?' 'No we're to far away from the coast'. 'I love this place already!'

De camping is zo goed als leeg, dus we kunnen gaan staan waar we willen. Of hij ook een programma heeft van de bioscoop hier? Die heeft Nick op de route hier naartoe gespot en als er een bios is, MOET die ook bezocht worden. De eigenaars zoontje zal hem straks komen brengen. Top!

We vinden een plekje en het eerste wat we doen is de fles gin opentrekken, just in case! We schrijven de kerstkaarten (merry christmas met ipv een sneeuwpop, een zandpop met een kerstmuts op, het is weer eens iets anders) voor de mensen thuis en alle mensen hier in Australie die zo enorm aardig voor ons zijn geweest.

Dan komt het zoontje van de eigenaar met het programma voor de bios die avond. Nick heeft voor het eerst van zijn leven een boek uitgelezen, the hunger games, en wil nu graag naar de film. 'Hmm, begint om 6pm.' 'Hoe laat is het nu?' '17.20'. 'Maar we moeten toch nog eten?' 'Kunnen we meenemen..'

Dus gaan we weer, Nick en Sanne stijl: ik gooi er een was in en douche snel, Nick kookt het eten en gooit dat in een tupperware bakje en daarna in zijn rugtas. Om 17.59 rijden we de camping af, nog maar 2.5 km naar het centrum. 'Redden we wel toch?' 'Tuurlijk.'

We stormen de bios binnen, de film is al begonnen, maar we mogen er nog in. Snel de zaal in (misschien 40 stoelen?) en dan trekken we de bak pasta carbonara op. 'Heb jij weleens zo gegeten?' 'Nee, jij?' 'Nee, ik ook niet'. De hele zaal ruikt meteen lekker gok ik zo ;). Goede film trouwens.

Terug op de camping breng ik nog een verse laag tandpasta aan voor het slapengaan en beleef een heerlijke sandflyloze nacht. Genieten!

Tsja, wel de hele tent onder de tandpasta natuurlijk de volgende ochtend. Nick niet blij, I don't care, ik had maar 1 jeukaanval vannacht en heb zowaar een paar uur doorgeslapen!

We hebben allebei wat moeite met opstarten, ontbijten veel te langzaam en willen dan ook nog zwemmen.. en dan is het alweer 11.00 uur en we hadden eigenlijk om 10.00 uit moeten checken. We hebben eigenlijk ook geen zin om vandaag actief te zijn en onze volgende stop is een NP, inclusief wandeling. Dagje hier blijven dan maar? Ja joh.

Lekker lunchen dan maar? Ja joh, we moeten toch wat. We rijden weer richting het centrum om bij de Coles boodschappen te doen, maar die is dicht. Alles is zo'n beetje dicht. Oh ja, het is zondag.

'The Pub withouth beer' is wel open en die hebben een 10 AUD steak + fries special. Steak + fries dan? Ja joh.

Binnen word ik meteen aangesproken door een ouder stel aan een tafeltje: 'Mudgies got to you?' 'Yes.. somebody told me toothpaste workes. Not sure though, because he was drinking himself, but I'm pretty desperate, so I'll try anything'. 'Parfume', zegt de vrouw, 'parfume works! Spray a little bit on the bites and they'll dry out'. 'And don't scratch!', zegt de man, 'and get a log about this big'. 'For what?!' 'To hit all the guys that will be coming to you with all that parfume on!'

Er valt hier eigenlijk niets te beleven en toch vinden we dit de leukste dorpjes. Het lijkt wel of je terug in de tijd gaat. De gebouwen zijn allemaal zo'n beetje in saloon stijl en de mensen zijn allemaal vriendelijk en leuk.

Als we zitten te eten op het terras, loopt net de oude man van het stel weer langs: 'Hey! Don't scratch!' 'I wasn't!' 'Yes, you were, I saw you scratching your back!' 'Sorry...' Oeh, blijkbaar ook nog sociale controle hier ;).

De steak smaakt echt heel goed. Terwijl we op het terras zitten begint het hard te regenen.. het regenseizoen maakt zijn opwachting. Nou, als we hier dan toch zitten, kunnen we net zo goed nog een drankje bestellen en een potje pool spelen. 'How much to play pool?', vragen we de bartender. 'Nothing', zegt ie. Nothing?! Dit dorpje wordt steeds beter. In elke kroeg wordt ons drie dollar afgetroggeld, maar hier kunnen we gratis spelen.

De kroeg is trouwens verder uitgestorven, dus de barman heeft verder niks te doen, dan kijken hoe ik Nick inmaak, wat hij zeer vermakelijk vindt. Ondertussen hebben we ook gelezen waar 'the pub with no beer' vandaan komt. In WOII was er maar een beperkte voorraad alcohol beschikbaar. Een farmer was op zijn paard 30 km naar de bar gekomen, om daar een leeg vat aan te treffen. Hij was hierover zo ontzet dat hij een gedicht schreef en uit dat gedicht is in de jaren '50 een nummer 1 hit voortgekomen: 'The pub with no beer'.

Dus vragen we de barman: 'Do you have that song in the computer?' Zelfverzekerd begint hij door zijn muziekbibliotheek heen te scrollen.. En dan komt er een vertwijfelde blik op zijn gezicht. 'Uhm... we don't have it..' Waarop we alle drie niet meer bijkomen van het lachen. 'No beer, no song... what kind of pub is this?!'

Een paar biertjes in de middag staan bij mij gelijk aan een paar uur middagdutten, dus terug op de camping duik ik de tent even in, terwijl Nick zich anders vermaakt (geen idee eigenlijk wat ie dan doet, het zou zomaar op een stoel voor zich uit staren kunnen zijn).

's Avonds kijken we nog wat tv (ik zou nu wel ff heerlijk op een bank willen liggen met een zapper in mijn hand) en drinken nog wat gin (voor de zekerheid) en daarna ga ik met een nieuwe lading tandpasta naar bed.

Weer een nacht geen jeukaanval! Ik begin hier goed in te worden. Nick wil wel nog een nachtje op de camping blijven, maar ik heb het nu wel een beetje gezien hier, dus we gaan richting de Wallaman Falls. Eerst langs de Coles, want inmiddels hebben we wel geleerd dat je naar de eerste supermarkt moet gaan die je tegenkomt, want het kan zomaar zijn dat er de volgende 100 km geen een meer is.

The Wallaman Falls is the highest permanent single-drop waterfall in Australie. De wandeling naar beneden is 3.2 km, peanuts. Alleen... zijn we weer eens om 12.00 uur aan onze wandeling begonnen.. zeg maar, op het heetst van de dag. We leren het ook niet! Gelukkig loopt het grootste gedeelte door de jungle en daar onder het bladerdek is het nog redelijk koel.

Beneden aangekomen kijken ik diep onder de indruk om me heen, want voor ons zien we een massieve rots van 260 meter hoog, waar een waterval vanaf klettert. We klimmen over rotsblokken heen om bij het meertje onderaan de waterval te komen (best nog een klus!) en duiken dan het water in. Brr, koud! Maar wel heel vet!

Er staan een behoorlijke stroming door de waterval en het meer is best groot, dus het zwemmen is behoorlijk vermoeiend. Hoe dichter we bij de waterval komen, hoe meer het lijkt alsof ik in een storm terecht ben gekomen. Er komt een pittige windvlaag vanaf en de druppels vallen als harde regendruppels op mijn hoofd. Ineens ben ik zo onder de indruk, onder die enorme rotswand en enorme waterval, dat ik niet meer verder durf te zwemmen. Dus ik besluit er maar van een meter of 3 afstand naar te kijken. 'Heb jij dit wel eens gedaan?' 'Nee, jij?' 'Nee, ik ook niet'. Ik heb genoeg watervallen gezien in Zwitserland, maar ik heb er nog nooit onder gezwommen. Erg indrukwekkend.

Terug uit het water is het alweer 15.30 en we gaan meteen weer omhoog lopen, voor het donker wordt. 3.3 Km omhoog, in de hitte, is best wel pittig. Het zweet druipt van me af.

Terug van de wandeling begin ik te grinniken. 'Wat is er?', vraagt Nick. 'Heb je wel eens dat je op een verjaardag ofzo zit en dat er iemand zoveel goede verhalen heeft en jij niks kunt bedenken? Nooit meer last van! Ik ben op een onbewoond eiland geweest, bijna opgegeten door een slang, buiten de auto gesloten geweest, heb onder de hoogste waterval van Australie gezwommen.. ik kan nog wel even doorgaan!'

Na de wandeling hebben we geen zin meer om verder te rijden, maar gelukkig is er een NP camping vlakbij. Vanuit de telefooncel bellen we de Queensland Government, die even 'the availability' voor ons checkt. Nou meneer, er staat hier helemaal niemand. Dat klopt, vindt hij ook, dus we kunnen daar prima kamperen vanavond, voor 11.20 AUD.

Tijd voor een ontdekkingsreisje over de camping! Mooi plekje weer hoor, heerlijk weer in de natuur kamperen. Als ik terug kom van mijn avontuur staat Nick met een Nederlandse man te praten, duidelijk een Brabander. Hij blijkt de mindere helft van een echtpaar uit Nijmegen dat ons vanavond vergezeld. De man praat vooral veel, luisteren doet hij niet echt. Blijkbaar heeft hij nog wel in ons verhaal opgepikt dat alles hier best duur is, want hij biedt 'jullie armoedzaaiers' een Corona aan. We worden niet graag zo genoemd, maar tegen een corona MET limoen zeggen we ook niet graag nee. Biertje dan.

Dan zien we naast onze auto, nog een auto parkeren. He shit, daar gaat onze rust. Twee Engelse jongens en.. twee Nederlandse meisjes. Wat een overbevolking aan Nederlanders hier!

Het blijken campingleken. Ze hebben twee dagen geleden de auto gekocht in Cairns en nog niet 'in het wild gekampeerd'. Een van de Nederlandse meisjes blijkt bang voor ongeveer alles wat beweegt, wat nogal hilarisch is. Die gaat het hier in Australie nooooiiittt volhouden. De dames vragen ons: 'Zijn hier pannen in de keuken?' 'Nee, er zijn geen pannen in de keuken'. De heren proberen een kampvuur te bouwen, Nick vraagt: 'Hebben jullie een bijl nodig?' Ja, een bijl is misschien wel handig.

Als het donker is geworden lopen ze door een soort afsnijdpaadje tussen onze campingspot en de keuken, zonder zaklamp, door het bos. 'Hebben jullie geen zaklamp?' Uh nee. 'Misschien wel handig, er zitten hier slangen, snap je'.

Je begrijpt het al, ondertussen voelen wij ons natuurlijk ENORME experts. We leggen het Nederlandse meisje ook maar even uit dat ze ECHT niet bang hoeft te zijn, er is ons nog nooit iets overkomen op een NP camping. Ondertussen vertellen we natuurlijk wel alles wat ons WEL op andere plekken overkomen is ;). Uiteindelijk wordt het een late (en gezellige) avond en zie ik voor het eerst van mijn leven een fire fly!

's Nachts worden we wakker van gerommel rond de auto, Nick schijnt met de zaklamp, maar kan niet zien wat het is. Hmm, zal wel een knaagdiertje ofzo zijn. Ondertussen moet ik denk aan het Nederlandse meisje, dat nu vast met ogen wijd open en een nogal verhoogde hartslag ligt te luisteren naar wat er allemaal om haar tent heen kruipt..

De volgende ochtend verlaat iedereen de camping vroeg om richting de waterval te gaan, die wij al hebben gezien. Dus zijn we om 10.00 nog als enige op de camping en bouwen we ons eigen feestje, door de muziek eens lekker hard aan te zetten :D. Nick staat een beetje te hakken in zijn eentje op een hardstyle mix: 'net of ik op een festival sta!'. Ik lees m'n boek uit 'de Weduwnaar'. Toen ik aan het boek begon had ik geen idee dat het zou gaan over een weduwnaar die met zijn dochter een reis door Australie maakt en zeker niet dat hij dezelfde route zou nemen als wij. Echt super grappig om te lezen over de plekken waar we al zijn geweest en de plekken waar we nog heen gaan. Hij heeft ook nog eens voor een groot deel dezelfde ervaring als wij en enthousiast lees ik aan Nick voor:

'We lopen de hele dag op blote voeten. Ik heb mijn gympen in geen dagen aangehad. Heel soms, als ik naar de wc moet, doe ik slippers aan, maar dat hoeft eigenlijk ook niet, bij mij thuis loop je meer kans op een schimmelinfectie dan op de campings hier, want Australie is eng schoon. Niemand durft eens lekker naast de pot te schijten, hetgeen in Europa tot de folklore behoort. Niemand jat handdoeken van de waslijn, niemand waagt het om de vele BBQ's, waar elk campingpark mee bezaaid is, vies achter te laten. Australiers hebben respect voor elkaar, voor elkaars spullen en voor de natuur. The Australian Way of Life bevalt steeds beter. Het ultrabrave, het no worries, mate, maakt mij ook minder cynisch'.

Om 12.00 wordt het hier zelfs behoorlijk warm (zelfs nu we best hoog zitten!) en gaan we verder rijden, terug door Ingham richting Mission Beach. Het is HEET in de auto! Nick vindt het zo mooi dat we eigenlijk nooit een plan hebben en maar op een lukraak moment op de dag besluiten te gaan rijden.. Normaal vind ik dat ook heerlijk, maar nu had het misschien toch ff handiger geweest om vroeger OF later te gaan rijden...

We gaan naar Mission Beach, omdat hier 'de grootste populatie cassowaries' zou moeten zitten, een enorme, bijna uitgestorven, vogel. Als het goed is zitten er hier rond de 40. Tenminste dat staat in de Lonely Planet, maar die is van 2011, dus in de tussentijd kunnen er makkelijk 30 of meer doodgereden zijn. Maar, Nick en ik hebben meestal geluk als het op dieren spotten aankomt, dus we gaan ervanuit er gewoon minstens 1 te zien.

We informeren bij het info centrum wat we hier kunnen zien en doen: parachutespringen, wildwaterraften, duiken... Jaja, te duur, te duur en te duur. Zijn er ook gewoon (gratis) wandelingen die we kunnen doen, waar we cassowaries kunnen zien? Er zijn twee mooie wandelingen, 7 km en 1.2 km. Beste moment van de dag om een cassowary te zien is er niet volgens onze informatieman. Ik informeer meteen naar een camping ZONDER sandflies, want ik was even vergeten dat Mission Beach aan de kust ligt toen ik deze bestemming koos. Er is sowieso wel een camping die wat verder van de kust ligt en bovendien, bemoeit een andere infoman zich ermee, steken ze niet, maar PLASSEN ze op je. Als je dus het idee hebt dat je gestoken bent, moet je douchen. Lekker idee zeg, zit ik hier ff onder de zandvliegenurine!

De camping die we aangeraden hebben gekregen blijkt gewoon doodleuk wel aan de kust te liggen, daar ga ik dus mooi niet slapen (stomme sandflies, voorheen had ik een moord gedaan voor zijn plek. Niet letterlijk.) We vinden een andere camping, iets verder van het strand vandaan, splinternieuw, met 'gym'. Kunnen we lekker sporten.. hahahaha, echt niet.

Eerste actie is een douche (vliegenurine van me afspoelen, ik ben alweer vier keer ondergeplast) en dan een duik in het zwembad (want het is heeeeeeett). Het idee om vanmiddag nog een van de wandelingen te doen wordt snel vergeten, geen zin meer in. Lekker eten, nog even lezen en internetten en dan op tijd naar bed. Zonder sandflies :).

's Ochtends doen we ons ontbijtritueeltje en volgens Nick zijn we inmiddels echte 'campers' geworden, met ons bankje oploskoffie, twee toastjes en een stukje fruit elke ochtend. Ik kan hem geen ongelijk geven en ik vind het ook heeeleemaaal niet erg, want het kamperen bevalt me helemaal prima! Heerlijk, de hele dag in de buitenlucht, het is bijna een benauwend idee om straks weer gewoon in een huis te slapen.

Na het ontbijtritueel moet er nog even geinternet worden en voor ik het weet is het alweer 11.00 uur. We hadden 10.00 moeten uitchecken, maar aangezien we, serieus, de enige op de camping zijn, neem ik aan dat er niet zo heel moeilijk over wordt gedaan. Wat wel vervelend is, is dat we weer eens op het heetst van de dag aan een wandeling van 1.2 km beginnen. Pfff...

Gelukkig lopen we door jungle en dat is enigszins verkoelend. Netjes lezen we de bordjes ('be cass-o-wary' = niet voeren, worden de pino's blijkbaar agressief van) en dan duiken we de jungle in. Nick loopt voorop en dat is mooi, want er hangen echt overal spinnenwebben over het pad heen. Aangezien Nick ietsje opmerkzamer is dan ik, kan hij ze mooi voor me weghalen voor ik er vol met mijn gezicht in loop. Zelfs als hij roept: 'Hier bukken', loop ik 2 nanoseconden later nog vol met mijn gezicht in het web. Uh, vergeten wat je zei, sorry.

En er hangen hier een paar pittige spinnetjes. Ongeveer net zo groot als mijn hand. Die zijn de engste niet eens, want om de grote heen zitten allemaal kleine, felrode, babyspinnetjes, die naar mijn idee ieder moment in mijn nek kunnen springen. Wel spinnen, geen cassowaries helaas. Dan gaan we toch gewoon op de parkeerplaats wachten tot er een voorbij komt? Kan niet misgaan...

Hmm, duurt te lang. We gaan wel de volgende wandeling doen, daar zitten ze vast. Deze wandeling loopt langs het strand, maar gaat door een groot deel door het regenwoud dat aan het strand grenst, dus dat scheelt weer wat in de hitte ;). Die aangekondigde 7 km besluiten we bij voorbaat al niet vol te maken, een kilometer of 3 is wel genoeg. Het uitzicht is echt geweldig mooi, het regenwoud incl palmbomen dat aan het witte strand en de helderblauwe zee grenst. Alsof ik in een film ben beland. Nooit gedacht ook echt eens op zo'n plek te zijn :).

We lopen (lees puffen) nog een stuk over het strand, waar we onze ogen goed openhouden voor krokodillen in het water en cassowaries in het regenwoud, best een gedoe nog zo'n wandeling ;). Door het geweldige uitzicht besluiten we door te lopen en uiteindelijk doen we toch nog een goede 5.6 km. Geen cassowary te bekennen, maar wel een heel mooi plekje!

Nick vindt het geen probleem om vandaag nog een stuk te rijden en ik hoef hier ook niet perse nog een nacht te blijven. Ik stel voor dat we een plekje zoeken op de route tussen hier en onze volgende bestemming, kijken of we ergens bij een rest stop langs de weg kunnen stoppen. Prima, doen we.

Ook geen cassowaries onderweg helaas, dat hadden we natuurlijk stiekem wel gedacht. Dat er gewoon eentje zomaar de weg over zou steken. We rijden een stukje van de 'canecuttersway', van Mission Beach naar Innisfail. Onderweg komen we langs 'Paronella Park'. We hebben al veel reclame gezzien, maar we snappen eigenlijk nog steeds niet helemaal wat het is.

Als we er stoppen om aan iemand te vragen wat het precies aanhoudt, maar hij zegt: 'I can't explain it man, the park sells itself'. Yo, duidelijk, man. Voor 40 AUD mogen we en het park in en op de camping logeren. Nee, 40 AUD vinden we wel een beetje veel voor ietswaarvanniemandonskanuitleggenwathetpreciesis. 'No worries, mate', zegt Yeng. Trouwens, als we 'broke' zijn, kunnen we tegen iemand van een reisbureau in Cairns zeggen dat we 'good mates' van Yeng zijn en dan regelt ze wat voor ons. 'Thanks, mate'.

We staan buiten nog wat te lummelen als de manager komt: 'Heard you were thinking of coming in? I can get you in for 25 AUD, including camping'. Ha, moeilijk doen loont. Nou voor 25 AUD wagen we het er wel op!

Nou, het was 'a life changing experience' hoor!